Τρίτη, Φεβρουαρίου 28, 2012

woke up στον ακάλυπτο



Ξυπνάς ένα πρωί και νοιώθεις ότι σου ‘χει μείνει μόνο ένα στίχος απ’ τα μπλουζ που λέει ότι …ξυπνάς πρωί.

Κοιτάς απ’ το παράθυρο και βλέπεις στενά δρομάκια που δεν είναι δικά σου. Βουνά γεμάτα μάρμαρο, τραυματισμένα που δεν τα γνωρίζεις. Μια επαρχία που δε μεγάλωσες μαζί της σου κλείνει το μάτι και σκέφτεσαι πως την ερωτεύτηκες σαν τέτοια γιατί σου ‘μοιαζε για άλλη.

Βλέπεις στον καθρέφτη ένα πρόσωπο και του προσθέτεις μαλλιά για να σου θυμίζει κάτι. Του προσθέτεις χαμόγελο και τραγούδια και τότε γεννιέσαι ξανά σ’ ένα «γυαλί φαρμάκι».

Στο κείμενο συνέχεια στη θέση της τελείας μπαίνει μια κάθετος/

Μ’ αυτό το τραγούδι πριν από λίγο συγκινήθηκα.

Αυτά που λες Μαρία!


Δευτέρα, Φεβρουαρίου 27, 2012

Καλή Σαρακοστή!

με απίστευτο Solup!!

Τετάρτη, Φεβρουαρίου 22, 2012

Κυριακή, Φεβρουαρίου 19, 2012

Κοινωνικό Ιατρείο - Φαρμακείο Δράμας


Κάπως έτσι αρχίζουν να δημιουργούνται δομές αλληλέγγυας πρακτικής και στη Δράμα. Από αυτούς που μπορούν, γι' αυτούς που έχουν ανάγκη.

Τρίτη, Φεβρουαρίου 14, 2012

12 Φλεβάρη

Η 12η Φλεβάρη έχει περάσει στην ελληνική ιστορία ως η μέρα που το λαϊκό κίνημα παρέδωσε τη δύναμη του στους Εγγλέζους και τους μοναρχοφασίστες, με τη συμφωνία της Βάρκιζας. Η προχτεσινή 12η Φλεβάρη μπορεί να αποτελέσει ημερομηνία-ορόσημο της αντίστασης στη μνηνονιακή βαρβαρότητα καθώς και της χάραξης μια νέας πορείας προς την ανατροπή του συστήματος και την κοινωνική χειραφέτηση. Ο δρόμος θα είναι μακρύς και δύσκολος, αλλά ήδη έχουμε κάνει μια καλή αρχή.

- ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΩΝ

Τετάρτη, Φεβρουαρίου 08, 2012

Τρίτη, Φεβρουαρίου 07, 2012

Τρίτη 7 Φεβρουαρίου 2012 Γκρίζο τοπίο

Ο καιρός αναποφάσιστος μια το πάει σε χιόνι, μια σε χαλάζι και μια σε βροχή. Κι όλα αυτά με πολύ πολύ αέρα.

Τρίτη 7 Φεβρουαρίου 2012

Στην πόλη μας η σημερινή πανεργατική απεργία δεν είχε συμμετοχή. Έχει καταλάβει μάλλον ο κόσμος πως μονοήμερες εκτονωτικές επαναστατικές γυμναστικές που ίσως έχουν κάτι να δείξουν στα κέντρα, στην περιφέρεια δεν λειτουργούν.

Αυτό που συμβαίνει τα τελευταία 2 χρόνια και εννοώ την καταστροφή του κόσμου όπως τον ξέραμε και κυρίως την απάθεια μας απέναντι σ’ αυτό, δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά ο καρπός του σκληρού αγώνα της εξουσίας για καταστολή και του μικρότερου ψήγματος διάθεσης για αντίσταση. Και έτσι διατηρώντας μας σκλάβους καθηλωμένους σ’ έναν καναπέ κι ελέγχοντας το on-off του συλλογικού μυαλού μας μέσω του on-off του τελεκοντρόλ, τους είναι εύκολο πλέον να μας πάρουν και τα σώβρακα, γιατί απλά κι αυτά είναι δικά τους. Ξέρω …. Θα μου πείτε πως απόψεις αυτού του τύπου είναι πολύ απλοϊκές για να αποδώσουν ικανοποιητικά όλα όσα συμβαίνουν σήμερα και πως χρειάζονται κι άλλες πολλές συνιστώσες που πρέπει να ληφθούν υπ’ όψη, αν θέλουμε να εξηγήσουμε τη σημερινή κατάσταση. Θα συμφωνήσω. Απλά θεωρώ πως αυτό που χρειαζόμαστε αρχικά είναι η συνειδητοποίηση της σκλαβιάς μας, για να ‘χουμε ένα το κρατούμενο και να πάμε παρακάτω. Γιατί χωρίς αυτό αρχίζουν μυστήριες σχέσεις κοινωνικού αυτοματισμού να σχεδιάζουν πολέμους στην τάξη των σκλάβων και το παιχνίδι χάνετε με γκολ απ’ τα αποδυτήρια της εξουσίας.

