Κοιτώ τους συνομήλικους
ίσως και τους πιο μεγάλους
και σκέφτομαι:
Πόσο άσχημοι!
σχεδόν φαιδροί!
Ύστερα κοιτιέμαι
στη σέλφι που έβγαλα πριν λίγο
και σκέφτομαι:
Πόσος άσχημος!
Σχεδόν φαιδρός!
Κοιτώ τους συνομήλικους
ίσως και τους πιο μεγάλους
και σκέφτομαι:
Πόσο άσχημοι!
σχεδόν φαιδροί!
Ύστερα κοιτιέμαι
στη σέλφι που έβγαλα πριν λίγο
και σκέφτομαι:
Πόσος άσχημος!
Σχεδόν φαιδρός!
Δεμάτια άχυρο πλεγμένα
στέκονται στα μάτια σου μπροστά
και σου κρύβουν το φως
Ξέρεις ότι υπάρχει
αλλά δεν το βλέπεις!
Πολλές εικόνες χτεσινές
η μία παν στην άλλη
κρύβουν αυτό που έρχεται
μ’ αυτό που πέρασε.
Και το φως
Αυταπάτη;
Η ίδια Κυριακή
Κάποιες φορές με βροχή
Κάποιες άλλες με ματοβαμμένα ηλιοβασιλέματα
Πάντα όμως με το ρόγχο της Αθλητικής Κυριακής.
Αναμονή
Αναμονή
Αναμονή
Κι ύστερα;
Δεν έχει άλλο!
Δεν έχεις ούτε κάτι
ούτε χρόνο
Τίποτα!
Α!
Συμβουλές δεν έχει
Είναι μια ομίχλη
ανεξήγητη
Και λες:
Οι άλλοι άνθρωποι πως να 'ναι;
Τη βλέπουν κι αυτοί;
Μετά τους βλέπεις να τρέχουν
σα να ξέρουν το δρόμο
ή σα να βλέπουν καθαρά.
Μπα!
Ξέρουν το δρόμο
λες
Είναι η λέξη που χτυπάει την πόρτα να βγει
Η ορμή της λέξης που θέλει να τυπωθεί
να δώσει σχήμα στο κενό
σκοτάδι στο παρθένο λευκό χρώμα
Η βία του μαύρου παντού
Ο θόρυβος της λέξης κοντοστέκεται
Και περιμένει …..