Κοιτάς γύρω…
Κοιτάς γύρω και λείπει το μπροστά.
Όλα τα φώτα δείχνουν το πίσω μέρος της σκηνής,
το έργο τελειώνει.
Οι τέχνες δεν έχουν νόημα,
άρα τίποτα δεν έχει νόημα
Ο δρόμος στρίβει μπροστά σου,
χωρίς εσένα.
Δεν είναι πια δικός σου ο δρόμος
Ο δικός σου κάνει όπισθεν,
επιστρέφει εκεί που όλα είχαν νόημα
Είσαι πια γέρος!
Η αγάπη η γλυκιά
ένα ωραίο ταξίδι
χωρίς λιπαρά
Μια ωραία εικόνα
χωρίς μακιγιάζ
ντεμπραγιάζ
ΚΟΥΒΕΝΤΑ!
Θα μπορούσε να είναι το όνομα της Λέξης
Θα μπορούσε να σήμαινε Μίλα!
Αν δεν ήταν διαταγή για σιωπή
Τόσα λόγια μετάλλια για τους ποιητές
όταν υπόγεια δε μπορούν να τους πλήξουν.
Στη βιτρίνα με τους τρελοζωγράφους
να διαφημίζουν την ελευθερία έκφρασης.
Ίσως η σιωπή να ήτο μια κάποια λύσις
Πάντα ο χρόνος!
Αυτός που κάποτε άρχισε
κι όλο τελειώνει.
Αυτός που γέμισε σιγά
κι αδειάζει γρήγορα.
Αυτός που τελειώνει τα λόγια
όσα και να ‘ναι
Αυτός που παρά τα παινέματα
συνεχίζει να ….τελειώνει.
Και να μη μπορούμε
ούτε μια φωτογραφία
να βγάλουμε μαζί!
Δευτέρα Αυγούστου
Μια απ’ τις lunes al sol
Πριν λίγες μέρες ήμουν στην Ιερισσό. Πήρα το καρεκλάκι, την ομπρέλα και την πετσέτα και τα ‘στησα στην παραλία ανάμεσα Καλατζή και Κακούδια. Ψιλοβορινός ο καιρός και είχε κυματάκι, τόσο ώστε να θυμίζει τη θάλασσα της Ιερισσού, που ελάχιστα ησυχάζει.
Έμπαινα, έβγαινα, στέγνωνα, ρέμβαζα, σκεφτόμουν, ξανάμπαινα και πάλι απ’ την αρχή. Στο κινητό, κάτω απ’ το κάθισμα, είχα βάλει ν’ ακούγεται η μουσική απ’ την ταινία «Εκείνο το καλοκαίρι». Ωραίο σκηνικό!
Το σούρουπο πήγα στα νεκροταφεία. 2 χρόνια απ’ το θάνατο της μαμάς μου.