Αυτά που λες Μαρία!

Αλήθεια στην Αθήνα και στη Σαλονίκη όταν κατεβαίνει ο κόσμος στους δρόμους ακόμα τους βρίζουν αυτοί που …..καθυστερούν στ’ αμάξια και τα λεωφορεία;

Δευτέρα, Φεβρουαρίου 06, 2012

Κυριακή, Φεβρουαρίου 05, 2012

Στη Δράμα συμβαίνουν όμορφα πράγματα.


Στο αυτοδιαχειριζόμενο Υπόγειο του ΤΕΙ Αρχιτεκτονικής Τοπίου εδώ και 7+ χρόνια συμβαίνουν πρωτόγνωρα πράματα για την πόλη μας. Προβολές, συναυλίες, χαριστικό παζάρι, θεατρικές παραστάσεις και πολλά άλλα ωραία πράματα σε έναν χώρο που η συντροφικότητα, η αλληλεγγύη κι ο αγώνας ενάντια στην εμπορευματοποίηση των αναγκών μας έχουν τον πρώτο λόγο.

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 02, 2012

Χιόνισε στο χωριό μας!

"one small step for man one giant leap for mankind" που λες Μαρία!





Τετάρτη, Φεβρουαρίου 01, 2012

Υμπύ ρουά ματ!!


Κανείς δεν ξέρει πότε θα τελειώσει το παιχνίδι με τα πληκτρολόγια και τα δάχτυλά μας.

Είδατε πόσο όμορφα κολλάει στην αβεβαιότητα της εποχής η απόλυτη σιγουριά του «Κανείς»; Ψάχνω για βεβαιότητες, αλλά μια ματιά στον ηλεκτρονικό κυρίως περίγυρο στον οποίο έχω στριμωχθεί τα τελευταία χρόνια, μου υπαγορεύει μια θολή χλαπάτσα με δώρο τη φτηνή φρασούλα: Λάθος εποχή διάλεξες καρντάσι μου!

Ξεκινάω για παρελθόν. Ανακαλύπτω κείμενα και τα ξαναβγάζω στο φως. Ξεθάβω post dreams και αντιλαμβάνομαι πως δεν είχα όνειρα κανονικά μα μόνο πράγματα που θα μπορούσα να κάνω και καλό θα ήταν να έκανα, αλλά δεν …. Κυρίως γιατί βαριόμουνα. Οι περιηγήσεις μου χάρισαν μικρές ωραίες ιστορίες με ελεύθερα τρένα και μεροκάματο απ’ τον καημό των μεταναστών σε imbiss. Υμπύ ρουά ματ!!

Μια Olympus OM-1 χάσκει γεμάτη φωτογραφίες από απίστευτες – σήμερα – στιγμές. Τα δάση γύρω απ’ το χωριό που επέλεξα να τεκνοποιήσω έχουν εξαφανιστεί. Και γω που νόμιζα πως θα’ ναι πάντα εκεί! Κι εγώ που νόμιζα πως για να σε καλέσουν στη γιορτή τους δε θέλουν δώρο! Θέλουν και παραθέλουν! Θέλουν τον χτεσινό εαυτό σου που πέταξες μαζί με το χρόνο σου. Θέλουν τον τωρινό εαυτό σου που αντάλλαξες με τα δυο μικρά θηλυκά χρυσάφια σου.

Κοιτάζω απ’ το παράθυρο και ψάχνω να βρω το βουνό. Το μόνο που βλέπω είναι Αθηναϊκά ντουβάρια. Γκρίζα ντουβάρια που μετανάστευσαν κρυφά μαζί μου κολλημένα σε κάποια γκρίζα αποσκευή. Κάνω copy-paste ωραία χρώματα απ’ την οθόνη και αντιλαμβάνομαι ότι το paste είναι αδύνατον! Ακυρώνω την προσπάθεια και χάνομαι στην ασφάλεια του κουτσομπολιού που απλόχερα σου προσφέρει το twitter. Πέφτω στο ψιλοπαρατημένο μπλογκ μου που τόσο αγάπησα και υπόσχομαι να το ζεστάνω σύντομα. Ναι καλά! Ακούω απ’ το βάθος και πικραίνομαι.