Είσαι το σκοτεινό παρακράτος και είναι ο ενεργός πολίτης

Να παραμείνει στη φυλακή ο 19χρονος φοιτητής με τα «πράσινα παπούτσια» προτείνει ο εισαγγελέας προς το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών Θεσσαλονίκης

Κι εγώ του αφιερώνω τις σκέψεις που μου δημιούργήθηκαν διαβάζοντας το άρθρο της Ελευθεροτυπίας


Είσαι ο Θάνατος και είναι το φως της ΖΩΗΣ
Είσαι το σκοτεινό παρακράτος και είναι ο ενεργός πολίτης
Είσαι αιμοβόρο παράσιτο και είναι η Δημιουργία
Είσαι η δολοφονική εκδίκηση και είναι η Αγάπη
Είσαι ο σιχαμερός μικροαστός που κοιτάει την πάρτη του πατώντας επί πτωμάτων
Είναι η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ όσων τιμούν το ανθρώπινο είδος.

Ράδιο Κούπα - Τέλος εποχής

Μόλις πέταξα την αγαπημένη μου κούπα. Έγραφε πάνω της RADIO και είχε πάνω της ένα ωραίο λογότυπο με μια κεραία. Συντροφιά μου κοντά 10 χρόνια. Την κουβαλούσα από σπίτι σε σπίτι όλα αυτά τα χρόνια και την έσπασα κατά λάθος σήμερα το πρωί. Θα μπορούσα να την κολλήσω και να συντηρήσω κολλημένο το παρελθόν που κουβαλάει πάνω της. Δεν το θέλησα και την πέταξα. Εξάλλου τι νόημα θα είχε; Το Ραδιόφωνο έχει σταματήσει να υπάρχει ως μέσον που μ’ έκανε να ονειρεύομαι εδώ και κοντά 13 χρόνια. Όσο για το συναισθηματικό φορτίο της καλύτερα που τράκαρε στο μάρμαρο του νεροχύτη σήμερα το πρωί. Κάπως έπρεπε να απαλλαγώ απ’ αυτό. Κι επειδή δεν έπαιρνα εγώ την απόφαση …
Ήταν ωραία κούπα, αλλά έπρεπε να φύγει.

Πόρτες 26/5/07 – Ένα μήνα μετά

Σαν τους λαγούς στο Inland Empire
- Τι είν’ αυτός ο θόρυβος στην πόρτα;
- Θόρυβος; Μα δεν άκουσα τίποτα
- Μα πως; Εμένα μου φάνηκε σαν να είναι κάποιος πίσω απ’ την πόρτα. Για πάνε δες
Σηκώνεται ο άνδρας και πηγαίνει στην πόρτα. Την ανοίγει, κοιτάζει πίσω της, δε βλέπει τίποτα.
- Είδες που σου ‘λεγα; Δεν είναι κανείς
- Ε τότε ποιος έκανε το θόρυβο που άκουσα;
- Μάλλον ο αέρας
- Ο αέρας; Και ποιος τον κάλεσε;
Πίσω απ’ τα κλειστά παράθυρα, στους φθαρμένους x-γυαλιστερούς καναπέδες, κοιτάμε τη βροχή να μουλιάζει τα παντζούρια και μαζί τις μέρες μας. Κοιτάμε τη ζωή μας να περνάει χωρίς εμάς, γεμάτη με τσαρλατάνους που μπαίνουν σπίτι μας από τη γυάλινη πόρτα που αφήσαμε ανοιχτή στο κέντρο του σαλονιού μας.

