Κυριακή, Νοεμβρίου 29, 2009

Μια ιστορία για «μια εκπομπή σαν όλες τις άλλες»

Ανοιγοκλείνω τα παιχνίδια στον υπολογιστή μην έχοντας αποφασίσει πως θα ξοδέψω το υπόλοιπο του χρόνου μου μέχρι το επόμενο κλάμα του μωρού. Ο κάμπος ξοδεύει τις τελευταίες ηλιαχτίδες σ’ ένα ωραίο μωβ ηλιοβασίλεμα πάνω απ’ το Μενοίκιο, χτυπώντας το καμπανάκι για τον τελευταίο γύρο της μέρας.

Στο μυαλό μου ανοιγοκλείνουν παράθυρα, φέρνοντας εικόνες παλιές και προσδοκίες, που τελικά έφεραν μόνον πίκρα. Σε Κάποιο απ’ αυτά, χτυπάει ένας πονοκέφαλος και σκέφτομαι πως δεν είναι στο χέρι μου να του κλείσω την πόρτα. Θα προσπαθήσω να τον κρατήσω απ’ έξω.

Ήρθα σ’ αυτή την πόλη γιατί έπαιζαν κάποια πράματα. Ένα ραδιόφωνο, μια εφημερίδα, διάφορες παρέες, φίλοι για να παίζουμε μουσική, για να κάνουμε πράματα, για να μιλάμε και ν’ ακουμπάμε ο ένας στον άλλο, ησυχία, άνεση στις μετακινήσεις ….

Σιγά σιγά όμως, τα περισσότερα αλλάζουν. Ίσως γιατί είναι η ίδια η ζωή που αλλάζει. Άλλα, κοιτώντας τα, σε κάνουν να τσατίζεσαι γιατί δεν άξιζαν τελικά να τους χαρίσεις τόσα πολλά, άλλα σε κάνουν να μελαγχολείς γιατί δεν άξιζαν ούτε το ελάχιστο, πόσο μάλλον όσα έδωσες κι άλλα σου υπενθυμίζουν ότι ουσιαστικά οι συλλογικότητες είναι μια αυταπάτη κι ότι μόνος σου γεννιέσαι και μόνος σου πορεύεσαι. Απλά στο ενδιάμεσο αναζητάς κάποιες παρέες για να μην αισθάνεσαι μόνος στο ταξίδι. Κάτι σαν τη θρυλική εργατική τάξη που στην πλειοψηφία της στηρίζει και διαιωνίζει όλη αυτή την καταστροφικά συντηρητική παπάρα που ζει ο πλανήτης.

Στα τζάμια μια καφεκιτρινη σφήκα σχηματίζει με τα φτεράκια της ένα τεράστιο «τεσπά» κι η μέρα παίρνει το δρόμο της, όπως τόσες και τόσες σ’ αυτή την πόλη που επέλεξα να ζήσω και πλέον δικαιολογεί ελάχιστα αυτή την απόφαση.

Τετάρτη, Νοεμβρίου 18, 2009

Πριν την επέλαση των σπιτιών της Πονειρούπολης ...




...ας χαρούμε για λίγο ακόμα το χώμα που απέμεινε, σκεπασμένο με φθινοπωρινά φύλλα.

Παρασκευή, Νοεμβρίου 13, 2009

Τρίτη, Νοεμβρίου 10, 2009

Δευτέρα, Νοεμβρίου 09, 2009

Street Art - Sick Art

Μπερδεμένα χρώματα και σχήματα πίσω απ’ το ΙΚΑ

Με το βιβλιάριο ανά χείρας παίρνω την καθημερινή μου δόση τέχνης.

Μετά σφίγγω στο χέρι μου το γεμάτο ουροσυλλέκτη και ετοιμάζομαι να καταθέσω τα σωματικά μου δεδομένα σε κάποιο εργαστήριο με μπουκαλάκια και νοσοκόμες.

