Κοιτάς απ’ το παράθυρο και βλέπεις στενά δρομάκια που δεν είναι δικά σου. Βουνά γεμάτα μάρμαρο, τραυματισμένα που δεν τα γνωρίζεις. Μια επαρχία που δε μεγάλωσες μαζί της σου κλείνει το μάτι και σκέφτεσαι πως την ερωτεύτηκες σαν τέτοια γιατί σου ‘μοιαζε για άλλη.
Βλέπεις στον καθρέφτη ένα πρόσωπο και του προσθέτεις μαλλιά για να σου θυμίζει κάτι. Του προσθέτεις χαμόγελο και τραγούδια και τότε γεννιέσαι ξανά σ’ ένα «γυαλί φαρμάκι».
Στο κείμενο συνέχεια στη θέση της τελείας μπαίνει μια κάθετος/
Μ’ αυτό το τραγούδι πριν από λίγο συγκινήθηκα.Αυτά που λες Μαρία!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου