Παρασκευή, Αυγούστου 31, 2007

ΟΙ ΜΙΚΡΟΑΣΤΟΙ ΒΑΖΟΥΝ ΤΙΣ ΦΩΤΙΕΣ


Το λαμπατέρ προσθέτει περισσότερη ζέστη στο ζεστό γραφείο θυμίζοντας μου παράλληλα ότι ποτέ η ζέστη στην επαρχία δεν είναι αρκετή για να δημιουργήσει τη δυσφορία της μεγαλούπολης.
Στο διαδίκτυο χαμός από επιστολές στις εφημερίδες, κείμενα στα μπλογκ και στις μέιλινγκ λιστ, φωνές απελπισίας στα φόρουμ τα τσατ ρουμ και το μέσαντζερ κι όλα φαντάζουν Γαμώτο! Τόσο ανίσχυρα!!! Τόσο μικρά κι αδύναμα μπροστά στα συμφέροντα που διακονούν οι κυβερνώντες μας. Κι είναι τόσο υποκριτικά τα δάκρυά τους, όταν ξέρεις ότι όταν υφαρπάξουν την ψήφο σου, η επόμενη κίνηση τους θα είναι να ανοίξουν το κροκοδείλιο στόμα τους και να κατασπαράξουν ότι έχει απομείνει απ’ την έρμη ζωή σου. Ό,τι απ’ το μυαλό σου δεν κατόρθωσαν ακόμη να θέσουν υπό τον έλεγχό τους. Όσο απ’ το χρόνο σου δεν έχουν ακόμη προεξοφλήσει. Όποια απ’ τα όνειρά σου δεν έχουν ακόμη υπαγορέψει.
Απ’ την άλλη ζεις καθημερινά την εκδίκηση των μικροαστών σ’ ότι τους υπενθυμίζει ό, τι αυτό που νομίζουν για ζωή είναι ένας καθημερινός προδιαγεγραμμένος θάνατος. Μια πορεία σε ένα κενοτάφιο στο τέλος μιας μηδενικής ζωής.
Η στεναχώρια και το ενδιαφέρον του άνδρα για τις καταστροφές σταματάει μπροστά στο δελτίο του στοιχήματος και της γυναίκας στα δελτία του σταρ (μια ανάσα βρε παιδί μου! Μαύρισε το μάτι μας με τόση φωτιά!)
Η φιλοσοφία παντού και πάντα η ίδια. Μια πιθαμή απ’ τον κώλο μας κι ας είναι όπου θέλει!

Σβήνω το πορτατίφ κι αφουγκράζομαι τη νύχτα. Έχει μέχρι και τριζόνια!!! Κάποιοι από δίπλα φωνάζουν Γκόόόλλ!! Ο Ένιο Μορικόνε ταιριάζει τέλεια με το σκοτάδι.
Η φωτιά στην Ελευθερούπολη δεν έφτασε ακόμη στην πόλη μας. Κάποιος άκουσε ότι κάπου κοντά στο Πράβι πήρε φωτιά, αλλά τίποτα το σπουδαίο. Και μετά συζήτηση για τα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα που άρχισαν εδώ και δώσαν νόημα στη ζωή μας.
Κι η Πελοπόννησος;
Κι η Εύβοια;
Ας τους μωρέ τους χαμουτζήδες! Τους πληρώναμε εκατό χρόνια, θα τους πληρώνουμε άλλα τόσα. Και μετά θα μας πιπιλίζουν την καραμέλα ότι το κράτος δεν έχει λεφτά και Δώσε και Δώσε. Δεν τα ξέρεις τώρα! Σώσε την πάρτη σου, κοίτα τον εαυτούλη σου και στάχτη και μπούρμπερη όλα τ’ άλλα! Εμείς θα σώσουμε τον κόσμο;
Σηκώνομαι παίρνω το σπρέι κι ετοιμάζομαι. Στο μυαλό μου τα συνθήματα έτοιμα:
ΟΙ ΜΙΚΡΟΑΣΤΟΙ ΒΑΖΟΥΝ ΤΙΣ ΦΩΤΙΕΣ
Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΝΙΒΑΛΙΣΜΟΣ
ΤΟ ΚΕΡΔΟΣ ΚΑΙΕΙ ΤΑ ΔΑΣΗ ΚΑΙ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ

