Πέμπτη, Ιανουαρίου 28, 2010

Χιόνι!

Χιόνισε στο χωριό μας!



Η γειτονιά μας και στο βάθος ...Φαλακρό


Τα Χιόνια στο καμπαναριό που λέγαμε


Να κι ο κύριος Κορύλοβος!! Με κολιέ ομίχλης. Όπως τον :) αρμόζει.


Και στο βάθος .... κάμπος. Μέσα στα χιονισμένα πούσια.

Είν' ωραία, που λες Μαρία, να ζεις τις εποχές!

Δευτέρα, Ιανουαρίου 18, 2010

pasokofobia nervosa

Μια συνήθεια της τελευταίας δεκαετίας των 00ς (00 στα τούρκικα = καμπινές) είναι η πρωινή … ενασχόληση με το ιντερνέτ. Τις περισσότερες φορές με άσχημα νέα, κάποιες λίγες με καλά, ξεκινάει η μέρα και παίρνει το δρόμο της. Απ’ την 4η Οκτωβρίου όμως και μετά, τα πράγματα έχουν αλλάξει ριζικά. Τα πρωινά μου και συνεπώς και η καθημερινή μου διάθεση, κάθε μέρα που ανοίγω το ρημάδι το πισί να «ενημερωθώ», μαυρίζουν τόσο πολύ, που μετά από 3+1/2 μήνες που βιώνω αυτή την κατάσταση, θεωρώ ότι έχω αποχτήσει ακόμη μια νεύρωση, αυτήν της πασοκοφοβίας.

Όλα μου τα χρόνια και δεν είναι και λίγα, σπανίως οι ειδήσεις που διάβαζα ή άκουγα αφορούσαν εμένα. Το τελευταίο διάστημα όμως, αυτό άλλαξε. Λες και τα μέτρα της «νέας» κυβέρνησης, στοχεύουν σε μένα. Κάποια ήδη μου έκαναν μεγάλη ζημιά και κάποια σε περίπτωση που εφαρμοστούν, με πάνε τόσο πολύ πίσω και βρίσκομαι τόσο ξεκρέμαστος, όσο σχεδόν ποτέ στη ζωή μου, που δεν είναι και λίγη.

Κάθε πρωί λοιπόν που, με τον πρωινό καφέ, πάω ν’ ανοίξω το πισί, τρέμει το φυλλοκάρδι μου. Τι άλλο θ’ αντικρίσω; Τι νέο σκαρφίστηκε το μυαλό της ΜΚΟ κυβέρνησης;

Το «ΜΚΟ» (Μη Κυβερνητική Οργάνωση) όχι απλά δεν προσβάλει την κυβέρνηση του ΓΑΠ, αλλά της πέφτει και πάρα πολύ! Και αν ήταν μόνο αυτό, ίσως να περιμέναμε κάτι, μιας και έχουν απομείνει κάποιες τίμιες ΜΚΟ που παράγουν έργο. Έλα ντε όμως, που στους μηχανισμούς της ΜΚΟ κυβέρνησης είναι χωμένοι, μαζί με τους μαθητευόμενους και ένα σωρό παλιοί γνωστοί με ένα όνομα τόσο μαύρο απ’ τις λαμογιές του παρελθόντος, πού μόνο που τους φέρνω στο μυαλό μου με πιάνει … σύγκρυο;

Για όλα τα παραπάνω έχετε κάθε δικαίωμα να με χαρακτηρίσετε υπερβολικό, απαισιόδοξο, σκληρό ή o,τι άλλο θέλετε , όμως δεν είναι δυνατό οι επιλογές μας να είναι τα χάλια και τα πολύ χάλια!



Παρασκευή, Ιανουαρίου 15, 2010

Δενδρόσπιτο στη Δράμα

Κι όμως στην άκρη της Δράμας, υπάρχουν δενδρόσπιτα!
Υπάρχουν ακόμη μικρά ή μεγάλα παιδιά που ζουν με το δικό τους όμορφο τρόπο!

Τρίτη, Ιανουαρίου 12, 2010

Απόγευμα 12/1/2010

Τα απογεύματα, ως συνήθως, περνούν το ένα πίσω απ’ τ’ άλλο, αφήνοντας στιχάκια απ’ το ημερολόγιο τοίχου, πεταμένα στο πάτωμα. Έχουν μάθει καλά αυτή τη δουλειά. Να περνούν το ένα πίσω απ’ τ’ άλλο και στο πέρασμά τους ν’ αφήνουν φύλλα ημερολογίων τοίχου. Φαντάζεστε να λέγαμε: «τα απογεύματα ως συνήθως καρφώνουν κάδρα στον τοίχο» ή «τα απογεύματα ως συνήθως πλένουν τα πιάτα που άφησαν τα πρωινά» Υπάρχει βέβαια η πιθανότητα κάποιο απόγευμα ή κάποιος από σας, να έχει διαφορετική άποψη από τη δική μου και να θεωρεί πως τα απογεύματα κάνουν χίλιες μύριες δουλειές που εγώ αγνοώ κι ότι όλη τη λάντζα με τα φύλλα των ημερολογίων τοίχου τη βγάζουν τα βράδια ή καλύετρα (δεν είναι πιο μυστηριώδες απ’ το καλύτερα;) τα επόμενα πρωινά. Θα περιμένω την επιχειρηματολογία σας ή απλά τις εμπειρίες σας, που στηρίζουν την όποια άποψη για το θέμα. Μέχρι τότε όμως, δικαιούμαι να θεωρώ πως είναι τα απογεύματα αυτά που αντικρίζουν πρώτα την 31η Δεκεμβρίου και σκέφτονται « άλλος ένας χρόνος πέρασε» ή την 1η Ιανουαρίου και μονολογούν «ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΝΑ ‘ΧΟΥΜΕ!»

Τα απογεύματα απ’ το γραφείο μου είναι Καταπληκτικά! Άλλοτε φωτίζουν τον κάμπο με υπέροχα ηλιοβασιλέματα απ’ τα Σέρρας, άλλοτε μοστράρουν την Πανσέληνο και τον αποσπερίτη κι άλλοτε σαν απόψε, αρκούνται στο να υποδέχονται αδιαμαρτύρητα τα φώτα της νύχτας, που σκαν μούρη ένα ένα στα χωριά του κάμπου.

Αυτό το απόγευμα, ήταν ένα απ’ αυτά που κουβαλούν μαζί τους σκέψεις χρωστούμενες. Τις έβαλε στη σειρά και ξόφλησε μ’ αυτές ό,τι έφεραν τα περασμένα απογεύματα και έφυγαν χωρίς ένα νεύμα, μια ματιά, ένα ευχαριστώ.

Νύχτωσε!

Αυτό το απόγευμα πέρασε, αφήνοντας μαζί με το φύλλο που έγραφε 12 Ιανουαρίου 2010 κι ένα ακόμη στιχάκι:

Κι αν τ’ απογεύματα διαβούν

κι αν φύγουνε τα βράδια

Μου φτάνει που θα μ’ αγαπάς

με ήλιο και σκοτάδια