Δευτέρα, Δεκεμβρίου 22, 2008

Πέμπτη, Δεκεμβρίου 11, 2008

ΕΙΜΑΙ ΧΙΟΝΑΝΘΡΩΠΟΣ 6+1 λόγοι που το αποδεικνύουν

Αν αυτός που λέει: «Τι να κάνουν κι οι φουκαράδες οι αστυνομικοί, κι αυτοί άνθρωποι είναι, κάποτε θα ξεσπάσουν», θεωρείται άνθρωπος, εγώ είμαι χιονάνθρωπος

Αν αυτός που λέει: «Θα δείξει η προανάκριση, αν έπρεπε να σκοτωθεί ο Αλέξανδρος», θεωρείται άνθρωπος, εγώ είμαι χιονάνθρωπος

Αν αυτός που λέει: «Ας επέμβει επιτέλους ο στρατός», θεωρείται άνθρωπος, εγώ είμαι χιονάνθρωπος

Αν αυτός που λέει: «Σκοτώστε τούς αλήτες που σπάνε τα μαγαζιά», θεωρείται άνθρωπος, εγώ είμαι χιονάνθρωπος

Αν αυτός που λέει: «Γιε μου να γίνεις αστυνομικός», θεωρείται άνθρωπος, εγώ είμαι χιονάνθρωπος

Αν αυτός που λέει: «Α ρε χούντα που χρειάζεστε», θεωρείται άνθρωπος, εγώ είμαι χιονάνθρωπος

Αν αυτός που λέει: «Καλά το κάνανε το κωλόπαιδο», θεωρείται άνθρωπος, εγώ είμαι χιονάνθρωπος


Κυριακή, Δεκεμβρίου 07, 2008

Πέμπτη, Δεκεμβρίου 04, 2008

Τίτλος Ιδιοκτησίας

Ερινύες

Πως να γράφεται άραγες;

Ο κειμενογράφος το διορθώνει, όπως πάει να διορθώσει και το άραγες. Αυτό όμως αντιστέκεται, ταμπουρωμένο πίσω απ’ το τελικό σίγμα. Τελικό, απόλυτο, ακροτελεύτιο.

Ο Joe Strummer sold his soul και μας το λέει για νέο. Χμ!

Οι εποχές που συμπονούσα, στα ατέλειωτα μεθύσια μου, τις λιγότερο χρησιμοποιούμενες λέξεις, πέρασαν ανεπιστρεπτί. Όπως ανεπιστρεπτί, εδώ και πολύ, έχει περάσει η πίστη στο αθώο ροκ εν ρολ. Προβολή του υπερεγώ και αθώα, οξυμωρίζουν μαζί. Ή μήπως Οξυμωρούν; Οξύμωρον ή Oximόron που τραγούδαγε κι ο τρανός Rambo Amadeus. Πάντα οι νέες λέξεις έχουν το χούι να με προβληματίζουν. Γιατί καλά τα γράμματα κι η αλητεία τους. Καλά τα αναρχικά νοήματα κι η απρόβλεπτη επέμβαση σε μικρά κι αθώα ρήματα, αλλά δεν έχουν να δώσουν λύση σε ερωτήματα που γεννιούνται απ΄ την άσωτη ζωή τους.

Έξω ο νοτιάς το παράκανε! Το λιμεναρχείο απαγόρευσε τον απόπλου του πλοίου για Σαμοθράκη κι οι Κάβειροι θα μείνουν χωρίς τις πρέζες τους. Δεν υπάρχει κράτος! Κανείς δε σκέφτεται τους ήρωες της Μυθολογίας όταν γεράσουν κι αποχτήσουν βίτσια δύσκολα.

Κι είναι Νοτιάς! Επιθετικός. Καμιά σχέση με την ήπια υγρή νοτιά που γεμίζει τα νέφη με υγρασία. Νοτιάς! Άγριος και φωνακλάς, που κάνει την Αλεξανδρούπολη άνω κάτω.

Tre allegri ragazzi morti cantano: Mai come voi

Ποιους άραγε να εννοούν; Απορώ και υπόσχομαι πριν ………. να ……. ….

Αλλά μπα δε!


Άραγε Μαρία, Τι να ήθελε να βάλει ο μελαγχολικός ποιητής στα κενά;

Πέμπτη, Νοεμβρίου 27, 2008

πληκτρολόγιο (keyboard ή kibort) 281108

Έχω

Ένα τέταρτο καιρό

Έναν υπολογιστή

Ένα κεφάλι

και δυο χέρια

Κουνάμε πρώτα το κεφάλι. Προσπαθούμε να ακούσουμε το θόρυβο που έκανε το κεφάλι του Θ. Βέγγου. Αν ακούσουμε οτιδήποτε σχετικό, και δίπλα μας δεν υπάρχει λαμαρινάδικο ή σιδεράδικο, σταματάμε κάθε ενασχόλησή μας και πηγαίνουμε στον κοντινότερο ψυχίατρο. Αν δεν ακούσουμε τίποτα, παρά νοιώσουμε μια μικρή ζαλάδα, τότε όλα βαίνουν καλώς και συνεχίζουμε.

