Όμορφο άχρηστο μυαλό χωρίς μουτσούνα Και σώμα κουρασμένο απ' την πρώτη δόση μετακόμισης.

Κατεβαίνοντας τα σκαλοπάτια της κλίμακας του απόλυτου, χαρίζω στον εαυτό μου μπαλόνια με ήλιον και προσπαθώντας μάταια να συνθέσω ποιητικούς στίχους, απογειώνομαι στα σύννεφα κάποιου άγνωστου ουρανού. Το μυαλό μου συμπιέζει σκέψεις, νοήματα, λέξεις, ιδέες κι αφού αποβάλει τα κοινωνικώς χρήσιμα κρατάει τα διακοσμητικά και με έντονο θόρυβο τα προβάλει σε μια οθόνη, που άλλο δε θέλει παρά να στολίζεται.
Μυαλό εξάτμιση 4 σε 1.
Μυαλό μαγαζί με είδη δώρων.
Δίτροχο μυαλό με ισχυρή ιπποδύναμη, αδύνατο όμως να οργώσει. Γιατί άλλωστε;
Το καβαλάω και πάω βόλτα. Στη διαδρομή μ' εγκαταλείπει. Το κοιτώ να φεύγει και δεν κάνω καμιά προσπάθεια να το πείσω να γυρίσει πίσω. Δε μ' ενδιαφέρει.
Χωρίς μυαλό, περπατώ στη νύχτα και προσπαθώ να μαζέψω κάτι που ήθελα πριν να μαζέψω, κάτι για το οποίο ξεκίνησα τη βόλτα, κάτι που δεν θυμάμαι. Κάτι που σκέφτομαι πως δεν έχει πια καμιά σημασία.
Τα αστέρια λάμπουν, το ίδιο και το φεγγάρι.
Τα ντροπαλά πουλιά του απογεύματος τραγουδάνε πιο όμορφα από ποτέ.
Κι εγώ δεν έχω πια ανάγκη να αποδείξω κάτι σε κάποιον.
Δε φοράω καμιά μουτσούνα. Δεν έχω ανάγκη να κρύβομαι. Δεν έχω καμιά ανάγκη.
Νομίζω πως είμαι λεύτερος. Ναι ΛΕΥΤΕΡΟΣ!! αυτό νομίζω πως είμαι. Λεύτερος!
Αλλά τι σημασία έχει; Ελάχιστα πράγματα πια μοιάζουν να έχουν σημασία. Κάποια πρακτικά ίσως. Για τα υπόλοιπα δε νοιάζομαι. Τα παίρνω όπως έρθουν.
Αυτά που λες Μαρία!