Ο Όμηρος συναντάει τον Τσιτσάνη ένα πρωινό που η επερχόμενη απεργία της 24/2/2010 δημιουργεί πολιτικούς συνειρμούς

Μια αδιόρατη μελαγχολία, συντροφιά με μελωδίες απ’ τη μοναχική πλευρά της ποπ, προσπαθεί να επιβληθεί στο πρωινό σκηνικό του συννεφιασμένου κάμπου. Πολιτική εξέγερση vs κοινωνικού αυτοματισμού. Ποιος θα νικήσει; Κανείς ίσως! Μάλλον κανείς. Όπως πάντα οι πονηροί και αδίστακτοι έχοντες, χτίζουν παγίδες για τους στενόμυαλους φουκαράδες και στέλνουν τους κυνηγούς τους στα δελτία των 8 να μαζέψουν θύματα – πτώματα (ποια λέξη να διαλέξω;)

Η αντικαθεστωτική πολιτική ως αντικαταθλιπτικό.

Ωραίο θέμα!! Αλλά πάλι, δύο «αντί» μαζί ….. ξέρω γω;

Και καπάκι σκάει η σοφιστεία:

«Δηλαδή, βάσει της άποψης που μετατρέπει δύο αρνήσεις σε μια κατάφαση, η καθεστωτική πολιτική λειτουργεί ως φορέας κατάθλιψης»;

Φυσικά δε μένει αναπάντητη.

«Θα μπορούσε, βέβαια να δημιουργεί θλίψη σε όσους την ασκούν, αν δεν ήταν, για τους περισσότερες απ’ αυτούς, εργαλείο προσωπικής ανέλιξης και συχνά πλουτισμού»

Μα όλοι είναι λαμόγια;

Όχι! Υπάρχουν και οι εύπιστοι, όπως κι αυτοί που συναινούν στο περιρρέον αίσχος, μη ασχολούμενοι.

Τα πουλιά συνεχίζουν να πετάνε χαμηλά. Μάλλον θα βρέξει. Εξάλλου το λιόλουστο χάραμα (κάτι σε Όμηρο δεν κάνει αυτό;) έχει, εδώ και κάμποσο, μετατραπεί σε συννεφιασμένο πρωινό …. που έχει πάντα συννεφιάάάά άάά κι αν κρίνω απ’ τους κατρουλονοτιάδες που μας έκατσαν εσχάτως, δε φαίνεται να φεύγουν γρήγορα τα γκρίζα νέφη.

Αυτά που λες Μαρία! Αλλά ….

Γιατί άραγε τα «νέφη» να είναι πιο ποιητικά απ’ τα «σύννεφα»;