Τώρα καταλαβαίνω

Όταν πριν από καμιά 25αριά χρόνια ένας μεγάλος μας εικαστικός είχε εξομολογηθεί σε μια παρέα ότι του αρέσει περισσότερο να ψαρεύει παρά να ασχολείται με την τέχνη του, δε μπορούσα να καταλάβω. Τώρα καταλαβαίνω.

Όταν έρθεις σε επαφή με το θάνατο είναι σα να έχεις κοιτάξει σφαίρα κατάματα και να έχεις σκύψει την κατάλληλη στιγμή. Κάθεσαι μετά κι αναρωτιέσαι για το νόημα της ζωής, για τους τριγύρω σου, για τη ζωή σου. Αισθάνεσαι τόσο μικρός και βλέπεις τόσο ασήμαντη τη  ζωή σου πριν και μετά που θες να βγεις να το φωνάξεις. Μετά όμως κοιτάς τα χρώματα, μυρίζεις το χώμα μετά τη βροχή, ακούς τις φωνές των παιδιών σου και σταματάς ν’ αναρωτιέσαι. Αφήνεις τις αισθήσεις να κάνουν τη δουλειά τους κι όταν θα έρθουν τα γηρατειά σου το ξανασκέφτεσαι.
Ένα καπέλο με χάρτινα λουλούδια βαμμένα με ξυλομπογιά σκαρφάλωσε στο πορτατίφ. Ένα μπουκάλι νερού με γαλάζια και μπλε ακρυλικά λουλούδια ζωγραφισμένα πάνω του έμεινε ανοιχτό απ’ τη διακοπή του ρεύματος ακόμη, ο καφές τελείωσε και γω νομίζω πως πρέπει να βγω μια βόλτα.  

Έφυγε η Chavela Vargas

Buen Viaje!

Οι εποχές αλλάζουν, αλλάζουν συνέχεια και το αντιλαμβανόμαστε όταν αλλάζουν οι σταθερές μας. Αλλιώς περνάν χωρίς να αφήσουν ίχνη πάνω μας κι εμείς σ’ αυτές. Οι γονείς μας, το σπίτι, η γειτονιά μας, οι παλιοί μας φίλοι, το παρελθόν – πατρίδα μας κάνουν να νοιώθουμε ασφάλεια. Το σπιτικό ψυγείο, οι παροιμίες του πατέρα, το χαμόγελο της αδερφής, το πείραγμα του αδερφού, κομμάτια αλυσίδας που κρατάει τους κακούς απ’ έξω και ταυτόχρονα μας φυλακίζει. Όχι δηλαδή πως όταν αυτή η αλυσίδα σπάσει ελευθερωνόμαστε. Υπάρχουν πάντα οι κοινωνικές συμβάσεις.

Καλοκαίρι 2012. Ένα απ’ τα καλοκαίρια της ωρίμασης.  

Δυο λόγια για τους νεοναζί της διπλανής πόρτας

Πότε θα καταλάβουμε ότι οι νεοναζί αποτελούν κομμάτι της δεξιάς;
Πότε θα καταλάβουμε ότι οι νεοναζί εφαρμόζουν πρακτικά το σύνθημα του σαμαρά "Να ανακαταλάβουμε τις πόλεις";
Πότε θα καταλάβουμε ότι ό,τι προάγει η τηλεόραση το εφαρμόζουν οι εγκληματίες νεοναζί;
Πότε θα καταλάβουμε ότι είναι οι χρήσιμοι ηλίθιοι που εφαρμόζουν ό,τι νομιμοποιεί στη συνείδηση του νεοέλληνα η τηλεόραση του εγκληματία βαρδινότέτοιου και του χρυσοθήρα μπόμπολα;
Οι νεοναζί δεν είναι παρά τα αμόρφωτα σκυλάκια που στείλαμε στα γυμναστήρια, στις συμμορίες ειδικών φρουρών, στους συνδέσμους των ομάδων και νομιμοποιήσαμε όταν γελούσαμε ακούγοντας τους  ελληναράδες να φωνάζουν "Δε θα γίνεις Έλληνας ποτέ ...." στους πανηγυρισμούς για τα διάφορα γιούρα;
Πότε θα καταλάβουμε ότι οι νεοναζί τρέφονται απ'το νοικοκυραίο τις διπλανής πόρτας που βρίζει νυχθημερόν τους διαφορετικούς, φορτώνοντας τους τη μιζέρια της αφόρητα βαρετής κι υποταγμένης ζωής του;

Πραγματικό γεγονός

Αγαπητό μου ιστολόγιο
Πριν από λίγο ήμουν στο σούπερ μάρκετ της γειτονιάς μου. Ενώ πλήρωνα στο ταμείο, άκουσα τον κύριο που βρισκόταν πίσω μου  να λέει στην ταμία: Αυτά που λες Μαρία!

