Παρασκευή, Ιουλίου 29, 2005

Όμορφο άχρηστο μυαλό χωρίς μουτσούνα Και σώμα κουρασμένο απ' την πρώτη δόση μετακόμισης.

Κατεβαίνοντας τα σκαλοπάτια της κλίμακας του απόλυτου, χαρίζω στον εαυτό μου μπαλόνια με ήλιον και προσπαθώντας μάταια να συνθέσω ποιητικούς στίχους, απογειώνομαι στα σύννεφα κάποιου άγνωστου ουρανού. Το μυαλό μου συμπιέζει σκέψεις, νοήματα, λέξεις, ιδέες κι αφού αποβάλει τα κοινωνικώς χρήσιμα κρατάει τα διακοσμητικά και με έντονο θόρυβο τα προβάλει σε μια οθόνη, που άλλο δε θέλει παρά να στολίζεται.
Μυαλό εξάτμιση 4 σε 1.
Μυαλό μαγαζί με είδη δώρων.
Δίτροχο μυαλό με ισχυρή ιπποδύναμη, αδύνατο όμως να οργώσει. Γιατί άλλωστε;
Το καβαλάω και πάω βόλτα. Στη διαδρομή μ' εγκαταλείπει. Το κοιτώ να φεύγει και δεν κάνω καμιά προσπάθεια να το πείσω να γυρίσει πίσω. Δε μ' ενδιαφέρει.
Χωρίς μυαλό, περπατώ στη νύχτα και προσπαθώ να μαζέψω κάτι που ήθελα πριν να μαζέψω, κάτι για το οποίο ξεκίνησα τη βόλτα, κάτι που δεν θυμάμαι. Κάτι που σκέφτομαι πως δεν έχει πια καμιά σημασία.
Τα αστέρια λάμπουν, το ίδιο και το φεγγάρι.
Τα ντροπαλά πουλιά του απογεύματος τραγουδάνε πιο όμορφα από ποτέ.
Κι εγώ δεν έχω πια ανάγκη να αποδείξω κάτι σε κάποιον.
Δε φοράω καμιά μουτσούνα. Δεν έχω ανάγκη να κρύβομαι. Δεν έχω καμιά ανάγκη.
Νομίζω πως είμαι λεύτερος. Ναι ΛΕΥΤΕΡΟΣ!! αυτό νομίζω πως είμαι. Λεύτερος!
Αλλά τι σημασία έχει; Ελάχιστα πράγματα πια μοιάζουν να έχουν σημασία. Κάποια πρακτικά ίσως. Για τα υπόλοιπα δε νοιάζομαι. Τα παίρνω όπως έρθουν.
Αυτά που λες Μαρία!
chu Posted by Picasa

Πέμπτη, Ιουλίου 28, 2005

Ψεκάστε! Σκουπίστε! Τελειώσατε!

Παράμ Παράμ Παράμ! Ταραράρα ραράρα ραρά
Παράμ Παράμ Παράμ! Ταραράρα ραράρα ραρά
Το βαλς γεννήθηκε waltz, μεγάλωσε ως walser και έφτασε στην πατρίδα μας νεαρό, ως βαλσάκι. Με τον καιρό όμως του κόπηκε το ?άκι κι άρχισε να γερνάει.
Το γλυκό κουταλιού και το υποβρύχιο βρίσκονται στο στόχαστρο των διαιτολόγων, αλλά και όλων των οτιδηποτελόγων. Φυσικά θα μπορούσε να συμβαίνει και το αντίθετο. Το πιο λογικό όμως είναι να μπουν στο στόχαστρο του υποβρυχίου και να πυροβοληθούν με βλήματα χλευασμού απ' τα γλυκά κουταλιού, όλοι αυτοί που μας στέρησαν την φυσική καθημερινή κίνηση και μας ώθησαν στα αντιπαθή και αμερικανοκίτς γυμναστήρια. Όλοι οι καραμαλήδες των αντιπαροχών κι οι παπαντρέϊδες της εκδίκησης των «δικών» μας παιδιών.
Σκεφτήκατε ποτέ τι είδους άνθρωποι είναι αυτοί που κουμαντάρουν τη ζωή μας;
Σε τι περιβάλλον ζουν; Με τι ανθρώπους κάνουν παρέα;
Μια βραδιά μόνο με γιάπηδες σε μια γιορτή και καθαρίσατε. Αναθεωρείτε πολλά για το ανθρώπινο είδος. Αναθεωρείτε πολλά ακόμη και για τον ίδιο σας τον εαυτό, που αφήνει ανεγκέφαλες χρηματομηχανές να του διαφεντεύουν τη ζωή.
Ψεκάστε! Σκουπίστε! Τελειώσατε! Η λύση βρίσκεται μπροστά σας. Μην πατε μακριά, η «γκλαμουριά» αναπνέει μόνο καταναλώνοντας. Αξία έχει ότι κοστίζει. Όσο περισσότερο κοστίζει κάτι, τόσο μεγαλύτερη είναι η αξία του. Ο πιο εύκολος τρόπος να απαλλαγής απ' τους επίδοξους Ροκεφέλερ είναι ένα απλό ψέκασμα με σπρέι - κοκτέιλ πνεύματος -αξιοπρέπειας. Εξαϋλώνονται σε δευτερόλεπτα με τα ομοιόμορφα σιέλ πουκάμισά τους και τις κάθε είδους κρέντιτ ή κλάμπμέμπερ κάρτες τους. ΦΦΦΦΣΣΣΣΣΤΤΤΤ!!!!!!!!
Ψεκάστε! Σκουπίστε! Τελειώσατε!

