Ο Αγιοβασίλης, τα Βρωμοζούδια κι η κειμενομηχανή που μετατρέπει όλα τα γραπτά σε παιδικές εκθέσεις

Μαύροι καλικάντζαροι με μαύρες βούρτσες και κατάμαυρα ματσούκια στο χέρι ξεκινάν για τη χώρα των καθημερινών ανθρώπων. Μαύρες σκονισμένες καμινάδες με μαύρα μεταλλικά κεφάλια, τα βράδια χαμηλώνουν τη φωτιά τους και περιμένουν υπομονετικά τις υπηρεσίες του μεταφυσικού συνεργείου καθαρισμού. Ο Αγιοβασίλης από ψηλά με βλέμμα εποπτικό ελέγχει την πορεία των εργασιών χωρίς να επεμβαίνει. Βλέπει όμως τις καθαρές καμινάδες από ψηλά και τα βράδια του Δεκέμβρη, στέλνει μηνύματα γεμάτα λάμψη και χρώματα στα όνειρα των μπαμπάδων.
Όσοι βλέπουν να πλησιάζουν οι γιορτές και να μην έχουν δει ακόμη το Όνειρο βάζουν τα παλιά τους ρούχα κι ετοιμάζονται για την σκεπή. Ανεβαίνοντας τη σκάλα, σκέφτονται πως κάναν πολύ άσχημα που αφήσαν το τραπέζι στρωμένο «εκείνο» το βράδυ. Γιατί θα το είδαν οι καλικάντζαροι έτσι ωραίο που ήταν, θα πέσαν με τα μούτρα στο μούστο και στα ξερά σύκα και θα τους πήρε το ξημέρωμα, χωρίς να καθαρίσουν καλά την καμινάδα. Έτσι τώρα με την καμινάδα γεμάτη καπνιά, δε θα μπορέσει ο Αϊ Βασίλης να μπει και να αφήσει τα δώρα του στο τζάκι. Αχ! Κάτι παραπάνω ήξερε ο πατέρας του που τούλεγε: «Να αφήνεις στο τραπέζι όσα καλούδια πρέπει κι όταν πρέπει. Ούτε δράμι παραπάνω κι ούτε λεπτό πιο πριν»
Άντε λοιπόν ένα κουράγιο, να τελειώσουμε τη δουλειά που άφησαν στη μέση αυτά τα βρωμοζούδια. Άντε γιατί χωρίς δώρα, πως θα κάνουμε γιορτές;
Το βράδυ το όνειρό του θα πλημμυρίσει χρώματα. Ο Αϊ Βασίλης απ' την ονειροχώρα θα δει την καθαρή καμινάδα και θα στείλει τα θεραπευτικά ονειροχρώματα να γεμίσουν τον ύπνο του καλού μπαμπά. Μαζί μ' αυτά θα στείλει όμορφες νεράιδες με κιούπια γεμάτα μέλι για τα μελομακάρονα και ζάχαρη άχνη για τους κουραμπιέδες.
Τα χριστουγεννιάτικα δένδρα θα σκαρφαλώσουν μέχρι τον ήλιο και μυστικά θα συμφωνήσουν να τα φωτίζει τις νύχτες, για να 'ναι όμορφα και λαμπερά, όταν θα έρθουν οι νεράιδες να ρίξουν πάνω τους τη χριστουγεννιάτικη χρυσόσκονη.
Τα σκεπάσματα και τα στρωσίδια θα σκορπίσουν μηνύματα σκουπίδια σ' όλο το σπίτι, να δώσουν στις μαμάδες να καταλάβουν ότι είναι βρώμικα και δε μπορούν έτσι να υποδεχθούν τον καινούργιο χρόνο. Τι θα σκεφθεί, αν τα δει σ’ αυτά τα χάλια;
Τα σίδερα πηγαίνουν δίπλα στα παλιόρουχα και τρίβονται να γυαλίσουν για να γίνουν τριγωνάκια όμορφα με ήχο καθαρό και δυνατό. Όταν θα συνοδεύουν τα καραβάκια στα κάλαντα της πρωτοχρονιάς πρέπει να είναι καθαρά και να ακούγονται όμορφα, γιατί αλλιώς οι μουσικές που θα γραφτούν κατά τη διάρκεια του νέου χρόνου, θα είναι μουντές και άσχημες.
Ο παππούς λεει πως στο τέλος της χρονιάς όλα πρέπει νάναι στη θέση τους. Έτσι ώστε όταν θάρθει ο καινούργιος χρόνος να τα βρει όλα όμορφα, ταχτοποιημένα, όλα αγαπημένα και ήρεμα και έτσι να τα κρατήσει μέχρι που θα φύγει. Οι μαμάδες το ξέρουν καλά αυτό, γιαυτό τις γιορτές στρώνουν τα πιο ωραία χαλιά, αγοράζουν τα πιο ωραία στολίδια και βγάζουν για να φορέσουμε τα πιο ωραία ρούχα. Σαν θάρθουν τα Φώτα ξέρουν τα ξόρκια που πρέπει να πουν, για να διώξουν τους καλικάντζαρους. Τις απόκριες φυσικά θα τους ξανακαλέσουν, για να κάνουν γόνιμη τη γη και τους ανθρώπους και για αυτό ξέρουν άλλα ξόρκια.
Ό,τι και να ξεκινήσεις αυτές τις μέρες, σε πάει δεν το πας.
Ό,τι και να ζωγραφίσεις είναι λαμπερό με πολλά και έντονα χρώματα.
Ό,τι και να τραγουδήσεις γίνεται χαρούμενο
κι ό,τι και να γράψεις καταλήγει παιδικό παραμυθάκι.
Αχ αυτά τα βρωμοζούδια, οι καλικάντζαροι!

ΟΛΑ ΤΟΥ ΤΥΠΟΥ ΔΥΣΚΟΛΑ! ΜΑΓΟΙ Ή ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ;

Η αλήθεια, όσο απόλυτη και να λανσάρεται, ως έννοια είναι πολύ σχετική. Εξαρτάται από χίλια μύρια πράματα και κυρίως απ' το αν θέλουμε να τη δεχτούμε ως τέτοια ή όχι. Γιατί εκτός του ότι, άλλο υδροχόος κι άλλο νεροχύτης, μπαίνουν στη μέση κι ένα σωρό άλλοι παράγοντες που κάνουν τη νύχτα μέρα και το αντίθετο.

Το blog μας όπως θα γνωρίζεται, τρέφει μια ιδιαίτερη συμπάθεια για τα Μέσα ενημέρωσης. Ως εκ τούτου και στο σημερινό μεγαλειώδες πόνημα, θα ασχοληθεί με την πάρτη τους. Ο λόγος, οι διαφορετικές εκδοχές ενός γεγονότος, από διαφορετικών συμφερόντων μέσα.
Λόγω Χριστουγέννων, θα ασχοληθούμε με ένα επίκαιρο θέμα και μάλιστα με το πως ασχολήθηκε μ' αυτό ο τύπος. Πρόκειται για τη Γέννηση του Χριστού και τα γεγονότα που την συνόδευσαν. Όπως θα διαπιστώσετε κι εσείς, αυτά που θα διαβάσετε δεν είναι καθόλου μα ... καθόλου φανταστικά. Αντίθετα, είναι διαχρονικά και έχουν άμεση σχέση με την πραγματικότητα.
Ως γνωστόν, τη γέννηση του Χριστού την είχαν προβλέψει, τρεις περίφημοι αστρολόγοι της εποχής, οι οποίοι ακολουθώντας την πορεία ενός έντονου αστρικού φαινόμενου, έφτασαν στην Βηθλεέμ και στην περίφημη καλύβα, τη στιγμή μάλιστα της γέννησης, κατά την οποία συνέβαιναν διάφορα .... Αλλά ας σταθούμε σ' ένα περίπτερο της εποχής, να χαζέψουμε τα πρωτοσέλιδα. Αρχίζουμε με δυό τοπικές. Το "Βήμα της Βηθλεέμ" του μεσαίου χώρου και τον συντηρητικό "Κύρηκα της Βηθλεέμ"
Το Βήμα της Βηθλεέμ: " ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ακολουθούν τον ερχομό τριών ξένων στην πόλη μας"
Κύρηξ της Βηθλεέμ: "ΠΡΟΣΤΑΤΕΨΤΕ ΜΑΣ" και από κάτω με μικρότερα, "ΕΝΩ Η ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΚΟΙΜΑΤΑΙ οι ξένοι αλωνίζουν τους στάβλους μας"

Και συνεχίζουμε με τον τύπο Πανπαλαιστινιακής εμβέλειας, ο οποίος χωρίζεται βασικά σε δυο μεγάλες κατηγορίες: στην πρώτη ανήκουν όλες οι εφημερίδες που συντάσσονται με τους κατακτητές και στην δεύτερη οι διαφόρων αποχρώσεων αντιστασιακές.
Ας κοιτάξουμε τι γράφουν οι δύο πιο χαρακτηριστικές φιλορωμαϊκές εφημερίδες . Η πρώτη η "Latium" που παίρνει κατευθείαν γραμμή απ' τη Ρώμη και είναι στα Λατινικά, ενώ η άλλη "Το Σήμερα" , είναι όργανο του ρωμαίου τοποτηρητή και των ντόπιων λακέδων του και γράφεται στα αραμαϊκά -παλαιστινιακά.

