Παρασκευή, Μαρτίου 30, 2007

PAAAAARRRTYYY!!!!

Σάββατο, Μαρτίου 24, 2007

Ετοιμάζω πάλι το μυαλό μου για δρόμο


Με την βοήθεια της τελευταίας πολύ κατατοπιστικής έκδοσης του Antifa και μιας ντίσκο κούπας καφέ, προσπαθώ ν’ ανοίξω τους ασκούς του Αιόλου. Ο λόγος προφανής. Να γυρίσει απ’ τη Μυτιλήνη ο καιρός σε γρεγολεβάντε, μπας και καθαρίσει το γεράνι μου απ’ την σκόνη που κόλλησε απ’ τους αμμουδερούς Αφρονοτιάδες.
Η Μπουκα-μ-βίλια μου γέμισε μικρά πανέμορφα φυλαράκια κι εγώ
Ετοιμάζω πάλι το μυαλό μου για δρόμο.
Ψες λίγο πριν κοιμηθώ, έπιασα ένα απ’ τα τζάμπα λάιφστάιλ διαφημιστικά έντυπα που κυκλοφορούν στην αγορά. Μαύρισαν τα δάχτυλά μου απ’ το μελάνι. Σκέψου τι κάνουν στο μυαλό σκέφτηκα και τράβηξα για τη βρύση και το σαπούνι.
Ετοιμάζω πάλι το μυαλό μου για δρόμο.
Οι νεραντζιές στους δρόμους της Αθήνας ήταν μια πολύ ευφυής σύλληψη. Τα πεζοδρόμια έχουν ένα υποτυπώδες πράσινο όλη τη χρονιά και αυτή την εποχή που βγαίνουν τα νεραντζολούλουδα γεμίζει ο τόπος ευωδιές. Φυσικά τα νεράντζια έχουν και μια έντονη πολιτική ιστορία. Υπήρξαν επί πολλά χρόνια τα επίσημα όπλα των εξεγερμένων.
Ετοιμάζω πάλι το μυαλό μου για δρόμο.
Να γράψω κασέτα μ’ αυτά που ακούω τελευταία και σίγουρα να βάλω καναδυό κομμάτια απ’ το Gulag Orkestar των Beirut.
Ετοιμάζω πάλι το μυαλό μου για δρόμο.
Κι όταν επιστρέψω θα έχει συνδεθεί το πισί μου με ένα σούπερ ντούπερ φαστ νετ και ίσως αρχίσω ν’ ανεβάζω βιντεοκλιπάκια, μουσικές και άλλα πολλά καλούδια που φτιάχνω τα τελευταία χρόνια.
Επικροτώ την φράση της Αλέκας για το Γαλάζιο και πράσινο ριφιφί, γνωρίζοντας φυσικά πολύ καλά τον ρόλο της και μην τρέφοντας καμιά αυταπάτη για το κόμμα που εκπροσωπεί. Η ιστορία γράφεται στους δρόμους. Με ενέργειες χαοτικά υποκινούμενες και με ανεξέλεγκτα τις περισσότερες φορές αποτελέσματα. Κι αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά τα κομματικά ιερατεία. Και το φοβούνται. Περισσότερο από κάθε τι. Γιατί όταν δεν υπάρχει έλεγχος του αποτελέσματος δε μπορεί να υπάρξει προγραμματισμός της πράξης. Δε μπορεί να υπάρξει ταχτική ελέγχου.
Ετοιμάζω πάλι το μυαλό μου για δρόμο και σκαρώνω ποίημα για το εφήμερο:
ΦΕΛΙΖΟΛ
ΠΡΟΣΩΡΙΝΟ - ΕΛΕΥΘΕΡΟ
ΠΕΤΑΓΜΑ ΜΑΚΡΙΑ ΑΠ’ ΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ

Αυτά που λες Μαρία

Δευτέρα, Μαρτίου 19, 2007

Δημιουργία Ανείπωτη!

Τελευταία κυκλοφορεί από στόμα, σε στόμα το επίρρημα Ανυπόφορα.
Αποστόμα σαν Απόστημα
Σεστόμα σαν Ζεστό μα …

Με χίλιες τελίτσες που ίσως να είχαν να πουν πολλά αν τις αφήναμε αλλά ….