Τρίτη, Ιουλίου 26, 2005

Ναι τελικά Aυτό είναι!

Οι ειδήσεις περνούν μπροστά μου και μου χαμογελούν με νόημα σα να θέλουν να πουν: Κουφάλα σ’ ανακαλύψαμε πάλι. Μη μασάς! Από μας δε μπορείς να ξεφύγεις. Όπου κι αν πας θα σε βρούμε! Θα σ' ανακαλύψουμε! Γιατί όταν εμείς θέλουμε να ενημερώσουμε κάποιον κινούμε γη και ουρανό. Χώρια που «Ουδεν κρυπτόν» κάτω απ’ τις κεραίες μας.
Έντομα!

Ναι τελικά αυτό είναι! ΕΝΤΟΜΑ ΜΕ ΣΩΜΑ ΚΑΙ ΚΕΡΑΙΕΣ.
Σώμα πονηρό, δόλιο μυαλό και κεραίες που λαμβάνουν ενώ ταυτόχρονα εκπέμπουν μηνύματα υποταγής και ευτέλειας. Απ' τη μια μεριά υπαγορεύουν στους υπηκόους δηλώσεις μετάνοιας για όλες τις βέβηλες ιδέες ενάντια στον μεγάλο αδερφό κι απ' την άλλη σέρνουν τους ανυπότακτους σε μονότονες σκέψεις, κοινότυπες πρακτικές και στο φινάλε αυτοκτονικά αποτελέσματα οδηγώντας τους στο συμπέρασμα ότι ακόμη και στην άρνηση το πάνω χέρι είναι αλλουνού.
Κι εδώ γεννάται το ερώτημα: Τίνος είναι τελικά το πάνω χέρι;
Και η προέκτασή του: Και τελικά τι είναι αυτό το πάνω χέρι; Και πως μας προέκυψε;
Κι εδώ έρχεται η μαγική λέξη και κολλάει στο μυαλό μας σα ζελέ ή καλύτερα σα μονωτική υγρή σιλικόνη. ΕΞΟΥΣΙΑ!

Ναι τελικά αυτό είναι! ΕΞΟΥΣΙΑ!
Αυτόματα όλα άλλαξαν μέσα μου. Το φως το αληθινό πλημμύρισε το νου μου. Ανταγωνισμός. Χρήμα. Ομορφιά. Δόξα! Δράμας
Ένα ατέλειωτο παιχνίδι διαδοχής καταστάσεων, προσώπων, ιδεών, που σκοπό έχουν την ανάδειξη του καλύτερου, του ανώτερου, του ισχυρότερου, του ωραιότερου. Ένα παιχνίδι με προκαθορισμένους όρους και κανόνες και με σχεδόν πάντα προκαθορισμένο αποτέλεσμα. Το «σχεδόν» φυσικά έχει καταντήσει σχήμα λόγου «δίκην ασφαλείας». Κι αυτό γιατί εκπλήξεις έχουν να κάνουν την εμφάνισή τους πάρα μα πάρα πολύ καιρό. Το θεωρητικά τυχαίο που θα ανατρέψει τους κανόνες έχει ελαχιστοποιηθεί στατιστικά αγγίζοντας τα μηδενικά όρια. Η εξέγερση των σκλάβων του Σπάρτακου ίσως να γραφτεί με μεγάλα γράμματα στο «Εγχειρίδιο των αυθόρμητων κοινωνικών εξαιρέσεων» ως μία ελαφρά απ’ τις εξαιρέσεις στον κανόνα των οργανωμένων κοινωνικών εμπρησμών. Και λέω «ελαφρά» γιατί μην ξεχνάμε πως κι ο Σπάρτακος το ρόλο του ηγέτη κατείχε.
Γιατί αν ψάξουμε στην ιστορία θα αντιμετωπίσουμε πλήθος καταστάσεων στις οποίες τα πάντα ήταν καλά οργανωμένα, προκατασκευασμένα και ως εκ τούτου ανέδειξαν νέους παλιούς καλά οργανωμένους και προκατασκευασμένους αρχηγούς. Και ως συνήθως δασκαλεμένους απ’ την παλιά εξουσία και πολύ καλά εφοδιασμένους με τα απαραίτητα όπλα.

