Ένα σύννεφο
γεμάτο σκόνη
που τα όνειρα ζυγώνει
Ένα σύννεφο
που αρχίζει
παρελθόν πια να θυμίζει
Ένα σύννεφο
Χτες ήταν δύο
Τζάμι άσπρο απ’ το κρύο
Ένα σύννεφο
αγρίμι
που φαλτσάρει το ταξίμι
Ένα σύννεφο
που 'γινε χιόνι
Άσπρο πάγωσε τ’ αμόνι
Ένα σύννεφο
αλητεία
και σκοτείνιασε η πλατεία
Χιλιάδες σχέδια, όλα στο βούρκο
Αν δεν ξέρεις που θες να πας, μάλλον δε θα πας πουθενά!
Δεν είναι πολλά τα μέρη που τελικά θα πας. Δεν προλαβαίνεις!
Πρέπει να ξέρεις που θες να πας!
Αν αφεθείς στο ρέμα, χάθηκες! Και στο φινάλε, μάλλον δε θα
περάσεις και καλά.
Λεν, αν δεν ξέρεις που θες να πας, θα πας όπου σε πάνε. Ίσως να ‘χουν και δίκιο. Το σίγουρο είναι ότι για να πας εκεί που θες, θέλει δουλειά! Πολλή δουλειά! Για να ξεκλειδώσεις αυτά που έχεις στο μυαλό σου θέλει να βρεις το κλειδί. Και το κλειδί είναι η δουλειά. Αλλιώς θα κάθεσαι με το ραδιόφωνο και θα τραγουδάς «Ωραία, νέα, ατυχής….»
Μεγαλώσαμε
Αφήσαμε τους Λίναρντ Σκίναρντ
κι ανακαλύψαμε την Cesaria Evora
που διαβάζεται Σεζάρια Έβορα
γιατί έτσι προφέρεται το όνομά της στο Πράσινο ακρωτήριο
που ούτε το χαμε ακούσει.
Και δεν είχαμε ζήσει και λίγο!
Ήρθαν τα παιδιά μας
να μας θυμίσουν τις ανησυχίες που θάψαμε
Τις απορίες, που απαντήσαμε
τις πιο πολλές με λάθος
τις ρηχές εμπειρίες
που θεοποιήσαμε
βαφτίζοντάς τες ΚΑΤΙ ΣΠΟΥΔΑΙΟ!
Μεγαλώσαμε
κι αφήσαμε πίσω τη χαρά,
την αλλάξαμε με κάτι άλλο,
ο καθένας ό,τι είχε,
να μη φαίνεται κενή η θέση της.
Κι αυτή μας εκδικήθηκε,
με γεροντάματα,
με απώλειες ,
με μειωμένα αντανακλαστικά,
με βαρεμάρα.
Αυτήν κυρίως!
Μεγαλώσαμε
Κι αν ξέρουμε
ότι η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει
είναι γιατί
μόνο αυτή δεν πονάει!
Κρίκοι μιας αλυσίδας
Αυτό είμαστε!
Πριν από μας ένας άλλος κρίκος
προγονικός,
περίπου ίδιος με μας
κι ύστερα από μας,
τα παιδιά μας.
Κρικάκια
που θα μεγαλώσουν,
για να συνεχίσουν την αλυσίδα
Αν είμαστε το γενετικό μας υλικό,
απλά είμαστε μια στάση
στην αιωνιότητά του.
Μια μορφή, στις τόσες
που μπορεί να πάρει.
Κι η αιωνιότητα
μια αλυσίδα από όλες μας τις αιωνιότητες.
20/7/1934 - 5/8/2022
Στα βουνά
με τα ζώα σου τ' αγαπημένα
Στα αιώνια λιβάδια,
ξαπλωμένη
άνθος κι εσύ
αειθαλές
παρά την ξηρασία και τους άλλους άνεμους
Μανούλα μου!
και λες δεν είμαι γω!
Άλλη ιδέα έχεις για τον εαυτό σου
Ύστερα ξανακοιτιέσαι
Το μόνο που έμεινε
είναι τα μάτια σου
και χιλιάδες σκουπίδια
στο βλέμμα σου
Η πρώτη λέξη; Επαναφορά
Η δεύτερη; Αδύνατη
Και μέσα σε δυο λέξεις
μια αναίρεση
Και μέσα σε δυο λέξεις
το αναπότρεπτο!
Κι όμως θα μπορούσαν τα πάντα να είναι διαφορετικά, πιο απλά!
Λες πάλι να βαριόμασταν;
Όπως τα παιδιά που έχουν τα πάντα κι αυτά ζητούν πάντα κάτι παραπάνω απ’ το πάντα.
Μάλλον θα βαριόμασταν.
Μια απλή σχέση με τα πάντα.
Οι απλές σχέσεις όμως θέλουν και απλά μυαλά
Απλά ή απλοϊκά;
Απλές σχέσεις με απλές σκέψεις και απλές οτιδήποτε …
Σκέψου να μην έχεις να πεις τίποτα με κάποιον!
Σκέψου να λες και να βρίσκεις τοίχο αντιρρήσεων γιατί αντιμετωπίζεται ότι λες ως επίθεση!;
Σκέψου να μην έχεις κάποιον!
Σκέψου να μην έχεις!
Σκέψου να μην!
Σκέψου να!
Σκέψου!
…
..
.