Περιμένοντας να περάσει η ζαλάδα, ανοίγουμε τον κειμενογράφο, ώστε μπροστά μας να εμφανιστεί μια ψηφιακή λευκή σελίδα.

Αφού περάσει η ζαλάδα, βάζουμε τα δυο χέρια στο πληκτρολόγιο (keyboard ή kibort) και προσπαθούμε να συνδέσουμε τον εγκέφαλό μας με τα χέρια.

Πίνουμε μια γουλιά οτιδήποτε.

Χτυπάμε τα χέρια στο πληκτρολόγιο.

Αν τα σημεία που εμφανίζονται σχηματίζουν γνωστούς φθόγγους, οι οποίοι σχηματίζουν λέξεις κάποιας γνωστής σε μας γλώσσας, τότε συνεχίζουμε από περιέργεια να δούμε τι θα γράψουμε συνολικά.

Αν οι φθόγγοι είναι μουσικοί, τότε μπερδέψαμε τα πληκτρολόγια και μάλλον πρέπει να αποσυνδέσουμε απ’ την κάρτα ήχου το midi keyboard και να μεταφέρουμε τα χέρια μας στο πληκτρολόγιο (keyboard ή kibort) που μεταφράζει τις κινήσεις και τα χτυπήματα των δακτύλων μας πάνω του, σε λέξεις κάποιας γνωστής σε μας γλώσσας. Επαναλαμβάνω το «γνωστής σε μας γλώσσας», γιατί αν οι λέξεις που φτιάχνουμε ανήκουν σε άγνωστη σε μας γλώσσα, τότε έχουμε μεταφερθεί σε κάποια τελετή πεντηκοστιανής εκκλησίας και παραληρούμε νομίζοντας ότι δεχτήκαμε την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος. Σ’ αυτή την περίπτωση κοιτάμε γύρω μας κι αν όντως υπάρχουν κι άλλοι με τα ίδια συμπτώματα, αξιολογούμε την κατάσταση και πράττουμε αναλόγως. Αν όμως αυτό συμβαίνει μόνο σε μας, τότε φροντίζουμε απ’ το Google να συμβουλευτούμε κάποιον εξορκιστή, γιατί πιθανόν να έχουμε καταληφθεί υπό δαιμόνων τινών.

Αν πάλι στις λέξεις που σχηματίζονται διακρίνουμε γνωστά τηλεοπτικά κλισέ, τύπου «κυριολεκτικά, μας άφησε άφωνους με την επίδειξη πυγμής στη λήψη αποφάσεων, όταν πυκνοί καπνοί είχαν ζώσει το κτίριο, στο οποίο είχε καταφύγει το ανθρωπόμορφο τέρας». Τότε πρέπει οπωσδήποτε να κοιτάξουμε τα ράφια της βιβλιοθήκης μας, ή το παράθυρο του δωματίου μας και ν’ αναρωτηθούμε πότε αποθηκεύσαμε στο μυαλό μας για τελευταία φορά, εμπειρία μη επεξεργασμένη από τηλεοπτικό συνεργείο.

Συχνά ίσως αντιμετωπίσουμε τον «εφιάλτη της λευκής σελίδας». Δε χρειάζεται ν’ ανησυχούμε! Απλά για λίγο μπήκαμε στον κόσμο των επαγγελματιών του γραπτού λόγου. Οπότε βγαίνουμε με τον ίδιο τρόπο που μπήκαμε κι ούτε γάτα, ούτε … σκύλος

όχι σκύλος, άλλο ήταν

μύλος ίσως ….

μπα

φίλος ίσως;

Μπα!

Θα το βρω, που θα με πάει ……

Αυτά που λες Μαρία! Κι άλλα πολλά …



Α! το βρήκα!



Σάββατο, Νοεμβρίου 22, 2008

ΠΕΜΠΤΗ 20 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2008 ΤΟ ΠΡΩΙ ΣΤΗ ΝΕΑ ΧΗΛΗ



Κάτι το ενιαίο, που ίσως και να θυμίζει σύστημα ομοειδών, με ήρθε και το αποτυπώνω. Σα στιγμή στο κλείσιμο του φακού.

Φακon Φακoff




Κατά τα άλλα η γη γυρίζει, ο Μαρξ είναι νεκρός και οι κούκλες των παιδιών κάνουν πολιτική όπως πάντα.