Τετάρτη, Νοεμβρίου 04, 2009

Τι κάνεις - Καλά Ένα κείμενο για τη λεπτότητα των συναναστροφών την εποχή των media

Τα νέα μου είναι πάρα πολλά. Αλλά δε θα σας πω ούτε ένα. Οι λόγοι γι’ αυτή μου τη μη πράξη είναι πολλοί. Ας πούμε, γιατί αν και ενδιαφερόμαστε για κάποιους ανθρώπους γύρω μας, τα όρια της συναισθησίας, λόγω φύσης, είναι αυστηρά περιορισμένα. Οπότε, τα νέα μου θα ακουστούν σα νέα στις ειδήσεις. Όχι τόσο μακρινά όσο λοιμοί και καταποντισμοί στην Ασία, αλλά σαν τραχτέρ που έπεσε σε αφύλαχτο αγροτικό κανάλι, χωρίς κανείς να πάθει τίποτα.

Τι κάνεις;

Καλά

χωρίς κανένα σημείο στίξης, που να ενισχύει ή να αποδυναμώνει τη λέξη

Η ποσότητα της πληροφορίας που δεχόμαστε, αλλά και έχουμε τη δυνατότητα να δεχτούμε καθημερινά, είναι τόσο μεγάλη που συμψηφιζόμενα μ’ αυτήν τα νέα κάποιων γνωστών μας ανθρώπων, κοντινών ή μακρινών, εξασθενούν τόσο που για να περάσουν ως σημαντικά μέσα μας, πρέπει να έχουν τόσο δυνατό μήνυμα, ώστε να καταφέρουν να επιπλεύσουν στον ανταγωνισμό.

Η ερώτηση «τι κάνεις;» αν δεν έχει σκοπό ελέγχου, ξεκινάει μια περίεργη κοινωνική διαδικασία. Παραβλέποντας το κοινωνικό τυπικό της χαιρετούρας και ανοίγοντας το κεφάλαιο «ενδιαφέρον για τον δίπλα» βλέπουμε ν’ ανοίγονται μπροστά μας πολλοί δρόμοι, τόσο περιπλεγμένοι μάλιστα που κάποτε η όψη τους ίσως και να φοβίζει (αγοραφοβία).

Ως υπόθεση εργασίας δημιουργούμε ένα πλάνο με δύο μύτες. Δύο πρόσωπα προφίλ στο ίδιο καρέ. Κι αρχίζουμε να βάζουμε συννεφάκια.


Τι κάνεις;

Τι να κάνεις ρε φουκαρά κι εσύ, από τότε που …..

Κι αρχίζει ένας εσωτερικός μονόλογος στον οποίο συνυπάρχουν τα δεδομένα απ’ τη ζωή και το έργο του αποδέκτη της ερώτησης, με την άποψή μας γι’ αυτά.

Καλά

σκέτα ή με σάλτσα, γεμάτα ή άδεια.

Η συνέχεια όμως, η επεξήγηση του «καλά», όταν δεν είναι ήδη γνωστή π.χ κέρδισα το λόττο, κρύβει πολύ δουλειά πίσω της. Πρέπει να είναι τέτοια ώστε να εξηγεί χωρίς να δημιουργεί αρνητικούς συνειρμούς στον συνομιλητή. Πρέπει να σέβεται δηλαδή τον κανόνα, σύμφωνα με τον οποίο, οι κοινωνικές ερωταπαντήσεις όταν δεν είναι τυπικές, πρέπει να είναι λιτές, περιεκτικές, χωρίς υπεροπτικούς φαμφαρονισμούς, αλλά και χωρίς να προδίδουν κρυψίνοια ή ωφελιμισμό.

Επανερχόμενος στον πρόλογο, μετά τόσες κουβέντες, θα υποχωρήσω:

Τα νέα μου είναι πάρα πολλά. Αλλά τελικά θα σας πω ένα:

Είμαι Καλά!