Ναι τελικά αυτό είναι! ΤΑ ΟΠΛΑ!
Ποιος τα κατασκευάζει. Τι εξυπηρετούν. Ποιος τα κατέχει και Γιατί. Και στην τελική Τι είν' αυτά τα όπλα και πως εμφανίστηκαν;
Όπλα! Τα πάντα είναι όπλα όταν θες να είναι. Γιατί τα πάντα είναι πόλεμος όταν αυτό θες να είναι.. Η ερωτική σχέση αν θες να είναι πόλεμος, είναι πόλεμος και τα λουλούδια όπλα. Και «τα πάντα» είναι τόσο απόλυτη έννοια όσο η ζωή ή ο θάνατος. Και ως απόλυτη έννοια μας μαγεύει με την εξουσία που κατέχει. Γιαυτό και μας μαγεύουν οι στίχοι των τραγουδιών που περιέχουν τέτοιες έννοιες ΑΠΟΛΥΤΕΣ. Αυτό κάποτε το ‘χα σκεφτεί για ένα στίχο του Σ. Μάλαμα που λέει: «ΤΙΠΟΤΑ δε χάθηκε, ΠΟΤΕ, από ΚΑΝΕΝΑ» ο οποίος πέρα απ’ το στοιχείο του εντυπωσιασμού ομολογώ πως δεν έχω καταλάβει ακόμα τι περιέχει.

Ναι τελικά αυτό είναι! ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ!
Το απόλυτο μας γοητεύει γιατί μας δασκαλεύει. Τίποτα! Ποτέ! Κανείς! Πουθενά! Τα αρνητικά απόλυτα. Κι απ' την άλλη τα θετικά. Τα πάντα! Πάντα! Όλοι! Παντού!
Το απόλυτο. Μας βάζει σ' ένα δρόμο ασφαλή απ' όπου έχοντας κάτι στα χέρια μας μπορούμε να ξεκινήσουμε την περιήγηση στο μυαλό μας και τον κόσμο με περισσότερη ευκολία. Γιατί είναι δύσκολο να χαθείς και να χαθούν κι οι κόποι σου κρατώντας έναν μπούσουλα. Γιατί ο μπούσουλας είναι πυξίδα. Κι εδώ γεννάται το ερώτημα: Εντάξει. Πυξίδα.
Αλλά Ποιος είν’ αυτός που καθορίζει τα σημεία του ορίζοντα;

Δευτέρα, Ιουλίου 18, 2005

Κάποιες σκέψεις που έχω στο μυαλό μου από μικρός, αλλά και κάποιες άλλες

Πως θα μας φαινόταν
αν ξαφνικά συνειδητοποιούσαμε ότι η γη γυρίζει;
Δεν είναι παράξενο το γεγονός ότι τρυπώντας τη γη και κατεβαίνοντας στην άλλη άκρη, ουσιαστικά ανεβαίνουμε απ’ τη γη προς τα πάνω και σίγουρα θα συναντήσουμε ανθρώπους να περπατάν στο ίδιο μέρος που βρίσκεται το κεφάλι μας;
Δεν θα γεμίζαμε ανασφάλειες αν ξέραμε ότι την επόμενη στιγμή μπορεί ν’ αλλάξει ριζικά η ζωή μας; Γιατί, μεταξύ μας, οι πιθανότητες να αλλάξει ή όχι είναι οι ίδιες.
Δεν θα τρελαινόμασταν αν όντως καταλαβαίναμε τον πόνο του άλλου; Αν σταματούσαμε να θεωρούμε τον εαυτό μας κέντρο του κόσμου και μπαίναμε στο μυαλό και το σώμα του διπλανού μας, με τα όποια προβλήματά του;
Πως θα μας φαινόταν
αν είχαμε ας πούμε τη μνήμη ενός υπολογιστή και αποθηκεύαμε με την ίδια ευκολία ανάσυρσης και τα καλά και τα κακά;
Ξέρω! θα μου πείτε πως ο τρόπος που λειτουργεί το μυαλό μας είναι αμυντικός. Ναι αλλά για σκεφτείτε το λίγο. Να μην ήταν τόσο επιλεκτική η μνήμη μας και η αποθήκη του μυαλού μας να συσσώρευε λογικές σκέψεις και συμπεράσματα ανάλογα με τις βιωμένες καταστάσεις;
Τι θα συνέβαινε;

Τετάρτη, Ιουλίου 13, 2005

Μαύρα Γυαλιά

Κοκάλινα σα τον Έλγουντ και τον Τζέηκ
Σαν τον Τζακ Νίκολσον σε αγώνα των Λέικερς
Μαύρα Γυαλιά
Σκούρα
Για να μη φαίνονται τα μάτια μου
Για να κρύβω πίσω τους τους φόβους μου
Τις ανάγκες μου
Τη ζωή που πέταξα στα σκουπίδια
Αυτό τον Ιούλιο για να κρυφτώ θα βάλω
Μαύρα γυαλιά