Γκρί

Γκρί που αρχίζει από γκρ
 χωρίς να είναι καθόλου μα καθόλου γκρ
 γιατί δεν κατορθώνει να είναι τίποτα

po ema 27 5 2012

Στέκεσαι όλη τη ζωή απέναντί τους τραγουδώντας

τραγούδια μαχαίρια

για να σε περιλάβουν τα ραδιόφωνα

και να σε βάλουν στις λίστες τους

με την ένδειξη «Έντεχνα»

δίπλα στο Νταλάρα

Πάτρα: κράτος κι ΕΕ οδηγούν στον κοινωνικό κανιβαλισμό και τον εκφασισμό

Η δολοφονία του τριαντάχρονου Θανάση Λαζανά από Αφγανούς πρόσφυγες στην Πάτρα, καθώς και το φασιστικό πογκρόμ που ακολούθησε, αναδεικνύουν την αθλιότητα της ακολουθούμενης (αντι)μεταναστευτικής πολιτικής. Η αυτονόητη θλίψη μας για τον άδικο χαμό ενός νέου ανθρώπου και η δεδηλωμένη απέχθεια μας σε κάθε μορφή αντικοινωνικής βίας, δεν μπορούν και δεν πρέπει να συσκοτίσουν το γεγονός ότι υπεύθυνοι για όσα συνέβησαν στην Πάτρα είναι το ελληνικό κράτος και η Ευρωπαϊκή Ένωση. Κι αυτό γιατί:

    Όταν οι πρόσφυγες του αφγανικού πολέμου (στον οποίο συμμετέχουν ενεργά η ΕΕ και η Ελλάδα) εγκλωβίζονται κατά χιλιάδες στη χώρα μας, είναι επόμενο να αποσταθεροποιούνται οι τοπικές κοινότητες. Οι πρόσφυγες έχουν πίσω τους τις νατοϊκές βόμβες και μπροστά τους τα κλειστά ελληνοϊταλικά σύνορα, μένοντας μετέωροι στο ενδιάμεσο.

    Όταν οι χιλιάδες που εγκλωβίζονται δεν τυγχάνουν στοιχειώδους ανθρωπιστικής πρόνοιας, είναι φυσικό επακόλουθο η ανάπτυξη αντικοινωνικών συμπεριφορών. Από τη μια μεριά δεν τούς επιτρέπεται να προχωρήσουν προς την Ευρώπη, από την άλλη δεν τούς δίνεται καμία δυνατότητα να ζήσουν στην Ελλάδα.

    Όταν τα ΜΜΕ προγράφουν συλλογικά τους μετανάστες για όποιο έγκλημα κάνει κάποιος από αυτούς, τότε ανοίγει ο δρόμος για την εφαρμογή του νόμου του Λίντς. Η φασιστική λογική της συλλογικής ευθύνης αποτελεί τον πυρήνα του κυρίαρχου λόγου για τη μεταναστευτική εγκληματικότητα (λογική που δεν ισχύει βέβαια για οποιαδήποτε άλλη κοινωνική ομάδα).

    Όταν η Χρυσή Αυγή χρησιμοποιείται ως μακρύ χέρι του μνημονιακού κράτους, η κοινωνία οδηγείται στον εκφασισμό. Οι παρακρατικοί τραμπούκοι της Χρυσής Αυγής μεταφέρθηκαν στην Πάτρα από άλλες περιοχές κι αφέθηκαν από την αστυνομία να επιχειρήσουν ρατσιστικό πογκρόμ. Το αποτέλεσμα ήταν βέβαια να εμφανιστούν οι αντιδράσεις της τοπικής κοινωνίας με ναζιστικό πολιτικό πρόσημο.