Το σημείωμα αυτό αποτελεί εμπειρία αυτόματη. Αρχή ενός σύμπαντος που μπορεί να δημιουργείται αυτή τη στιγμή. Όχι αυτή. Αυτή που έφυγε λίγο πριν, λίγο πιο πριν



Ψάχνω τους φίλους μου στο
Google. Η αναζήτηση των στιγμών στο απέραντο διαδικτυακό νεκροταρχείο. Πολύ πριν. Βάζω ονόματα και μαθαίνω νέα τους.

Ύστερα μπαίνω στο αμάξι και βάζω κασέτα με
Francesco de Gregori απ’ το Flirt με τη Monica Vitti της εφηβείας μου.

Αυτά που λες Μαρία! και δεν έχει άλλο ύστερα.

Πέμπτη, Νοεμβρίου 13, 2008

Ντυμένος τα χρώματα ανάποδα Με άρωμα μαλάματα και κόκκινα προγούλια από κούρκες Κουούρκαα δεν είσι καλήήή Κουούρκαα δεν είσι καλήήή

Περιμένοντας την απάντηση της κούρκας, κάθομαι και βάζω τις σκέψεις σε σειρά, αλλά όλο και κάτι φεύγει. Πριν κοιμηθώ είναι αλλιώς. Εκεί γίνονται οι καλύτερες εκπομπές. Οι εκπομπές με τα πιο όμορφα λόγια και τις πιο γαμάτες μουσικές. Φεύγει το μυαλό και φέρνει όλα τα μελωδικά καλούδια του κόσμου. Εσύ κρατάς τα καλύτερα για το Μορφέα και τα κάνεις αθάνατα στέλνοντάς τα στον αέρα. Που και που, βγαίνεις για να μπολιάσεις τα πράματα με λέξεις μπιχλιμπίδια κι ύστερα πίσω.
Έτσι, με εκπομπές, έβγαλα πολλές δυσκολίες. Έτσι έβγαλα το στρατό. Όλη τη βδομάδα σκεφτόμουνα την εκπομπή και την Πέμπτη το βράδυ έβγαινα στον αέρα απ’ το Ράδιο Δέλτα της Αλεξανδρούπολης και μετά στη Δράμα, τις Κυριακές, απ’ την Ηχώ, απ’ όπου ακούγομαι και τώρα κάθε Σάββατο 4 με 6 με τραγούδια σαν αυτό:
1971 Fohat Digs Holes In Space – Gong

Κάποιοι λεν ότι η ζωή είναι κύκλος. Τα ίδια πράματα έρχονται ξανά και ξανά κι εσύ θα πληρωθείς στα δεύτερα, απ’ τη στάση σου στα πρώτα. Μπορεί. Μπορεί και όχι όμως. Να σας πω την αλήθεια, έχω μεγάλη περιέργεια να δω τι θα γίνει στη συνέχεια, γι’ αυτό και μ’ αρέσει αυτή η φάση. Αν ήξερα τι θα γίνει αύριο, θα ήταν ανιαρά. Όπως ανιαρά, έζησα πολλά χρόνια. Ίσως γι’ αυτό, η ζωή μου επέστρεψε με πολύ πλάκα και περιπέτεια. Τελικά, όπως λεν κι οι Hawkwind, το διάστημα είναι πολύ βαθύ για να δούμε. 1972 Space Is Deep

Πρώτη φορά, πήγα στο Βατοπαίδι, 9 χρονώ. Να δω το ξυλουργείο που ‘χε φτιάξει ο μακαρίτης ο παππούς μου. Το μοναστήρι ήταν ακόμα ιδιόρρυθμο και ιδιόρρυθμο παρέμεινε ουσιαστικά, ακόμη και στο κοινοβιακό του μέλλον.
Ανέβηκα στην κεντρική πλακόστρωτη ανηφορίτσα και στα δεξιά μου, μια πόρτα μ’ έμπασε σε ένα ξύλινο μαγαζί με πολλά κατεργασμένα ξύλα, κι άλλα τόσα ακατέργαστα. Ξύλινα χειροποίητα ροκάνια και γκινόσα, σέγες, ράσπες, πριονάκια σφυράκια και ματσόλες όλων των ειδών, ήταν αραδιασμένα με τάξη στην εργαλειοθήκη, πάνω απ’ τον πάγκο εργασίας και με καλούσαν να τα δουλέψω. Έκτοτε, κάθε χρόνο κι από λίγο, πέρασα πολύν καιρό, δουλεύοντας
με τον πατέρα μου, στα διάφορα μοναστήρια.
Τώρα, βλέπω τους γέροντες να στήνονται στο γυαλί και κλείνω τη φωνή, προσπαθώντας να διακρίνω στις μορφές τους κάτι γνώριμο. Κάτι που να με πάει πίσω, στα καλοκαίρια που περνούσα στρωματσάδα στους αρσανάδες.
1970 Cirkus απ’ την αυλή του Βασιλιά Crimson

