ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 07 – Το Πέτρινο Καράβι και άλλες ιστορίες για το νέο μου σπίτι

Απίστευτα πρωινά.Το μπλογκ με καλεί σε πάρτυ. Αυγουστιάτικο. Η ματιά θολή, ιδρώτας, περιγραφές, νέο γραφείο, το πισί ανάποδα, βλέπει σε παράθυρο, όπως στο παλιό μας σπίτι στα δικαστήρια. Πολλά, συμβαίνουν ξανά. Άλλα είναι ντιπ καινούργια. Έχω ότι χρησιμοποιώ. Οι φίλοι μου λεν ότι δεν τους σκέφτομαι και πως πρέπει να πάρω τόνα, τάλλο, και να βάλω και σταχτοδοχείο στο τραπέζι. Το σκέφτομαι.
Το καλοκαίρι είναι δω. Ούτε πέρασε, ούτε έχει ακόμα κι ούτε που με νοιάζει τι σκέφτεται να κάνει. Κοιτάζω τις εικόνες στον ήλιο και τη θάλασσα. Παίρνω κάποια και την πειράζω. Γύρω γύρω το μυαλό μου και στη μέση το ζωγραφισμένο καραβάκι στην Θαλασσόπετρα.

Σκαρώνω στιχάκια και σκέφτομαι να γεμίσω την πόλη με διάφορα αυτοκόλλητα. Ακούω μπάντες που ήθελα να ψάξω από μικρός και αντιλαμβάνομαι τις μυστήριες διαχρονικότητες που μπορεί καμιά φορά να έχει η σοβαρότητα. Προσπαθώ να βρω φωτογραφίες που να χαρακτηρίζουν αυτή την εποχή και δεν τα καταφέρνω. Η επικαιρότητα με αποσπά από τη ζωή.
Οι φίλοι κρατούν το σκαμνί που πατάω για να φτάσω τα χαμένα μου μυαλά και αισθάνομαι πως όλα θα παν καλά. Όπως στα μηνύματα που μου στέλνεις.
Αγοράζω εργαλεία και φτιάχνω πράματα, νοικοκυρεύομαι και σκέφτομαι πως είναι κρίμα τόση δουλειά για τόσο λίγο χρόνο. Ας είναι.
Το ραπ είναι δουλειά του δρόμου. Οι διανοούμενοι δε χωρούν. Δε βλέπουν πως όσο προσπαθούν τόσο καρναβάλια γίνονται; Σαν τις λόγιες τραγουδίστριες που τραγουδούσαν ρεμπέτικα απ’ το διάφραγμα και το στομάχι, αφήνοντας το λαρύγγι στον καναπέ. Ακούω ραδιόφωνο.
Πίνω καφέ στην καινούργια μου κούπα με τις αγελαδίτσες και αντιλαμβάνομαι ότι η μοναξιά δεν είναι δημιουργική από μόνη της. Χρειάζεται να πατάει κάπου καλά. Κάπου ιδιαίτερα. Δεν ξέρω που, αλλά κάπου.
Στους δρόμους, η πρωτεύουσα της ανεργίας, ξέρει καλά το ρόλο της. Κρατάει τα πορτοπαράθυρά της κλειστά και αφήνει για το φως μόνο λίγες χαραμάδες. Αν τα καταφέρεις και φωτίσεις κάποιο δρόμο για να πάρεις, καλώς! Αν όχι, σε τρώει η μαρμάγκα.
Τάχω δει όλα Αυτά, που λες Μαρία. Αλλά τώρα είναι διαφορετικά. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζω. Θέλω τις ευχές σας.
LOVE + PEACE