A Fsitnik’s tales

Γράφω «Στο δρόμο» κι ο τραγουδιστής το επαναλαμβάνει.

Τυχαίο; Κι ερωτώ είναι τυχαίο;

Στο δρόμο για το Σουφλί, θα γίνω στιχουργός μεγαλομάρτυρ του έντεχνου.

Οι στίχοι μου θα είναι λαξευμένοι απ’ τα χιλιόμετρα. Θα είναι μπητ, μπορεί και φσιτ, όπως κάνει το φούιτ. Ναι θα είμαι φσίτνικ!

Θα γράφω για καψούρες αλλά με στυλ. Θα αισθάνομαι περήφανος που δεν ανήκω στη μπλέμπα, στην οποία θα κατεβαίνω όποτε θα ψάχνω για «γνήσια έμπνευση», αηδιασμένος απ’ τα αλισβερίσια των συναδέλφων έντεχνων καλλιτεχνών.

Στο δρόμο για το Σουφλί θα θυμηθώ το μνημειώδες έργο και θα αναπολήσω την πρώτη επαφή μαζί του, σε τρυφερή ηλικία, πάνω στο φέρυ για το εργαζόμενο Όρος.

Ω πόση χαζομάρα και πόση υποκρισία διακρίνεται στα δάκρια των πρώην. Υπουργοί, στιχουργοί, τραγουδουργοί, πανούργοι που ο κόσμος αντιλήφθηκε τη φτήνια τους και τους έβαλε στην άκρη, θυμούνται και οργίζονται για το αχάριστο σήμερα.

Να κι ο πρώτος στίχος:

Κάτω απ’ τα χιλιόμετρα

βρίσκεται η Θάλασσα

και μες τα παρκόμετρα

τη ζωή μου χάλασα

και για ρεφραίν θα επαναλάβω το ακυκλοφόρητο σουξέ του φετινού καλοκαιριού:

Βρέχει κουνάβια και σαζμάν

Γιατί με άφησες Αμάν!

Αυτά που λες Μαρίγια!