Ένα με τ’ άλλο, πέφτουν στη σειρά τα κάστρα, στο δρόμο για την Τουρκία. Αλλάζουν οι ταμπέλες, οι απόψεις, οι μούρες, τα ρούχα, οι διαθέσεις. Τα θέλω γίνονται ήθελα, τα μπορώ, ίσως και τα ίσως, δε βαριέσαι. Αν κατεβώ κι άλλο ίσως βρω το σεισμό. Ίσως τον συγκρατήσω και μαζί μ’ αυτόν, τα κάστρα στο δρόμο. 1970 Dominoes – Syd Barret

Τρελαίνομαι σαν σε κοιτώ, μικρή μου Χαϊδεμένη. Μια απρόσμενη συνάντηση με ένα υπέροχο ξημέρωμα, στο δρόμο για το Σουφλί, μου κατέβασε το ηθικό στο Ζενίθ. Εκεί είχε σταματήσει, στην κυκλική του βόλτα. Ακριβώς στο A Certain Kind των Soft Machine 1969


1969 Τι χρονιά κι αυτή! Woodstock, Βιετνάμ, Χούντα. Κι εγώ ξεκινούσα το σχολείο, ντυμένος με μια ψυχεδελική, μπλε ποδιά. Καθένας κι η προίκα του. In the time of my life. Ήταν λίγο μετά το πριν και λίγο πριν το μετά, που περιμένω κάποτε να γεμίσει λίπασμα τη μπουκαμβίλια, που στέκει σταυρωμένη στο μπαλκόνι μου. 1969 In The Time Of Our Lives – Iron Butterfly

Αυτά που λες Μαρία!

Παρασκευή, Οκτωβρίου 31, 2008

Τι είναι ο Κάβειρος, τι ειν’ το ζουμί του;

Οι σκέψεις που μεταδίδονται σ’ αυτό το ραδιοφωνικό ποστ, είναι προϊόντα χιλιομέτρων στην Εγνατία.

Πολλά και τρελά ερωτήματα όπως

«Διαλεχτό μέσω εκλεκτού Ή το αντίστροφο»;

«Οι μιναρέδες και τα καμπαναριά είναι φαλλικά σύμβολα;»

«Η Μαρώνεια, τα Άβδηρα κι η Σαμοθράκη, τι σχέση έχουν μμε τη Μαρώνεια, τα Άβδηρα και τη Σαμοθράκη;»

Να, τέτοια εμφανίζονται στο παρμπρίζ και με στέλνουν. Άλλα τα σκέφτομαι κι άλλα τα πετάω. Άλλα τα κρατάω, τα μιξάρω και σας τα παρουσιάζω.

Vrasna road mix* για τα ταξίδια σας, εκεί που η Μακεδονία ερωτοτροπεί με τη Θράκη.

Στο δρόμο συνάντησα τον Ορφέα. Ήταν πολύ όμορφος, νέος, ζωντανός και έπαιζε υπέροχες μελωδίες, στη μέση του δρόμου.

ΑΙΦΝΗΣ ΜΙΑ ΝΤΑΛΙΚΑ ΠΕΡΑΣΕ ΑΠΟ ΠΑΝΩ ΤΟΥ!

Τον χτύπησε.

Τον έριξε κάτω.

Παρκάρισα δεξιά και πήγα να δω τι έγινε. Ο όμορφος Ορφέας κουστουμαρισμένος στα λαμέ, έδινε συνέντευξη στο Λαμπίρη για το νέο του cd, σπάνοντας κόκα με μια τηλεκάρτα. Ίσως από αμηχανία, ίσως από κεκτημένη ταχύτητα λόγω speed, κάθε τόσο κοιτούσε το χρυσό Ρόλεξ του, ενώ το δεξί του πόδι χτυπούσε νευρικά την άσφαλτο.

Η «νίκη του νταλικατζή», σκέφτηκα κοιτώντας τη Σαμοθράκη, τη στιγμή που στο κασετόφωνο της Σιτροέν ετοιμάζονταν ο Country Joe με το Ψάρι για το Porpoise Mouth

Μπροστά μου μια καντίνα. Σουρουπώνει. Θα κατέβω να πιω μια μπύρα. Αράζω δίπλα σε Βουλγαρικά οκτακύλινδρα Land Rover και τεντώνομαι στο κάθισμα να ξεπιαστώ. Στον καθρέφτη σωρεύονται φορτηγά με τρύπιες καρότσες γεμάτες μπαμπάκι. Θυμάμαι κάποιον Απρίλη, κάπου εδώ πριν πολλά χρόνια, που έβλεπα να πέφτουν νιφάδες χιονιού και δεν το πίστευα, στοιχηματίζοντας ότι είναι ή μπαμπάκι ή πούπουλα από κάποιο πτηνοτροφείο. Έχασα! Και μαζί με το στοίχημα, πολλά πολλά χρόνια. DeVotchka - The Oblivion


Πίσω απ’ τα βρώμικα τζάμια της καντίνας η Scarlet Johansson ετοιμάζει λουκάνικα από κοτόπουλο και σάλτσα με γιαούρτι και ψητά κρεμμύδια. Παραγγέλνω ένα και μία Βεργίνα. Η μπύρα βάλσαμο. Αν ο Νέστος ήταν από μπύρα, θα ήμουν πολύ ευτυχισμένος ως μεθυσμένο παπάκι στα νερά του.


