Ντυμένος τα χρώματα ανάποδα Με άρωμα μαλάματα και κόκκινα προγούλια από κούρκες Κουούρκαα δεν είσι καλήήή Κουούρκαα δεν είσι καλήήή

Περιμένοντας την απάντηση της κούρκας, κάθομαι και βάζω τις σκέψεις σε σειρά, αλλά όλο και κάτι φεύγει. Πριν κοιμηθώ είναι αλλιώς. Εκεί γίνονται οι καλύτερες εκπομπές. Οι εκπομπές με τα πιο όμορφα λόγια και τις πιο γαμάτες μουσικές. Φεύγει το μυαλό και φέρνει όλα τα μελωδικά καλούδια του κόσμου. Εσύ κρατάς τα καλύτερα για το Μορφέα και τα κάνεις αθάνατα στέλνοντάς τα στον αέρα. Που και που, βγαίνεις για να μπολιάσεις τα πράματα με λέξεις μπιχλιμπίδια κι ύστερα πίσω.
Έτσι, με εκπομπές, έβγαλα πολλές δυσκολίες. Έτσι έβγαλα το στρατό. Όλη τη βδομάδα σκεφτόμουνα την εκπομπή και την Πέμπτη το βράδυ έβγαινα στον αέρα απ’ το Ράδιο Δέλτα της Αλεξανδρούπολης και μετά στη Δράμα, τις Κυριακές, απ’ την Ηχώ, απ’ όπου ακούγομαι και τώρα κάθε Σάββατο 4 με 6 με τραγούδια σαν αυτό:
1971 Fohat Digs Holes In Space – Gong

Κάποιοι λεν ότι η ζωή είναι κύκλος. Τα ίδια πράματα έρχονται ξανά και ξανά κι εσύ θα πληρωθείς στα δεύτερα, απ’ τη στάση σου στα πρώτα. Μπορεί. Μπορεί και όχι όμως. Να σας πω την αλήθεια, έχω μεγάλη περιέργεια να δω τι θα γίνει στη συνέχεια, γι’ αυτό και μ’ αρέσει αυτή η φάση. Αν ήξερα τι θα γίνει αύριο, θα ήταν ανιαρά. Όπως ανιαρά, έζησα πολλά χρόνια. Ίσως γι’ αυτό, η ζωή μου επέστρεψε με πολύ πλάκα και περιπέτεια. Τελικά, όπως λεν κι οι Hawkwind, το διάστημα είναι πολύ βαθύ για να δούμε. 1972 Space Is Deep

Πρώτη φορά, πήγα στο Βατοπαίδι, 9 χρονώ. Να δω το ξυλουργείο που ‘χε φτιάξει ο μακαρίτης ο παππούς μου. Το μοναστήρι ήταν ακόμα ιδιόρρυθμο και ιδιόρρυθμο παρέμεινε ουσιαστικά, ακόμη και στο κοινοβιακό του μέλλον.
Ανέβηκα στην κεντρική πλακόστρωτη ανηφορίτσα και στα δεξιά μου, μια πόρτα μ’ έμπασε σε ένα ξύλινο μαγαζί με πολλά κατεργασμένα ξύλα, κι άλλα τόσα ακατέργαστα. Ξύλινα χειροποίητα ροκάνια και γκινόσα, σέγες, ράσπες, πριονάκια σφυράκια και ματσόλες όλων των ειδών, ήταν αραδιασμένα με τάξη στην εργαλειοθήκη, πάνω απ’ τον πάγκο εργασίας και με καλούσαν να τα δουλέψω. Έκτοτε, κάθε χρόνο κι από λίγο, πέρασα πολύν καιρό, δουλεύοντας με τον πατέρα μου, στα διάφορα μοναστήρια.
Τώρα, βλέπω τους γέροντες να στήνονται στο γυαλί και κλείνω τη φωνή, προσπαθώντας να διακρίνω στις μορφές τους κάτι γνώριμο. Κάτι που να με πάει πίσω, στα καλοκαίρια που περνούσα στρωματσάδα στους αρσανάδες.
1970 Cirkus απ’ την αυλή του Βασιλιά Crimson

Ένα με τ’ άλλο, πέφτουν στη σειρά τα κάστρα, στο δρόμο για την Τουρκία. Αλλάζουν οι ταμπέλες, οι απόψεις, οι μούρες, τα ρούχα, οι διαθέσεις. Τα θέλω γίνονται ήθελα, τα μπορώ, ίσως και τα ίσως, δε βαριέσαι. Αν κατεβώ κι άλλο ίσως βρω το σεισμό. Ίσως τον συγκρατήσω και μαζί μ’ αυτόν, τα κάστρα στο δρόμο. 1970 Dominoes – Syd Barret

Τρελαίνομαι σαν σε κοιτώ, μικρή μου Χαϊδεμένη. Μια απρόσμενη συνάντηση με ένα υπέροχο ξημέρωμα, στο δρόμο για το Σουφλί, μου κατέβασε το ηθικό στο Ζενίθ. Εκεί είχε σταματήσει, στην κυκλική του βόλτα. Ακριβώς στο A Certain Kind των Soft Machine 1969


1969 Τι χρονιά κι αυτή! Woodstock, Βιετνάμ, Χούντα. Κι εγώ ξεκινούσα το σχολείο, ντυμένος με μια ψυχεδελική, μπλε ποδιά. Καθένας κι η προίκα του. In the time of my life. Ήταν λίγο μετά το πριν και λίγο πριν το μετά, που περιμένω κάποτε να γεμίσει λίπασμα τη μπουκαμβίλια, που στέκει σταυρωμένη στο μπαλκόνι μου. 1969 In The Time Of Our Lives – Iron Butterfly

Αυτά που λες Μαρία!