- Τι είν’ αυτός ο θόρυβος στην πόρτα;
- Θόρυβος; Μα δεν άκουσα τίποτα
Οι εκδότες των δωρεάν χαρτιών φορώντας μπλουζάκια που γράφουν “tus ti ferame kiafti tin pempti” γελάνε πίσω απ’ τις πλάτες μας καθώς μας βλέπουν να αγοράζουμε αδιαμαρτύρητα τις ενοχές -τι χρώμα να 'χουν;- που έχουν προσφορά αυτή τη βδομάδα.
Ξυπνώ το πρωί και κάνω άφθονο ελαφρύ καφέ. Τέτοιον χρειάζονται οι στιγμές μου. Για διαρκή Υποδόρια ένταση χωρίς διαλλείματα. Κοιτάζω τον ηλιακό απέναντι και με τυφλώνει. Ίσως να ‘ναι Αυτό που χρειάζομαι περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο. Ίσως να ‘ναι αυτό που χρειάζονται οι φωτογραφίες για να χλομιάσουν, όταν μένουν κενές απ’ τα πρόσωπα που οι δήμιοι δρόμοι παίρνουν μακριά μας.
- Κι ύστερα σκέφτομαι πως η ζωή προχωράει
- Ναι! Με πατερίτσες!
- Έστω κι έτσι. Πρέπει να την στηρίξουμε. Να την σπρώξουμε να πάει μπροστά.
- Και τι σημαίνει μπροστά;
Είναι απ’ τις στιγμές που η πραγματικότητα συνδικαλίζεται και σβήνει κάθε τι που προσπαθεί να ζωγραφίσει γράμματα απ’ το αύριο. Που ζητάει απ’ την ελπίδα να κρυφτεί στο σκούρο πάτο του φλιτζανιού, που γεμίζει με όλο και πιο ελαφρύ καφέ.