Τα γεγονότα της Πάτρας δεν πρέπει να αφήνουν πλέον καμία αμφιβολία. Ή θα ανατρέψουμε την (αντι)μεταναστετυτική πολιτική του ελληνικού κράτους και της ΕΕ, ή θα πνιγούμε στον βούρκο του κοινωνικού κανιβαλισμού και του εκφασισμού.

Αθήνα 24/5/12

Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα / Κίνηση Αθήνας

Το δημόσιο λιντσάρισμα

 

Το δημόσιο λιντσάρισμα της 22χρονης εκδιδόμενης μετανάστριας   από τις συντονισμένες ομόψυχα δυνάμεις  Υπουργείου – Εισαγγελέων – Αστυνομίας και υπηρεσιών υγείας και το ρατσιστικό παραλήρημα που το συνόδευε, αποκάλυψε την έκταση της κατάρρευσης όλων εκείνων των αρχών που αποτέλεσαν μέχρι χθες   σημαίες του αστικού οικοδομήματος  προστασίας  των δικαιωμάτων.

Οι φωτογραφίες της διαπόμπευσης, τεκμήρια ντροπής του συστήματος,   δεν βρήκαν ούτε  ένα μέσο να αρνηθεί να τις  προβάλει.

Οι γιατροί του ΚΕΕΛΠΝΟ  που με τον ιδρυτικό του νόμο  έχει στους  σκοπούς του την υποστήριξη των «ειδικών πληθυσμιακών ομάδων», όπως τα θύματα του τραφικινγκ και οι  μετανάστες («μετακινούμενοι πληθυσμοί»)  δεν δίστασαν δημόσια και on camera να  καταδίδουν εμμονικά το θύμα, δίνοντας στη δημοσιότητα στοιχεία ιατρικού ιστορικού  που συνιστούν προστατευόμενα προσωπικά δεδομένα  και  καλύπτονται από το απόλυτο ιατρικό απόρρητο, τα οποία καθόλου δεν αφορούσαν την προστασία των θυμάτων (όπως  η γνώση ή μη της νεαρής για την κατάσταση της)  σε πλήρη εξευτελισμό  κάθε  έννοιας ιατρικής δεοντολογίας (που επιβάλλεται έτσι κι αλλιώς και  με  το νόμο!).

Η  δημοσιοποίηση της υπόθεσης  παρέλειπε  επιδεικτικά τα στοιχεία που αφορούσαν  τους προστάτες, τον ιδιοκτήτη της επιχείρησης και του σπιτιού, το κοντινό αστυνομικό τμήμα,  (που η εμπειρία έχει δείξει ότι  κατά κανόνα επιφορτίζεται με  την προστασία του «καταστήματος»)  τους όρους αναγκαστικής - περισσότερο ή λιγότερο -  παροχής των υπηρεσιών της  μετανάστριας, ούτε κανείς μπήκε στον κόπο να αναρωτηθεί πόσο οι «πελάτες»  εκβίαζαν την ελεύθερη  παροχή των υπηρεσιών της όσο και το αν τυχόν  από αυτές τις «παροχές»  μολύνθηκε το θύμα  (3 από τους «πελάτες» ήταν ήδη οροθετικοί όπως  μαθαίνουμε).

 Το δικαστικό σύστημα  διέγνωσε κακούργημα και  αποφάσισε  την  προφυλάκιση του θύματος,  που απολογήθηκε χωρίς νομική στήριξη,  αγνοώντας προκλητικά και την  ανάγκη προστασίας του και τις ευθύνες των θυτών.

 

Και ο υπουργός υγείας  περιφέρει το θήραμα στο γύρο του θριάμβου, καμαρώνοντας για την δικαίωση των υστερικών κραυγών του  και την τεκμηρίωση της τρομολαγνας  φιλολογίας ναζιστικής πνοής για την υγειονομική βόμβα  που είναι οι μετανάστες. Αυτός που με τις ρυθμίσεις του στερεί χιλιάδες Έλληνες και μετανάστες από τις στοιχειώδεις υπηρεσίες υγείας  καταδικάζοντας αυτούς και τις οικογένειες τους στο φόβο της αρρώστιας και του θανάτου,

Που απειλεί  τον μετανάστη  με σύλληψη αν πλησιάσει την πόρτα του νοσοκομείου.