Μπαίνω στη Σιτροέν, μαρσάρω και σκέφτομαι πως το Radio Bubble* είναι καλή φάση. Σα Δραμαμίνη για να μη ζαλίζεσαι απ’ την περιρέουσα ραδιοφωνική χαζομάρα.

Στο κασετόφωνο ακούγεται Anywhere on this road LAHSA….


Τι είναι ο Κάβειρος, τι το ζουμί του;

Τι μυστήριο θα μπορούσε να έχει ένας Κάβειρος; Κι όμως ο μύθος λέει ότι από δω ξεκίνησε το ανθρώπινο είδος.

Θα το ερευνήσω. Μπορεί και όχι.

David Bowie - All The Madmen


Κουράστηκα. Θα σταματήσω, για ν’ ακούσω τις μπουρούδες απ’ τα πλοία που φεύγουν για το Ανατολικό Αιγαίο.

Madness - Night boat 2 Cairo


Αυτά που λες Μαρία! Πάλι στο δρόμο.



Πέμπτη, Οκτωβρίου 16, 2008

A Fsitnik’s tales

Γράφω «Στο δρόμο» κι ο τραγουδιστής το επαναλαμβάνει.

Τυχαίο; Κι ερωτώ είναι τυχαίο;

Στο δρόμο για το Σουφλί, θα γίνω στιχουργός μεγαλομάρτυρ του έντεχνου.

Οι στίχοι μου θα είναι λαξευμένοι απ’ τα χιλιόμετρα. Θα είναι μπητ, μπορεί και φσιτ, όπως κάνει το φούιτ. Ναι θα είμαι φσίτνικ!

Θα γράφω για καψούρες αλλά με στυλ. Θα αισθάνομαι περήφανος που δεν ανήκω στη μπλέμπα, στην οποία θα κατεβαίνω όποτε θα ψάχνω για «γνήσια έμπνευση», αηδιασμένος απ’ τα αλισβερίσια των συναδέλφων έντεχνων καλλιτεχνών.

Στο δρόμο για το Σουφλί θα θυμηθώ το μνημειώδες έργο και θα αναπολήσω την πρώτη επαφή μαζί του, σε τρυφερή ηλικία, πάνω στο φέρυ για το εργαζόμενο Όρος.

Ω πόση χαζομάρα και πόση υποκρισία διακρίνεται στα δάκρια των πρώην. Υπουργοί, στιχουργοί, τραγουδουργοί, πανούργοι που ο κόσμος αντιλήφθηκε τη φτήνια τους και τους έβαλε στην άκρη, θυμούνται και οργίζονται για το αχάριστο σήμερα.

Να κι ο πρώτος στίχος:

Κάτω απ’ τα χιλιόμετρα

βρίσκεται η Θάλασσα

και μες τα παρκόμετρα

τη ζωή μου χάλασα

και για ρεφραίν θα επαναλάβω το ακυκλοφόρητο σουξέ του φετινού καλοκαιριού:

Βρέχει κουνάβια και σαζμάν

Γιατί με άφησες Αμάν!


Αυτά που λες Μαρίγια!

Πέμπτη, Οκτωβρίου 09, 2008

Μια καθημερινή ιστορία 9 ΟΚΤ 2008.doc


Ο εκφωνητής του κρατικού ραδιοσταθμού της Κομοτηνής, μου κρατάει συντροφιά με υπέροχα υγρά λι και νι, ενώ μεταδίδει κομμάτια που θα παιχθούν στο … φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

Ναι 2008!
Ξαναζεσταμένα φαγητά με σύγχρονη παχυντική SΟS.
Τα πρωινά μου με οδηγούν σε χιλιόμετρα ήλιων και ημερολογιακών ποστ. Θα τελειώσω την ιστορία με μια τελεία, σκέφτομαι, όπως συμβαίνει συνήθως. Στο μεσοδιάστημα όμως, η πλοκή θα με εκπλήσσει συνεχώς. Νοιώθω πως όλα αυτά που ζω τώρα, ίσως να τα είδα σε κάποιο όνειρο, ίσως και όχι. Πάντως είναι πράγματα, που πριν από μερικά χρόνια, ούτε μπορούσα να διανοηθώ ότι θα συμβούν. Το μεσημέρι θα πάω θάλασσα. Θα κάτσω σε ένα παγκάκι και θα διαβάσω εφημερίδα, συνοδεία αναψυκτικού. Μπορεί και όχι.
Αυτά που λες Μαρία!

