Οι εποχές αλλάζουν, αλλάζουν συνέχεια και το αντιλαμβανόμαστε όταν αλλάζουν οι σταθερές μας. Αλλιώς περνάν χωρίς να αφήσουν ίχνη πάνω μας κι εμείς σ’ αυτές. Οι γονείς μας, το σπίτι, η γειτονιά μας, οι παλιοί μας φίλοι, το παρελθόν – πατρίδα μας κάνουν να νοιώθουμε ασφάλεια. Το σπιτικό ψυγείο, οι παροιμίες του πατέρα, το χαμόγελο της αδερφής, το πείραγμα του αδερφού, κομμάτια αλυσίδας που κρατάει τους κακούς απ’ έξω και ταυτόχρονα μας φυλακίζει. Όχι δηλαδή πως όταν αυτή η αλυσίδα σπάσει ελευθερωνόμαστε. Υπάρχουν πάντα οι κοινωνικές συμβάσεις.

Καλοκαίρι 2012. Ένα απ’ τα καλοκαίρια της ωρίμασης.