Και ο υπουργός  της εκνομης  τάξης ενεργοποιεί τις υπηρεσίες του για να εφαρμόσει το νόμο: τα θύματα θα απελαθούν και οι προστάτες θα συνεχίσουν όπως πάντα την  επιχείρηση με νέο φρέσκο εμπόρευμα.

Είναι βέβαιο ότι δεν θα βρούμε ποιοι αστυνομικοί καλύπτουν τα κυκλώματα της αναγκαστικής και μη πορνείας και κανείς δεν θα τιμωρηθεί.

Είναι βέβαιο ότι κανείς δεν θα ψάξει το πόθεν εσχες των αστυνομικών της Πέτρου Ράλλη!

Είναι βέβαιο ότι δεν θα κινητοποιηθεί κανείς  Εισαγγελέας για να  ελέγξει τους χρήστες των ειδικών υπηρεσιών , τους πελάτες   και τις ευθύνες τους.

Είναι βέβαιο ότι κανείς δεν θα  προτείνει εξέταση υπό εχεμύθεια και προστασία των  κοριτσιών των δρόμων  για να  παρασχεθεί σ’ αυτές ό αναγκαίος έλεγχος και φροντίδα.

Αλλά ρωτάμε:  δεν θα παρέμβουν οι ιατρικοί σύλλογοι να  διαγράψουν τον γιατρό που δημόσια ενίσχυε την ανάκριση με προσωπικές  και απόρρητες πληροφορίες από το ιατρικό ιστορικό της γυναίκας;

Θα τον  διώξει πειθαρχικά η υπηρεσία του;

Θα  παρεμβεί ο συνήγορος του πολίτη και οι ελεγκτές υγείας;

Θα βρεθεί ένα νοσοκομείο να αρνηθεί να κάνει τους γιατρούς του  υποτακτικούς των υπηρεσιών δίωξης μεταναστών;

Η θα συνεχίσουμε να  παρακολουθούμε  την διαπόμπευση   (άλλες 11 γυναίκες σήμερα)  στο όνομα της «προστασίας της  ελληνικής οικογένειας»;

 

                                                                                                                  

Αθήνα 1-5-12                     

 

Δίκτυο Κοινωνικής Υποστήριξης Προσφύγων και Μεταναστών

Να μην συνηθίσουμε στον θάνατο

Καλό Πάσχα!

Κοντροσόλ στο Κεφαλάρι Δράμας

17 Μαρτίου 2012

Cosi stanco da non dormire

Πριν από μερικές ώρες πήγα στο ταχυδρομείο για να πάρω ένα δέμα. Φίλος μου εργαζόμενος εκεί με κοιτάζει κι αφού με χαιρετάει μου λέει «Ένας ένας την κάνουν όσοι αγαπήσαμε», εννοώντας το Ντάλα.

Περιφέρομαι στο τουίτερ και διαβάζω τα τηλεγραφήματα κάποιων που ίσως να μ’ ενδιαφέρει η γνώμη τους. Στο μυαλό μου γυρίζει ένα τουίτ που αναφέρει την Δόμνα Σαμίου σαν τη «γυναίκα που καθάρισε τα δημοτικά τραγούδια απ’ τη βρώμα της Χούντας. Και ο Ντάλα και η Σαμίου συνδέονται στο μυαλό μας με τον Σαββόπουλο της καρδιάς μας. Αυτόν που μας άφησε λίγο μετά τα τραπεζάκια. Κάποιοι λένε ότι κάποιος παπαδαίμονας ή κάποιος εξωγήινος από κάποιον συντηρητικό πλανήτη μπήκε μέσα του και τον πήρε μακριά, αφήνοντας εδώ αυτό(ν) το(ν)….