G = ΓΙΟΡΤΗ Β = ΒΡΟΧΗ

Οι φίλοι μου Βακόνδιος, Πρίντεζης και Φρέρης με περιμένουν ντυμένοι Δύτες στον Ταρσανά, να συνεννοηθούμε για τις νέες εξελίξεις. Αιρετικοί Φήμιοι τον τελευταίο καιρό διαδίδουν πως οι Κυκλάδες του 2107 θα είναι απαράλλαχτες (fuck simile) με τις σημερινές, έχοντας την ίδια ακριβώς λειτουργία, ενταγμένη φυσικά στο επίπεδο του επόμενου αιώνος. Κάποιοι καιρdοσκόποι αγοράζουν παραθαλάσσια οικόπεδα στο Δελφίνι, διαδίδοντας ταυτόχρονα πως η όμορφη αυτή παραλία θα είναι η πρώτη που θα πληγεί απ’ τις μέλλουσες υπερπλημμυρίδες και κάποιοι άλλοι, οι πιο επικίνδυνοι ίσως, διαβάζουν αθλητικές εφημερίδες πίνοντας αρειμανίως φραπέδες και τσιγάρα. Extreme κομμώτριες αναλύουν, χωρίς τίποτα να το έχει προκαλέσει, τις νέες τάσεις του επόμενου αιώνα στην ενδοκομμωτική (Inner coiffure – Inner styling), ενώ polyχρωμες αναγνώστριες του περιοδικού Σούπερ Κατερίνα, χωρίς τίποτα επίσης να το έχει προκαλέσει, ανησυχούν για την επαναφορά του μικρομεσαίωνα της Γιουροβίζιον μέσω της τηλεοπτικής τρομοκρατίας και την τελική νίκη του Τέρη Χρυσού.
Στο πλοίο με την ψυχεδελική ονομασία Blue Staff «ΙΘΑΚΗ» φτάνουν μία μία όλες οι φοβισμένες σκέψεις των Συριανών συντρόφων μου και κοκκινίζουν περισσότερο απ’ ότι πρέπει το ηλιοβασίλεμα που με υποδέχεται στο Πόρτο Καζίνο της Ερμούπολης.
Αφήνω τις βαλίτσες στον καταπέλτη του πλοίου και απομακρυνόμενος τις στέλνω με μια σκέψη στο ξενοδοχείο Dream, αλλά αυτές επιστρέφουν άπρακτες στο ίδιο σημείο. Και το χειρότερο; Μοιάζουν σα να μην κουνήθηκαν ποτέ τους. Κι όμως!...
Τέλος πάντων. Αποδέχομαι την ήττα μου και τσατισμένος με τον εύπιστο εαυτό μου, αλλά και με τους Κινέζους πωλητές που με διαβεβαίωναν ότι οι βαλίτσες μου δεν ήταν απλές αλλά Super Telematics Dalmatics με βούλες, τις φορτώνομαι και ξεκινώ το ταξίδι μακριά απ’ την Ιθάκη. Φτάνω στο ξενοδοχείο Dream απαγγέλλοντας Βογοριανή ποίηση, φόρο τιμής στη μνήμη του Dr Phd D.A. και, τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, ίσως ακόμα ν’ ανεβαίνω τα σκαλιά για τον 4ο όροφο σε κάποια άλλη παράλληλη διάσταση. Δε δικαιολογείται αλλιώς το πεισματικό πιάσιμο όλων των ενεργών μυών του σώματός μου.
Το μπάνιο (The famous Dream Natural Lukumi shower) άνοιξε αυτόματα κι έκλεισε επίσης αυτόματα, δυο μέρες μετά. Η αιτία εμφανής! Ένα τεράστιο μαύρο σύννεφο γεμάτο νερό εγκαταστάθηκε στον ουρανό του νησιού και άδειαζε με δύναμη και θόρυβο το φορτίο του σε δίκαιες και άδικες στέγες, σε δίκαιους και άδικους ανθρώπους. Απ’ τη στιγμή μάλιστα που άρχισε να ποτίζει τα επιδερμικά μας κύτταρα μέχρι τη στιγμή που τα μούλιασε σε τέτοιο σημείο ώστε να θεωρούνται επιστημονικώς σάπια, ορδές μετεωρολόγων υπαλλήλων της ΕΜΥ σχημάτιζαν ουρές έξω απ’ την Αγροτική Τράπεζα της παραλίας να πληρωθούν για την ακραία και έντονη φαινομενολογία στην οποία είχαν στοιχηματίσει το τελευταίο διάστημα όλη τους την περιουσία.
Πίνω καφέ και τρώω λουκούμι τριαντάφυλλο στο Ελληνικόν, όταν η επίτροπος Σοφία Ρούσσου μ’ ενημερώνει ότι όλα είναι υπό έλεγχο και κλείνοντάς μου το μάτι με διαβεβαιώνει ότι ο δρόμος για τον Ταρσανά είναι ανοιχτός από νερά και μετεωρολόγους. Χαίρομαι με τα μαντάτα και έχοντας εκπληρώσει την ανάγκη μου για καφεΐνη παίρνω το δρόμο για το Νεώριο.
Πτώματα υποψήφιων γαμπρών κείτονται στην άκρη του δρόμου πλημμυρισμένα στο αίμα, άλλα με γόβες στα ανοιχτά τους κεφάλια κι άλλα σκασμένα, με την κοιλιά ανοιχτή και το στόμα τους μπουκωμένο με κουφέτα. Στην άκρη του μουράγιου, αλαφιασμένες νύφες τραγουδούν το «Έχε Γειά Καημένε Κόσμε» και με τη σειρά φουντάρουν στο Αιγαίο. Η επίτροπος Σοφία μου στέλνει μήνυμα λέγοντάς μου να μην ανησυχώ για το φαινόμενο και μου εξηγεί πως πρόκειται για κοπέλες που είχαν επενδύσει όλη τους τη ζωή στο όνειρο ενός γάμου στον κήπο ακριβού ξενοδοχείου δίπλα στην πισίνα και απ’ τη στιγμή που ο καιρός τους τα χάλασε και δεν θα είχαν πια όνειρο, αλλά ούτε και άλμπουμ με φωτογραφίες να δείχνουν στις φίλες στο γραφείο, δεν είχαν και κανένα ιδιαίτερο λόγο να ζουν. Όσο για τους υποψήφιους γαμπρούς... Τους σκότωσαν οι ίδιες με παραδειγματικό τρόπο, φορτώνοντάς τους την αποτυχία της τελετής.
Το αμάξι μου ρολάρει παράξενα, γλιστρώντας στο ανθρώπινο αίμα. Φαντάζομαι πως όταν λειώσουν τα κουφέτα θα επέλθει ισορροπία (Sugar Equilibrium) . Αυτές κι άλλες πολλές, ήταν οι σκέψεις μου όταν τα μάτια μου γέμισαν με βέλη Νέον που έδειχναν μια τεράστια επιγραφή με την Ένδειξη «ΤΑΡΣΑΝΑΣ». Φτάσαμε, σκέφτομαι, και ακολουθώντας το τελευταίο βέλος με την ένδειξη «Ρ» ετοιμάζομαι ψυχολογικά για παρκάρισμα. Παρκάρω.
Οι φίλοι μου Βακόνδιος, Πρίντεζης και Φρέρης με περιμένουν ντυμένοι Δύτες τον Ταρσανά να συνεννοηθούμε για τις νέες εξελίξεις. Ανησυχώ!
Οι φίλοι μου Βακόνδιος, Πρίντεζης και Φρέρης με περιμένουν ντυμένοι Δύτες τον Ταρσανά να συνεννοηθούμε για τις νέες εξελίξεις. Ανησυχώ!