Αύριο Μαρία ξημερώνει άλλη μέρα. Θα ‘θελα να ‘ναι διαφορετική.
ΚΑΛΥΤΕΡΗ

Τρίτη, Αυγούστου 28, 2007

Η κυβέρνηση είναι ασύμμετρη απειλή για το περιβάλλον και την κοινωνία

Στις αρχές του 20ου αιώνα ο αυτοκράτορας της Ιαπωνίας διέταξε την εκτέλεση μιας ομάδας Γιαπωνέζων αναρχικών ως υπευθύνων για… το μεγάλο σεισμό που ισοπέδωσε τη χώρα. Έναν αιώνα μετά η κυβέρνηση Καραμανλή κατασκευάζει ασύμμετρες απειλές για να συγκαλύψει την ενοχή στο μεγαλύτερο οικολογικό έγκλημα που έχει γίνει ποτέ στην Ελλάδα. Αποδεικνύοντας ότι η μόνη έγνοια της είναι η παραμονή της στην εξουσία ανεξάρτητα από το τίμημα, η κυβέρνηση μιλάει για ξένες υπηρεσίες και αναρχικούς που έβαλαν φωτιά στα δάση. Αν μίλαγε για εξωγήινους πιθανόν να γινόταν πιο πιστευτή.
Είναι βέβαια προφανές ότι για την καταστροφή υπεύθυνη είναι η ίδια κυβέρνηση που έδωσε το πράσινο φως στους εμπρηστές με την αναθεώρηση του Άρθρου 24 και τον αποχαρακτηρισμό δασικών εκτάσεων, διέλυσε τους μηχανισμούς πρόληψης και κατάσβεσης, και δεν πήρε κανένα μέτρο για την κλιματική αλλαγή.
Με τα συνωμοσιολογικά σενάρια δηλητηριάζεται η κοινωνία και επιχειρείται η υφαρπαγή της λαϊκής ψήφου. Αυτή η κυβέρνηση της καταστροφής και του ψεύδους είναι η πραγματική ασύμμετρη απειλή για το περιβάλλον και την κοινωνία.

ΔΙΚΤΥΟ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ 28/8/07

Σάββατο, Αυγούστου 18, 2007

Παρά 3, χαϊκού

Εκατομμύρια λαϊκά τραγούδια πολιορκούν το μυαλό μου και με οδηγούν σε δρόμους πλακόστρωτους με γεράνια και βασιλικούς. Κάνω να ξεφύγω και ανακαλύπτω πως είμαι δεμένος σε παραδόσεις χιλιετηρίδων.
Απογοητεύομαι κι ανοίγω το ραδιόφωνο.
Οι διαφημίσεις του Τζάμπο οδηγούν το χέρι μου στο οφ και το ξανακλείνουν. Σκέφτομαι πως δε θα ‘ταν άσχημη ιδέα να δημιουργηθεί μια Κίνηση για την Κατάργηση των Διαφημίσεων των Τζάμπο.

Διαβάζω στο χαρτί που χρησιμοποιώ ως υποποντίκιο:
Πάντα υπάρχει κάποιος
να κορνάρει κάτω απ’ την πόρτα σου



Παρά 3,
χαϊκού.
Α! ωραίος τίτλος!

Στα όρια του κρατήρα
Σκιές νέμονται την πανσέληνο (Παρά 2 χαϊκού)
Δε νοιάζονται για το χρώμα
Τους αρκεί το θολό της εικόνας.
Λεύτεροι σαν σκιές
πετούν στον φεγγαρόδρομο
και χάνονται.





Στη σκηνή
ο μουσικός συμπαραστέκεται στα όργανα του
Κάποιος πρέπει να τα ρωτήσει αν θέλουν να παίξουν
Κοιτάζει τα βράχια και συμπάσχει
Χαϊδεύει τη στιγμή που έφυγε
Κι αυτή του αφήνει ένα ροζ αιωρούμενο αντικείμενο.
Ίσως να ‘ναι φιλί. Ίσως και φέιγ βολάν απ’ τη συναυλία που δε θα γίνει


Ο βράχος στη γωνιά κοιτάζει με νόημα και σιγοψιθυρίζει όλα όσα του ‘παν οι Ζντρίγες, όταν προσπαθούσαν να του πάρουν με γητειές τη μιλιά αλλά κι όσα σκέφτονταν όταν χόρευαν ημίγυμνες μπροστά του.