Πρώτα ως πιτσιρικάς ταξινόμησα τη Δόμνα Σαμίου στο Καλό ράφι όταν την άκουσα να τραγουδάει «Τι να τα κάνω τα τραγούδια σας» και 4-5 χρόνια μετά γνώρισα τον Λούτσιο Ντάλα όταν το Stella di Mare καρφώθηκε στο μυαλό μου και δεν έλεγε για πολλά μερόνυχτα να βγει. Via Luigi Bonazzi 35. Αυτόματη γαρφή. Tuuuuuu come me Tuuuuuuuuuu come me

Αμέσως μετά το ταχυδρομείο βγήκα για καφέ με ένα φίλο μου που μόλις είχε γυρίσει απ’ το BIL BOL BUL μου είπε πως ο Ντάλα έμενε κοντά στο παλιό του σπίτι και ότι όλες τις μέρες που έμεινε, εκεί γινόταν πανηγύρι. Όλων των ειδών άνθρωποι σε ένα 24ωρο αλισβερίσι με γέλια, κλάματα, τραγούδια κι ότι άλλο βάλει ο νους σας. Αυτό που έμεινε τελικά ήταν ότι ο Λούτσιο ήταν γίγαντας, γιατί αν και χτυπιόμασταν με πάνκ, πάντα σιγοτραγουδούσαμε τα τραγούδια του. Δεν είναι και λίγο!!

Για τη Δόμνα Σαμίου δεν είπαμε τίποτα. Δεν ήταν εξάλλου μέρος της ζωής μας. Ήταν σαν ένα μέρος που έχουμε ακούσει ότι είναι ωραίο, αλλά δεν το επισκεφθήκαμε ποτέ.

Αυτά που λες Μαρία!

Περιφέρομαι στο τουίτερ και διαβάζω τα τηλεγραφήματα κάποιων που ίσως να μ’ ενδιαφέρει η γνώμη τους. Καλό χούι σκέφτομαι και αποφασίζω να γράψω κάτι για τη μέρα μου.

Αγαπητό μου ιστολόγιο

Πριν από μερικές ώρες πήγα στο ταχυδρομείο

O Moebius δεν ζει πια στη γη

Ο Ζαν Ανρι Γκαστόν Ζιρό, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα του Moebius, θα γινόταν 74 ετών τον Μάιο.

Σιγά σιγά οι ήρωες μας, μας εγκαταλείπουν για άλλα μέρη ....

.... που λες Μαρία!

Ωδή στις παραισθήσεις που προκαλεί ο πυρεDos

Ki omos η διάθεση για σουρεαλιστικές σκιές ποτέ δε σταματάει.

Τα κτίρια μεταμορφώνονται σε ορίζοντες κι ο βήχας σε μελωδία ανάμνηση ευτυχίας.

Οι δρόμοι που καθημερινά περπατιούνται από χιλιάδες πόδια περιέχουν και τις δικιές σου ιχνηκές παρουσίες.

Πέρασα κι εγώ από δω.

Ήμουν κι εγώ εδώ.

Έφτιαξα κι εγώ αυτό το ψηφιδωτό από πατημασιές. Να εδώ και κάποια που ξεστράτισε και ύψωσε το ανάστημά της κι έγινε κλωτσιά.

Κλώώτςςς!!

Τα σύννεφα γεμίζουν μουστάκια

Κι ο πυρετός ανεβαίνει.

Lucio e' morto

Πέθανε κατά τη διάρκεια περιοδείας του στην Ελβετία ο αγαπημένος τραγουδοποιός Lucio Dalla. Θα συμπλήρωνε τα 69 του χρόνια την προσεχή Κυριακή.

ΥΓ: Έγραψε το τραγούδι του blog μας

woke up στον ακάλυπτο

Ξυπνάς ένα πρωί και νοιώθεις ότι σου ‘χει μείνει μόνο ένα στίχος απ’ τα μπλουζ που λέει ότι …ξυπνάς πρωί.

Κοιτάς απ’ το παράθυρο και βλέπεις στενά δρομάκια που δεν είναι δικά σου. Βουνά γεμάτα μάρμαρο, τραυματισμένα που δεν τα γνωρίζεις. Μια επαρχία που δε μεγάλωσες μαζί της σου κλείνει το μάτι και σκέφτεσαι πως την ερωτεύτηκες σαν τέτοια γιατί σου ‘μοιαζε για άλλη.

Βλέπεις στον καθρέφτη ένα πρόσωπο και του προσθέτεις μαλλιά για να σου θυμίζει κάτι. Του προσθέτεις χαμόγελο και τραγούδια και τότε γεννιέσαι ξανά σ’ ένα «γυαλί φαρμάκι».