- Απ’ αυτό το σημείο και μετά, δυστυχώς ο δίσκος είναι κατεστραμμένος.
- Να πάρει!!
- Δυστυχώς δε μπορέσαμε να ανακτήσουμε τα δεδομένα. Ήταν ηλεκτρονικά ψηφιοποιημένα και ξέρετε … πως ήταν τότε
- God Damned! Κι είχα στηρίξει τόσα σ’ αυτό το εύρημα! Τον Βακόνδιο, τον Πρίντεζη και τον Φρέρη τους ρώτησες;
- Ήταν το πρώτο πράμα που έκανα πριν σας καλέσω και μάλιστα τ’ άκουσα κιόλας
- Γιατί;
- Τι Γιατί; Οι Βακόνδιος, Πρίντεζης και Φρέρης είναι οι Τελετάρχες! Ήρθαν ντυμένοι δύτες, μου είπαν ό,τι ήξεραν βιαστικά και έφυγαν κατευθείαν για το Μνημείο στον ΤΑΡΣΑΝΑ. Σήμερα είναι η Γιορτή και είχαν αφήσει ένα σωρό εκκρεμότητες …
- Και;
- Τίποτα! Δε θυμούνται τίποτα. Ξέρουν, ό,τι ξέρουμε κι εμείς.
- Δηλαδή;
- Τίποτα παραπάνω απ’ ό,τι αναφρέρει κι αυτό το ημερολόγιο.
- Καλά! Άντε κλείσ’ τα να πηγαίνουμε.
- Να πηγαίνουμε; Να πετάξουμε πρέπει! Με τούτα και με κείνα ξέχασα ν’ αγοράσω κόκκινο χρώμα για το γιό μου. Θα’ ναι ντυμένος και θα με περιμένει να τον βάψω κι εγώ ακόμα είμαι δω. Ξέρεις, είναι η πρώτη φορά που ντύνεται Νεκρός Γαμπρός και δε θέλω να του τη χαλάσω.
- Και η δικιά μου, θα είναι Νυφούλα στο μουράγιο!
- Ακόμα εδώ είμαστε; Φύγαμε! Α! και Χρόνια πολλά!
- Χρόνια πολλά! Και του χρόνου!


Με αφορμή το βροχερό 3ο Φεστιβάλ Επιστημονικής Φαντασίας στη Σύρο 18-20 Μάη 2007

Sugaroides - Άραγε έχει πεθάνει ποτέ σεναριογράφος διαφημίσεων από πλήξη;

Γλυκερά λογάκια και νάζια από εικονικές φυσιογνωμίες προσπαθούν να πιέσουν ό,τι απ’ το μυαλό μου άφησε η άνοιξη σε όσο το δυνατό μικρότερο χώρο.
Σκέφτομαι ακόμα. Κι αναρωτιέμαι: Πόση βιασύνη να κρύβει η παραπάνω πρόταση;
Πόσες προτάσεις να ‘χει στριμωγμένες μέσα της;