Το ραντεβού είναι για την 15η μέρα του μήνα στο καφενείο, στο Ντορέ. Όλοι οι φίλοι θάναι εκεί. Κανείς τους δε θα λείπει. Θα αγνοήσουν τον κουλουρτζή με το μεγάλο στόμα που θα κάθεται όπως παλιά στη γωνία του με τα αυτιά του ολάνοιχτα και θα πάρουν όλοι τους το δρόμο για τον Λευκό πύργο.
Το απόγευμα της 15η Ιουλίου θ' ανοίξουν όλα τα λουλούδια να μας υποδεχτούν. Οικοδεσπότης εγώ θα φοράω τα καλά μου και θα μοιράζω στους καλεσμένους κόκκινα τριαντάφυλλα. Ο Δημήτρης, ο Φάμπιο, η Κατερίνα, ο Σάσα, η Νίνα με τη Μαρία, ο Σταύρος, ο Τιερί με την Τατιάνα, ο Ζιάντ σιγά σιγά θα παίρνουν τις θέσεις τους κι ο αέρας θα γεμίζει μυρουδιές και μνήμες απ' το χτες. Το κρασί θα ανοίξει τα στόματα και θα μας φέρει πιο κοντά. Πριν χορτάσουμε ο ένας απ' τον άλλο θα πιαστούμε χέρι χέρι και θα πάμε για μεταμεσονύχτιες στο Ριβολί.
Καθένας μας και μια ταινία.
Ο Δημήτρης θα βρει τον εαυτό του στην "Κατάσταση Πραγμάτων"
Ο Φάμπιο καθισμένος στα πρώτα καθίσματα λόγω προβλημάτων όρασης θα μαγευτεί για ακόμη μια φορά απ' το Sweet Movie σιγοψιθυρίζοντας τις πανέμορφες μελωδίες του Μάνου Χατζηδάκι
Η Κατερίνα θα απορροφηθεί απ' το "Στάλκερ"
Ο Σάσα θα κλάψει για ακόμη μια φορά με την τελευταία σκηνή του "Underground" ενώ η Νίνα με τη Μαρία θα φύγουν ξανά με το "Θέλμα και Λουίζ" αναζητώντας τον επόμενο παράδεισο
Ο Σταύρος θα προσπαθήσει ξανά να καταλάβει τη "Ζαζί στο μετρό"
Ο Τιερί με την Τατιάνα θα χαθούν στο υπέροχο "Μπλε"
Ο Ζιάντ θα συγκινηθεί με το Νίνο Μανφρέντι στο "Ψωμί και Σοκολάτα"
κι όλοι μαζί θα σκάσουμε απ' τα γέλια με τον "Φρανκεστάιν Τζούνιορ"
Όταν θα βγούμε απ' το σινεμά θα 'ναι κοντά μεσημέρι. Θα ανηφορήσουμε για τα ουζερί της Ροτόντας αγκαλιασμένοι, τραγουδώντας κάποια αγαπημένη μας μελωδία. Θα παραγγείλουμε μπύρες και μπόλικους μεζέδες για ούζο κι όταν θα χτυπάμε τα μπουκάλια και θα λέμε "Γεια μας" όλοι θα μας κοιτάν με τα μάτια τους γεμάτα απορία. Όπως τότε, που πάντα πριν τα ούζα παίρναμε μπύρες και κάναμε φασαρία για να τη σπάσουμε στους πολιτικά ορθούς ταβερνόβιους. Στο δεύτερο "Γεια μας" θα αναφωνήσουμε "Δόγμα Δόγμα Α γαμήσου!!" και θα πιούμε τα υπολείμματα του μπουκαλιού ειδοποιώντας το γκαρσόνι για ούζα και νεράκια.
Ξάγρυπνοι και με το μυαλό μας γεμάτο πνεύματα θα πιάσουμε τα όργανα και θα τραγουδήσουμε όλα τα τραγούδια που έντυσαν τη ζωή μας την εποχή της αλήθειας, την εποχή που δεν χρειαζόταν να φοράει Μαύρα γυαλιά.

Τρίτη, Ιουλίου 12, 2005

ΔΙΑΚΟΠίΤΙΣ Μια ανίατη αστική "ασθένεια"