Κυριακή, Οκτωβρίου 05, 2008

Δημώδεις σκέψεις για μια χρονιά στο δρόμο

Image Hosted by ImageShack.us

Ωραία που’ ν' η Θράκη μας

Ωραία τα βουνά της

Ωραίοι και οι δρόμοι της

Τα θαλασσόλιμνά της

(κατά το «ωραία που ‘ν η νύφη μας»)



Τεράστιο πορτοκαλί χάπι, σηκώνεται ο ήλιος, πάνω απ’ τα βουνά που σε κάποια σημεία κρύβουν τον Έβρο.

Μωβ σύννεφα, αλλάζουν χρώμα και σχήμα στο λεπτό, συστήνοντας ένα απίθανο καλειδοσκόπιο.

Καιρικά φαινόμενα, αλλάζουν ένταση και ύφος σε ελάχιστο χρόνο, κάνοντας τη διάθεση να κινείται στη μεθόριο των αντοχών της λογικής.

Όλ’ αυτά στο μίξερ, χτυπημένα σε διάλυμα βενζίνης και πρωινού καφέ μετά κουλουρίου, δίνουν υγρά πρωινά που μυρίζουν άσφαλτο και λεβάντα.

Αν τα ζήσεις, σου αφήνουν μια γεύση πρωτόγνωρη, που θα σου θυμίζει πάντα και για πάντα, το φθινόπωρο στη Θράκη, μέσα από μάτια που γράφουν αναμνήσεις με θετικό πρόσημο.



Κυριακή, Σεπτεμβρίου 28, 2008

9 Ίσως κι 1 Σίγουρα

Image Hosted by ImageShack.us

Ίσως ανεβούν στο δίκτυο, κομμάτια της νέας μου ζωής.

Ίσως ανέβουν και φωτογραφίες.

Ίσως εδώ

Ίσως αλλού

Ίσως σκέψεις και ταξίδια

Ίσως λάδια

Ίσως ξύδια

Ίσως βίντεο κι εκπομπές

Ίσως καρτουνάκια

Σίγουρα κάτι θ’ ανεβεί

(Κι αυτό είναι δέσμευση)

Αυτά που λες Μαρία!


Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 24, 2008

Τραγουδώντας για το Πελίτι

Περισσότερες πληροφορίες http://www.peliti.gr/

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 19, 2008

I LOVE INDYMEDIA



ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ ΤΑ ΠΛΑΣΤΙΚΑ ΜΠΟΥΚΑΛΙΑ
από ΛΕΟ 3:24μμ, Τετάρτη 17 Σεπτεμβρίου 2008
(Τροποποιήθηκε 4:28πμ, Παρασκευή 19 Σεπτεμβρίου 2008)

Για πρώτη φορά ήρθε στο φως έρευνα που δημοσιεύθηκε στις 16 Σεπτεμβρίου 2008, στο έγκυρο αμερικάνικο ιατρικό περιοδικό JAMA, η οποία συνδέει μία χημική ουσία που βρίσκεται στα πλαστικά μπουκάλια με εμφάνιση καρδιαγγειακών παθήσεων, διαβήτη και όχι μόνο.


από εγώ 5:21μμ, Τετάρτη 17 Σεπτεμβρίου 2008
Έτσι εξηγείται λοιπόν το γιατί μας την πέφτουν τα ΜΑΤ στην ψύχρα όταν τους πετάμε απλά μπουκαλάκια με νερό!!!

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 15, 2008

Δευτέρα 15 Σεπτεμβρίου 06:15

Ξ ημέρωμα

Ημέρωμα

Άρωμα φωτός

Κι ύστερα πάλι τα αμάξια, οι νοικοκυρές, τα σχολιαρόπαιδα.

Ζωή.

Όπως και να το κάνεις, όμορφη!



Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 10, 2008

Ο Τυμπανιστής και οι Φίλοι του (Θανάσης Πέτρου)



"Μικρές ιστορίες που φαινομενικά δεν συνδέονται μεταξύ τους, αλλά δεν βάζω και το χέρι μου στην φωτιά" λέει ένας κατσαρομάλλης τύπος που πατάει πάνω σε μια θάλασσα στο οπισθόφυλλο του άλμπουμ.