Φεύγω απ’ την ουσία του θέματος. Απ’ αυτή που δημιούργησε την παραπάνω εισαγωγική παράγραφο. Γράφω Dream στο κινητό και σημειώνω αρ.τηλ. Θέλω να είμαι σίγουρος σε περίπτωση που ξεχαστώ ότι έχω το τηλέφωνό του. Αμέσως μετά πίνω μια γουλιά απ’ το πρώτο καλοκαιρινό φραπόγαλο, που δεν ξέρω τελικά αν μοιάζει με ριζόγαλο ή δενδρογαλιά. Θα το ψάξω.
Εν τω μεταξύ …. ΠΩ ΠΩ! Τι περίεργο που φαίνεται το Ύψιλον στο τέλος; Μοιάζει με κάποιο Υ greco που βρίσκεται σε κάποιο ταξί σε κάποια Ομόνοια. Εν τω μεταξύ, όλα αποχτούν διαφορετικό χρώμα απ’ το συνηθισμένο τους. Το πράσινο της Άνοιξης μετατρέπεται σε πράσινο του καλοκαιριού, το κίτρινο το ίδιο κι εγώ μετά τρέπομαι εις φυγήν, προς βορράν.

Προς το παρόν αλλάζω παράγραφο με Grizzly Bear και Yellow House. Φρέσκο αίμα, που μοιάζει με αίμα ετών 39, γεμίζει τα ηχεία του υπολογιστέος κι αναρωτιέμαι: Υπάρχει άραγε μέλλον στην Pop Music? Ίσως όσο υφίσταται η ελαφρότητα των κοριτσίστικων μαλλιών, η ροδαλότητα των εφηβικών παρειών, η γλυκερότητα των Πάριων. Ίσως όσο ζει ακόμα το κομμάτι μας που σκέφτεται ότι πάντα θα λάμπει ο ήλιος, οπότε δε μας απασχολεί άλλο θέμα πέρα απ’ τα δυο όμορφα μάτια απέναντι. Όσο τα χείλη, μπροστά από δόντια που ποτέ δε σφίχτηκαν, γράφουν το «Δε βαριέσαι» με φώτα σιελοΝέον που σχίζουν ροζ σύννεφα. Όσο …
Οι προτάσεις που ανοίγουν μ’ αυτό το «Όσο…» ακούγονται σαν ανέμπνευστα διαφημιστικά σλόγκαν. «Όσο ο ήλιος λάμπει, μια λιόλουστη αγκαλιά θα σας περιμένει στο ξενοδοχείο μας»

Άραγε έχει πεθάνει ποτέ σεναριογράφος διαφημίσεων από πλήξη;

Πόρτες, Σφαίρες κι άλλες μονάδες μέτρησης

Οριοθετώντας την λέξη «Αξία»
Οι δόσεις μπαίνουν μία μία και γεμίζουν το άδειο σακούλι. Τόσα έπρεπε να είχες, τόσα έχεις, τόσα χρωστάς. Απλές προσθαφαιρέσεις. Ψάχνω να βρω το σωστό και καταλήγω σε αδιέξοδο. Γιατί στη διαδρομή έχει χαθεί κάτι πολύ σημαντικό.
Και τελικά αυτό που πίστευα κάποτε μου ‘ρχεται στα μούτρα: Οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς λογιστές και μόνον αυτούς. Γιατί, όπως και να ‘χει, ακόμα και τα χρήματα, το να μετρούνται με αριθμούς, είναι ελλειπές, για να μην πω λάθος. Άλλη αξία έχουν τα χρήματα όταν ξοδεύεις την υγεία σου και το χρόνο σου για αυτά κι άλλη όταν σου τα χαρίσουν. Άλλη αξία έχουν για κάποιον που δεν έχει να φάει ή να αγοράσει φάρμακα κι άλλη για όποιον δεν έχει άμεσες ζωτικές ανάγκες.
Άρα ό,τι λογαριάζεις με αριθμούς είναι χαζό κι ανούσιο. Ακόμα και ο χρόνος όταν μετριέται με χρόνια αριθμημένα είναι φάουλ. Γιατί άλλα τα γεμάτα εμπειρίες και γνώσεις χρόνια κάποιου που ζει τη ζωή του κι άλλα τα χρόνια κάποιου που έχει παραιτηθεί και περιμένει να πεθάνει με ενδιάμεσο ευχάριστο σταθμό τη σύνταξη.