Μικρό παιδί σαν ήμουνα και πήγαινα σχολείο, πού λεει και το τραγούδι?
Μπα! για να το κοιτάξω λίγο το θέμα?. Μπα ! δεν ήμουνα μικρό παιδί μεγαλύτερος ήμουνα, για την ακρίβεια φοιτητάκος, πρωτοετής, ακριβώς στο τέλος του Α έτους. Τότε που λέτε αντιμετώπισα για πρώτη φορά τα συμπτώματα αυτής της ασθένειας. Απόρησα φυσικά πως είχα γίνει τόσω χρονώ και δεν την ήξερα. Φυσικά η απορία πήγε περίπατο, όταν κάποιος με όλο το θάρρος με λέει: και γιατί, φιλαράκι μου καλό, να την ξέρεις; Τι ανάγκη έχεις εσύ να πας διακοπές; Αφού είσαι από διακοποχώρι. Μένω άναυδος!
Το καλοκαίρι πέρασε πολύ όμορφα και χωρίς να το καταλάβω έρχεται ο πρώτος μου μεταδιακοπόμηνας. Επιστροφή στην πόλη. Τα στέκια γεμίζουν με γνωστές φάτσες και η γεωγραφία της διακοποχώρας, απλώνεται φαρδιά πλατιά στα μπυροφορεμένα τραπέζια.
Οι κατηγορίες των τουριστών πολλές. Από πού να ξεκινήσεις και που να τελειώσεις. Οι διακοπότοποι τόσοι όσοι και οι ανθρώπινοι χαρακτήρες. Από ?χωρίς τη Μύκονο αισθάνομαι μισός? μέχρι ?αν το νησί το έχει ο χάρτης έχει γίνει ήδη σούπα?.
Και φυσικά θα ‘ταν όλα καλά και άγια και δεν θα συνιστούσαν σε καμιά περίπτωση ?ασθένεια? στα μάτια μου, αν κάθε Σεπτέμβρη, τα χρόνια που ακολούθησαν, δεν ανιχνευόταν σκέψεις του στυλ ?και τι θα ‘χω να λέω στο γραφείο, σ’ αυτό το κουτσοχώρι που μ’ έφερες? ή ? μα καλά, εδώ που ήρθε κι η κουτσή Μαρία μ’ έφερες? ή ? η Κ?. πήγε στο? κι εμείς τη βγάζουμε?.Αχ!? ή ?Να τι θα πω στην Μ?. αν θα με ρωτήσει, θα πω ότι φέτος δεν πήγαμε πουθενά και τη βγάλαμε οικονομικά στο εξοχικό μας στο?.γιατί ..ας όψονται τα παιδιά, ή?το??.
Οι σκέψεις αυτές ενέχουν πλήρως την ?. λογική του ?υπάρχω όταν με βλέπουν? όπως επίσης και του ?Τι το κάνεις, αν δε μπορείς να το πεις;?.
Τέλος πάντων, ας μη το πολυψάχνουμε το θέμα, εξάλλου ο φάκελος ?διακοπές? είναι τεράστιος και δεν εξαντλείται σ’ ένα σημειωματάκι σαν κι αυτό. Όσο για την μορφο-φυσιο-παθολογία του, για ακόμη μια φορά θα οδηγηθούμε σε δύσβατα κοινωνιολογικά μονοπάτια και?..καλοκαίρι που ‘ρχεται, δεν ? ΛΟΙΠΟΝ!!!!
Άντε ξανά καλό καλοκαίρι κι ότι και να κάνετε, όπου και όποτε να πάτε ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΤΕ ΚΑΛΑ !
Τραγούδι του post για
άγνωστους λόγους το Eight miles high των Byrds
και τώρα που το σκέφτομαι θα μ' ενδιέφερε ν' ακούσω τη γνώμη σας για την "Διακοπίτιδα"

Τρίτη, Ιουλίου 05, 2005

Αυτά που λες Μαρία!

Το x-daytrip έγινε x-daytrap ή καλύτερα «Αυτά που λες Μαρία!» και στο μεταξύ έχασα όλα τα προηγούμενα posts κάποια απ’ τα οποία ανεβάζω ξανά με σημερινή ημερομηνία και μπορείτε να τα δείτε πιο κάτω
Το κακό είναι ότι έχασα και κανα δυο σχόλια από φίλους Μπλογκάδες. Δεν πειράζει όμως, νέοι είμαστε έχουμε όλο τον καιρό μπροστά μας για καλή παρεούλα.
Το καλοκαίρι αυτό είναι καλοκαίρι μεγάλων αλλαγών κι εγώ ξαναρχίζω απ’ το τρία.
Αυτά που λες Μαρία!

Ναρκωτικά ? Ναι ρε ! Οι μπάτσοι πουλάνε την ηρωίνη !

(Για την ημέρα κατά των ναρκωτικών)