"Ο Τυμπανιστής και οι Φίλοι του" είναι το πρώτο κόμικς άλμπουμ του Θανάση Πέτρου και αποτελεί μια επιλογή από τις μέχρι σήμερα δημιουργίες του. 56 σελίδες, 4ος πλους για την σειρά ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΜΕΝΑ των εκδόσεων Βιβλιοπέλαγος.Την τιμή του δεν την γνωρίζω, ομολογώ πως δεν αγόρασα το άλμπουμ (αλλά θα καταλάβεις παρακάτω πως υπάρχει επαρκής λόγος γι' αυτό).

Δεκατρείς δουλειές του Θανάση Πέτρου συγκεντρώθηκαν λοιπόν εδώ. Η πλειοψηφία τους έχει δημοσιευθεί στο "9" και την "ΓΑΛΕΡΑ". Οι αδημοσίευτες έχουν εκτεθεί σε τρία Φεστιβάλ της Βαβελ και την έκθεση "Το Υπερπέραν Σήμερα - Ιστορίες που δεν Ξαναδιαβάζονται". Τα σχέδια είναι φυσικά όλα του Θ.Π. και το αυτό ισχύει για το ένα από τα σενάρια. Ο ίδιος είναι επίσης υπεύθυνος για την προσαρμογή σε κόμικς τριών διηγημάτων του Σλαβομίρ Μρόζεκ και ενός διηγήματος του Αουγκούστο Μοντερόσο. Τα υπόλοιπα σενάρια ανήκουν στους Δημήτρη Βανέλλη, Πέτρο Ζερβό, Παναγιώτη Κούστα και Αλέκο Παπαδόπουλο.

Αν δεν διάβασες στα πεταχτά την αποπάνω παράγραφο, θα πρέπει να σου λύθηκε και η απορία γιατί δεν χρειάστηκε να αγοράσω το άλμπουμ.

Μόλις ανακάλυψα πως αν κάνεις κλικ στην εικόνα, ΜΕΓΑΛΩΝΕΙ! Θαύμα φίλε μου, Θαύμα! Μήπως να ενημερώσω την Διαρκή Ιερά Σύνοδο;


Το κείμενο είναι αυτούσιο απ' το μπλοκ του KeiPi
Τι θα μπορούσα να γράψω καλύτερο άλλωστε; Αν και επιφυλάσσομαι να επανέλθω όταν αγοράσω το βιβλίο. Τις ξέρω βέβαια τις περισσότερες ιστορίες, αλλά άλλο το βιβλίο ...

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 08, 2008

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 01, 2008

1η Σεπτεμβρίου 2008

Το φαγητό στην κουζίνα θα με ειδοποιήσει όταν είναι έτοιμο. Έχουμε αναπτύξει σχέσεις τόσο κοντινές, που συνεννοούμαστε και εκ του μακρόθεν.


Ναι αυτά που λες Μαρία!

Η μουσική παραμένει σύντροφος αν και μάλλον δεν έχουμε πια τις ίδιες απόψεις. Νομίζω πως η μουσική, είναι κομμάτι ενός μυστήριου συστήματος αξιών, που μας μαντρώνει σε νοήματα και τέχνες, χωρίς να μας δίνει τα απαραίτητα εφόδια να διαχωρίσουμε τις σοφίες απ’ τις σοφιστείες και τις τέχνες απ’ τις τεχνικές.

Αυτά που λες Μαρία!

Η οδός Βενιζέλου στη Δράμα, περιμένοντας ν’ αρχίσει και να τελειώσει το φεστιβάλ και ν’ ανοίξει το καφενείο «Ελευθερία» νοτισμένο στις πρώτες σταγόνες βροχής, δε μ’ αρέσει και πολύ τη μέρα. Προτιμώ να ανεβοκατεβαίνω απ’ την Αγία Βαρβάρα.

Αυτά που λες Μαρία!

Ο καϊρός δρόσισε και τα πρώτα σύννεφα απείλησαν σοβαρά σήμερα το πρωί το Δραμινό ουρανό. Αλλά εις μάτην!! Ο περήφανος Δραμινός ήλιος, τα έδιωξε με μια του αχτίνα και κυριάρχησε στον κάμπο απ’ το Παγγαίο μέχρι το Μενοίκιο και το Φαλακρό.


Αυτά που λες Μαρία!

Πήγα τις κουρτίνες στη μοδίστρα. Αγόρασα και κουμπγιά για ένα παλιό μου πανταλόνι. Πήγα σούπερ (στη Δράμα παραλείπεται το μάρκετ ως ευκόλως εννοούμενο). Έκανα βόλτα στο κέντρο, για ξεκάρφωμα. Γιατί δε νοείται σε μια χαλαρή πόλη σαν τη Δράμα, να τρέχεις για δουλειές (όποιες) και να μη σταματάς για καφέδες, εφημερίδες, παγωτά και κουτσομπολιό. Κυρίως αν εργάζεσαι τα απογεύματα.

Αυτά που λες Μαρία!