Latium : Ο διανοούμενος αρχισυντάκτης της απ' την Ρώμη, ανησυχεί για το μέλλον του κόσμου κι αναρωτιέται μεγαλοφώνως "QUO VADIS ? "
Το Σήμερα : "OPUS DEI" και συνεχίζει με μικρότερα « Έργο κάποιου Ρωμαίου Θεού το υπέρλαμπρο άστρο πάνω απ’ την επικράτεια του Θεόσταλτου Βασιλέα μας Ηρώδη »

Η δεύτερη κατηγορία είναι και η πιο ενδιαφέρουσα, μιας και περιλαμβάνει πρωτοσέλιδα εφημερίδων, όλων των πολιτικών αποχρώσεων. Θα ξεκινήσουμε απ' τα συντηρητικά φύλλα: Τύπο της Ιερουσαλήμ, Τύπο της Ιερουσαλήμ του εκδότη Ιακώβ και Εσπερινή . Θα προχωρήσουμε στον μεσαίο χώρο με την Εβραιοτυπία του εκδότη Τεγόπ , το Περιούσιο Έθνος του εκδότη Μπομπώλ , Τα Νέα της Παλαιστίνης του εκδότη Πάσχα και θα καταλήξουμε με το πρωτοσέλιδο του Ρωμαιοσπάστη όργανο της Κεντρικής Επιτροπής του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου που εκφράζει τα συμφέροντα του Εθνικού Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού της Παλαιστίνης.

Τύπος της Ιερουσαλήμ: «ΠΡΟΣΟΧΗ ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ». «Επικίνδυνοι λαθρομετανάστες ντυμένοι αστρολόγοι, παραβίασαν τα ανατολικά μας σύνορα και κατευθύνονται προς Βηθλεέμ, με πρόσχημα ότι ακολουθούν ένα παράξενο αστέρι, το οποίο καταγράψαμε πρώτοι εμείς στις 9: 39».
Τύπος της Ιερουσαλήμ του εκδότη Ιακώβ: «ΘΑ ΜΑΣ ΦΑΝΕ ΛΑΧΑΝΟ» . «Τρείς Πέρσες ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ πέρασαν τα σύνορα μας με καμήλες και πάνε για Βηθλεέμ. Έγκυρες πληροφορίες αναφέρουν ότι ο σύνδεσμός τους στη χώρα μας, τους περιμένει σε στάβλο έξω από την πόλη, με την έγκυο γυναίκα του. Πρόταση μας: Διορίστε τα δικά μας παιδιά συνοριοφύλακες, τα δικά τους ΑΠΕΤΥΧΑΝ ! !
Ταυτόχρονα με τους λαθρομετανάστες, εμφανίστηκε κι ένα παράξενο αστέρι, που πρώτος, στις 9: 38 είδε ο συντάκτης μας Μ. Ξ που ασχολείται με τα ουράνια φαινόμενα.(περισσότερα σελ. 8 Αστρονομία)»
Εσπερινή: «ΚΑΛΟΝΗ ΕΓΚΥΟΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΩΝ ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ» και συνεχίζει «Πανέμορφη αλλά φτωχή, η νεαρή (ίσως μετανάστρια) δεν έβρισκε λεφτά να γεννήσει σε κλινική και κατέληξε σε στάβλο με τον φίλο της τον Ι.Ν, άνεργο ξυλουργό. Στάθηκε όμως άτυχη, γιατί εξαιτίας ενός μυστήριου άστρου, στην περιοχή εμφανίσθηκαν τρεις περίεργοι, παγανιστές, λαθρομετανάστες, που μάλλον την έχουν απαγάγει και την κρατούν -άγνωστο γιατί- όμηρο, με τον σύντροφό της.
Εβραιοτυπία: « ΑΣΤΕΡΑΣ ΒΛΑΠΤΕΙ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ» . «Γκάλοπ της "E" σε συνεργασία με την Hocus Pocus, δείχνει ότι η λάμψη του περίεργου αστέρα που εμφανίσθηκε πάνω απ' τη Βηθλεέμ, αντιστρέφει το κλίμα συμπάθειας που υπήρχε το τελευταίο διάστημα, προς την κυβέρνηση του Ηρώδη»
Περιούσιο Έθνος: «ΔΕ ΜΑΣ ΦΤΑΝΑΝ ΟΙ ΝΟΜΙΜΟΙ ΜΑΣ ΗΡΘΑΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΝΟΜΟΙ» Εδώ ως συνήθως, έχουμε έναν, προς εντυπωσιασμό, πρωτοσέλιδο τίτλο που δεν έχει συνέχεια, μιας και η λαϊκίστικη ταχτική της εφημερίδας, υπαγορεύει ως πρωτοσέλιδα, διάφορα αγοραία σλόγκαν τα οποία στερούνται ιδεολογικού υπόβαθρου. Έτσι ικανοποιεί αναγνώστες όμοιους μ' αυτούς της Εσπερινής, που υποστηρίζουν όμως ποδοσφαι... -Συγνώμη- πολιτικές ομάδες του ... μεσαίου χώρου.
Τα Νέα της Παλαιστίνης: «Ο ΟΥΡΑΝΟΣ ΣΤΗΡΙΖΕΙ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ» και συνεχίζει «Έντονης φωτεινότητας αστέρι φωτίζει την "Συναυλία Αγγέλων", που οργανώνει στη Βηθλεέμ, το Μέγαρο Μουσικής Ιερουσαλήμ στα πλαίσια του προγράμματος "Πολιτισμός και Περιφέρεια". Πλήθος παρατηρητών, ακόμη κι απ' τη μακρινή Περσία, έχουν κατακλύσει τα ξενοδοχεία της περιοχής. Η ζήτηση κλινών είναι τόσο μεγάλη, που έχουν επιστρατευθεί ακόμη και στάβλοι»

Ρωμαιοσπάστης όργανο της Κεντρικής Επιτροπής του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου
«ΚΑΝΕΝΑΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΔΕ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΕΙ ΑΝ ΔΕ ΠΑΡΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΤΑ ΟΠΛΑ» "Από διάφορους παρακρατικούς ψιθυριστές, διαδίδεται ότι ένας νέος βασιλιάς γεννιέται αυτές τις μέρες. Θα είναι λένε αυτός που θα μας σώσει απ' τους ρωμαίους κατακτητές. ΜΗ ΠΙΣΤΕΥΕΤΕ ΤΙΠΟΤΑ!! όλα αυτά είναι λικβιταριστικές προβοκάτσιες, που μοναδικό σκοπό έχουν να κάμψουν το αγωνιστικό φρόνημα των σκλαβωμένων προλετάριων"
Θα μπορούσαμε να συνεχίζαμε με τα πρωτοσέλιδα πριν και μετά την σφαγή των νηπίων, αλλά θα ήταν πολύ splatter και μέρες που 'ναι δεν κάνει. Εξάλλου έχουμε έναν ολόκληρο χρόνο μπροστά μας, γεμάτο φρικιαστικά πρωτοσέλιδα και αιμοδιψή δελτία ειδήσεων. Ας αφήσουμε, όμως, αυτές τις γιορτινές μέρες στην ησυχία τους κι ας σκάσουμε και κανά χαμόγελο, καλό κάνει. Αυτά τα τελευταία, μάλιστα, τα συζητούσαμε προχτές στο φουαγέ του μεγάρου με τα παιδιά, το Σωκράτη, τους Χριστάδες, το Δημητράκη το Ρίζο και κάτι άλλα φιλαράκια μιντιάδες, και συμφωνήσαμε, μέρες που 'ναι, να χαμηλώσουμε τους τόνους και να ευχηθούμε ολόψυχα στους φίλους μας :
ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ ΚΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ!

