Μασκαράδες Λιώματα

Μασκαράδες Λιώματα

Ρυθμικά πατώματα

Κάτω απ' τα παπλώματα

Αχ! Χιλιάδες Χρώματα!!

Κυριακές

Λοιπόν
τις Κυριακές ξυπνώ αργά
Το άδειo μυαλό μου παίζει ακόμα με τις εικόνες της νύχτας, προσπαθώντας να τις κρατήσει κοντά του. Το έχουν εγκαταλείψει από ώρα και παίρνουν το δρόμο για το υποσυνείδητο. Ίσως κάποτε να ξανασυναντηθούν. Σε κάποιο deja vu, ίσως.
Και πίνω τον καφέ μου
μοναχός μου
Έξω το φως, ενώ θα 'πρεπε να με διώχνει. Να με τραβάει έξω στους ήλιους του χειμώνα. Με στέλνει όλο και πιο μέσα. Ίσως γιατί η φωτιά τους φέρνει ισορροπία. Κι εγώ μ' αυτά τα πράματα δεν τα πάω καλά.
Με τον ηλεκτρικό στον Πειραιά.
Αργότερα. Φορτωμένος το οργανάκι κι όλη την υπόγεια ιστορία του στην πλάτη. Ακουμπάει το κεφάλι του στην πλάτη μου κι αφήνεται μαζί μου στην στενότητα των πινακίδων. Ταύρος.
Χαζεύω τα εκτός
και τα εντός μου.
Τίποτα πάλι. Δε βρήκα τίποτα.
Μόνο κάτι ξεχασμένα ...
που τα βαρέθηκα πια.

Καλή βδομάδα!

ΛΟΥΚΟΥΜΙΑ ΚΑΙ ΣΕ ΧΥΜΑ

Ξαφνικά φέτος το χειμώνα

Λάτιν αποχρώσεις στην έξοδο απ' τον ηλεκτρικό. Παζάρι. Την πρώτη φορά που κατεβαίνεις και κοιτάς το πόρτο έχεις την αίσθηση ότι ετοιμάζεσαι για ταξίδι στα νησιά. Τις επόμενες συνηθίζεις.
Εγώ όμως έχω φίλο στη Σύρο και μαζεμένες μερικές λεύτερες μέρες στο τσεπάκι. Για τα υπόλοιπα.... Φροντίζουν οι νεράιδες, και οι Θεοί της Θάλασσας.

Ναι. Για όλα. Εκτός από τα βασικά. Η μνήμη μου έχει βαρέσει διάφορα λίμιτάπια & στο μυαλό μου έχει σφηνώσει ένας ελέφαντας ο οποίος γεμίζει τις εικόνες με παιχνιδιάρικους ψυχαναγκαΖμούς. Κάνω έτσι να ξεφύγω και βρίσκομαι μπογιατισμένος με θαλασσί, να παρατηρώ ένα στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας, πως χώνει τα κλοπιμαία του, στοιχηματίζοντας νίκες και ήττες ποδοσφαιρικών αγώνων. Αισθάνομαι ηττημένος κατά κράτος.
Πάω να πλυθώ και βρίσκομαι να κοιτάζω από ψηλά το πλοίο μου να φεύγει για Τήνο.

Στ' αριστερά μου, η απάνω χώρα με την εκκλησιά στην κορφή της, τραγουδάει στα φραγκοΣυριανά το Ave Maria σε Ρε Νιαβέντ.

Ο Μάρκος απ' τα ψηλά, γυρνάει τα μάτια του σε όμορφα φοιτητικά ντουβάρια και χαμογελάει με το μαύρο σπρέι, που καταγγέλει την αδικία της φύσης.

«Μαστόρους έκανες πολλούς
με πένσα και τανάλια
Κι εμένα μύωπα στραβό
με μαύρα ματογυάλια»

Ακούγεται να στιχουργεί ο μέγας δάσκαλος.

Όμως ... γαμώτ ... γεμίσαμε ρουφιάνους και sic λογισμικά!
Μάλιστα έχω ταυτότητα!
....

Τι; Βόλτα.
....
Σ' ένα φίλο!
ΟΧΙ ΟΧΙ !!! Δεν το 'γραψα εγώ αυτό!! Ο Διογένης φταίει! Ο Κυνικός!! Αυτός φταίει! Μαγκώστε τον, τον .... Αυτός φταίει! Εγώ το μόνο που ....
Η ουσία όμως είναι πως τα ανούσια σχόλια για την ουσία των ουσιών δεν έχουν καμιά ουσία. Τι λέω; Πως τι λέω! Μια χαρά τα λέω! Τι; ΧΑΧΑΧΑΧΑ!!! Για ρίξτε μια ματιά στην παρακάτω αφίσα και προσπαθήστε να συντάξετε οτιδήποτε που να βγάζει νόημα. Εδώ σας θέλω!

- Φύγε από δω! Φύγε σε λέω!
- ΟΚ! Φεύγω αλλά να ξέρεις απόψε το βράδυ θα πάω Νάξο να γουστάρω.
- Να πας! Κι εγώ να δεις, τι θα γράψω έξω απ' το σπίτι σου!

Οι μέρες έχουν πολύ από ήλιο και κάτι από χαβαλέ συνοικιακής καφετερίας με Στάθη Ψάλτη και μηχανόβιους wannabelovers. Τις απολαμβάνω μέχρι τελευταίας ρανίδος του φραπόγαλου μου (ψέματα, ελληνικάκι έπινα).

Αισθάνομαι όμως την αλλαγή να 'ρχεται με το που βλέπω το τσακάλι, τον Πάνο Μιχαλόπουλο να ψωνίζει.
- Έχεις μαύρη;
- Όχι. Έχω άσπρη. Θες;
- Φέρε!
Αυτά που ακούω, γεμίζουν το μυαλό μου παράσιτα. Προσπαθώ να συνέλθω, αλλά τρώω την χαριστική βολή, όταν τον βλέπω στη μέση της ντίσκοπίστας, να σωριάζεται φωνάζοντας: Γαμιέται το Σύμπαν! Μαζί μ' αυτόν σωριάζομαι κι εγώ.
Ξυπνάω στις πλάκες του λιμανιού με τα μπαγάζια μου ριγμένα ατάκτως στο πλάι. Προσπαθώ να καταλάβω που βρίσκομαι.

Πολύ Χύμα όμως!

Για τον φίλο μου Μιχάλη και τις ωραίες παρέες της Σύρου