Το κείμενο που ακολουθεί, είναι ένα κείμενο στρατευμένο. Είναι ένα κείμενο δογματικό, που σκοπό έχει να δείξει ότι υπάρχει φως στο τούνελ των ναρκωτικών, αρκεί να έχουμε μάτια ανοιχτά να το δούμε και μυαλό να αναλογιστούμε τα δραματικά αποτελέσματα της απαγορευτικής πολιτικής.
Κάθε χρόνο και χειρότερα, κάθε χρόνο και περισσότεροι χρήστες, νεκροί χρήστες, χρήστες με ΕΪΤΖ, χρήστες φυλακισμένοι. Χρήστες, που μια κοινωνία που αναγνωρίζει ως μόνη αξία το χρήμα, αγνοεί και πολλαπλασιάζει. ?
Γαμώτο! ξεκίνησα να γράψω ένα κείμενο ? βοήθημα συζήτησης και παρασέρνομαι σε ανούσιες φιλολογίες. Αλλά, είναι η οργή που με παρασέρνει ! είναι η οργή που δε μ’ αφήνει να δω σα νομοταγείς πολίτες τους μεγαλολογιστές, τους μεγαλοδικηγόρους, τους χρηματιστές, τους τραπεζίτες κι όλους όσοι βοηθούν να πλυθεί το αίμα απ’ τα ναρκοκεφάλαια. Είναι η οργή ενάντια στους εξαρτημένους, απ’ τις «ευγενείς χορηγίες», εξουσιομανείς, βιαστές της λαϊκής ετυμηγορίας, κυβερνώντες, που εντείνουν την απαγόρευση, ρίχνοντας όλο και περισσότερα απ’ τα παιδιά μας, στα δίχτυα των αδίσταχτων «ναρκο-επενδυτών». Ξέρετε καλύτερα από μένα, πως όσο το κέρδος είναι πάνω απ’ τον άνθρωπο, τόσο οι κοινωνίες θα είναι έρμαια της αδηφάγου αγοράς.
Στοπ ! Σταματάω, δεν συνεχίζω άλλο.
Κοιτάζω όμως γύρω μου και τι βλέπω; Φυλακή, ψυχιατρείο, παλιότερα εκτόπιση, αλλού θανατική ποινή. Μια κοινωνία ολόκληρη, να θεωρεί την ποινή ως το μοναδικό μέσο σωφρονισμού και την απαγόρευση ως πανάκεια, στα χρόνια προβλήματα που την βασανίζουν. Φόβος, περιθωριοποίηση και απομόνωση σε γκέτο, που στην περίπτωση των ναρκωτικών, φέρνουν ολέθρια αποτελέσματα . Είναι πάρα πολλές οι περιπτώσεις περιστασιακών χρηστών χασίς, για παράδειγμα, που οδηγήθηκαν στη φυλακή για κατοχή και χρήση και όταν βγήκαν ήταν ήδη εθισμένοι στην ηρωίνη. Κι ενώ το πρόβλημα διογκώνεται και οι εξαρτημένοι αυξάνονται δραματικά, οι κρατικοί και θρησκευτικοί λειτουργοί, στηρίζοντας με φανατισμό την ήδη υπάρχουσα απαγορευτική πολιτική, ουσιαστικά στέλνουν το πιο ζωντανό κομμάτι της κοινωνίας στο στόμα του λύκου.
Αλλά ας πάρουμε το θέμα απ’ την αρχή, κοιτάζοντάς το εντελώς απλοϊκά. Ας υποθέσουμε ότι εγώ είμαι ένας έμπορος ναρκωτικών. Διαθέτω ένα προϊόν που μου κοστίζει δέκα και το πουλάω δέκα χιλιάδες, απλά και μόνο επειδή είναι παράνομο. Το πρώτο μου μέλημα, φυσικά, είναι να ψάξω να βρω πελατεία και φυσικά επειδή το δέλεαρ είναι μεγάλο, θα κάνω τα αδύνατα δυνατά. Θα χρησιμοποιήσω τους πάντες και τα πάντα , ώστε να δημιουργήσω νέα πειθήνια όργανα, που στην απόγνωσή τους θα κάνουν ότι προστάζει η εξουσία μου. Γιατί, για να απαλύνουν τον πόνο που τους δημιούργησα, θα χρειαστούν το φάρμακο, που μόνο εγώ έχω. Το κράτος «πρόνοιας» και η εκκλησία της αγάπης, τους αντιμετωπίζει σαν εγκληματίες. Μόνο εγώ ξέρω ότι είναι άρρωστοι και φυσικά μόνο σε μένα θα βρουν παρηγοριά, η οποία φυσικά, κοστίζει «λίγο», αλλά τι να κάνουμε;