Βγάλαμε και μια φωτογραφία

Αυτή τη στιγμή που σας μιλάω βρίσκομαι σε μια φωτογραφία. Είμαι παρατημένος εδώ και χρόνια σ' ένα άλμπουμ, καλυμμένος μ' ένα απαίσιο νάιλον και πλακωμένος από ένα σωρό φύλλα που μέσα τους έχουν άλλες φωτογραφίες από διάφορες φάσεις της ζωής μου. Είμαι 21 χρονώ και βρίσκομαι σε μια ανηφόρα φορτωμένος με βαλίτσες και δέματα. Γύρω όλα χιονισμένα. Κάνει πάρα πολύ κρύο. Είμαι κουρασμένος και το χειρότερο απ' όλα είναι ότι έτσι θα είμαι αιώνια. Απλά και μόνο γιατί είμαι μια στιγμή απ' τη ζωή ενός ανθρώπου. Μια στιγμή φυλακισμένη στο σελιλόιντ και τυπωμένη στο χαρτί απ' το οποίο σας μιλάω.
Στο άλμπουμ είμαστε μαζεμένες πολλές στιγμές. Κάθε μια με τα χαρακτηριστικά της. Άλλη με ανθρώπινα πρόσωπα, άλλη με ζώα, φυτά, κτίρια κάθε είδους, οχήματα. Ό,τι πέρασε, ό,τι καταγράφηκε απ' το παρελθόν είναι στριμωγμένο εδώ. Είναι ταξινομημένο κατά ημερομηνία ώστε να εξασφαλίζεται η χρονική συνέχεια.
Όλα αυτά ίσως να τα .... γνωρίζετε. Αυτό όμως που είναι απίθανο να ξέρετε είναι τι κάνουμε όλοι εμείς, όλες εμείς οι στιγμές, μαζεμένες εκεί μέσα, η μία δίπλα στην άλλη.
Πάρτε εμένα για παράδειγμα...
Τι κάνω τώρα;
Γιατί έχω στολίσει το τοπίο που με φιλοξενεί;
Γιατί έχω παραγγείλει γλυκά και ποτά;
Γιατί σιδερώνω τα καλά μου τα ρούχα;
Μα γιατί έχω γενέθλια!
Σαν σήμερα πριν από πολλά χρόνια άνοιξε το διάφραγμα μιας Olympus OM1 και με κράτησε για πάντα ζωντανό. Έτσι σήμερα με την πρώτη ευκαιρία θα φωνάξω όλους τους άλλους, όλες τις άλλες στιγμές και θα κάνουμε ένα γλέντι τρικούβερτο. Φυσικά το πάρτυ δεν θα σταματήσει εδώ. Θα προχωρήσει και σε μονοπάτια μυστικά, γεμάτα μυστήριο. Ο κύριος ΑΘΘ, της ζωής του οποίου είμαι ένα μικρό κομμάτι, όποια στιγμή ηρεμήσει και αφεθεί στις σκέψεις του θα με βρει μπροστά του. Θα προβληθεί στο μυαλό του η στιγμή στην οποία εμφανίζεται η αφεντομουτσουνάρα μου. Φυσικά ο καλός Θεός έχει προβλέψει ώστε η μνήμη να μην προβάλει τις εικόνες στη μνήμη με το νι και με το σίγμα. Έτσι γλιτώνουμε τα καταθλιπτικά επεισόδια που πιθανό να δημιουργήσει η θέα όλων των λεπτομερειών που υπάρχουν σε μια φωτογραφία.
Αλλά ας επιστρέψουμε σε μένα μιας κι έχω γενέθλια σήμερα, προπαραμονή Χριστουγέννων. Βρίσκομαι λοιπόν σε ένα μεσαιωνικό χωριό κάπου στην Ευρώπη και φορτωμένος με βαλίτσες κάνω δρομολόγια απ' το σπίτι μου μέχρι τη στάση του λεωφορείου. Ετοιμάζομαι να κατεβώ στην Ελλάδα για τις γιορτές. Ταλαιπωρία "και των γονέων !" που λεν. Αλλά εγώ δε δίνω σημασία. Τι κι αν έχει 19 βαθμούς κάτω απ’ το μηδέν; Τι κι αν χιονίζει εδώ και δυο μήνες; Τι κι αν δε ξέρω πόσα χρόνια θα κάτσω μακριά απ' το σπίτι μου; Είμαι 21 χρονώ κι όλος ο κόσμος είναι δικός μου! Καμιά φορά, όταν κοιτάζω τον εαυτό μου φαντάρο ή σε ακόμα χειρότερες φάσεις, σε κάποιες άλλες "μεγάλες"' ηλικίες, μελαγχολώ και ψάχνω να με βρω σε καλοκαίρια, σε γιορτές, σε φάσεις όμορφες. Το καλό με τις νέες φωτογραφίες που μπαίνουν στο άλμπουμ είναι ότι δεν γνωρίζουν τίποτα για το μέλλον. Είναι νέες κι ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Τέσσερις μέρες πριν τα Χριστούγεννα.
Πρώτη στο πάρτι έρχεται μια φωτογραφία όμορφη. Είμαι 6 χρονώ, μπροστά στο σπίτι μου στο χωριό. Όλα γύρω χιονισμένα! Φοράω ένα γκρίζο παλτό και χαμογελάω.
Μέσα σε μισή ώρα το πάρτι γεμίζει κόσμο. Εγώ σε διάφορες ηλικίες, σε διάφορα μέρη, είτε μόνος είτε με άλλους σε διάφορες φάσεις, τέσσερις μέρες πριν τα Χριστούγεννα. Άλλες φωτογραφίες μυρίζουν καμένο ξύλο, υγρασία. Άλλες ρετσίνα και μεζέ, άλλες ουίσκι, έρωτα κι άλλες απλά ... μοναξιά.

Τέσσερις μέρες πριν τα Χριστούγεννα Τετάρτη βράδυ. Ανοίγω το πισί μου να πάρω την αλληλογραφία μου και σκέφτομαι να κάνω και καμιά βόλτα στο δίκτυο μέχρι να νυστάξω.
Απ’ το ράφι με τις φωτογραφίες ακούγεται ένας περίεργος θόρυβος. Σαν γλέντι με πολύ κόσμο, μουσικές, ποτά .... Δε δίνω σημασία. Χρειάζομαι ξεκούραση σκέφτομαι. Ένα φλας που άναψε μπρος στα μάτια μου επιβεβαιώνει την τελευταία σκέψη μου. Αύριο θα 'μαι στο δρόμο, να ξοφλήσω κάποια χιλιόμετρα που χρωστάω στον εαυτό μου. Σε τέσσερις μέρες είναι Χριστούγεννα και σκέφτομαι πως οι γιορτές αυτή την εποχή είναι καλή φάση. Θα βγω με τους ανθρώπους που αγαπώ μια φωτογραφία, θα την τυπώσω σε μεγάλο μέγεθος και θα την βάλω στο άλμπουμ μαζί με τις άλλες. Ποιός ξέρει;

- ....
- Ξύπνα υπναρά μας έρχεται καινούργιος φίλος απ' το 2005!

Με περιμένουν!

Ο ουρανός βαρέθηκε τα ρομάντζα στα μωβ ηλιοβασιλέματα κι άρχισε ένα σκοτεινό κατούρημα όπως μόνο αυτός ξέρει.
"Αυτή η εποχή είναι για τα deparment stores. Για μας τους μουσικούς δεν έχει μία!" λέει ο μπαρμπα Τάσος ο μπουζουξής, όταν στο μαγαζί δεν έχει ούτε φαντάσματα.

Η οθόνη αναμένη, αναμένει παιχνίδια από μέρους μου. Παίζω νευρικά τα μάτια μου σε μια προσπάθεια να ξεκολήσω τις εμμονές μου και να τις πετάξω, μακαρόνια στο πλακάκι, να δω .... Μεταφέρομαι απ' την screenside και χαζεύω τον κιθαρίστα στο Roadside blues του Λουστάλ.

screenside # roadside

Ντύνομαι με ρούχα σιλικόνης και αποχτώντας συμπεριφορά ημιαγωγού, αρχίζω τις βόλτες.
Aράχνες υφαίνουν στο διαδίκτυο πολυδαίδαλους ιστούς και με τις χίλιες μικροκάμερες στα μάτια τους κλέβουν τις ιδιαίτερες στιγμές του μυαλού μας. Τις ρετουσάρουν, τις τοποθετούν σε ιδανικό περιβάλλον και μας τις μεταπουλούν πανάκριβα ως φαντασιώσεις. Τα πάντα εν σοφία εποίησας. Τα πάντα υπό έλεγχο. "Τα πάντα", έννοια απόλυτη, νομοτέλεια, κανόνας. Απ'αυτές που δημιουργούν ιστορικές φράσεις, που αναδεικνύουν αρχηγούς. Που κάνουν γκραν σουξέ, λαϊκά στιχουργικά μορφώματα. Ποτέ δε σε ξεχνώ... Τίποτα δε χάθηκε, Ποτέ από Κανένα ...

Χειμώνας!

Ετοιμάζω τα πράματά μου. Σε λίγες μέρες φεύγω.

Στο βουνό με περιμένει το δέντρο μου. το δέντρο μου

Tales from: Χριστουγεννιάτικο Ραπάρισμα με φόντο τηχιονισμένη υπόκρουση που σαμπλάραμε απ' το "Άγια νύχτα" Part 2

Tales from: Χριστουγεννιάτικο Ραπάρισμα με φόντο τηχιονισμένη υπόκρουση που σαμπλάραμε απ' το "Άγια νύχτα" Part 1

Τα Έλατα λυπημένα κοιτάζουν το υψόμετρο και σκέφτονται πως είναι δύσκολο να διάγεις αξιοπρεπώς, εκτός αν η έννοια αξιοπρέπεια είναι πολύ αμβλυμμένη μέσα σου.

1984 - 2005 Μια απ' τις στάσεις στο χρόνο του προφητικού πονήματος

Κλεισμένοι στο Safe European Home μας. Παρακολουθούμε ένα πολυπληθές reality με πρωταγωνιστές όλους εμάς.
ΑΥΤΑ
ΠΟΥ ΛΕΣ
ΜΑΡΙΑ (σε βλέπω!)

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ! (Πριν από λίγο άκουσα μια δεκαοχτούρα)

Αχ πόσο θα ήθελα:
Α) Να ήμουνα παιδί μαγεμένο απ' τα στολίδια και τα φώτα των γιορτών
Β) Να ήμουνα παιδί στολισμένο με φωτάκια σε βιτρίνα
Γ) Να ήμουνα παιδί πλαστικό παιχνίδι σε δέντρο
Δ) ....
Προσθέστε το δικό σας «Αχ πόσο θα ήθελα:»

Είμαι όμως:
Α) Παιδάκι ηλεκτρομαγνητισμένο απ' τις ακτινοβολίες α) του κινητού μου β) των πυλώνων υψηλής τάσης κοντά στο σπίτι μου γ) της κεραίας κινητής τηλεφωνίας που είναι δίπλα στο σχολείο μου και δ) από ότι άλλο .... προαιρείστε.
Β) Παιδάκι που αστράφτω απ' τη λάμψη της τηλεόρασης που έχω μπροστά στα μούτρα μου
Γ) Παιδάκι που ακτινοβολώ απ' την μαγική ενέργεια - Super Power που μου χάρισε ένα καρτούν που μπήκε στο σώμα μου.
Δ) ....
Προσθέστε το δικό σας «Είμαι όμως:»

Ή πάλι; ....

