Κυριακάτικο

11:25

Σκέφτομαι παλιές φθινοπωρινές εικόνες. Φωτογραφίζω φύλλα πεσμένα στο πεζοδρόμιο δίπλα σε σκουπίδια. Αποφεύγω τα σκουπίδια. Κάνω βόλτες στο μικρομέγαλο χωριό μας και θαυμάζω τις εποχιακές εκλογικές αφίσες. Ο δημοτικός κήπος κατοικημένος από γερασμένους μετανάστες, που στην πατρίδα τους έμαθαν να εκτιμούν, να φυλάνε και να χαίρονται τα δημόσια αγαθά, δίνει την εντύπωση ενός αειθαλούς μνημείου που παρά τις προσπάθειες των νεόπλουτων τοπικών αρχόντων να τον φέρουν στα μέτρα τους, στέκει εκεί αγέρωχος σα να τους λέει: Δε φαντάζεστε πόσο παροδικοί είστε!

Κάποιοι τουρκόφωνοι Θρακιώτες που έχουν έρθει Κυριακάτικη εκδρομή ψιθυρίζουν συμφωνώντας: Geçmiş Olsun.

16: 30

Κυριακή απόγευμα και η Δόξα παίζει εκτός, γιατί δεν ακούγεται τίποτα στη γειτονιά. Ο κάμπος εξακολουθεί να προβληματίζει εμένα το θαλασσινό, αλλά το βαφτίζω «ευχάριστο» και το προσπερνώ. Εξάλλου είναι και το τοπίο …

Αλλάζουν τα πράματα. Έκλεισαν τα «Παραμύθια» και μαζί τους ένα μεγάλο όμορφο κομμάτι της ζωής πολλών ανθρώπων. Η «Ηχώ» έχει πάψει πια να αποτελεί σημείο αναφοράς και οι ντόπιοι εξακολουθούν να είναι παραδομένοι στη μοίρα τους, χωρίς να έχουν διάθεση να διεκδικήσουν συλλογικά τίποτα κι από κανένα.

Πριν από λίγο ξύπνησε η μπέμπα ιδρωμένη και ανήσυχη. Μάλλον θα την τρόμαξε η ζωή που μέλλει να ‘ρθει.

17:00

Τελειώνει ένα Κυριακάτικο κείμενο για ένα μπλογκ που ακόμα προσπαθεί να λειτουργήσει ως ημερολόγιο. Αυτά που λες Μαρία!

Πάει κι αυτό το φεστιβάλ κι ας καρτερούμε ένα άλλο

Την Κυριακή μαζευτήκαμε γνωστοί και φίλοι που μένουμε στη Δράμα και απολαύσαμε στο οικογενειακό Σινέ Ολύμπια τις βραβευμένες ταινίες του (μισώ τα νούμερα στα φεστιβάλ) Φεστιβάλ Δράμας. Ήταν πολύ ήσυχα! Ελάχιστοι έξω απ’ το σινεμά έκαναν τσιγάρο, κάποιοι στο κυλικείο κανόνιζαν για ποτό μετά. Ήσυχα! Όπως είναι η καθημερινότητα στη Δράμα. Αυτή η βραδιά όμως είχε και κάτι άλλο. Μια μουντάδα σκουρόχρωμη, μια σιωπή σα συνενοχή, μια … τι να πω; Σα να μαστε σε μνημόσυνο κάποιου κοινού μας γνωστού που πάνε πολλά χρόνια που τον χάσαμε και μαζευόμαστε στα μνημόσυνα του περισσότερο για να τα πούμε εμείς οι ίδιοι, παρά για να θυμηθούμε τον εκλιπόντα. Δε θα ήθελα εύκολους παραλληλισμούς, γιατί δεν ήταν το φεστιβάλ που είχε πεθάνει, πόσο μάλλον το σινεμά, αλλά κάτι άλλο. Ποιος ξέρει; Ίσως πάλι η ατμόσφαιρα να είχε απλώς το ύφος της μάζωξης παλιών συμμαθητών, όπως άλλωστε έχουν όλες οι συνευρέσεις σε γεγονότα που δεν οργανώνονται από παπάδες πολιτικάντηδες κ.λπ παράσιτα αυτής της πόλης.

Τέλος πάντων. Η εβδομάδα άλλοτε στα Ολύμπια με τα «στελέχη από Αθήνα» κι άλλοτε στο Ωδείο με το Digi πέρασε υπέροχα. Ήταν όπως κάθε χρόνο απολαυστικότατη!. Είδαμε «ταινίες δημιουργών» απ’ όλο τον κόσμο, που απέχουν πολύ απ’ τις ταινίες των στούντιο και των παραγωγών. Χάρηκα που ήρθαν ελάχιστες αγγλόφωνες κι άφησαν να ακουστούν και οι υπόλοιπες όμορφες γλώσσες του κόσμου. Οι ταινίες που μου άρεσαν δε βραβεύτηκαν, αλλά κι αυτές που βραβεύτηκαν δεν ήταν άσχημες. Εννοείται πως η πόλη μας και φέτος ήταν απούσα και να σας πω την αλήθεια, για πρώτη φορά το ψιλοχάρηκα. Τι δουλειά έχει η Δράμα με τις Τέχνες; Όσοι Δραμινοί καλλιτέχνες, σαν τον πρόσφατα χαμένο συμπαθέστατο Δημήτρη Καμπερίδη, διέπρεψαν, είχαν φύγει απ’ τη Δράμα σε πολύ μικρή ηλικία. Κι όσοι μεγάλοι καλλιτέχνες, σαν τον Ζωγράφο + δημιουργό κόμιξ Χρήστο Δημητρίου, μένουν στην πόλη, περνούν απαρατήρητοι. Δεν χωράν καλλιτεχνικές ανησυχίες σ’ αυτή την πόλη.

Ξανατέλος πάντων! Ωραία ήταν!! Εννοείται πως δεν ξόδεψα ούτε ένα λεπτό με φιέστες και βραβεύσεις. Γιατί να χαλάσω τη ζαχαρένια μου; Είχα πολύ καλύτερα πράματα να κάνω!

Άντε και του χρόνου με υγεία!!