Στο κείμενο συνέχεια στη θέση της τελείας μπαίνει μια κάθετος/

Μ’ αυτό το τραγούδι πριν από λίγο συγκινήθηκα.

Αυτά που λες Μαρία!

Καλή Σαρακοστή!

με απίστευτο Solup!!

STOP

Διακήρυξη Κοινωνικού Ιατρείου-Φαρμακείου Αλληλεγγύης Δράμας

Περισσότερα εδώ

Κοινωνικό Ιατρείο - Φαρμακείο Δράμας

Κάπως έτσι αρχίζουν να δημιουργούνται δομές αλληλέγγυας πρακτικής και στη Δράμα. Από αυτούς που μπορούν, γι' αυτούς που έχουν ανάγκη.

Σήμερα το απεργιακό φύλλο της Ελευθεροτυπίας

12 Φλεβάρη

Η 12η Φλεβάρη έχει περάσει στην ελληνική ιστορία ως η μέρα που το λαϊκό κίνημα παρέδωσε τη δύναμη του στους Εγγλέζους και τους μοναρχοφασίστες, με τη συμφωνία της Βάρκιζας. Η προχτεσινή 12η Φλεβάρη μπορεί να αποτελέσει ημερομηνία-ορόσημο της αντίστασης στη μνηνονιακή βαρβαρότητα καθώς και της χάραξης μια νέας πορείας προς την ανατροπή του συστήματος και την κοινωνική χειραφέτηση. Ο δρόμος θα είναι μακρύς και δύσκολος, αλλά ήδη έχουμε κάνει μια καλή αρχή.

- ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΩΝ

x Andrea Paz

Τρίτη 7 Φεβρουαρίου 2012 Γκρίζο τοπίο

Ο καιρός αναποφάσιστος μια το πάει σε χιόνι, μια σε χαλάζι και μια σε βροχή. Κι όλα αυτά με πολύ πολύ αέρα.

Τρίτη 7 Φεβρουαρίου 2012

Στην πόλη μας η σημερινή πανεργατική απεργία δεν είχε συμμετοχή. Έχει καταλάβει μάλλον ο κόσμος πως μονοήμερες εκτονωτικές επαναστατικές γυμναστικές που ίσως έχουν κάτι να δείξουν στα κέντρα, στην περιφέρεια δεν λειτουργούν.

Αυτό που συμβαίνει τα τελευταία 2 χρόνια και εννοώ την καταστροφή του κόσμου όπως τον ξέραμε και κυρίως την απάθεια μας απέναντι σ’ αυτό, δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά ο καρπός του σκληρού αγώνα της εξουσίας για καταστολή και του μικρότερου ψήγματος διάθεσης για αντίσταση. Και έτσι διατηρώντας μας σκλάβους καθηλωμένους σ’ έναν καναπέ κι ελέγχοντας το on-off του συλλογικού μυαλού μας μέσω του on-off του τελεκοντρόλ, τους είναι εύκολο πλέον να μας πάρουν και τα σώβρακα, γιατί απλά κι αυτά είναι δικά τους. Ξέρω …. Θα μου πείτε πως απόψεις αυτού του τύπου είναι πολύ απλοϊκές για να αποδώσουν ικανοποιητικά όλα όσα συμβαίνουν σήμερα και πως χρειάζονται κι άλλες πολλές συνιστώσες που πρέπει να ληφθούν υπ’ όψη, αν θέλουμε να εξηγήσουμε τη σημερινή κατάσταση. Θα συμφωνήσω. Απλά θεωρώ πως αυτό που χρειαζόμαστε αρχικά είναι η συνειδητοποίηση της σκλαβιάς μας, για να ‘χουμε ένα το κρατούμενο και να πάμε παρακάτω. Γιατί χωρίς αυτό αρχίζουν μυστήριες σχέσεις κοινωνικού αυτοματισμού να σχεδιάζουν πολέμους στην τάξη των σκλάβων και το παιχνίδι χάνετε με γκολ απ’ τα αποδυτήρια της εξουσίας.

Αυτά που λες Μαρία!