Προσθέστε οτιδήποτε νομίζετε. Τα παιδάκια εξάλλου λεν ότι είναι σφουγγάρια γνώσεων. Πλαστελίνες με τις οποίες ....

Στις 17/11/05 Ήταν τα γενέθλιά μου

- 'morning
- 'morning
- What's new?
- Not much ...
- ...

Τον τελευταίο καιρό αισθάνομαι ότι έχω μπλοκαριστεί σε μια πραγματικότητα που ενώ είναι η δικιά μου, εγώ έχω τον ρόλο του κομπάρσου και πολλές φορές ακόμη χειρότερα, αυτόν του ... παρατηρητή. Συνήθως αυτές οι καταστάσεις ματριξοφέρνουν. Όταν ζεις π.χ σε περιβάλλοντα σκληρής ή έστω απλά χαζής ιεραρχίας, (Αλήθεια πως θα μπορούσε να είναι καλή η ιεραρχία;) ή όταν έχεις μπλέξει σε αδιέξοδες ιστορίες. Στην περίπτωση μου όμως, ούτε το 'να συμβαίνει, ούτε τ' άλλο. Μήπως τελικά, αν έχεις μάθει να χειρίζεσαι ... αλλά πάλι αυτό δεν παίζει ... Ξέρω γώ ...
17/11/05 Ήταν τα γενέθλιά μου.
Κοιτάζω το προχτεσινό κείμενο για τα γκαντέμικα γενέθλια κι ένα χαμόγελο προσπαθεί να βγει στον έξω κόσμο. Τα χείλια όμως αρνούνται ν' ανοίξουν. Μεεεέσα γρήγορα! Είναι απασχολημένα. Παρακολουθούν τα χέρια που χορεύουν στο πληκτρολόγιο. Το αριστερό αυτί μου προσπαθεί να συνέλθει από μια καταντίπ χαζοωτίτιδα και μ' έχει τρελάνει στη φαγούρα, και μια αλλεργία πείσμωσε και δε λέει να κάνει πίσω. Επισκευή και πέταμα! Πρόπερσι τέτοια μέρα,τέτοια ώρα, ετοιμαζόμουνα για λάιβ. Κλιμακτήριο ρόκ! Φέτος αρκούμαι σε ημίφως, γραμματάκια στη σειρά και στο winamp Tom Waits.
She sends me Blue Valentines
All the way from Philadelphia
to mark the anniversary
of someone
that I use to be
And it feels like ...
Άλλες χρονιές στη Θεσνίκη τη μέρα αυτή την περνούσα ολομόναχος. Σχολούσα απ' τη δουλειά, ΜΠΛΙΑΑΧΧ!! έκοβα καμιά βόλτα στο κέντρο, ξεκινώντας από Αριστοτέλους προς τ' ανατολικά και κατέληγα σπίτι. Καθόμουνα λίγο και ξανάβγαινα για την πορεία. Κατέβαινα με λεφορείο στην Καμάρα κι έπαιρνα αμπάριζα όλες τις πορείες, μέχρι να καταλήξω σε όποια είχα τους περισσότερους γνωστούς. Στην πορεία φυσικά και χωρίς καμιά συνεννόηση θα έβρισκα τον φίλο μου τον Σάββα, ο οποίος όλο και κάτι θα μου 'λεγε για την επταετία στη Θεσνίκη που δεν θα το 'ξερα. Και λίγο από δω, λίγο από κει, πάντα καταλήγαμε στον συγχωρεμένο τον Τάσο το Δαρβέρη, στον Τριαντάφυλλο το Μυταφίδη, στον Τζίμη τον Τίγρη, αλλά και στο θειο του, που ήταν ασφαλίτης εκείνη την εποχή και ακόμη κυκλοφορεί με την Εστία ανά χείρας, σαν τον Δράκουλα του Ζερβού. (Μιχάλη Ευχαριστώ για το dvd)
Η καλύτερή μας ήταν όταν γινόταν επεισόδια. Την κάναμε στη μπάντα και το ρίχναμε στον χαβαλέ. Κι αν γινόταν στο αμερικάνικο προξενείο, αν και ψιλοβαρετά, γιατί στενή η παραλία, μαλακία η Τσιμισκή, γύρω γύρω στενά .... πηγαίναμε προς Λευκό Πύργο ή Αριστοτέλους και τα βλέπαμε από κει. Αν όμως γινόταν στη Θεολογική παίρναμε μπύρες και το ξενυχτούσαμε. Κάναμε πλάκα με τους πάντες και τα πάντα. Κυρίως όμως με τους μπάτσους που ή ντυμένοι φρικιά προσπαθούσαν να μπουν μέσα απ' τα κάγκελα να "βοηθήσουν" ή ως αγανακτισμένοι πολίτες παρότρυναν τα ματ να βαρέσουν στο ψαχνό.
5:30 το απόγευμα. Απόλυτη ησυχία. Μόνο η φωνή του ... Πρέπει να δω και τα υπόλοιπα "καφέδες και τσιγάρα"
Ένας φίλος τις προάλλες μου είπε πως ότι δικαιούται ο καθένας, καλό ή κακό, το παίρνει το βράδυ που ξαπλώνει για να κοιμηθεί. Την ώρα που κλείνει τα μάτια για να τον πάρει ο ύπνος. Εγώ τα βράδια προσπαθώ να ξορκίσω τα χτικιά μου και κάνω σχέδια για το μέλλον. Να εγκαταστήσω στο πισί μου κανα σεκουένσερ να ηχογραφώ. Να ... Να ... και μετά ... Κάποτε τα καταφέρνω να κοιμηθώ, κάποτε όχι. Θυμάμαι πως κάποτε δεν είχα τίποτα όμορφο να μου κάνει συντροφιά τα βράδια πριν τον ύπνο, να με νανουρίσει. Τώρα αν μη τι άλλο....
6:30 Τέτοια ώρα στη Δράμα πήγαινα για εκπομπή.
Μες το μυαλό μου κυκλοφορούν ένα σωρό μελωδίες. Τι ωραία! Σα λαλαλαλαλαλα .... Σκέφτομαι πως θα 'χε φάση αυτό το διάστημα κάνα ταξιδάκι. Αλλά ...
Και γαμώ τα κομμάτια ...
September's reminding July
It's time to be saying goodbye
Summer is gone
our love remains
like old broken bicycles
out in the rain
Το βράδυ μετά τη δουλειά ίσως πάω για κανα ποτό.
- John asks me "what's new"
- Really?
- Hey look! Howard is being eaten!
- Is he?

ληστές

Η έγχρωμη εικόνα είναι της Gabriella Giandelli
Η ασπρόμαυρη είναι του Gilberto Maringoni