Ας κάνουμε τώρα και μια δεύτερη υπόθεση. Ας υποθέσουμε ότι από αύριο νομιμοποιούνται τα ναρκωτικά και οι ήδη υπάρχοντες χρήστες αντιμετωπίζονται ως ασθενείς οι οποίοι χρειάζονται συνεχή φροντίδα, όπως οι νεφροπαθείς, οι διαβητικοί ή οι πάσχοντες από μεσογειακή αναιμία . Κάτι τέτοιο θα ήταν η καταστροφή μου. Οι ήδη εξαρτημένοι δεν θα με είχαν πια ανάγκη και φυσικά, δεν θα υπήρχε κανένας λόγος να δημιουργήσω νέους. Γιατί έστω ότι το προσπαθούσα. Όταν θα τέλειωνε η δωρεάν περίοδος του «μέλιτος» και καταλάβαιναν ότι είναι εξαρτημένοι, θα τους προμήθευε το φάρμακό τους το ίδιο το κράτος κι έτσι εγώ όχι απλά δεν θα είχα κέρδος, αλλά θα είχα και ζημία.
Ας προχωρήσουμε τώρα στα θεραπευτικά κέντρα. Εδώ ο χρήστης θα αντιμετωπίζεται ως χρόνιος ασθενής που έχει ανάγκη μίας συγκεκριμένης αγωγής, η οποία θα του παρέχεται βάσει όλων των κανόνων υγιεινής, μιας θεραπευτικής μονάδας. Στον ίδιο χώρο, παράλληλα με την υγειονομική ομάδα θα υπάρχει και συμβουλευτική ομάδα, η οποία θα συγκροτεί το τμήμα ψυχολογικής στήριξης, για όσους επιθυμούν να απεξαρτηθούν και βοήθειας κατά την επανένταξη, για όσους έχουν απεξαρτηθεί.
Έτσι ο ασθενής θα μπορεί να ζει κανονικά τη ζωή του όπως όλοι οι άνθρωποι που πάσχουν από χρόνια νοσήματα, χωρίς να ταλαιπωρείται ο ίδιος και η οικογένειά του και κυρίως, χωρίς το στίγμα του επικίνδυνου εγκληματία. Δεν θα αντιμετωπίζει τον κίνδυνο ασθενειών από μολυσμένες σύριγγες, ούτε τον κίνδυνο θανάτου από νοθευμένη ή υπερβολική δόση.
Σε κοινωνικό επίπεδο, επίσης, τα οφέλη είναι πάρα πολλά. Εκτός του ότι μειώνεται σημαντικά η εγκληματικότητα, μειώνεται σταθερά και ο αριθμός των χρηστών, με απώτερο αποτέλεσμα την ελαχιστοποίηση, ακόμη και την οριστική εξάλειψη του φαινόμενου.
Θα μπορούσα να γράφω ώρες ολόκληρες, για τα οφέλη της αντιαπαγορευτικής πολιτικής ως λύσης στο πρόβλημα των ναρκωτικών. Θα μπορούσα επίσης να γεμίσω βιβλία ολόκληρα, με τις σκέψεις που κάνω, όταν επιστρέφοντας στο σπίτι μετά τη δουλειά, περνάω μπροστά απ’ την «πιάτσα» του Ο.Κα.Να και αντικρίζω τα γεμάτα απόγνωση και φόβο μάτια των εξαρτημένων παιδιών.
Όσο όμως σκέφτομαι πως τεράστιο μέρος της παγκόσμιας οικονομίας στηρίζεται στην παραγωγή και διακίνηση ναρκωτικών, τόσο απογοητεύομαι. Όσο σκέφτομαι πως προάγεται το κέρδος, ως η μία και μοναδική αξία, τόσο στα μάτια των παιδιών μας βλέπω το δάκρυ της στέρησης. Κι όσο συνειδητοποιώ ότι το θέμα είναι έντονα πολιτικό και οι πολιτικοί έρμαια χορηγών και επενδυτών τόσο μέσα μου μεγαλώνει μια φωνή που λέει πως :
Η συναίνεση στην υπάρχουσα πολιτική για τα ναρκωτικά, είναι συνενοχή.