Αλήθεια στην Αθήνα και στη Σαλονίκη όταν κατεβαίνει ο κόσμος στους δρόμους ακόμα τους βρίζουν αυτοί που …..καθυστερούν στ’ αμάξια και τα λεωφορεία;

Αυτά που λες Μαρία

Στη Δράμα συμβαίνουν όμορφα πράγματα.

Στο αυτοδιαχειριζόμενο Υπόγειο του ΤΕΙ Αρχιτεκτονικής Τοπίου εδώ και 7+ χρόνια συμβαίνουν πρωτόγνωρα πράματα για την πόλη μας. Προβολές, συναυλίες, χαριστικό παζάρι, θεατρικές παραστάσεις και πολλά άλλα ωραία πράματα σε έναν χώρο που η συντροφικότητα, η αλληλεγγύη κι ο αγώνας ενάντια στην εμπορευματοποίηση των αναγκών μας έχουν τον πρώτο λόγο.

Χιόνισε στο χωριό μας!

"one small step for man one giant leap for mankind" που λες Μαρία!

Υμπύ ρουά ματ!!

Κανείς δεν ξέρει πότε θα τελειώσει το παιχνίδι με τα πληκτρολόγια και τα δάχτυλά μας.

Είδατε πόσο όμορφα κολλάει στην αβεβαιότητα της εποχής η απόλυτη σιγουριά του «Κανείς»; Ψάχνω για βεβαιότητες, αλλά μια ματιά στον ηλεκτρονικό κυρίως περίγυρο στον οποίο έχω στριμωχθεί τα τελευταία χρόνια, μου υπαγορεύει μια θολή χλαπάτσα με δώρο τη φτηνή φρασούλα: Λάθος εποχή διάλεξες καρντάσι μου!

Ξεκινάω για παρελθόν. Ανακαλύπτω κείμενα και τα ξαναβγάζω στο φως. Ξεθάβω post dreams και αντιλαμβάνομαι πως δεν είχα όνειρα κανονικά μα μόνο πράγματα που θα μπορούσα να κάνω και καλό θα ήταν να έκανα, αλλά δεν …. Κυρίως γιατί βαριόμουνα. Οι περιηγήσεις μου χάρισαν μικρές ωραίες ιστορίες με ελεύθερα τρένα και μεροκάματο απ’ τον καημό των μεταναστών σε imbiss. Υμπύ ρουά ματ!!

Μια Olympus OM-1 χάσκει γεμάτη φωτογραφίες από απίστευτες – σήμερα – στιγμές. Τα δάση γύρω απ’ το χωριό που επέλεξα να τεκνοποιήσω έχουν εξαφανιστεί. Και γω που νόμιζα πως θα’ ναι πάντα εκεί! Κι εγώ που νόμιζα πως για να σε καλέσουν στη γιορτή τους δε θέλουν δώρο! Θέλουν και παραθέλουν! Θέλουν τον χτεσινό εαυτό σου που πέταξες μαζί με το χρόνο σου. Θέλουν τον τωρινό εαυτό σου που αντάλλαξες με τα δυο μικρά θηλυκά χρυσάφια σου.

Κοιτάζω απ’ το παράθυρο και ψάχνω να βρω το βουνό. Το μόνο που βλέπω είναι Αθηναϊκά ντουβάρια. Γκρίζα ντουβάρια που μετανάστευσαν κρυφά μαζί μου κολλημένα σε κάποια γκρίζα αποσκευή. Κάνω copy-paste ωραία χρώματα απ’ την οθόνη και αντιλαμβάνομαι ότι το paste είναι αδύνατον! Ακυρώνω την προσπάθεια και χάνομαι στην ασφάλεια του κουτσομπολιού που απλόχερα σου προσφέρει το twitter. Πέφτω στο ψιλοπαρατημένο μπλογκ μου που τόσο αγάπησα και υπόσχομαι να το ζεστάνω σύντομα. Ναι καλά! Ακούω απ’ το βάθος και πικραίνομαι.

19 Ιανουαρίου 2012

Καλή χρονιά!

Στις 19 Ιανουαρίου 2012, Πέμπτη στις 9:05 το πρωί, ήρθε στον κόσμο το τέταρτό μου ....ήμισυ.