Τι Πέμπτες μου τις περνάω Υπέροχα!! Στους δρόμους που απελευθερώνουμε απ’ τους αλλόφρονες νοικοκυραίους και τα τετράτροχα υποκατάστατα.
Μπροστά στα καμένα ΑΤΜ φωτογραφίζω τις πιο ζωντανές στιγμές μου. Πάντα το ‘κανα. Η πέτρα είναι πένα που ζωγραφίζει λέξεις σε κόκκινα ποιήματα

Είναι όμορφα κάθε Πέμπτη στην πορεία!
Οι Ζωντανοί των δρόμων απέναντι στους νεκροζώντανους των καναπέδων.
Τα ζόμπι των υπουργείων και τα ένστολα κατοικίδιά τους για ακόμη μια φορά προσπαθούν να προστατέψουν τους εργοδότες τους, εργολάβους μηντιάρχες.
Και για ακόμη μια φορά, στο δρόμο, το καλύτερο σύνθημα είναι:
ΣΚΥΛΙΑ ΦΥΛΑΤΕ Τ’ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΣΑΣ !

Κι ύστερα στα στενά γεμάτος σκέψεις για τους φίλους που χάθηκαν. Άλλοι στα παραμύθια, άλλοι στην κατρακύλα κι άλλοι οι φουκαράδες – αυτοί ήταν και οι πιο νταήδες – σε έτοιμες προτηγανισμένες πανεπιστημιακές καρέκλες. Κανέναν δεν κατηγορώ. Είναι τόσοι πολλοί οι άνθρωποι και τόσοι πολλοί οι δρόμοι. Τόσες πολλές οι δικαιολογίες που φορτώνουμε τον εαυτό μας στις εκάστοτε εκπτώσεις!!

Συχνά συναντώ φίλους και τα λέμε. Άλλες, τη βγάζω μόνος μου σε ατέλειωτους ποδαρόδρομους στο κέντρο. Πάντα όμως γυρνάω σπίτι φορτωμένος οξυγόνο και φως. Ακριβώς αυτό που δεν αντέχουν οι γυάλινοι βρικόλακες.

Δημιουργία Ανείπωτη!
Γιορτή Ανυπόφορη στα βαμπίρ της όποιας εξουσίας.
Θανατηφόρα διαφάνεια στους βυζαντινισμούς του Μικρομεσαίωνα.

Αυτά που λες Μαρία!


Τρίτη, Μαρτίου 13, 2007

Παρασκευή, Μαρτίου 09, 2007

ΠΕΜΠΤΗ 8 ΜΑΡΤΙΟΥ 2007

Ήταν ΠΟΛΛΛΥΥΥ ΩΡΑΙΑ στην πορεία σήμερα!!!

Τρίτη, Μαρτίου 06, 2007

Ο Τζιμ Αρμάο και το χαμένο σπίτι

Τελικά ήρθε η Άνοιξη ή όχι;
Κι αν δεν ήρθε, πότε θα ‘ρθει;
Στις 23;
Κι αν τότε κάνει κρύο και φύγει όπως έφυγε ο χειμώνας τρομαγμένος απ’ τους νοτιάδες και τον ήλιο;
Κι αν δε μπορέσω να τραγουδήσω το «Αι Γενεαί πάσαι», γιατί απ’ τη ζέστη θα ‘χω πιει πολλές κρύες πορτοκαλάδες και θα έχουν πρηστεί τα λαιμά μου;
Αυτά τα κεφαλαιώδους σημασίας ερωτήματα απασχολούσαν το φτωχό μου μυαλό, όταν ανιχνευθήσαν στο κεφάλι μου μια ντουζίνα παράξενες ιδέες.
Είναι καινούργιες μυρωδάτες ή παλιές και μπιρμπιλάτες;
Ψαχουλεύω το κορμί τους κι ανιχνεύω γνώριμες καμπύλες. Τα αγκάθια στις πατούσες είναι σαν τα δικά μου, τα κόκαλα γεμάτα χαρακιές και το δέρμα … Α οι ίδιες είναι, οι δικές μου, οι παλιές.