Κάποιοι λεν πως όλοι αυτοί δεν υπήρξαν ποτέ
Κάποιοι άλλοι πως το μυαλό παίζει άσχημα παιχνίδια τον Αύγουστο

Εγώ όμως τα είδα όλα αυτά και τα ‘ζησα.
ΚΑΙ ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΠΟΛΥ ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΜΑΡΙΑ !!!



Σάββατο, Αυγούστου 11, 2007

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 07 – Το Πέτρινο Καράβι και άλλες ιστορίες για το νέο μου σπίτι

Απίστευτα πρωινά.Το μπλογκ με καλεί σε πάρτυ. Αυγουστιάτικο. Η ματιά θολή, ιδρώτας, περιγραφές, νέο γραφείο, το πισί ανάποδα, βλέπει σε παράθυρο, όπως στο παλιό μας σπίτι στα δικαστήρια. Πολλά, συμβαίνουν ξανά. Άλλα είναι ντιπ καινούργια. Έχω ότι χρησιμοποιώ. Οι φίλοι μου λεν ότι δεν τους σκέφτομαι και πως πρέπει να πάρω τόνα, τάλλο, και να βάλω και σταχτοδοχείο στο τραπέζι. Το σκέφτομαι.
Το καλοκαίρι είναι δω. Ούτε πέρασε, ούτε έχει ακόμα κι ούτε που με νοιάζει τι σκέφτεται να κάνει. Κοιτάζω τις εικόνες στον ήλιο και τη θάλασσα. Παίρνω κάποια και την πειράζω. Γύρω γύρω το μυαλό μου και στη μέση το ζωγραφισμένο καραβάκι στην Θαλασσόπετρα.


Σκαρώνω στιχάκια και σκέφτομαι να γεμίσω την πόλη με διάφορα αυτοκόλλητα. Ακούω μπάντες που ήθελα να ψάξω από μικρός και αντιλαμβάνομαι τις μυστήριες διαχρονικότητες που μπορεί καμιά φορά να έχει η σοβαρότητα. Προσπαθώ να βρω φωτογραφίες που να χαρακτηρίζουν αυτή την εποχή και δεν τα καταφέρνω. Η επικαιρότητα με αποσπά από τη ζωή.
Οι φίλοι κρατούν το σκαμνί που πατάω για να φτάσω τα χαμένα μου μυαλά και αισθάνομαι πως όλα θα παν καλά.
Όπως στα μηνύματα που μου στέλνεις.
Αγοράζω εργαλεία και φτιάχνω πράματα, νοικοκυρεύομαι και σκέφτομαι πως είναι κρίμα τόση δουλειά για τόσο λίγο χρόνο. Ας είναι.
Το ραπ είναι δουλειά του δρόμου. Οι διανοούμενοι δε χωρούν. Δε βλέπουν πως όσο προσπαθούν τόσο καρναβάλια γίνονται; Σαν τις λόγιες τραγουδίστριες που τραγουδούσαν ρεμπέτικα απ’ το διάφραγμα και το στομάχι, αφήνοντας το λαρύγγι στον καναπέ.
Ακούω ραδιόφωνο.
Πίνω καφέ στην καινούργια μου κούπα με τις αγελαδίτσες και αντιλαμβάνομαι ότι η μοναξιά δεν είναι δημιουργική από μόνη της. Χρειάζεται να πατάει κάπου καλά. Κάπου ιδιαίτερα.
Δεν ξέρω που, αλλά κάπου.
Στους δρόμους, η πρωτεύουσα της ανεργίας, ξέρει καλά το ρόλο της. Κρατάει τα πορτοπαράθυρά της κλειστά και αφήνει για το φως μόνο λίγες χαραμάδες. Αν τα καταφέρεις και φωτίσεις κάποιο δρόμο για να πάρεις, καλώς!
Αν όχι, σε τρώει η μαρμάγκα.
Τάχω δει όλα Αυτά, που λες Μαρία. Αλλά τώρα είναι διαφορετικά.
Ή τουλάχιστον έτσι νομίζω. Θέλω τις ευχές σας.
LOVE +
PEACE