Α! Σκέφτομαι να γραφτώ στο Σύλλογο Φίλων Ταχυδρομικών Περιστεριών Δράμας. Πως σε φαίνεται;


Οι φωτογραφίες είναι της Citronella (μιλ μερσί)


Πέμπτη, Αυγούστου 28, 2008

Karaka drang Ole!


Χαίρομαι όταν χαίρεσαι, γιατί κάποιος χαίρεται. Μύες ανοιγοκλείνουν και περνάν μηνύματα σε μάτια, αυτιά, τετράδια και μαγνητόφωνα. Απέραντη αγιαστούρα η άγια μαστούρα. Κι ύστερα δολοφονούνται οι τελευταίες νύξεις για ελευθερία. Όλα μπαίνουν σε κανόνες και κανάλια. Ταχτοποιούνται και ισοπεδώνονται στο βάζο με τη μαρμελάδα. Αυτά που λες Μαρία!

Δευτέρα, Αυγούστου 25, 2008

Εκκίνησις κάπως αργά

Δεύτερη Δευτέρα δευτερώνει το ταις Δευτέρες δεύτερον

Αξιώνει να βρεθεί ανάμεσα σε όντα, που έχουν ξοδέψει πολύ απ’ τον χρόνο τους σε σκέψεις και όχι σε ηδονές, σε μελέτη και όχι σε παιγνίδια. Ανάμεσα σε όντα που μετρούν τα λόγια τους, γιατί απ’ αυτά πληρώνονται.

Τελειώνει ο Αύγουστος

Τελειώνει

Κι η κάθε διάθεση για λόγο – θυσία στους σάτυρους της Ηδωνίδας Γης, εγκαταλείπει το νου και μεταναστεύει για τα μεροκάματα.

Να ‘στε καλά φίλοι μου!

Δευτέρα, Αυγούστου 18, 2008

Το απέναντι μπαλόνι

Το απέναντι μπαλόνι e΄ in regola.

Νομίζω πως ΝΑΙ! Τυχαίες συναντήσεις με λέξεις, εικόνες, όνειρα και γιατί όχι σάλίγκάρια, σκυλάκια (φυτά τε και ζώα) μπορεί να αποδειχθούν χρήσιμες για θεματοπλασία. Ακόμη και για αρτοκλασία (λελεύω την πορδή σ Χριστούλη μ).

Αυτά σκεφτόταν ο μικρός περιπατητής, όταν τραγουδώντας "Τα πουλιά τα βρίσκει ο Χάρος στο φτερό …" όπως ο Γιώργος Νταλάρας, διέσχιζε τους μοσχάτους αγρούς της παιδικής του πατρίδας.


Ταυτόχρονα, σε κάποια άλλη διάσταση, πολλαπλά άλματα ελάμβαναν χώρα μετά ηδονικών βόγκων, ενίοτε δε και κλαυθμών. Συμπέρανε πως θα ασκούντο στη ζωή και αμέσως μετά έγραψε στο διάριό του: Τελικά η διάσταση απ’ την οποία ακούστηκε η παράξενη συστάδα ήχων, ήταν το Μήκος. Μένουν άλλες τρεις.

Αίφνης ένα χαμόγελο κόσμησε το πρόσωπό του.

Άρα οι διαστάσεις είναι 5!

Μία αυτή που βρίσκομαι, μία αυτή που βρίσκονται οι εραστές κι άλλες τρεις που μένουν, σύνολο 5.

Εσκιάσθη με μιας, υποψιαζόμενος ότι το μυαλό του εφύρανε και οι σκέψεις του έβγαιναν ελαφρές, σε βαθμό παρεξηγήσεως. Μα η εικόνα των πρωτοπόρων του πνεύματος, σε χορό κυκλωτικό με τα μυωπικά μυϊγάκια, έσταξε δραστικά, τη σωστή δόση αισιοδοξίας στο κεφάλι του.

Θα συνεχίσω! Μονολόγησε. Και σα να άνοιξε ο ουρανός και μια μούτζα ενεφάνη συνοδεύοντας τη φράση «Μπράβο μαλάκα!»

Γιατί με υβρίζουν; Σκέφτηκε. Και κανείς δεν του έκανε το χατίρι να του απαντήσει Όταν δε, σήκωσε το κεφάλι του στον ουρανό και είπε: Ποιος απ’ τα ουράνια με είπε μαλάκα; Ουδείς, επίσης, απάντησε. Και έτσι πορεύθηκε στη ζωή του, με μια αμφιβολία σφηνωμένη στο μυαλό του. Μια αμφιβολία που πολλάκις έθεσε σε κίνδυνο την ελευθερία του, όταν στην παρέα εβρίσκετο ιατρός τις.

Από τη σειρά: «Ιστορίες του κάμπου» του γέρ. Αναστασίου της Καμαρωτής Πέτρας