Τρίτη, Δεκεμβρίου 26, 2006

Μέρες που 'ναι No 2 - dipende!


Διαβάζω για το πνεύμα των Χριστουγέννων κι απορώ!!
Πλάκα κάνω.
Δεν απορώ καθόλου.
Τα τελευταία χρόνια, όλο και περισσότερο, τείνω προς την άποψη ότι μέσω αυτού, με φιλανθρωπικά θαύματα, η κοινωνία της Αδηφάγου Αγοράς ξοφλάει εύκολα με τα μυριάδες δραματικά επακόλουθα της Απληστίας της.
Έτσι ξεμπερδεύω και δε μ' απασχολεί το θέμα.
Αυτό όμως το οποίο δεν έχω ξεκαθαρίσει και μ' απασχολεί ιδιαίτερα, είναι το ζήτημα της αλληλεπίδρασή μας με το περιβάλλον. Με το περιβάλλον όπως υπάρχει «αφ εαυτού» και όπως το 'χουμε ορίσει μέσα από τις συμβάσεις τις οποίες δεχόμαστε ως μέλη του υποσυνόλου που ορίζεται από τις σταθερές: Χ οικογένεια, στον Ψ τόπο της χριστιανικής Ελλάδος, την Ω εποχή, με την Υ καθημερινότητα.
Και ΝΑ οι παθογένειες!!!
- Κι αυτά τα Χριστούγεννα Μόνος!
- Κι αυτά τα Χριστούγεννα Μακριά απ' το σπίτι μου!
- Κι αυτά τα Χριστούγεννα Άνεργος!
ή
- Τι κρίμα! Μέρες που 'ναι, να 'ναι μόνος του!
- Τι κρίμα! Μέρες που 'ναι, να 'ναι φτωχός!
- Τι κρίμα! Μέρες που 'ναι, να 'ναι άρρωστος!

Επειδή όμως αισθάνομαι, ότι το θέμα αυτό, όταν ήταν μικρό ονειρευότανε να μεγαλώσει και να γίνει σεντόνι και δεν κάνει μέρες που 'ναι να σεντονιάζω. Σταματάω αυτή την περισπούδαστη ανάλυση για να θυμηθώ έναν ωραίο τύπο απ' το μακρινό μου χτες.



Πριν από πολλά πολλά χρόνια στην Ιταλία, ήταν ένα Ελληνόπουλο, μεγαλύτερο από μας, που το έλεγαν Γιώργο. Σ' όλους όμως ήταν γνωστό ως Giorgio, Giorgio "dipende" Ο θρύλος έλεγε ότι απ' το ξύλο που είχε φάει στη χούντα του έμειναν πολλά κουσούρια. Ένα απ' αυτά ήταν και το "dipende". Ό, τι και να του 'λεγες, ό,τι και να τον ρώταγες, η απάντηση ξεκινούσε με ένα χαρακτηριστικά μακρόσυρτο " ...dipende...". Για τον Giorgio δεν υπήρχε δόγμα, δεν υπήρχε καμιά απόλυτη αλήθεια. Μόνο μια λέξη υπήρχε, το περίφημο "Dipende", που μέσα του είχε κλεισμένη όλη την φιλοσοφία του, όλη την πείρα του, όλες του τις φοβίες. "Dipende" που μπορεί και να σημαίνει «Εξαρτάται απ' το σύστημα εννοιών και καταστάσεων στο οποίο ζεις και εξελίσσεσαι»
Στο σύστημά μας, αυτό το διάστημα έχει Γιορτές και συμπεριφερόμαστε Γιορτινά. Όπως για παράδειγμα πριν από λίγο καιρό είχε ιό της γρίπης των πτηνών και δεν τρώγαμε κοτόπουλα.
Τελικά κάποια πράματα μπορεί να 'ναι απλά, που λες Μαρία.
Μπορεί όμως και όχι, dipende.
ΧΕ! ΧΕ! ΧΕ!

Τρίτη, Δεκεμβρίου 19, 2006

Μέρες που 'ναι

Παρωχημένα μουσικά σχήματα ανταγωνίζονται, ποιό θα μετρήσει περισσότερες μονάδες στο χτεσινό ζωντανό αριθμολόγιο. Τα ακούω στο ραδιόφωνο και σκέφτομαι πως καλά θα ήταν να ήμουνα εγώ αυτός που κάθεται και τσαμπουνάει όλα αυτά τα μυστήρια περί τέχνης, μοναδικότητας του καλλιτέχνη κ.λπ, αλλά δυστυχώς δε μου 'κατσε. Κάποια άλλη φορά, ίσως. Ας μη με παίρνει όμως από κάτω, που δεν έδωσα στους φίλους μου τη χαρά να έχουν φίλο διάσημο. Μέρες που 'ναι.

Οι σκέψεις πετάγονται ως εδώ όποτε εμείς θελήσουμε και μας κάνουν το χατίρι να κολλήσουν στην οθόνη του πισιού φαρδιές πλατιές σαν αστακές.
Αμ δε! Έτσι νομίζουμε! Μας δίνουν την εντύπωση ότι μας κάνουν τη χάρη κι ότι θα 'ναι για πάντα δικές μας, ενώ στην πραγματικότητα κάνουν αυτό που ποθούν περισσότερο. Φυσικά σε συσκευασία δώρου, μέρες που 'ναι.

Κατά τ' άλλα οι νέες ελπιδοφόρες πένες, μετά από τόσο λάιφστάιλ που έχουν φάει είναι ακριβώς ίδιες κι απαράλλαχτες με τις 39000 δωρεάν της πιάτσας. Ανθυποπιστολάκια της εμπορικής γραφής. Υποταγμένα υποσύνολα σε διαφημιστάκουλες.
Αυτά! Και Σταματήστε να κανιβαλίζετε το ΧαραΚίρι μας!!! Μέρες που 'ναι!

Καλές Γιορτές που λες Μαρία να 'χουμε και του χρόνου σπίτια μας!


Παρασκευή, Δεκεμβρίου 08, 2006