Το κείμενο αυτό είναι αφιερωμένο στον

ΤΑΣΟ ΔΑΡΒΕΡΗ, ένα ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΑΝΘΡΩΠΟ

ΕΝΑ ΑΞΕΧΑΣΤΟ ΠΑΡΤΥ ΓΕΝΕΘΛΙΩΝ Διήγημα καθημερινής φαντασίας

Η τηλεόραση αναμμένη, ένας Θεός ξέρει από πότε. Πρέπει ν' αγοράσω μια καινούργια με χρονοδιακόπτη, μονολογεί κι ετοιμάζεται για το μπάνιο. Ο θόρυβος της βρύσης που τρέχει και η επαφή με το νερό τον επαναφέρουν στην πραγματικότητα. Με αργά βήματα κατευθύνεται στην κουζίνα. Μπερδεύεται στο λάστιχο της ηλεκτρικής σκούπας και για ακόμη μια φορά γλιτώνει στο τσακ το σώμα του από κάτι άσχημο. Θεωρεί άσκοπο να ουρλιάξει και αποφασίζει πως αφού πιει καφέ θα τη μεταφέρει στη μεταλλική ντουλάπα στο μπαλκόνι. Εξάλλου δεν τη χρησιμοποιεί και πολύ. Κάποτε πρέπει να ταχτοποιηθεί αυτό το χάος, γιατί πέρα απ' την ένταση που δημιουργεί η ακαταστασία, αρχίζει να γίνεται και επικίνδυνο. Το κουταλάκι γεμάτο αρωματικό μίγμα καφέ πέφτει στο φίλτρο και το κλικ της καφετιέρας του δίνει πέντε λεπτά καιρό να ρίξει κάτι πάνω του και να κατεβεί για εφημερίδα.
Στο ασανσέρ, η συνηθισμένη κατάσταση του ρίχνει ένα πρώτο touch βρωμιάς. Βγαίνοντας στο δρόμο, το καρέ δυσοσμίας και βρωμιάς συμπληρώνεται απ' τον υπερπλήρη κάδο σκουπιδιών με την απαραίτητη φυσικά γαρνιτούρα γύρω του. Ο ψιλικατζής με μια υποτιμητική ματιά κι ένα νεύμα απαξίωσης του λεει με ύφος έντονο ότι δε μπορεί να αγοράσει εφημερίδα με πενηντάρικο και ουσιαστικά τον διαολοστέλνει. Τσατισμένος και με την υπόσχεση, για ακόμη μια φορά στον εαυτό του, ότι δε θα ξαναψωνίσει απ’ αυτόν το μαλάκα, σέρνει τα βήματα του μέχρι το περίπτερο, στην άλλη άκρη του δρόμου. Φορτωμένος και με κάνα δυο "ενδιαφέροντα" σιντί που βρήκε σε προσφορά από παλιά περιοδικά και με την τσέπη της φόρμας του αρκετά ελαφρύτερη, παίρνει το δρόμο της επιστροφής. Ακόμη και τα πιο απλά πράματα, σ’ αυτή την κωλοπόλη που έχουμε στριμωχτεί, γίνονται επικίνδυνες αποστολές σκέφτεται. Με μια ματιά στα σιντί και με τη σκέψη αυτή παραμάσχαλα, για ακόμη μια φορά, προσπαθεί να ξορκίσει το παρακμιακό σκηνικό πού έχει μπροστά του. Η βρώμα της χαλασμένης αποχέτευσης, σε συνδυασμό με τις ροχάλες που αμολάει το κωλόπαιδο απ' τον τρίτο στο ασανσέρ και τα λάδια στο διάδρομο απ’ τις σχισμένες σακούλες σκουπιδιών, δημιουργούν μια κατάσταση που όμοιά της συναντάς μόνο σε αστικά μεταπυρηνικά σκηνικά τύπου Μάντ Μαξ.
Η εικόνα του σπιτιού του, ή μάλλον η σιγουριά ότι τις επόμενες ώρες δεν πρόκειται να τον ενοχλήσει κανείς, πρόσκαιρα τον ηρεμεί. Μπαίνοντας στην κουζίνα όμως για να κάνει, μ' ένα φλιτζάνι καφέ, την αρχή της ευτυχούς συνέχειας, το μάτι του πέφτει στο πλυντήριο και αισθάνεται το κορμί του σιγά σιγά να παγώνει. Γαμώτο μου! το κωλοπλυντήριο, θέλει άδειασμα! Αργά το βράδυ πρέπει να τέλειωσε το πλύσιμο και τώρα πρέπει κάποιος να το αδειάσει και να απλώσει τα ρούχα του. Συντρίμμια! Η συμπληρωματική σκέψη όμως της τεράστιας αξίας του πλυντηρίου, απαλύνει κάπως τον πόνο του και τον οδηγεί στο μπάνιο, στην επίσημη κατοικία της μεγάλης κόκκινης πλαστικής λεκάνης. Ο καλός καιρός αλλά και η θέα απ' τον πέμπτο ομορφαίνουν κάπως τις στιγμές του απλώματος και τον κάνουν να αποφασίσει ότι τον καφέ και την εφημερίδα θα τα απολαύσει στο παράξενα για την εποχή ανοιξιάτικο μπαλκόνι του.
Όλη την ώρα του απλώματος του κρατάει συντροφιά μια πανέμορφη γκριζόμαυρη δεκαοχτούρα, απ' αυτές που είναι γεμάτη η γειτονιά του. Πάει κοντά της αλλά αυτή δεν τρομάζει. Λες νάναι μια απ' τις δύο που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στη γλάστρα με το κρεμαστό; Αναρωτιέται στιγμιαία. Στην προσπάθειά του όμως να την πλησιάσει κι άλλο, την βλέπει να φεύγει ψηλά αφήνοντας μια ωραία κουτσουλιά στο πεντακάθαρο σεντόνι. Θεωρεί πως είναι ψευδαίσθηση και πως δεν συνέβη αυτό που μόλις είδε και γυρνάει απ' την άλλη σίγουρος ότι όταν ξανακοιτάξει το σεντόνι θα είναι καθαρό όπως λίγο πριν. Μάταια όμως, το σεντόνι εξακολουθεί να είναι λερωμένο.
Πλέον το πρωινό του έχει αρχίσει να παίρνει τον δρόμο της καταστροφής. Πριν όμως το αποφασίσει, βάζει κάτω απ' τη βρύση το σεντόνι, το ξεπλένει και το βάζει στην κόκκινη λεκάνη με απορρυπαντικό για το χέρι. Βάζει γρήγορα καφέ και με την εφημερίδα στο άλλο χέρι κατευθύνεται για την άλλη πλευρά του μπαλκονιού, αποφασισμένος να μην κάνει τίποτα άλλο πέρα απ' το να πίνει καφέ και να διαβάζει εφημερίδα μετά ελαφράς μουσικής.
Ευσεβείς πόθοι! Σε κλάσματα δευτερολέπτου ακούγεται το κουδούνι απ' το θυροτηλέφωνο. Δεν απαντώ που να σκάσει σκέφτεται και απλώνει τα πράματα στο τραπέζι.
Έτσι που χτυπάει συνέχεια όμως, είναι τόσο ενοχλητικό που δεν του επιτρέπει να μείνει πιστός στην υπόσχεση που έδωσε λίγο πριν στον εαυτό του. Με δυο βήματα φτάνει στην πόρτα και γεμάτος τσατίλα εξαπολύει προς το ακουστικό ένα πολεμικό ΝΑΙΑΙΑΙ! Ήταν ο φίλος του ο Μήτσος. Έλα ρε τι έγινε; Του λεει με βαριά καρδιά. "Τι να γίνει φιλαράκι; Καλά! Απλά περνούσα απ’ τη γειτονιά σου και όπως περίμενα στο φανάρι, δίπλα μου ήταν παρκαρισμένο το αμάξι σου και πρόσεξα ότι είχε ξεφουσκωμένο το ένα του λάστιχο. Επειδή ξέρω ότι δεν το πολυκουνάς, σκέφτηκα ότι ίσως να μην το έχεις δει και πριν καταστραφεί εντελώς και θες καινούργιο, θεώρησα καλό να σου το πω. Φεύγω όμως τώρα γιατί βιάζομαι. Άντε τσάο!"
Κόκαλο! Ω ρε πούστη και το χρειαζόμουνα το αμάξι σήμερα. Άντε τρέχα τώρα!
Μ’ αυτές τις σκέψεις και με την τρίχα σηκωμένη στην πέτσα του κάθεται στην πολυθρόνα του μπαλκονιού μπροστά στον θρυλικό πλέον καφέ και την ακόμη πιο θρυλική εφημερίδα του. Τραβάει μια γερή ρουφηξιά κι επιτέλους ρίχνει την πρώτη του ματιά στην εφημερίδα. Το πρωτοσέλιδο πολεμικό: "Σε αστυνομικό κλοιό το κέντρο της Αθήνας από το φόβο επέμβασης των αναρχικών στην σημερινή πορεία του πολυτεχνείου!" Για λίγα λεπτά παραμένει ανέκφραστος. Αν μπορούσε να δει το πρόσωπό του θα έβλεπε ότι είχε αλλάξει σε ένα λεπτό όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου.
Πριν όμως ολοκληρώσει μια σκέψη που είχε αρχίσει να σχηματίζεται στο μυαλό του, ακούγεται το κουδούνισμα του τηλεφώνου. Αργά και αρκετά βαριεστημένα πλησιάζει τη συσκευή και σηκώνει το ακουστικό. Ένα άηχο "ναι" βγαίνει χωρίς καμιά όρεξη απ’ το στόμα του. Στην άλλη άκρη του σύρματος ήταν η καλή του. "Έλα αγάπη μου... Χρόνια πολλά για τα γενέθλιά σου! Να τα κατοστήσεις! Το είδες το δώρο; Σου άρεσε; Εγώ μέχρι το βράδυ θα είμαι στη δουλειά, εσύ τι θα κάνεις;"
.....................................................
"Α και μην απλώσεις τα ρούχα, θα τα απλώσω εγώ. Απλά άνοιξε λίγο το πλυντήριο να μη μυρίσουν.........."