Ηλ. Κορωνίδης Εφημ. «Τα Νέα» 15/3/1986

Η ζωή θα ‘πρεπε να μετριέται με πόρτες
και με τους δρόμους που ανοίγουν.
Με σφαίρες
και με τις πληγές που αφήνουν.
Ή απλά και μόνο με ονειρομίσματα. Νομίσματα δηλαδή, που ο ισολογισμός τους θα καθορίζει που πέσαμε, αν πέσαμε έξω με τα όνειρά μας. Ταυτόχρονα …
Να όμως, ανοίγει μια πόρτα!
Μια σκιά μπαίνει στη συναυλία του Rory Gallagher και βγαίνει στο σκυλάδικο «Χαβάη» στο Κιλκίς, από κει στα παγκάκια έξω απ’ το Ντορέ. Ακούγεται ένα μιξ από Ρόρυ και Μαίρη Βάσου.

Κι άλλη πόρτα !
Απ’ το καφέ Grünen Laube στο Φράιμπουργκ στη μένσα της φιλοσοφικής στη Μπολόνια… Santi che pagano il mio pranzo non ce ne …. Lucio Dalla

Κι άλλη πόρτα!
Απ’ τα βράχια του Torre a Mare στα κάστρα του Ντουμπρόβνικ μεθυσμένες σκιές με σλιβοβίτσα και όμορφο ψαροσουπορόκ απ’ τους Ρίμπλια Τσόρμπα.

Κι άλλη πόρτα! Κι ύστερα άλλη, κι άλλη. Όλες οι εικόνες, οι ήχοι και τα χρώματα πίσω από έναν τοίχο γεμάτο πόρτες. Έναν τοίχο που τα ρολόγια είναι σταματημένα στην ώρα που γέμισε ο δρόμος και άνοιξε για τη στροφή μια άλλη πόρτα

3ήμερο Φεστιβάλ Αλληλεγγύης στους Ζαπατίστας

Μια βραδιά στα μπλόγκια ή αλλιώς Λάιβ + μαργαρίτα - Γεννούν οι συναυλίες;

Ήμουν που λέτε πριν από λίγο σ’ ένα μπλογκ και Τι λέτε ότι έφτιαχνα; Καθόμουνα στο μπαρ μιας καφετερίας, δίπλα σ’ ένα πανέμορφο, ελαφρά μεθυσμένο κορίτσι και χάζευα το περιβάλλον.
Ή μήπως στο περιβάλλον; Στο περιβάλλον! Ναι στο περιβάλλον. Εκεί χάζευα.
Όταν ξάφνου μια ξεκούρδιστη έβδομη που προσπαθούσε να μας πείσει ότι ήταν επίσης και ρωμαλέα ματζόρε, ξύνει κατά λάθος(;) τον λαβύρινθό μου και προκαλεί τέτοια αιμάτωση στο υποσυνείδητό μου, kanonτάς με να απορώ για το μεγαλείο και ταυτόχρονα την σφαιδρή καταπίεση που δεχόμαστε απ’ την Τάξη, που ακόμη δεν .... Τάξη. Στο μυαλό μας γράφεται ως Αρμονία. Το ‘να δίπλα στ’ άλλο, όπως ορίζουν κάποιοι kanonες. Οι οποίοι μάλιστα ορίζουν και το ύφος, αλλά και την ποιότητα του ενός και του άλλου. Τα γράμματα να είναι Έτσι. Τα χρώματα κι οι γραμμές να είναι Έτσι. Το βάδισμα να είναι Έτσι. Το στήσιμο να είναι Έτσι.
Η νίκη του επίκτητου στο ενστικτώδες, στο γονιδιακό. Του φαινότυπου στον γονότυπο. Τι είπατε; Κι όμως στη σύγχρονη βιολογία είναι γεγονός. Τα prions των τρελλών αγελάδων μας δείχνουν το δρόμο.
Μπροστά μου έχω ένα υπέροχο λάιβ. Κιθάρες + ντράμς + πληκτρόφωνα + μικρόφωνα κι ιδρώτας. Έτσι είναι τα λάιβ. Έτσι είναι καταγραμμένα κι έτσι τα αναγνωρίζουμε. Η λέξη κονσέρτο ή συναυλία που μπαμπινιωδώς μπορεί να είναι το ίδιο πράμα, στο μυαλό μας γράφει άλλη εικόνα. Το λάιβ είναι λάιβ με Κιθάρες ντράμς. Το κονσέρτο με βιολιά κι η συναυλία ίσως με αριστεροκονομημένους 70’ς στυλοβλατες του ελληνικού λαϊκού πολιτισμού. Πίσω απ’ το λάιβ, το μυαλό μας ανάλογα με την ηλικία φαντάζεται διαφορετικά πράγματα. Σε νεαρή ηλικία φανταζόμαστε τους ήρωές μας όπως στα όνειρά μας. Ιδρώτας αρωματισμένος με ό,τι μας αρέσει κι όλα επιμελώς ατημέλητα για να γράψουν την σικ επαναστατικότητα των εφηβικών μυαλών.
Περνώντας τα χρόνια μπαίνουν και τα ντραγκς, που υπάρχουν ως τέτοια και ουδεμία σχέση έχουν με τα μπάσκλάς ναρκωτικά που μας λέν όλοι να αποφεύγουμε. Τα ντραγκς είναι το 1/3 απ’ το Σεξ Ντραγκς και Ροκ εν Ρολ. Τα ναρκωτικά σε ποιό όμορφο φαντασιακό υπάρχουν; Μόνο σε κλισαρισμένες διαφημίσεις σε φυλλάδια του σχολείου, της εκκλησίας κι όλων των άλλων που μας κάθονται στο σβέρκο και μας μπουκώνουν την ανάσα με όλα αυτά που (ξέρω ότι αυτοί) κάνουν στα κρυφά και ντεμέκ θα μας καταστρέψουν.