Τι να τις κάνω;
Που να τις βάλω που όλο ξυπνάν τις χαραές και κάνουν πάρτυ;
Να τις κάνω 1 ομάδα ποδοσφαίρου και να τις αμολήσω στις αλάνες; Αλάνες; Χαχαχα!!
Να τις κάνω 2 ομάδες βόλεϊ και να φτιάξω κι ένα φιλέ στην αυλή να παίζουν; Αυλή; Χαχαχα!!
Να τις κάνω 2 ομάδες μπάσκετ και να κρεμάσω και δυο καλάθια στα δέντρα; Δέντρα; Χαχαχα!!
Μπα θα τις ρίξω στο διαδίκτυο να τσακώνονται με τα θεριά σε RPG. Ναι μάλλον αυτό … θα … κάνω.
Θα τις στείλω σε μπαράκια να πνιγούν στο αλκοόλ.
Θα τις στριμώξω σε μίζερα οκτάωρα να λιώσουν απ’ τον καημό του ανεκπλήρωτου.
Κι ύστερα;
Κενός και βλάξ, θα οδεύσω προς την ιστορίαν. Ως άλλος ένας που δεν εφρόντισε οι ιδέες του να μεγαλώσουν σε εύφορο έδαφος και περιβάλλον φιλικό.
Ηττημένος, με τα μάτια μου στη γη, θα αποφεύγω τον ουρανό, τον ήλιο και τη λάμψη του. Θα φωτοσυνθέτω σε λάμπες γραφείων, περιμένοντας το καμπανάκι της λήξης.
Εδώ, σ’ αυτό το σημείο, έρχεται το παλικαράκι, ο μασίστας και νικάει όλους του κακούς και παίρνει εκδίκηση για όλα τα χαμένα χρόνια, για όλες τι ηδονές που προσπέρασαν και φύγαν.
Ο Τζιμ Αρμάο προτάσσει τα στήθη του στους κακούς, τους τρομάζει και τους διώχνει μακριά στα όρη. Ύστερα γυρνάει σε μένα και μου λέει: Αν θες να νικάει πάντα το καλό, θα νικάει. Όσο για τα υπόλοιπα …. Στο μυαλό σου είναι όλα.

Σάββατο, Μαρτίου 03, 2007

O Joe Strummer κι ο Αlberto Sordi ένα βράδυ σ' ένα πάρτυ - Πριν από χρόνια για κάτι που έγινε πριν από χρόνια - Χρόνια

Όταν φεύγουν τα πουλιά είναι φθινόπωρο .......
Πριν από χρόνια
Πριν από μερικές μέρες, ακούω απ' το ραδιόφωνο ότι πέθανε ξαφνικά ο Τζό Στράμερ των Clash. Παίρνω τα μάτια μου απ' τη δουλειά κι αρχίζω να φεύγω. Το μυαλό μου αρχίζει να πετάει στα τελευταία μου μαθητικά και τα πρώτα μου φοιτητικά χρόνια.
για κάτι που έγινε πριν από χρόνια
Δεκαοχτάχρονος με μακριά μαλλιά, παλτό και δερμάτινη τσάντα στον ώμο, κάθε μου βήμα και μια καινούργια εμπειρία. Μουσική σε κασέτες από δίσκους φίλων, κόμιξ απ' τα μεταχειρισμένα, λογοτεχνία από βιβλιοθήκες και σινεμά τζάμπα ή με δυο δεκάρες στις κινηματογραφικές λέσχες. Ένα μυαλό σφουγγάρι. Τσουβάλι να γεμίσει με όσα το δυνατόν περισσότερα καλούδια. Τροφή και νερό για τις έρημες και άνυδρες περιοχές της ενήλικης ζωής που ήταν προ των πυλών.
Οι πρώτες μου "κλασσικές" ταινίες παράλληλα με τις τελευταίες κινηματογραφικές δημιουργίες. Το πάνκ δίπλα στις παραδοσιακές μουσικές του κόσμου και τα ρεμπέτικα. Το Wall δίπλα στο Vertigo, ο Σιντ Βίσιους δίπλα στο Βαμβακάρη κι ο Ρομπέρτο Μπενίνι πλάϊ στον Μαρτσέλο Μαστρογιάνι και τον Νίνο Μανφρεντι.. Όλα, ψηφίδες ενός εγώ που σε κάθε επαφή με το μεγαλείο της τέχνης μείωνε όλο και πιο πολύ τον εφηβικό υπερτροφισμό του
Με τα χρόνια όλα έχουν πάρει το δρόμο τους και έχουν βρει τη θέση που πρέπει στη νοητή ιστορική βιβλιοθήκη. Κάποιες φορές όμως το υποσυνείδητο βγαίνει στην επιφάνεια και βολτάρει με κάτι συνειρμούς πολύ περίεργους. Έτσι το εγγλέζικο κινηματικό ροκ εν ρολ, εμφανίζεται συνδεδεμένο με κάποιες μνήμες, που είναι δύσκολο να σβηστούν. Συγκεκριμένα τους Clash τους γνώρισα και τους αγάπησα ταυτόχρονα με μια κλασσική ταινία της Commedia all' Italiana.