ληστές

Ένα πρωί στη Λαϊκή

Το πρωί στη λαϊκή βρέθηκα να συνομιλώ με κάτι Λωτούς. Βασικά, εγώ άρχισα τη συζήτηση, δε φταιν αυτοί.
Εξάλλου οι Λωτοί δε φημίζονται για την πολυλογία τους. Για την πολυλογία τους φημίζονται οι γαλιάντρες, οι καρδερίνες, τα ρυάκια, αλλά σε καμιά περίπτωση οι Λωτοί. Γι αυτό το λόγο δεν θα δεις πουθενά γραμμένο, ούτε θ' ακούσεις πουθενά «Πιάσαν την πάρλα οι Λωτοί» ή «ο - η .... είναι σαν Λωτός. Αν αρχίσει να μιλάει, δε σταματάει με τίποτα» ή «αν μας κολλήσει αυτός ο Λωτός, ξημερώσαμε!»
Τούς ρώτησα αν είναι φρέσκοι και μου είπαν πως είναι φρεσκοκομμένοι αλλά περάσανε ένα βράδυ σε μια κατάψυξη για να λειώσει η σάρκα τους και να γλυκίσουν, γιατί ήταν πολύ στυφοί. Αγόρασα ένα ζευγάρι που μου φαινόταν λειωμένο από έρωτα και προχώρησα παρακάτω να δω μια φασαρία που γινότανε στον πάγκο του ψαρά. Όπως το περίμενα. Μια παρέα από τσιπούρες ιχθυοτροφείου τσακώνονταν με κάτι σαργούς πελαγίσιους. Φωνές και κακό να δείτε! Χώρια τα λέπια που γέμισαν τον τόπο. Από καθαρή περιέργεια έπιασα την κουβέντα με κάτι λαυράκια που είδαν την σκηνή απ' την αρχή κι έμαθα ένα σωρό πράματα που ούτε τα 'χα φανταστεί. Οι σαργοί, λέει, κόλλησαν στις τσιπούρες και αυτές τους αποκάλεσαν «Αλήήήτες του πελάάγους». Αυτοί τα πήραν άσχημα στο κρανίο κι άρχισαν να τις αποκαλούν «Κόόότες» που αντί να μεγαλώνουν λεύτερες στη θάλασσα, τις έχουν κλεισμένες σε κοτέτσια κι ότι ούτε φαί δε μπορούν να βρουν μόνες τους, οι φλωρογκόμενες του κολεγίου. Αυτές παρεξηγήθηκαν και τους πλάκωσαν με τα παγάκια της κασέλας κι άρχισε το πατιρντί. Εδώ που τα λέμε όμως, μπορεί οι σαργοί να ξεκινήσανε τον καυγά. Όμως κι οι τσιπούρες είπαν βαριά λόγια. Δε μπορείς κυρά μου να αποκαλείς αλήτη, τον πρίγκιπα των ψαριών. Θα σε βαρέσει. Γιατί για μια υπόληψη ζει σ' αυτή την κοινωνία.
Γεμάτος λέπια αποχώρησα απ' το πεδίο της μάχης και πήγα παρακάτω να συμπαρασταθώ σ' ένα λευκό χρυσάνθεμο που είχε μείνει μόνο του. Μιλήσαμε λίγο και πάνω που 'θελα να φύγω, μου λέει «κερνάς καφέ;». Τι να του 'λεγα τώρα; Όχι; Δε λέγονται τέτοια πράματα. Έτσι το 'βαλα σε μια σακούλα πήρα και λίγο χώμα να καθίσει πιο άνετα και κατηφόρισα.
Πιο κάτω μια κυρία διαπληκτιζόταν με κάτι βρειοαφρικάνους μετανάστες που πουλούσαν χαλιά και κατσαρολικά. Τους έλεγε να γυρίσουν στην πατρίδα τους και να την αφήσουν ήσυχη γιατί της κλέβουν τη δουλειά, το φαί και ίσως κι άλλα πράγματα που δεν άκουσα γιατί απομακρυνόμενη μας γύρισε την πλάτη και μιλούσε μέσα στο στόμα της. Είμαι σίγουρος πως στα συννεφάκια πάνω απ' το κεφάλι της θα είχε βόμβες, τανκς, τον γιο της με Ελληνική σημαία, τον άντρα της με το δίκανο και ίσως και την φωτογραφία του Χριστόδουλου.
Στο δρόμο για το σπίτι μου, ένοιωσα να με φωνάζουν κάτι εφημερίδες, αλλά έκανα πως δεν τις άκουσα. Ελπίζω την Τετάρτη που θα πάω στο περίπτερο να μη μου κρατάν μούτρα. Δεν πιστεύω δηλαδή, αλλά ποτέ δεν ξέρεις.....

Ζήτω το Καμένο Παρίσι!
Εμπρός για μια Νέα Γενναία Καμένη Αθήνα!

Το έργο στην κεφαλή του κειμένου είναι δημιουργία του Γ. Μπότσου

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ!

ZHTO TO ETHNOS!

Ντιν Ντον Ντιν Ντιν Νταν Ντανυ ντε Βίτο
Τιν Τον Τιν Ταν Τιν Τίντερστικς
Ψιν Ψομ Ψαλ Ψάλτης

Τι όμορφα να παίζεις με τις λέξεις!

Κουπ Καπ ΚΥΠ Κήπος
Κυπ Καπ Κουπ Κούπες
Κουπ Κυπ Καπ Μπάτσος
Ωχ! Τώρα αυτός τι θέλει εδώ πέρα;

Τι όμορφα να πέζις με τις λέξις, χορίς μπάτσους!

Και τι μαθαίναμε τόσα χρόνια;
Και η παράδοση;
Και η συνέχιση της ιστορίας μας;
Και η φυλή μας;
Και η θηλή μας;
Και η συνέχιση της πιστολίας μας;
Και η παράλυση;
Και τι μαραίναμε τόσα χρόνια;

Θα πάρω το πεζοδρόμιο στον ώμο και θα ξεφορτώσω πάνω μου όλα τα βήματα πού 'χει στη ράχη του. Μετά θα τα χωρίσω σε κατηγορίες και θα τα αρχειοθετήσω έχοντας ως πρώτο κριτήριο την βαρύτητα της κάθε μιας πατημασιάς. Αμέσως μετά θα χαράξω διάφορες υποκατηγορίες με γνώμονα το πόσο έχει ασχοληθεί με την κάθε μια πατημασιά α) η τέχνη β) η πολιτική γ) η οικονομία δ) η ψυχολογία και η φιλοσοφία και ε) η μεταφυσική λαμβάνοντας υπ' όψη μου επιστημονικές εργασίες, δημοσιεύματα του τύπου αλλά και προφορικές μαρτυρίες.
Με το πέρας της εργασίας μου θα ανάψω ένα πούρο δεξιόστροφο και θα αφιερώσω κάθε ένα απ' τα δαχτυλίδια του στις όμορφες στιγμές που χάθηκαν στα δαχτυλίδια του καπνού που ήταν αφιερωμένα στις όμορφες στιγμές που χάθηκαν στα δαχτυλίδια του καπνού....


ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΚΥΡΙΕΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΙ
ΘΑ ΓΡΑΨΩ ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΚΟ

ΚΛΑΨ!!!
ΛΥΓΜ!!!
ΣΝΙΦ! ΣΝΙΦ! ΣΝΙΦ!

ΥΓ: Κάθε σκέψη που χάνεται εξαφανίζεται με διαδικασίες πνευματικής έκτρωσης με τις οποίες φυσικά καμιά θρησκεία δεν είναι αντίθετη. Αυτό δα έλειπε!



Ayta pou les Maria!

MADMALADES

Ο Μύθος των τρελών μαρμελάδων

Αύγουστος 1967 Stoneheads Αύγουστος 1967 Stoneheads Αύγουστος 1967 Stoneheads Αύγουστος 1967 Stoneheads Αύγουστος 1967 Stoneheads Αύγουστος 1967 Stoneheads

Πρώτη φορά απ' το 1834, την χρονιά των μεγάλων ενεργειακών αλλαγών, κάτι τόσο πολύ φορτισμένο, έκανε την εμφάνιση του στην ατμόσφαιρα του μυστηριώδους πεδίου των πέτρινων κεφαλών. Η έγχρωμη αστρική σκόνη στα ενεργειακά χείλη των τεράστιων λίθων, σκόρπισε στο υγρό περιβάλλον ανησυχία και πρόσθεσε κι άλλο μυστήριο, στο ήδη φορτισμένο με θρύλους τοπίο. Κάποιοι είπαν ότι έρχεται η συντέλεια του κόσμου. Κάποιοι ότι υλοποιήθηκαν τα έγχρωμα οράματά τους. Ενώ κάποιοι άλλοι τέλος, ότι ούτε σκόνη υπάρχει ούτε τίποτα, κι ότι όλα αυτά είναι στο μυαλό μιας μικρής παρέας χίπηδων, που έχει κατασκηνώσει κατακαλόκαιρο μες τον ήλιο. Το χρώμα όμως στα φτερά των πεταλούδων άρχισε μέρα τη μέρα να αλλάζει, μαρτυρώντας πως κάτι πολύ δυνατό είχε συμβεί. Άρχισε να γίνεται όλο και πιο μωβ.
"Πιο μωβ κι απ' τα χείλη της Γκρέϊς Σλίκ" μονολογεί ο αλλοπαρμένος νεαρός μαθηματικός με το συμβατικό όνομα Μπιλ. Kι αυτό το απίθανο μικρoσύστημα, με τις απίστευτες δυνατότητες, που έχει κολλήσει στο μυαλό μου από κείνο το βράδυ... Τι μυστήριο!

Χωρίς να χρονοτριβεί, τρέχει στο διπλανό παράπηγμα να μοιραστεί την εμπειρία με τον Τζο, τον νέο φίλο και σύντροφο στις πνευματικές του αναζητήσεις .

Ο στρογγυλοπρόσωπος Τζο, καθισμένος σε κάποια μυστηριώδη στάση γιόγκα, δείχνει να μην αντιλαμβάνεται την ανήσυχη παρουσία του φίλου του.
- Εϊ Τζο! κάτι περίεργο συμβαίνει εδώ! Έλα να δεις! Τζο ... μ' ακούς;
- Τι συμβαίνει Μπιλ; Εδώ και λίγη ώρα με πολιορκεί ένα σύννεφο αρνητικής ενέργειας απ' τη μεριά σου. Τι είναι αυτό που σ’ απασχολεί τόσο πολύ;
- Θυμάσαι εκείνο το βράδυ με τις αμφεταμίνες που νοιώσαμε την αστρική σκόνη να πέφτει πάνω μας;
- Ναι ? και;
- Κάτι σοβαρό συνέβη, κάτι που δε μπορώ να εξηγήσω! Θυμάσαι τι αγοράσαμε προχτές; Εσύ είχες πάρει δυο κιλά φράουλες για μαρμελάδα κι εγώ δέκα κίτρινες πεταλούδες.
- Ε και;
- Τι ε και; Για δες τις πεταλούδες! Το χρώμα τους έχει αλλάξει! Και μάλιστα χωρίς κανένα λόγο.
- ΩΩΩΩ!!!!!!
- Και δεν είναι μόνο αυτό. Απ' τη μέρα που φάγαμε τη μαρμελάδα, που έφτιαξες με κείνη την Σερβίδα τη Μαντλίν, κάτι έχει κολλήσει στο μυαλό μου και δε μ' αφήνει να ησυχάσω .
- Μίλησε μου αδερφέ μου. Γιατί κι εγώ έχω αρκετά να σου πω.