Ύστερα έρχεται η βαρεμάρα. Οι μουσικοί της ηλικίας μας μετά το λάιβ (αν κι αυτό δεν έχει μετατραπεί σε συναυλία) κάνουν το μπάνιο τους κι ετοιμάζονται για καμιά ταβερνούλα.
Οι πιο καπάτσοι κι οι πιο τυχεροί απ’ τους ήρωες των παιδικών μας χρόνων, μετά το λάιβ, περιφέρουν τα κουφάρια τους και σκέφτονται πως καιρός είναι πια, σιγά σιγά, δίπλα στο 2 YOUNG 2 die να βάζουν και το 2 old 2 R’n Roll. Φυσικά όπως έρχεται η σκέψη έτσι και φεύγει, γιατί ΕΓΩ Είμαι ο Ιγκυ Ποπ!! Σκέφτονται.Έχει κανείς αμφιβολία;
Στο μπαρ υπήρχε μια μαργαρίτα με εσπεριδοειδές που ρωτούσε τον φωτισμό αν θα είναι τελικά λεμόνι ή πορτοκάλι. Την κοιτούσα και σκεφτόμουνα πως ενώ έζησα ποικιλοτρόπως αυτές τις φάσεις και μάλιστα με όλα τα προαναφερθέντα κλισέ, δεν είχα σπυράκια ως έφηβος κι ότι ενώ μπορούσα πλέον να πιστοποιήσω την εγκυρότητα των αναφορών στις ανακαλύψεις της βιολογίας, δεν έπλυνα ποτέ καθηγητικά εργαστηριακά σωληνάκια.

Σκεφτόμουνα επίσης πως πρέπει να επανεξετάσω πολλά πράματα απ’ τη ζωή μου και να ξανακοιτάξω την ορθότητα κάποιων αποφάσεων.

Εσύ Μαρία τι λες;
Τι θα έκανες;

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ

Οι απέναντι, στην ταράτσα ψήνουν αρνί.
Έχει ησυχία.
Βγαίνω στο μπαλκόνι και απολαμβάνω άδεια τη μικρή μας λεωφόρο.

Η γαριφαλίτσα μεγαλώνει και ανθίζει.

Επισκέπτομαι την κουζίνα και πιάνω τις κιμωλίες. Μου κάθεται ένα θολό μουράλες.

1η Μαΐου
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ
&
ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