Ήταν ένα βράδυ όταν μετά από την προβολή της ταινίας "Ένας μικρός μικροαστός" του Μάριο Μονιτσέλι, με τον Αλμπέρτο Σόρντι, μαζεύτηκαν οι καρέκλες και όπως γινόταν συνήθως ακολούθησε πάρτυ. Ο ντι τζέι ήταν ένας νεαρός ρέντσκιν που έπαιζε στο ίδιο πρόγραμμα πανκ και ρέγκε. Πρωτόγνωρος και ευχάριστος συνδυασμός για μένα, όπως πρωτόγνωρα ήταν και τα περισσότερα τραγούδια. Κάποιο τραγούδι μάλιστα μου άρεσε πολύ κι όταν ρώτησα ποιοι το λένε μου απάντησε ο τζόκεϊ ότι ήταν κάποιοι εγγλέζοι με το όνομα Clash. Όταν του είπα που μπορώ να βρω δίσκο τους μου απάντησε πως αν του έδινα μια άδεια κασέτα θα μου τη γέμιζε με ότι είχε απ' αυτούς.
πριν από χρόνια
Το μυαλό είναι πολύ μυστήρια μηχανή. Όταν μετά τη δουλειά γυρνάω σπίτι, πριν καλά καλά μπω μέσα ακούω το τηλέφωνο, ήταν ο Ρ...ος. Μαλάκα, πέθανε ο Στράμερ! Το ξέρω, του λέω και χαιρετιόμαστε. Κάθομαι στο γραφείο μου, παίρνω στα χέρια το φλάιερ απ' την τελευταία συναυλία του με τους Μεσκαλέρος στην Υδρόγειο και εντελώς μηχανικά η ματιά μου πέφτει στην αφίσα απ' το αφιέρωμα του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης στην Κομέντια αλλ' Ιταλιάνα. Ο Μαρτσέλο, ο Βιττόριο Γκάσμαν, ο Τοτό, όλοι απόντες. Τι να κάνει άραγε ο Σόρντι; Πόσο να είναι; Πρέπει να 'ναι ..... μεγάλος. Η απάντηση μου δίνεται λίγο καιρό μετά απ' τα πολιτιστικά της Ελευθεροτυπίας. "Σε ηλικία 82 ετών πέθανε χτες ο μεγάλος Ιταλός ηθοποιός Αλμπέρτο Σόρντι". Παίρνω ψαλίδι κόβω το άρθρο και σκέφτομαι να το βάλω στο Ιταλοελληνικό λεξικό, που βρίσκεται μπροστά μου. Ανοίγοντάς το πέφτουν στο γραφείο κάτι ξεραμένα τριαντάφυλλα και κάτι παλιά εισιτήρια. Τι πάω και κρατάω! Σκέφτομαι, και παίρνω ένα στα χέρια μου.
Venerdi 3 Marzo Ore 21: 00 All' aula magna del collegio maschile sarra proietato il film "Un borghese piccolo piccolo ". Dopo come al solito …Rock Party. Ingresso libero (Παρασκευή 3 Μαρτίου στις 21: 00 στην κεντρική αίθουσα της φοιτ. εστίας αρένων θα προβληθεί το φιλμ "Ένας μικρός μικροαστός". Μετά ως συνήθως … Ροκ Πάρτυ. Είσοδος ελεύθερη.
..... όταν ένα ένα εξαφανίζονται κομματάκια απ' τη ζωή σου;

