Είναι διαφορετικός αυτός ο Σεπτέμβρης! Δεν έχει νοσταλγία και Δεληβοριά. Τα σχολικά στα βιβλιοπωλεία άχρηστα, πολυκαιρισμένα κι οι μαρκαδόροι όλοι σκούροι. Η δροσιά παγώνει σα λασπόχιονο και στις οθόνες τρώνε ανθρώπους. Τι στο διάολο; Πώς τα κάναμε έτσι;
Το τοπίο ολοένα
θολώνει
Ο χρόνος
είναι
Μνήμες που
θάβονται κάτω από τόνους επιδερμικής πληροφορίας που κι αυτή όμως θέλει το χώρο
της
Ο χρόνος
είναι
Μπερδεμένα
συναισθήματα
Νοσταλγία
που η γνώση τη βάφει γκρι
Εικόνες που
είναι κάτι άλλο απ’ αυτό που ήταν
Σκηνές από
έναν πόλεμο χτεσινό που άφησε πίσω του μόνο τραύματα.
Πόλεμος
χωρίς νεκρούς
Με αιώνια ζωντανούς
στις αδυσώπητες φωτογραφίες
Με μορφές
ψηφίδες μιας εποχής που ζει στο χαρτί
Η ιστορία
υπάρχει για να εκδικείται
Η ιστορία
δεν υπάρχει ως τέτοια
Η ιστορία
είναι η αμμουδιά από μυριάδες προσωπικές ματιές
Η ιστορία είναι
Η μνήμη
θολώνει την εικόνα
Το τοπίο
αλλάζει την ορθογραφία της μνήμης
Ο χρόνος
Ο χρόνος
είναι
Με αφορμή
φωτογραφίες του 20ου αιώνα απ’ την Ιερισσό
Τα ποιήματα
οι σκέψεις μας
νομίζουμε ότι ενδιαφέρουν κι άλλους ή ότι ομορφαίνουν κάτι
ή ότι......
Πόσο εγωιστικό
και πόσο πραγματικά οι άλλοι μας γράφουν στ' αρχίδια τους!
Ίσως να περιμέναμε να πουν ΩΩ!!
Ίσως και να πουν
Και;
(Το πρώτο κείμενο που ανεβαίνει απ'το κινητό στο μπλογκ)
Τι καταιγισμό πληροφορίας
καλούμαστε να διαχειριστούμε;!
Πόση ισοπέδωση!
Μικροί στις γωνιές μας.
Ασήμαντοι γκρι κόκκοι άμμου
σε μια πανσπερμία χρωμάτων
που πότε δε θα μας καταδεχτούν.
Το φως υπάρχει
πίσω απ’ τα σύννεφα.
Το φως υπάρχει!
Τα σύννεφα είναι,
που έχουν κατέβει τόσο χαμηλά
κι έγιναν τόσα πολλά
που κρύβουν τον ήλιο!
Τα χέρια απλώνονται ψηλά
να διώξουν τα σύννεφα.
Έφυγαν
κι η οθόνη ακόμα θολή.
Και τότε αντιλαμβάνεσαι
Δεν είναι τα σύννεφα
Η ομίχλη είναι!
Μια ομίχλη μόνιμη
που δεν τη γέννησαν τα σύννεφα.
Ένα σύννεφο
γεμάτο σκόνη
που τα όνειρα ζυγώνει
Ένα σύννεφο
που αρχίζει
παρελθόν πια να θυμίζει
Ένα σύννεφο
Χτες ήταν δύο
Τζάμι άσπρο απ’ το κρύο
Ένα σύννεφο
αγρίμι
που φαλτσάρει το ταξίμι
Ένα σύννεφο
που 'γινε χιόνι
Άσπρο πάγωσε τ’ αμόνι
Ένα σύννεφο
αλητεία
και σκοτείνιασε η πλατεία
Χιλιάδες σχέδια, όλα στο βούρκο
Αν δεν ξέρεις που θες να πας, μάλλον δε θα πας πουθενά!
Δεν είναι πολλά τα μέρη που τελικά θα πας. Δεν προλαβαίνεις!
Πρέπει να ξέρεις που θες να πας!
Αν αφεθείς στο ρέμα, χάθηκες! Και στο φινάλε, μάλλον δε θα
περάσεις και καλά.
Λεν, αν δεν ξέρεις που θες να πας, θα πας όπου σε πάνε. Ίσως να ‘χουν και δίκιο. Το σίγουρο είναι ότι για να πας εκεί που θες, θέλει δουλειά! Πολλή δουλειά! Για να ξεκλειδώσεις αυτά που έχεις στο μυαλό σου θέλει να βρεις το κλειδί. Και το κλειδί είναι η δουλειά. Αλλιώς θα κάθεσαι με το ραδιόφωνο και θα τραγουδάς «Ωραία, νέα, ατυχής….»
Μεγαλώσαμε
Αφήσαμε τους Λίναρντ Σκίναρντ
κι ανακαλύψαμε την Cesaria Evora
που διαβάζεται Σεζάρια Έβορα
γιατί έτσι προφέρεται το όνομά της στο Πράσινο ακρωτήριο
που ούτε το χαμε ακούσει.
Και δεν είχαμε ζήσει και λίγο!
Ήρθαν τα παιδιά μας
να μας θυμίσουν τις ανησυχίες που θάψαμε
Τις απορίες, που απαντήσαμε
τις πιο πολλές με λάθος
τις ρηχές εμπειρίες
που θεοποιήσαμε
βαφτίζοντάς τες ΚΑΤΙ ΣΠΟΥΔΑΙΟ!
Μεγαλώσαμε
κι αφήσαμε πίσω τη χαρά,
την αλλάξαμε με κάτι άλλο,
ο καθένας ό,τι είχε,
να μη φαίνεται κενή η θέση της.
Κι αυτή μας εκδικήθηκε,
με γεροντάματα,
με απώλειες ,
με μειωμένα αντανακλαστικά,
με βαρεμάρα.
Αυτήν κυρίως!
Μεγαλώσαμε
Κι αν ξέρουμε
ότι η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει
είναι γιατί
μόνο αυτή δεν πονάει!
Κρίκοι μιας αλυσίδας
Αυτό είμαστε!
Πριν από μας ένας άλλος κρίκος
προγονικός,
περίπου ίδιος με μας
κι ύστερα από μας,
τα παιδιά μας.
Κρικάκια
που θα μεγαλώσουν,
για να συνεχίσουν την αλυσίδα
Αν είμαστε το γενετικό μας υλικό,
απλά είμαστε μια στάση
στην αιωνιότητά του.
Μια μορφή, στις τόσες
που μπορεί να πάρει.
Κι η αιωνιότητα
μια αλυσίδα από όλες μας τις αιωνιότητες.
