Ναρκωτικά ? Ναι ρε ! Οι μπάτσοι πουλάνε την ηρωίνη !

(Για την ημέρα κατά των ναρκωτικών)

Το κείμενο που ακολουθεί, είναι ένα κείμενο στρατευμένο. Είναι ένα κείμενο δογματικό, που σκοπό έχει να δείξει ότι υπάρχει φως στο τούνελ των ναρκωτικών, αρκεί να έχουμε μάτια ανοιχτά να το δούμε και μυαλό να αναλογιστούμε τα δραματικά αποτελέσματα της απαγορευτικής πολιτικής.
Κάθε χρόνο και χειρότερα, κάθε χρόνο και περισσότεροι χρήστες, νεκροί χρήστες, χρήστες με ΕΪΤΖ, χρήστες φυλακισμένοι. Χρήστες, που μια κοινωνία που αναγνωρίζει ως μόνη αξία το χρήμα, αγνοεί και πολλαπλασιάζει. ?
Γαμώτο! ξεκίνησα να γράψω ένα κείμενο ? βοήθημα συζήτησης και παρασέρνομαι σε ανούσιες φιλολογίες. Αλλά, είναι η οργή που με παρασέρνει ! είναι η οργή που δε μ’ αφήνει να δω σα νομοταγείς πολίτες τους μεγαλολογιστές, τους μεγαλοδικηγόρους, τους χρηματιστές, τους τραπεζίτες κι όλους όσοι βοηθούν να πλυθεί το αίμα απ’ τα ναρκοκεφάλαια. Είναι η οργή ενάντια στους εξαρτημένους, απ’ τις «ευγενείς χορηγίες», εξουσιομανείς, βιαστές της λαϊκής ετυμηγορίας, κυβερνώντες, που εντείνουν την απαγόρευση, ρίχνοντας όλο και περισσότερα απ’ τα παιδιά μας, στα δίχτυα των αδίσταχτων «ναρκο-επενδυτών». Ξέρετε καλύτερα από μένα, πως όσο το κέρδος είναι πάνω απ’ τον άνθρωπο, τόσο οι κοινωνίες θα είναι έρμαια της αδηφάγου αγοράς.
Στοπ ! Σταματάω, δεν συνεχίζω άλλο.
Κοιτάζω όμως γύρω μου και τι βλέπω; Φυλακή, ψυχιατρείο, παλιότερα εκτόπιση, αλλού θανατική ποινή. Μια κοινωνία ολόκληρη, να θεωρεί την ποινή ως το μοναδικό μέσο σωφρονισμού και την απαγόρευση ως πανάκεια, στα χρόνια προβλήματα που την βασανίζουν. Φόβος, περιθωριοποίηση και απομόνωση σε γκέτο, που στην περίπτωση των ναρκωτικών, φέρνουν ολέθρια αποτελέσματα . Είναι πάρα πολλές οι περιπτώσεις περιστασιακών χρηστών χασίς, για παράδειγμα, που οδηγήθηκαν στη φυλακή για κατοχή και χρήση και όταν βγήκαν ήταν ήδη εθισμένοι στην ηρωίνη. Κι ενώ το πρόβλημα διογκώνεται και οι εξαρτημένοι αυξάνονται δραματικά, οι κρατικοί και θρησκευτικοί λειτουργοί, στηρίζοντας με φανατισμό την ήδη υπάρχουσα απαγορευτική πολιτική, ουσιαστικά στέλνουν το πιο ζωντανό κομμάτι της κοινωνίας στο στόμα του λύκου.