χρόνια

Παρασκευή, Μαρτίου 02, 2007

Δρομολόγιο - ΦΛΕΒΑΡΗΣ 2007

Ανοίγω φάκελο παλιό. Τον ξανακλείνω. Είναι σ' άλλη γλώσσα μακρινή. Θέλω κάτι ήμερο, κάτι να μιλάει σε μένα. Ταξίδι, δρόμος, διαδρομή, δρομολόγιο.
Ναι! Δρομολόγιο!
Που περιέχει δρόμο και λόγο. Μιλάει για το δρόμο και περπατάει μιλώντας. Αυτό είναι! Το βρήκα!.
Η πρώτη Ανθισμένη Μυγδαλιά, κάπου στην Κηφισά.
Η ένταση μας χαιρετάει και πάει σ' άλλα μεροκάματα. Τη χαιρετάμε κι εμείς σταδιακά και επιτέλους …..
Γιατί όμως γράφω σε πρώτο πληθυντικό; Σεμνο-xazomara; Ένδειξη τίνος πράγματος;
Η ένταση με χαιρετάει και πάει σ' άλλα μεροκάματα. Τη χαιρετώ κι εγώ σταδιακά και επιτέλους βρίσκω τον εαυτό μου να κατουράει αμέριμνος κάπου στον Άγιο Κωσταντίνο.
Η διαδρομή Εθνική, μ' ό,τι και να κουβαλάει πάνω της, με φέρνει στο δέντρο μου.


Η Χαλκιδική μου, ΚΟΥΚΛΑ! Μιλάει τη γλώσσα μου κι έχει τις ίδιες αναμνήσεις με μένα. Πράσινη απ' τα σπαρμένα στάρια και γαλανή απ' τον ουρανό και τα νερά, που έχουν τον τρόπο τους να αντιστέκονται στη μανία των αδίσταχτων Σαλονικιών εργολάβων, που σε μια νύχτα μετατρέπουν όσες όμορφες γωνιές απέμειναν, σε κιτς τουριστοχωριά με πανομοιότυπες ροζ σπιτοκονσέρβες.
Οι φίλοι, ποτήρια
με καλό ντόπιο κρασί. Παίρνω το ψωμί μας απ' το φούρνο της Θεια Κατερίνης και το βουτάω μέσα τους. Ευλογία το κουράγιο! Η ντοπιολαλιά, Ουράνια μελωδία! Όσο και να την χτενίζουν, αυτή τραβάει τα μαλλιά της στον αέρα και πορεύεται στο αύριο ξεμαλλιασμένη, με Ζντρίγες συντροφιά και αγαθούς καλόγερους.


Το δρομολόγιο τραβάει βόρεια. Στο τρίτο μέρος της Ιεράς Μητροπόλεως.
Πάνω στα κίτρινα ασπάλαθρα, τα στιχάκια του Ν.Γ. Πεντζίκη
«Να μας πάρεις μακριά,
να μας πας στ’ Αρδαμέρι ….»
Κι από κει στην Ασπροβάλτα. Λιμάνι και Πρόοδος για τα(ς) Σέρρας.
Τα βουνά αρχίζουν να μυρίζουν οδοιπορικό κι οι κορυφογραμμές σκαλίζουν στον ουρανό τις πρώτες τους κουβέντες.
«Έλα να σε πάρουμε ψηλά στον ουρανό
Στα σύννεφα να κοιμηθείς μαζί μας …»


ΑμφίπολιςΡοδολίβος ΠρώτηΔοξάτοΔράμα
Πινακίδες με ονόματα, με χιλιόμετρα, με ζωές που βαδίζουν σ' όλα τα μονοπάτια του χρόνου. Τις έχω δει πολλές φορές. Με ανυπομονησία, με βαρεμάρα, με χιόνια και βροχές, με χίλιους ήλιους κι αλλόφρονες μετανάστες με λιμουζίνες. Κάθε φορά κι άλλη εικόνα.

Η Δράμα έχει φίλους. Έχει ζεστές αγκαλιές και χέρια σφιχτά. Έχει πάρτυ, και μέρες που 'ναι, καρναβάλια και μουτσούνες.
Στα βουνά, στα φαράγγια, στα ποτάμια και τ’ ανθισμένα λιβάδια, θ' αναζητήσω τον Ορφέα και το Θεό Διόνυσο. Που ξέρεις; Ντύνομαι και μαρσάρω. ΒΡΡΡΟΥΟΥΜΜΜ!!!

