Τα απογεύματα, ως συνήθως, περνούν το ένα πίσω απ’ τ’ άλλο, αφήνοντας στιχάκια απ’ το ημερολόγιο τοίχου, πεταμένα στο πάτωμα. Έχουν μάθει καλά αυτή τη δουλειά. Να περνούν το ένα πίσω απ’ τ’ άλλο και στο πέρασμά τους ν’ αφήνουν φύλλα ημερολογίων τοίχου. Φαντάζεστε να λέγαμε: «τα απογεύματα ως συνήθως καρφώνουν κάδρα στον τοίχο» ή «τα απογεύματα ως συνήθως πλένουν τα πιάτα που άφησαν τα πρωινά» Υπάρχει βέβαια η πιθανότητα κάποιο απόγευμα ή κάποιος από σας, να έχει διαφορετική άποψη από τη δική μου και να θεωρεί πως τα απογεύματα κάνουν χίλιες μύριες δουλειές που εγώ αγνοώ κι ότι όλη τη λάντζα με τα φύλλα των ημερολογίων τοίχου τη βγάζουν τα βράδια ή καλύετρα (δεν είναι πιο μυστηριώδες απ’ το καλύτερα;) τα επόμενα πρωινά. Θα περιμένω την επιχειρηματολογία σας ή απλά τις εμπειρίες σας, που στηρίζουν την όποια άποψη για το θέμα. Μέχρι τότε όμως, δικαιούμαι να θεωρώ πως είναι τα απογεύματα αυτά που αντικρίζουν πρώτα την 31η Δεκεμβρίου και σκέφτονται « άλλος ένας χρόνος πέρασε» ή την 1η Ιανουαρίου και μονολογούν «ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΝΑ ‘ΧΟΥΜΕ!»
Τα απογεύματα απ’ το γραφείο μου είναι Καταπληκτικά! Άλλοτε φωτίζουν τον κάμπο με υπέροχα ηλιοβασιλέματα απ’ τα Σέρρας, άλλοτε μοστράρουν την Πανσέληνο και τον αποσπερίτη κι άλλοτε σαν απόψε, αρκούνται στο να υποδέχονται αδιαμαρτύρητα τα φώτα της νύχτας, που σκαν μούρη ένα ένα στα χωριά του κάμπου.
Αυτό το απόγευμα, ήταν ένα απ’ αυτά που κουβαλούν μαζί τους σκέψεις χρωστούμενες. Τις έβαλε στη σειρά και ξόφλησε μ’ αυτές ό,τι έφεραν τα περασμένα απογεύματα και έφυγαν χωρίς ένα νεύμα, μια ματιά, ένα ευχαριστώ.
Νύχτωσε!
Αυτό το απόγευμα πέρασε, αφήνοντας μαζί με το φύλλο που έγραφε 12 Ιανουαρίου 2010 κι ένα ακόμη στιχάκι:
Κι αν τ’ απογεύματα διαβούν
κι αν φύγουνε τα βράδια
Μου φτάνει που θα μ’ αγαπάς
με ήλιο και σκοτάδια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου