σχόλιο για μακρυμάνικα μικροαστικά καλαμάρια ή κάτι τέτοιο

Η μέση αστική οικογένεια κρύβει μια γιγαντιαία παράνοια. Γνωστό αυτό! Όπως επίσης ότι αν δε φοράς μακρυμάνικο όταν ψαρεύεις καλαμάρια τα χέρια σου γεμίζουν μελανιές απ’ τις βεντούζες. Πως γίνεται όμως και πέφτουμε πάντα στην παγίδα;

Πως γίνεται και πάμε για καλαμάρια με χέρια ακάλυπτα;

Πως γίνεται και πέφτουμε στην παγίδα της οικογενειακής κανονικότητας; Και παίρνουμε στα σοβαρά καταστάσεις που βλέπουμε σε αμερικάνικες ταινίες και λέμε μέσα μας: είναι χαζοί αυτοί οι Αμερικάνοι, ντιπ μυαλό!;

Όταν έρχονται τα σύννεφα

Υπάρχουν έξυπνες εισαγωγές, υπάρχουν και τετριμμένες. Ο Σνούπυ  πάντα αντιμετώπιζε τον «τρόμο της λευκής σελίδας» με τη φράση «ήταν μια κρύα και σκοτεινή νύχτα». Κατόρθωσε μάλιστα να συμπρωταγωνιστεί με τον Γούντστοκ  σε μια σελίδα «έντεχνου» ημερολογίου που περιείχε καθημερινά ραδιοφωνικά αφηγήματα.

Το χτες! το σούπερδημιουργικό χτες! που οι λέξεις, οι νότες ήταν προαπαιτούμενο για τη νοστιμιά του καφέ. Ακόμα και υπό αυστηρά επιτήρηση σε στρατιωτικό ή εργοστασιακό καθεστώς, όμορφα λεκτικά ή μελωδικά σχήματα έδιναν τη λύση. Ύστερα η ευθύνη έκατσε σα σκόνη και σκέπασε τα πάντα.

Αυτά που λες Μαρία!

Θέλω να ξεκινήσω σιγά σιγά να ηχογραφώ και να ανεβάζω εκπομπές στο μπλογκ και να ξαναγράφω. Ξέρω ότι δε θα τα καταφέρω γιατί τον περισσότερο καιρό πάνω απ’ το κεφάλι μου θρονιάζουν σύννεφα βαριά αλλά και μόνο η σκέψη είναι μια αρχή.