Παρασκευή, Φεβρουαρίου 26, 2010

Τρίτη, Φεβρουαρίου 23, 2010

Ο Όμηρος συναντάει τον Τσιτσάνη ένα πρωινό που η επερχόμενη απεργία της 24/2/2010 δημιουργεί πολιτικούς συνειρμούς

Μια αδιόρατη μελαγχολία, συντροφιά με μελωδίες απ’ τη μοναχική πλευρά της ποπ, προσπαθεί να επιβληθεί στο πρωινό σκηνικό του συννεφιασμένου κάμπου. Πολιτική εξέγερση vs κοινωνικού αυτοματισμού. Ποιος θα νικήσει; Κανείς ίσως! Μάλλον κανείς. Όπως πάντα οι πονηροί και αδίστακτοι έχοντες, χτίζουν παγίδες για τους στενόμυαλους φουκαράδες και στέλνουν τους κυνηγούς τους στα δελτία των 8 να μαζέψουν θύματα – πτώματα (ποια λέξη να διαλέξω;)

Η αντικαθεστωτική πολιτική ως αντικαταθλιπτικό.

Ωραίο θέμα!! Αλλά πάλι, δύο «αντί» μαζί ….. ξέρω γω;

Και καπάκι σκάει η σοφιστεία:

«Δηλαδή, βάσει της άποψης που μετατρέπει δύο αρνήσεις σε μια κατάφαση, η καθεστωτική πολιτική λειτουργεί ως φορέας κατάθλιψης»;

Φυσικά δε μένει αναπάντητη.

«Θα μπορούσε, βέβαια να δημιουργεί θλίψη σε όσους την ασκούν, αν δεν ήταν, για τους περισσότερες απ’ αυτούς, εργαλείο προσωπικής ανέλιξης και συχνά πλουτισμού»

Μα όλοι είναι λαμόγια;

Όχι! Υπάρχουν και οι εύπιστοι, όπως κι αυτοί που συναινούν στο περιρρέον αίσχος, μη ασχολούμενοι.

Τα πουλιά συνεχίζουν να πετάνε χαμηλά. Μάλλον θα βρέξει. Εξάλλου το λιόλουστο χάραμα (κάτι σε Όμηρο δεν κάνει αυτό;) έχει, εδώ και κάμποσο, μετατραπεί σε συννεφιασμένο πρωινό …. που έχει πάντα συννεφιάάάά άάά κι αν κρίνω απ’ τους κατρουλονοτιάδες που μας έκατσαν εσχάτως, δε φαίνεται να φεύγουν γρήγορα τα γκρίζα νέφη.

Αυτά που λες Μαρία! Αλλά ….

Γιατί άραγε τα «νέφη» να είναι πιο ποιητικά απ’ τα «σύννεφα»;



Δευτέρα, Φεβρουαρίου 22, 2010

Ομίχλη στη μικρή μας πόλη



Όταν νοτιάζει
οι δρόμοι χάνονται στα πούσια

Τρίτη, Φεβρουαρίου 16, 2010

Σκατάδι


Ακούω το radiobubble. Ο ήλιος κάνει περίεργα παιχνίδια πίσω απ’ τα σύννεφα. Η μπέμπα δίπλα μου, με σταυρωμένα τα χέρια της, κοιτάζει απορημένη. Περιδιαβαίνω τις ενημερωτικές σελίδες του ιντερνέτ και για ακόμη μια φορά, βλέπω να χαϊδεύουν την 8ετία σημίτη (καταστροφική λογιστική), το Χρηματιστήριο (πήραν τα φράγκα του κόσμου και τα έστειλαν έξω), τους Ολυμπιακούς (το μεγάλο φαγοπότι που ευθύνεται με τα προηγούμενα για το σήμερα) και να τα ρίχνουν μόνο στους απατεώνες του καραμαλή. Το χειρότερο όμως δεν είναι αυτό, αλλά το γεγονός ότι ο μέσος Έλληνας πιστεύει ότι θα επιστρέψει στον οικονομικό και εργασιακό μεσαίωνα για λίγο, για το καλό της πατρίδας και μετά θα τρώει με χρυσά κουτάλια. Και φυσικά δε διστάζει, καθοδηγούμενος απ’ τους Πρετεντέρηδες, να χαρακτηρίσει ως απάτριδες όσους ανησυχούν και αντιστέκονται στην καταπάτηση, εν μία νυκτί, δικαιωμάτων, που κατακτήθηκαν με αιματηρούς αγώνες. Κοιτάζω απ’ το μπαλκόνι, μας βλέπω να αγωνιζόμαστε για το 8ωρο, το 5ήμερο, το επίδομα αδείας, τα δώρα Χριστουγέννων και Πάσχα και θλίβομαι.

Δευτέρα, Φεβρουαρίου 08, 2010

Στιγμές ..... δουλειές .... τέχνες και ....παρελθόντα

Μόλις σταμάτησε η μπέμπα το κλάμα της, έκλεισε τα μάτια της κι άνοιξα τα δικά μου στον κάμπο. Όμορφο τοπίο, σκέφτηκα και αποφάσισα να διευθετήσω κάποιες εκκρεμότητες που δημιουργήθηκαν τους τελευταίους μήνες.