Ο νεαρός αριστούχος κομπιάζει για λίγο και συνεχίζει
- Αν και ασχολείσαι με τα τρόφιμα, θα έχεις ακούσει για τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές ....
- Ναι! κάτι μεγάλες κατασκευές που έχει ο στρατός και η NASA και που έχουν, λένε, πολλές δυνατότητες στους μαθηματικούς υπολογισμούς.
- Ακριβώς! Φαντάσου τώρα όλο αυτό το σύστημα στο μέγεθος του φορητού πικάπ, να εξυπηρετεί ακόμη και τις πιο τρελές ανάγκες μας
- Κάτι σαν τζίνι δηλαδή!
- Ακριβώς! κι αυτό το τζίνι να βρίσκεται σε κάθε σπίτι, σε κάθε γραφείο, παντού!
- Τρελό πραγματικά! Το δικό μου μπροστά του μοιάζει ήδη ξεπερασμένο.
- Δε με νοιάζει, πες το μου μ' ενδιαφέρει !
- Είναι πολύ κακό αλλά θα στο πω !Έχει προχωρήσει τόσο η τεχνολογία που τα ζώα στις φάρμες του πατέρα μου γεννιούνται χωρίς αισθητήρια όργανα, με ατροφικά πόδια. Ζουν μέσα σε πλαστικά παχνιά και μεγαλώνουν γρήγορα με αυξητικές ορμόνες, τρεφόμενα ανεξέλεγκτα κυρίως με ζωικά άλευρα που είναι ποτισμένα με αντιβιοτικά, αλλά και με τα κόπρανά τους , ώστε να ελαχιστοποιούνται τα έξοδα διατροφής. Κάτι πρέπει να .....

Αλλά πριν προλάβει να ολοκληρώσει τα απίθανα σενάρια που είχαν κολλήσει στο μυαλό του τις τελευταίες μέρες κι απειλούσαν να διαβρώσουν την κατά τα άλλα οικολογική συνείδησή του, νασου κατσουφιασμένη η Μαντλίν, χέρι χέρι με το μελαψό φίλο της, τον Κόφυ, τον επονομαζόμενο και "Ειρηνοποιό" .
- Τι έγινε παιδιά;
- Γεια σου Μαντλίν, γεια σου Κόφυ. Τι έγινε ρε παιδιά, γιατί τέτοια μούτρα;
- Τίποτα μωρέ .... Απλά εδώ και κάποιες μέρες .... πώς να σας το πούμε .... έχουμε κάποια οράματα πολύ.... και χωρίς ντραγκς ε! ξενέρωτοι.
- Για λέτε... διακόπτουν ο Τζο και ο Μπιλ με μια φωνή .
- Είναι απαίσιο, αλλά θα σας το πούμε. Έτσι η Μαντλίν με τη γαμψή μυτούλα αρχίζει την διήγηση. Απ' τη μέρα λοιπόν που φτιάξαμε και φάγαμε τη μαρμελάδα, μας κόλλησαν κάτι πολύ μυστήριες ιδέες. Να εγώ για παράδειγμα, σκέφτομαι συνέχεια ότι είμαι .... υπουργός και....
- Ναι! κι εγώ ο Μωάμεθ, πετάγεται ξαφνικά ο Τζο! Λοιπόν παιδιά, ας σοβαρευτούμε κι ας σταματήσουμε για καμιά βδομάδα τα χημικά, γιατί πειράχτηκαν πολύ σοβαρά τα μυαλά μας....
- Ότι πείτε κύριε ΜακΝτόναλτ! αποκρίνεται ειρωνικά η Μαντλίν. Εσείς κύριε Γκέιτς μήπως έχετε καμία ιδιαίτερη επιθυμία;
- Έλα που παρεξηγήθηκες τώρα! Παραξηγιάρα! παρατηρεί με καλοσύνη ο Μπίλ και γυρίζοντας προς τον Κόφυ λέει: Ρε συ Κόφυ, δεν φτιάχνεις κανα τσιγάρο να πιούμε να ηρεμήσουμε, να διώξουμε αυτές τις χαζές σκέψεις και να ξεφύγουμε κι απ' τα κωλοχημικά που χάλασαν τα μυαλά μας.Τι λέτε κι εσείς παιδιά;
Όλοι συμφώνησαν γελώντας. Βαθιά όμως, μέσα τους, ήταν σίγουροι για ένα και μόνο ένα πράγμα, πως μετά τις διακοπές τίποτα δεν θα ήταν όπως πριν.

Αυτό το κείμενο γράφτηκε την εποχή που για πρώτη φορά τα μυαλά μας βομβαρδίστηκαν απ' τα media με τρελές αγελάδες. Με την πτηνοϋστερία των ημερών το θεώρησα επίκαιρο και το επαναφέρω στις οθόνες μας. Καλή μας όρεξη.

Επιμέλεια υποτιτλισμού STUDIO Stardust

Domenico Mattino

Γειά σας!
Είμαι ο Domenico Mattino.
Γεννήθηκα στις 15 Οκτωβρίου του 2005 στην Αθήνα.
Έχω μεγάλα μάτια, για να βλέπω καλά γύρω μου και κυρίως μπροστά μου, και μεγάλη μούρη με φίλτρο, για να μη μπαίνει ότι να 'ναι στα πνεμόνια μου.
Φοράω λαχανί φωσφοριζέ μπέρτα, για να μη με παραμαζέψει κανά αμάξι όταν περπατάω ή κανά απρόσεχτο πετούμενο όταν πετάω. Έχω ροζ πατούσες και όσοι με είδαν είπαν ότι μάλλον θα γίνω καλό παιδί. Αυτό όμως προς το παρόν δε μ' απασχολεί. Γιατί εδώ και πολύ λίγο σήκωσα κεραία με άστρο, μπας και μάθω να ονειρεύομαι. Όταν το καταφέρω, βλέπουμε.
Τα λέμε

ΟΤΑΝ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ

Όταν έρχονται τα σύννεφα, είναι η ώρα που δραστηριοποιείται η υπηρεσία αντιμετώπισης εκτάκτων αναγκών της επιτροπής φαντασιακής προστασίας των ξωτικών. Έτσι ακολουθεί ένας καταιγισμός μηνυμάτων από και προς τα αχυρένια σκιάχτρα: "Achtung! Achtung! Προσοχή! Προσοχή! Έρχεται βροχή! Σε λίγο όσα από μας είναι ξεσκέπαστα, θα παρατηρήσουν πως χωρίς να αυξηθεί πολύ ο όγκος τους, αισθάνονται υπερβολικά βαριά. Αν κάποια, τύχει και ζυγιστούν αμέσως μετά τη βροχή, ας μην ανησυχήσουν. Δεν είναι τίποτα σοβαρό. Με τον πρώτο ήλιο θα επανέλθουν στην κανονική τους κατάσταση"

Τα κοράκια έχουν εγκαταλείψει το αμπέλι εδώ και καιρό, ενώ οι σπουργίτες και οι τρυποκάρυδοι ελλείψει σταφυλιών το χρησιμοποιούν μόνο ως κρυψώνα. Ο τρύγος έχει τελειώσει και όσοι σάτυροι κοιμήθηκαν μεθυσμένοι μέσα στο σώμα κάποιας μαινάδας, με τα τραγίσια πόδια τους στην πλάτη, τρέχουν να προλάβουν το επόμενο πανηγύρι των Ηδονιστών Θεών, σε όποια γωνιά της γης κι αν ετοιμάζεται.
Στα χέρια τους συνθετητές ήχων και φορητοί υπολογιστές ψήνουν καθ' οδόν το επόμενο πάρτυ. Ρίχνουν το βάρος της σκέψης τους στα σταφύλια, που έχουν κεντήσει στα μπράτσα τους, κι απ' το μούστο που κυλάει στα δάχτυλα + σπέρμα από φρέσκια συνουσία, φτιάχνουν το πιο ταξιδιάρικο φάρμακο της πιάτσας. Πολλοί έχουν καταλάβει τι παίζεται, αλλά κανείς δεν επανέρχεται να το μαρτυρήσει. Όσοι γυρνάν πίσω και συνεχίζουν υποτελώς την διακονία στα πνεύματα του πάθους, πνίγονται απ’ το ίδιο το ζωοφόρο κρασί που κυλάει στο σώμα τους, όταν φορτωμένο μεσαιωνικές ενοχές, με τρόπο προπατορικό, μεταμορφώνεται σε αίμα . Η διαδικασία υπάρχει για να αλλάζει. Υπάρχει για να δίνει στέγη και τροφή στη φαντασία. Δεν πρέπει να επαναλαμβάνεται. Στην πρώτη επανάληψη πεθαίνει. Όταν κάποτε φανεί δυνατή και επιζήσει, πρέπει κάποιος να την οδηγήσει στα χλοερά μονοπάτια του Όπου δεν πρέπει, κι αν αρνηθεί, τότε να την αφήσει έρμαιο στην χειρότερη απ' τις μοίρες, την επανάληψη.

