Η στιχουργική σταματάει όταν κατά λάθος αντί ν’ ανοίξεις το
γουόρντ ανοίγεις τον φάιρφοξ. Σταματάνε όλα! Οι σκέψεις εν τη γενέσει
αποσύρονται κι εσύ έρμαιο σέρνεις το κουφάρι σου στα σόσιαλ. Οι ώρες περνούν
από μπροστά σου κι ετοιμάζονται να σε μηνύσουν όταν ξάφνου επιλέγεις ένα
τραγούδι στο γιουτιούμπ και μετά άλλο και μετά άλλο και μερακλώνονται και
ξεχνούν ότι πριν από λίγο ετοιμάζονταν να σε σύρουν στα χρονοδικαστήρια.
Τα παλιά κείμενα επανέρχονται σα βροχές αυτοκριτικής και σε
μουντζώνουν. Το ολιγολάθητο σου γίνεται κομμάτια διαβάζοντας όσα έγραφες πριν
από λίγα χρόνια. Διάφορα σουβενίρ απ’ το παρελθόν σκοντάφτουν πάνω σου κι από
ντροπή κάνουν πως δε σε γνωρίζουν. Είναι ακριβώς το σημείο που όλα τα
ξενυχτάδικα, με ή χωρίς πεταλούδες της νύχτας άδουν εν χορώ «Συγνώμη κύριε
ποιος είστε;» Θες να εξαφανιστείς από προσώπου γης μπας και σ’ αφήσουν ήσυχο
όλα τα ένσημα που κόλλησες, φτηνά η ακριβά, στο διάβα σου απ’ τα μεροκάματα της
κινηματικής πολιτικής και ξάφνου συνειδητοποιείς ότι θα ήταν βλακεία να το
κάνεις. Βάζεις ρούχα δουλειάς κι αρχίζεις το δημιουργικό αγκομαχητό της
αμφισβήτησης του καθεστώτος. Το μυαλό σου βάζει μπρος και μαζεύει όλα αυτά που
το έτρεφαν για χρόνια και το κρατούσαν «εν υγεία και χαρά» Τα σπρέι στα χέρια
σου παίρνουν φωτιά και στα ντουβάρια αρχίζουν πάλι ν’ αχνοφαίνονται τα πρώτα
συνθήματα.
ΕΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΘΑ ΣΑΣ ΚΑΨΕΙ!