Το τελευταίο διάστημα προσπαθώ να ντύσω με στιχάκια κάτι ηλεκτρονικούρες, αλλά μου βγαίνει πολύ πολιτική πίκρα και δεν κρατάω τίποτα.

Πίνω καφέδες και λόγω του χαζοωραρίου μου βγαίνω βόλτες σε «άκυρες» ώρες και μέρες, αντιμετωπίζοντας τη Δράμα στις πολύ μοναχικές στιγμές της. Κάτι …Κυριακή βράδυ, Δευτέρα απόγευμα, Τετάρτη 9 το πρωί και πάει λέγοντας. Έχω όμως καλή συντροφιά: ό,τι καταχωνιασμένο, μυστήριο και κουφό (το άκυρο του 80) σκάει μούρη το τελευταίο διάστημα και μου χτυπάει την πόρτα. Εννοείται πως δεν αφήνω τίποτα έξω στο κρύο. Δε μπερδεύομαι όμως και πολύ. Συνδιαλέγομαι για λίγο μαζί του, δείχνοντας ψεύτικο ενδιαφέρον και το στέλνω στην ευχή. Δεν είμαστε για τέτοια! Αρκετά έχω στο μυαλό μου.

Σκέφτομαι ότι πρέπει να ετοιμάσω, πέρα απ’ τα μουσικοστιχουργικά, και κάποια φιλμικά που έχω υποσχεθεί και έχω στα σκαριά, να πάω και το μεγάλο μου πισί για επισκευή και αποφασίζω μόλις τελειώσω αυτό το ποστ, μπέμπας επιτρέπουσας, να φτιάξω κάτι σαν ημερο-ωρολόγιο εργασιών.

Το απόγευμα θα πάω για κούρεμα.

Αυτά που λες Μαρία!

Τρίτη, Φεβρουαρίου 02, 2010

Το χιόνι, τα κομμένα σχόλια του Protagon και η δημοσιονομική χρεοκοπία

Ανοίγει μπροστά μου ο κειμενογράφος κι αποφασίζω να τον αξιοποιήσω. Η μπέμπα δίπλα μου έχει κλείσει για λίγο τα ματάκια της και έξω η χιονόπτωση καλά κρατεί. Τελικά οι επαφές μέσα απ’ αυτό το blog το πάνε από χιόνι σε χιόνι. Η ζωή στη Δράμα κυλάει πολύ ήσυχα και σε καμιά περίπτωση δε θα έλεγα ότι μ’ ενοχλεί. Εξάλλου αυτό κυρίως ζητούσα απ’ αυτή την πόλη, όταν αποφάσισα να έρθω.

Το τελευταίο διάστημα, τα πρωινά είμαι στο σπίτι και εκτός των άλλων ασχολούμαι αρκετά με το ιντερνέτ. Πριν από λίγο καιρό λοιπόν άρχισα να διαβάζω και το protagon. Ε που το κακό; Θα μου πείτε. Πουθενά μέχρι τη στιγμή που αποφάσισα να σχολιάσω, διαφωνώντας κόσμια, ένα άρθρο του Δ. Καμπουράκη. Περιμένω κανα δυο μέρες, δεν ανεβαίνει το σχόλιο. Ξαναστέλνω μπας και μου πουν γιατί κόπηκε το σχόλιο. Τίποτα! Πέρασε καμιά βδομάδα και πάλι τίποτα. Άρχισαν στο μυαλό μου να κυκλοφορούν πολλές ιδέες, αλλά θα το αφήσω προς το παρόν, περιμένοντας τις απόψεις σας. Γιατί είναι βαρύ να λες ότι ένα ηλεκτρονικό περιοδικό μεροληπτεί ή ακόμα χειρότερα λογοκρίνει. Η βλακεία είναι ότι δεν κράτησα τα σχόλια, μιας και τα έγραψα κατευθείαν στη φόρμα. Γιατί κάλλιστα θα μπορούσε κάποιος να πει διάφορα. Τέσπα!

Πω πω! Δυνάμωσε το χιόνι!

Κατά τ’ άλλα η δημοσιονομική χρεοκοπία, δε μας έχει βάλει καθόλου μυαλό και ευελπιστούμε στην ανάκαμψη των οικονομικών της χώρας για καλύτερες μέρες. Φυσικά στο πίσω μέρος του μυαλού μας υπάρχει η υπόνοια που αγγίζει τα όρια της βεβαιότητας ότι αυτοί που άδειασαν τα ταμεία, μας ζητούν να τα ξαναγεμίσουμε για να τα ξανααδειάσουν. Αλλά δεν της δίνουμε καμία σημασία και προχωράμε αμέριμνοι στο ραντεβού μας με ένα μέλλον τόσο αβέβαιο που αν δεν το πάρουμε στα χέρια μας και το αφήσουμε στους λογιστάκους που μας κυβερνούν, τότε ότι και να μας συμβεί θα το αξίζουμε.

Αυτά που λες Μαρία!