Καημένε Τζόν Λιούρι! τα πόδια σου δεν ήταν συνηθισμένα στις κακουχίες και κατά την απόδραση απ’ το βάλτο, τα 'φαγαν οι βδέλλες. Ο Τζάρμους σχεδίασε τα πάντα μπροστά σου. Δε φταίει αυτός. Μπορούσες ν' αρνηθείς. Αλλά όταν άρχισε η βροχή, νόμιζες πως θα παραστήσεις τον Τζήν Κέλι. Νόμιζες πως θα τραγουδάς και θα χορεύεις στην άσφαλτο της μεγαλούπολης. Όταν μιλούσαν για το "υπερχειλισμένο έλος" που επικοινωνεί με τον υπόνομο της φυλακής, εσύ νόμιζες πως αναφερόταν σε κάποιο μπαρ με τζουμπόξ, καφέδες και τσιγάρα. Τις φυλακές, απ' το φόβο του αισθητικού ανταγωνισμού με τα σπίτια τους, όπου μπορούν, τις χτίζουν έξω απ' τις πόλεις. Η προσδοκία του ιδανικού αποδείχθηκε ισχυρότερη της λογικής και την πάτησες.
Καημένε Γιάννη! Και τώρα τα σκιάχτρα, ακόμη και υπέρβαρα, γελούν μαζί σου. Τα ειρωνικά χαχανιτά τους φτάνουν μέχρι τον Όλυμπο. Μέχρι τις κατασκηνώσεις των αστών εκδρομέων και τους ξυπνούν. Οι ντόπιοι τσομπάνηδες, τα νοιώθουν σαν αύρα στο πετσί τους και κλείνουν λάγνα τα μάτια τους. Αγκαλιά με κάποιο νεαρό ζώο του κοπαδιού τους, ποζάρουν επί πληρωμή σε αγιογράφους, περιμένοντας καρτερικά τα χιόνια, να μετακομίσουν μακριά απ' τους Θεούς.

Μια σταγόνα βροχής ελέγχει, δια της κρούσεως, το μουντό ήχο της λαμαρίνας και επιβεβαιώνοντας για ακόμη μια φορά το ψεύτικο των ισχυρισμών της βροντοφωνάζει:
ΘΕΛΕΙ ΠΟΛΥ ΓΙΑ ΝΑ ΓΕΝΕΙ
Η ΛΑΜΑΡΙΝΑ ΚΡΥΣΤΑΛΛΟ

Αυτά που μου λές Μαρία!!!

Γειάάά!!

Κι έρχεται η στιγμή ν' αποφασίσεις....

Ίσως να 'ναι ο Σεπτέμβρης.
Ίσως να 'ναι ο χρόνος που περνά.
Ίσως να 'ναι η "ζωή που αλλάζει,
δίχως να κοιτάζει τη δικιά σου μελαγχολία"
Ίσως να 'ναι κι η ίδια η "δικιά σου μελαγχολία"
Ίσως να 'ναι ....
Πολλά.
Νοσταλγικά, γυρνάς πίσω στο παρελθόν και ξεφυλλίζεις ένα ένα τα ημερολόγιά σου, με το χαμόγελο να δίνει τη θέση του σε απορίες τύπου "τι απέγινε ο...;" ή "που νάναι η...;" Το άναρχο μυαλό όμως φεύγει, ταξιδεύει σε μέρη καμιά φορά ξεχασμένα και σταματάει όπου αυτό θέλει, χωρίς να νοιάζεται αν σου ομορφαίνει τις στιγμές ή αν σε πικραίνει. Συμμαθητές απ' τα σχολεία, συνάδελφοι απ’τις δουλειές, απ' το στρατό, έρωτες ....

Μεγάλα λόγια, ιδέες, υποσχέσεις, προσδοκίες. Όλα άνω κάτω. Όλα γύρω γύρω κι εσύ στη μέση γεμάτος σημεία στίξης:
Εισαγωγικά σ’όλες τις μεγάλες κουβέντες.
Θαυμαστικά στα λίγα μεγάλα κατορθώματα, αλλά και στην απρόσμενη αλητεία.
Άνω τελείες στις ατέλειωτες υποθέσεις και ....
Χιλιάδες ερωτηματικά. Ένα απ’αυτά μάλιστα μεγάλο:

ΚΑΙ ΤΩΡΑ;
Ο καθένας έχει πάρει το δρόμο του. Οι περισσότερες καθοριστικές επιλογές, έχουν γίνει. Μένει μόνο ένα παραθυράκι κι αυτό είναι η καβάντζα σου λίγο πριν την τρέλα.
Μία μία, διάφορες γνωστές φάτσες, περνούν από μπροστά σου. Άλλες φιλικές, που τις βλέπεις ακόμα και τώρα, που και που, κι άλλες ξεχασμένες, που το ασυνείδητο, άγνωστο γιατί, επιλέγει και φέρνει στην επιφάνεια.

Καθένας και μια ιστορία. Ένα ψέμα και μια αλήθεια μαζί, αυτό που ήταν, αυτό που έδειχνε ότι είναι κι αυτό που τελικά έμεινε. Ταμείο και ρέστα όσα ...
δεν παίχτηκαν
Πίσω σου παλιές φωτογραφίες.
Μπροστά σου αποφάσεις.
Τι να κρατήσεις απ’το χτες; Τι να πετάξεις;
Απορείς, μ' όλους αυτούς που αλλάξανε εντελώς πορεία και γλύφουν εκεί όπου έφτυναν, ώσπου συνειδητοποιείς τελικά, ότι ούτε στο παρελθόν έφτυναν, ούτε τώρα γλύφουν. Οι ίδιοι είναι κι ακολουθούν την ίδια ταχτική. Απλά ξέρεις φιλαράκι " Η αγορά δεν είναι σαν το πανεπιστήμιο, είναι σκληρή και θέλει κότσια, εξάλλου τα είδαμε και τα..." Και αυτοί τουλάχιστον είναι .... ! ειλικρινείς, γιατί υπάρχουν κι οι άλλοι οι οποίοι λεν χίλια μύρια σάλια όπως "Χτυπάω το σύστημα απ’τα μέσα" ή "μα δεν άλλαξα καθόλου, απλά μετεξελίχθηκα ελαφρά" ή "Χίλιες φορές με τους μεγαλοαστούς, παρά με τους ξεφτιλισμένους, νεόπλουτους, μικροαστούς. Τουλάχιστον τα παλιά τζάκια έχουν στυλ και παράδοση" και τόσα άλλα....

Κοιτάζεις όμως απ' την άλλη μεριά και τι βλέπεις;
Απίστευτους θεωρητικούς, συντηρητικούς σ' όλο τους το μεγαλείο πενηντάρηδες, κάτοχους της μίας και μοναδικής αλήθειας, να κυκλοφορούν πολιτικά, εις άγραν αποκλειστικού ακροατηρίου, άγνωστοι οι περισσότεροι ως πολιτικά υποκείμενα στο χώρο δουλειά τους.
Παρελθοντολάγνους, εραστές του χθεσινού αγωνιστικού "μεγαλείου", αμετανόητους ταβερνεπαναστάτες.
Γκριζόμαλους γόνους μεγαλοαστών, που όσο ακραία και να τοποθετηθούν πολιτικά, κανείς δεν πρόκειται να τους ενοχλήσει. Εξάλλου έχουν την παιδεία και τη δύναμη να βολεύονται ακόμη και στις πιο στριμόκωλες καταστάσεις, βγάζοντας την ουρά τους απ' έξω.
Ελάχιστους συνεχιστές της νεανικής τους ιστορίας, με άλλους όρους όμως, πιο χαλαρούς, ίσως πεισματάρηδες, ίσως ρομαντικούς, σίγουρα πιο διαλλακτικούς, πιο ....
Πόσους και πόσους ακόμα, που κοιτιούνται στον καθρέφτη και μειδιούν πικρά. Ξεθωριασμένα χρώματα, που ξέβαψαν, το καθένα για διαφορετικό λόγο. Άλλα οδηγούν το νου, στη μελαγχολική εγκατάλειψη κι άλλα αναδύοντας τη βαριά μυρουδιά του σάπιου, ζωγραφίζουν κάτι ακαθόριστο, κάτι που στο μυαλό του καθένα σχηματίζει διαφορετική εικόνα.
Ανιχνεύοντας και επανακαθορίζοντας τις ίδιες πινελιές, μπορεί να σχηματίσεις τη "γεφυρούλα της Αρλ", αλλά και τον "σιταγρό με τα κοράκια".

Η ελπίδα κι ο θάνατος μαζί.
Παλιές φωτογραφίες, παλιά πρόσωπα,
που άλλα σου δίνουν κουράγιο
κι άλλα σε ρίχνουν σε βαθιά περισυλλογή.
Συζητήσεις για το χτες και
διαφορετικές εκτιμήσεις
κι έρχεται η στιγμή ν' αποφασίσεις
με ποιους να πας και ποιους ν' αφήσεις.

Αυτά που λες Μαρία!

RADIO ALICE

Σίγουρα είσαι ζωντανός
όταν καταφέρνεις
ο Σεπτέμβρης
Να 'ναι
ΜΗΝΑΣ ΓΙΟΡΤΗΣ

Το σχέδιο είναι του μοναδικού Andrea Pazienza

Στην ίδια θάλασσα που ξεκουράζεται ο ήλιος

Όταν επιστρέφεις μετά από χρόνια είναι αλλιώς.

Οι εικόνες έχουν άλλο χρώμα

απ' το κίτρινο της ανάμνησης.

Όμως τώρα είσαι εκεί. Να κοιτάς
και να μην ξέρεις που να πνίξεις τη ματιά σου.

Ανεβαίνεις στο Καζαβίτι
να πιεις νερό να δροσιστείς

κι ύστερα στο ηλιοβασίλεμα
να πλυθείς
στην ίδια θάλασσα που ξεκουράζεται ο ήλιος

Παλιά
όταν μαΐστρος ξέραινε το τοπίο
στον ορίζοντα μακριά αχνόφεγγε η Θάσος
Όμως τώρα είσαι εκεί.
Απ' τη θολή πλευρά

Κι όμως όλα μέσα σου
είναι πεντακάθαρα
Κυρίως απέναντι
που 'ναι η πατρίδα σου