Η μελαγχολία της ραδιοφωνικής εκπομπής αρχές καλοκαιριού

Έξω ο τζίτζικας έχει σκάσει εδώ και μέρες. Ο ήλιος αντίθετα με τις προβλέψεις εξακολουθεί την πορεία του καίγοντας οτιδήποτε στην ακτίνα του μένει ακάλυπτο και κάποια πανάρχαια ανάγκη με σπρώχνει και σήμερα το μεσημέρι στο Στούντιο του Ραδιοφώνου μου. Έχω φορτωθεί τα τραγούδια που για κάποιο λόγο έχουν κολλήσει στο μυαλό μου το τελευταίο διάστημα, φτιάχνοντας ένα αλλόκοτο χιτ παρέιντ, και γραμμή για την υγρασία. Χαιρετώ τον Τάσο που κάνει εκπομπή πριν από μένα και προσπαθώ να ταχτοποιηθώ στο τραπέζι της κονσόλας.

Εισαγωγή με το Green onions των Booker T & the MG's
Το μυαλό μου φεύγει δεκαπέντε χρόνια πριν, τότε που για πρώτη φορά πρόσεξα ότι αυτό το κομμάτι δένει υπέροχα με το πρώτο ποτό. Βγαίνω στον αέρα
"Είναι η πρώτη φορά που το δροσερό κατάξερο Μαρτίνι βρίσκει το ταίρι του. Κανείς δεν ξέρει τι θα ακολουθήσει. Ίσως να πάμε Ιρλανδία για ουίσκι ή Τσεχία για καμιά μπύρα, σίγουρα όμως στο τέλος θα πάμε πίσω φορτωμένοι την αθωότητα που ανέδυε το πρώτο μας μεθύσι. Μπούκερ Τι με τους Εμ Τζις γαρνιρισμένος με αυθεντικό καουτσούκ για τα ταξίδια σας και πράσινα κρεμμύδια για μεζέ"
Είναι αφόρητη η μοναξιά που σε κερνάει ο μονότονος θόρυβος του έιρ κοντίσιον. Είναι και η μεγάλη διαφορά θερμοκρασίας που παίζει μυστήρια παιχνίδια. Το μυαλό μου γίνεται ένα με το πάτωμα και προσπαθώ να το μαζέψω. Σηκώνω λίγο το κεφάλι μου για να στείλω στον αέρα της πόλης τη
Συγνώμη των Ολύμπιανς
και συνεχίζω το μάζεμα χρησιμοποιώντας ως μαγνήτη όλα τ' άστρα που μάζεψα τα όμορφα βράδια που έζησα στη θάλασσα της Ιερισσού. Ένα άστρο για κάθε κομμάτι. Όταν μαζεύω και το τελευταίο ρίχνω λίγο γάλα απ' τον γαλαξία στα χέρια μου και πάνω του κολλάω το On του μικροφώνου ώστε να μείνει ανοιχτό όλο το διάστημα που θα κάθομαι ανάσκελα στη μοκέτα.
"Τα καλοκαίρια καθισμένα σ' ένα παγκάκι στη Νέα Ρ? μεγαλώνουν κλέβοντας φιλιά από γλυκά χαλαρωμένα κοριτσίστικα χείλη.
ΕΛΑΤΕ ΘΕΟΙ ΤΗΣ ΑΚΑΝΘΟΥ ΚΑΤΕΒΕΙΤΕ ΝΟΙΩΣΤΕ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΚΙ ΑΦΗΣΤΕ ΜΕ ΕΔΩ ΣΤΟ ΑΙΩΝΙΟ ΕΦΗΒΙΚΟ ΦΙΛΙ
Ο σκληρός Ιούνης στην προσπάθεια του να μείνει κολλημένος στην Άνοιξη γίνεται όσο πιο άγριος μπορεί ρίχνοντας με δυνατά μπουρίνια όσα λουλούδια αρνήθηκαν να γίνουν οτιδήποτε βρώσιμο κι αφέθηκαν στην αυτοκτονική μοίρα της αειθαλούς ομορφιάς. Στο τέλος αφήνεται στη μοναξιά του φύλου του ζευγαρώνοντας με όσες απ' τις παραλίες του το ζητούν. Στο πικάπ έχει αρχίσει τις στροφές του το
Turn Turn Turn των Byrds
Το μυαλό μου μυρίζει αστρόκολα και η μύτη μου στάζει ξενύχτι. Βγάζω τα παπούτσια μου και χύνω από μέσα τους όλη την παραγωγή του Mexico city και των περιχώρων. Αυτόματα με το πόδι μου διώχνω όλες τις αλκοολικές κατσαρίδες που μαζεύτηκαν κάτω απ' την πολυθρόνα μου οδηγώντας τες σε καθιστική διαμαρτυρία γύρω απ' το σακίδιο μου. Βάζω το χέρι μου να βγάλω την αγαπημένη μου κασέτα και οι πιο ζωηρές απ' αυτές ανεβαίνουν στο χέρι μου να μου διαβιβάσουν τα αιτήματά τους. Τα κάνω όλα δεκτά και τη στιγμή που ακούγεται το
Russian Dance του Tom Waits
η πιο μεθυσμένη απ' όλες πλησιάζει το μικρόφωνο και την ώρα που μιλάω με κοιτάζει με το πιο ερωτικό βλέμμα που με κοίταξε ποτέ κάποιος και μου λεει: "Γεια σου φιλαράκι μου! με θυμάσαι;; Είμαι η Λουκία απ' το κόμιξ που κάνατε στην Αλεξανδρούπολη με τον Θοδωρή το Λαγό."

Οι μνήμες σαν παιδιά με κυνηγάν για χαρτζιλίκι
Τους δίνω το τελευταίο μου νόμισμα
κι αυτές ζητάν κάτι πιο σίγουρο.
Τους δίνω τον χρόνο μου κι αυτές γελάν ζητώντας ταυτόχρονα να αλλάξω το Time με το Money απ' το dark side of the moon των Floyd
Το αλλάζω και τις ακούω να τραγουδάν "Money it' s a crime ....."
Γυρίζω σελίδα στο ημερολόγιο και φτάνω στο εξεταστικό κέντρο όπου εξαργυρώνονται χιλιάδες στιγμές μοναξιάς με την πιστοποίηση άχρηστων γνώσεων. Γυρίζω το κεφάλι μου και με βρίσκω στο Cinema Modernissimo να παρακολουθώ το
Rock 'n Roll Highschool
Ανεβάζω το ποντεσιόμετρο και φωνάζω απ' τον παράδεισο των Punkrockers τον Joe Ramone να μου κάνει συντροφιά τα επόμενα τρία λεπτά, ενώ απ' το στόμα μου βγαίνουν οι πρώτοι στίχοι απ' τον ύμνο στην Ελευθερία του Διονυσίου Σολωμού.
"Σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή ....... "
Το μυαλό μου πάει κατευθείαν στο πιο ταλαιπωρημένο μου βινύλιο, το 3πλό απ' τη συναυλία του Γούντστοκ. Διαλέγω το
Freedom απ' τον Ricchie Havens
ενώ στον αέρα της πόλης ακούγεται in a loud voice
Χαίρε ω χαίρε Λευτεριά!
To pontiki του πισιού μου χασμουριέται και με νυστάζει κι εμένα. Σε δευτερόλεπτα μπολιάζει το κουρασμένο βλέμμα του με αρκετή δόση ικεσίας και με θερμοπαρακαλεί να το χρησιμοποιήσω ή να κάνω οτιδήποτε άλλο θα του ανεβάσει το ηθικό. Το γυρίζω στην παλάμη μου και η ακτίνα της οπτικής αναγνώρισης γράφει στο ταβάνι με κατακόκκινα γράμματα FINE ενώ ταυτόχρονα με υποχρεώνει να ξεγυμνωθώ εντελώς πλέον στον αέρα μεταδίδοντας το τραγούδι του φετινού καλοκαιριού
Ήταν ωραίο αυτό το καλοκαίρι ...... απ' τους Αδερφούς Κατσιμίχα

ΚΑΛΕΣ ΔΙΑΚΟΠΟΥΛΕΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ!

ciao!

ciao!