Ναι τελικά Aυτό είναι!

Οι ειδήσεις περνούν μπροστά μου και μου χαμογελούν με νόημα σα να θέλουν να πουν: Κουφάλα σ’ ανακαλύψαμε πάλι. Μη μασάς! Από μας δε μπορείς να ξεφύγεις. Όπου κι αν πας θα σε βρούμε! Θα σ' ανακαλύψουμε! Γιατί όταν εμείς θέλουμε να ενημερώσουμε κάποιον κινούμε γη και ουρανό. Χώρια που «Ουδεν κρυπτόν» κάτω απ’ τις κεραίες μας.
Έντομα!

Ναι τελικά αυτό είναι! ΕΝΤΟΜΑ ΜΕ ΣΩΜΑ ΚΑΙ ΚΕΡΑΙΕΣ.
Σώμα πονηρό, δόλιο μυαλό και κεραίες που λαμβάνουν ενώ ταυτόχρονα εκπέμπουν μηνύματα υποταγής και ευτέλειας. Απ' τη μια μεριά υπαγορεύουν στους υπηκόους δηλώσεις μετάνοιας για όλες τις βέβηλες ιδέες ενάντια στον μεγάλο αδερφό κι απ' την άλλη σέρνουν τους ανυπότακτους σε μονότονες σκέψεις, κοινότυπες πρακτικές και στο φινάλε αυτοκτονικά αποτελέσματα οδηγώντας τους στο συμπέρασμα ότι ακόμη και στην άρνηση το πάνω χέρι είναι αλλουνού.
Κι εδώ γεννάται το ερώτημα: Τίνος είναι τελικά το πάνω χέρι;
Και η προέκτασή του: Και τελικά τι είναι αυτό το πάνω χέρι; Και πως μας προέκυψε;
Κι εδώ έρχεται η μαγική λέξη και κολλάει στο μυαλό μας σα ζελέ ή καλύτερα σα μονωτική υγρή σιλικόνη. ΕΞΟΥΣΙΑ!

Ναι τελικά αυτό είναι! ΕΞΟΥΣΙΑ!
Αυτόματα όλα άλλαξαν μέσα μου. Το φως το αληθινό πλημμύρισε το νου μου. Ανταγωνισμός. Χρήμα. Ομορφιά. Δόξα! Δράμας
Ένα ατέλειωτο παιχνίδι διαδοχής καταστάσεων, προσώπων, ιδεών, που σκοπό έχουν την ανάδειξη του καλύτερου, του ανώτερου, του ισχυρότερου, του ωραιότερου. Ένα παιχνίδι με προκαθορισμένους όρους και κανόνες και με σχεδόν πάντα προκαθορισμένο αποτέλεσμα. Το «σχεδόν» φυσικά έχει καταντήσει σχήμα λόγου «δίκην ασφαλείας». Κι αυτό γιατί εκπλήξεις έχουν να κάνουν την εμφάνισή τους πάρα μα πάρα πολύ καιρό. Το θεωρητικά τυχαίο που θα ανατρέψει τους κανόνες έχει ελαχιστοποιηθεί στατιστικά αγγίζοντας τα μηδενικά όρια. Η εξέγερση των σκλάβων του Σπάρτακου ίσως να γραφτεί με μεγάλα γράμματα στο «Εγχειρίδιο των αυθόρμητων κοινωνικών εξαιρέσεων» ως μία ελαφρά απ’ τις εξαιρέσεις στον κανόνα των οργανωμένων κοινωνικών εμπρησμών. Και λέω «ελαφρά» γιατί μην ξεχνάμε πως κι ο Σπάρτακος το ρόλο του ηγέτη κατείχε.
Γιατί αν ψάξουμε στην ιστορία θα αντιμετωπίσουμε πλήθος καταστάσεων στις οποίες τα πάντα ήταν καλά οργανωμένα, προκατασκευασμένα και ως εκ τούτου ανέδειξαν νέους παλιούς καλά οργανωμένους και προκατασκευασμένους αρχηγούς. Και ως συνήθως δασκαλεμένους απ’ την παλιά εξουσία και πολύ καλά εφοδιασμένους με τα απαραίτητα όπλα.

Ναι τελικά αυτό είναι! ΤΑ ΟΠΛΑ!
Ποιος τα κατασκευάζει. Τι εξυπηρετούν. Ποιος τα κατέχει και Γιατί. Και στην τελική Τι είν' αυτά τα όπλα και πως εμφανίστηκαν;
Όπλα! Τα πάντα είναι όπλα όταν θες να είναι. Γιατί τα πάντα είναι πόλεμος όταν αυτό θες να είναι.. Η ερωτική σχέση αν θες να είναι πόλεμος, είναι πόλεμος και τα λουλούδια όπλα. Και «τα πάντα» είναι τόσο απόλυτη έννοια όσο η ζωή ή ο θάνατος. Και ως απόλυτη έννοια μας μαγεύει με την εξουσία που κατέχει. Γιαυτό και μας μαγεύουν οι στίχοι των τραγουδιών που περιέχουν τέτοιες έννοιες ΑΠΟΛΥΤΕΣ. Αυτό κάποτε το ‘χα σκεφτεί για ένα στίχο του Σ. Μάλαμα που λέει: «ΤΙΠΟΤΑ δε χάθηκε, ΠΟΤΕ, από ΚΑΝΕΝΑ» ο οποίος πέρα απ’ το στοιχείο του εντυπωσιασμού ομολογώ πως δεν έχω καταλάβει ακόμα τι περιέχει.

Ναι τελικά αυτό είναι! ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ!
Το απόλυτο μας γοητεύει γιατί μας δασκαλεύει. Τίποτα! Ποτέ! Κανείς! Πουθενά! Τα αρνητικά απόλυτα. Κι απ' την άλλη τα θετικά. Τα πάντα! Πάντα! Όλοι! Παντού!
Το απόλυτο. Μας βάζει σ' ένα δρόμο ασφαλή απ' όπου έχοντας κάτι στα χέρια μας μπορούμε να ξεκινήσουμε την περιήγηση στο μυαλό μας και τον κόσμο με περισσότερη ευκολία. Γιατί είναι δύσκολο να χαθείς και να χαθούν κι οι κόποι σου κρατώντας έναν μπούσουλα. Γιατί ο μπούσουλας είναι πυξίδα. Κι εδώ γεννάται το ερώτημα: Εντάξει. Πυξίδα.
Αλλά Ποιος είν’ αυτός που καθορίζει τα σημεία του ορίζοντα;