Πορεία Ανατολικά. Η οροσειρά της Ροδόπης με καλεί με το θρόισμα των φύλλων που πάλλονται στα μελαγχολικά καραγάτσια, κι ο Θείος Νέστος με δροσίζει με συριστικές μελωδίες, που παράγουν τα νερά και τα βράχια του. Ξαναχάνομαι. Ξαναλησμονώ. Ξαναβρίσκω το κομμάτι μου που είναι θαμμένο στις βάσεις απ’ τα σύγχρονα γιοφύρια. Σωπαίνω …
Πορεία Βόρεια κι ύστερα Δυτικά. Με καλωσορίζουν αλεπούδες και τσακάλια. Ατέλειωτες ανηφόρες με δάση που η ομορφιά τους σε κάνει να ντρέπεσαι. Τι είμαι; Ποιος είμαι; Σύννεφα γεμάτα αρχέγονα ερωτηματικά σκεπάζουν τα σύνορα λαών και πολιτισμών. Ορεινά Βαλκάνια με Γκάιντες και Νταχαρέδες.
Ξάφνου μπροστά μου ένα «στοκ» από «βουβά» δέντρα που τέλειωσαν την καριέρα τους ως φωτοσυνθετικές μηχανές και ετοιμάζονται να υπηρετήσουν τον πολιτισμό της πεδιάδας. Και … Δίπλα μια πλαγιά με κίτρινες Ανεμώνες. Αποτυπώνω στην ψηφιακή μνήμη, όσες μπορώ περισσότερες. Λες κάποτε να βγουν στο δρόμο και να κάνουν τα ντουβάρια ν’ ανθίσουν;
Ποτάμια, ρυάκια, πηγές, γούρνες, στέρνες, βρύσες. Το νερό εμφανίζεται μπροστά μου μ' όλες του τις μορφές. Υγρασία, δροσιά, χιόνι και προς το βράδυ ήσυχη βροχούλα που σκουραίνει τα χρώματα και κάνει το πανηγύρι από μυρωδιές να φουντώνει στους υποδοχείς της μύτης μου. Η μετάφραση σε καταγραμμένη εμπειρία αποδίδει κάτι απροσδιόριστο, κάτι που αναζητεί την ταυτότητά του τρέχοντας προς τα πίσω.
Πορεία ΒορειοΑνατολικά. Ακούω τη φωνή μου να με οδηγεί πάλι στα νερά, πάλι στα βουνά. Άλλοι δρόμοι. Άλλα δάση. Και στο τέλος του δρόμου «Ο Θησαυρός». Ο ήλιος παίζει παράξενα παιχνίδια και μάλλον θα βγει νικητής. Γιατί το νερό ησυχάζει και δε συμμετέχει. Με ρωτάει ...Αν αξίζει ο αγώνας ... Αν ο ανταγωνισμός είναι ανθρώπινος. Σκέφτομαι να απαντήσω αρνητικά, αλλά οι ώμοι και το κεφάλι μου κουνιούνται προς τον ουρανό και απ' το στόμα μου βγαίνει ένα ντροπαλό «Εσύ ξέρεις καλύτερα».
Αργότερα, στο γυρισμό, συλλογίζομαι πως μόνο και το που σκέφτηκα να συμβουλέψω τον ποταμό ήταν πολύ αλαζονικό.
Οι μουσικές που μάζεψα στο δέρμα μου απ' τα φύλλα, τα λουλούδια, τα φαράγγια και τις συζητήσεις με τ' άγρια ζώα
με οδηγούν στην κατηφόρα για την κοιλάδα ανάμεσα το Νέστο και τον Στρυμόνα.
Κλείνω την πόρτα και ανοίγω βερεσέδια με το μέλλον. Να ‘ναι άραγε πολύχρωμο σαν την πλαγιά με τις ανεμώνες, δροσερό σαν τα ρυάκια;
Μυστήριο. Σαν τις κορυφογραμμές που ανάλογα την ώρα και τη θέση του ήλιου, άλλοτε μοιάζουν με πρόσωπα χαρούμενα, άλλοτε ασχημομούρικα κι άλλοτε κάτι … που κάτι μου θυμίζει αλλά δεν ξέρω τι.
Θα ξανάρθω! Ίσως τότε να θυμηθώ.

Αυτά που λές Μαρία!