Αλλά ας πάρουμε το θέμα απ’ την αρχή, κοιτάζοντάς το εντελώς απλοϊκά. Ας υποθέσουμε ότι εγώ είμαι ένας έμπορος ναρκωτικών. Διαθέτω ένα προϊόν που μου κοστίζει δέκα και το πουλάω δέκα χιλιάδες, απλά και μόνο επειδή είναι παράνομο. Το πρώτο μου μέλημα, φυσικά, είναι να ψάξω να βρω πελατεία και φυσικά επειδή το δέλεαρ είναι μεγάλο, θα κάνω τα αδύνατα δυνατά. Θα χρησιμοποιήσω τους πάντες και τα πάντα , ώστε να δημιουργήσω νέα πειθήνια όργανα, που στην απόγνωσή τους θα κάνουν ότι προστάζει η εξουσία μου. Γιατί, για να απαλύνουν τον πόνο που τους δημιούργησα, θα χρειαστούν το φάρμακο, που μόνο εγώ έχω. Το κράτος «πρόνοιας» και η εκκλησία της αγάπης, τους αντιμετωπίζει σαν εγκληματίες. Μόνο εγώ ξέρω ότι είναι άρρωστοι και φυσικά μόνο σε μένα θα βρουν παρηγοριά, η οποία φυσικά, κοστίζει «λίγο», αλλά τι να κάνουμε;
Ας κάνουμε τώρα και μια δεύτερη υπόθεση. Ας υποθέσουμε ότι από αύριο νομιμοποιούνται τα ναρκωτικά και οι ήδη υπάρχοντες χρήστες αντιμετωπίζονται ως ασθενείς οι οποίοι χρειάζονται συνεχή φροντίδα, όπως οι νεφροπαθείς, οι διαβητικοί ή οι πάσχοντες από μεσογειακή αναιμία . Κάτι τέτοιο θα ήταν η καταστροφή μου. Οι ήδη εξαρτημένοι δεν θα με είχαν πια ανάγκη και φυσικά, δεν θα υπήρχε κανένας λόγος να δημιουργήσω νέους. Γιατί έστω ότι το προσπαθούσα. Όταν θα τέλειωνε η δωρεάν περίοδος του «μέλιτος» και καταλάβαιναν ότι είναι εξαρτημένοι, θα τους προμήθευε το φάρμακό τους το ίδιο το κράτος κι έτσι εγώ όχι απλά δεν θα είχα κέρδος, αλλά θα είχα και ζημία.
Ας προχωρήσουμε τώρα στα θεραπευτικά κέντρα. Εδώ ο χρήστης θα αντιμετωπίζεται ως χρόνιος ασθενής που έχει ανάγκη μίας συγκεκριμένης αγωγής, η οποία θα του παρέχεται βάσει όλων των κανόνων υγιεινής, μιας θεραπευτικής μονάδας. Στον ίδιο χώρο, παράλληλα με την υγειονομική ομάδα θα υπάρχει και συμβουλευτική ομάδα, η οποία θα συγκροτεί το τμήμα ψυχολογικής στήριξης, για όσους επιθυμούν να απεξαρτηθούν και βοήθειας κατά την επανένταξη, για όσους έχουν απεξαρτηθεί.
Έτσι ο ασθενής θα μπορεί να ζει κανονικά τη ζωή του όπως όλοι οι άνθρωποι που πάσχουν από χρόνια νοσήματα, χωρίς να ταλαιπωρείται ο ίδιος και η οικογένειά του και κυρίως, χωρίς το στίγμα του επικίνδυνου εγκληματία. Δεν θα αντιμετωπίζει τον κίνδυνο ασθενειών από μολυσμένες σύριγγες, ούτε τον κίνδυνο θανάτου από νοθευμένη ή υπερβολική δόση.
Σε κοινωνικό επίπεδο, επίσης, τα οφέλη είναι πάρα πολλά. Εκτός του ότι μειώνεται σημαντικά η εγκληματικότητα, μειώνεται σταθερά και ο αριθμός των χρηστών, με απώτερο αποτέλεσμα την ελαχιστοποίηση, ακόμη και την οριστική εξάλειψη του φαινόμενου.
Θα μπορούσα να γράφω ώρες ολόκληρες, για τα οφέλη της αντιαπαγορευτικής πολιτικής ως λύσης στο πρόβλημα των ναρκωτικών. Θα μπορούσα επίσης να γεμίσω βιβλία ολόκληρα, με τις σκέψεις που κάνω, όταν επιστρέφοντας στο σπίτι μετά τη δουλειά, περνάω μπροστά απ’ την «πιάτσα» του Ο.Κα.Να και αντικρίζω τα γεμάτα απόγνωση και φόβο μάτια των εξαρτημένων παιδιών.
Όσο όμως σκέφτομαι πως τεράστιο μέρος της παγκόσμιας οικονομίας στηρίζεται στην παραγωγή και διακίνηση ναρκωτικών, τόσο απογοητεύομαι. Όσο σκέφτομαι πως προάγεται το κέρδος, ως η μία και μοναδική αξία, τόσο στα μάτια των παιδιών μας βλέπω το δάκρυ της στέρησης. Κι όσο συνειδητοποιώ ότι το θέμα είναι έντονα πολιτικό και οι πολιτικοί έρμαια χορηγών και επενδυτών τόσο μέσα μου μεγαλώνει μια φωνή που λέει πως :
Η συναίνεση στην υπάρχουσα πολιτική για τα ναρκωτικά, είναι συνενοχή.