Μουτσούνες κακομούτσουνες Θηλιές για λαιμουδάκια

Μεγάλο Πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο το μεσημέρι κι έχουν κλείσει το κέντρο από νωρίς.
Όπου κι αν έζησα ή ταξίδεψα, κλείνανε τους δρόμους λίγο πριν ξεκινήσει η πορεία. Εδώ, ένα τρίωρο πριν και καμιά ώρα τουλάχιστον μετά. Ο σκοπός προφανής. Να στρέψουν εναντίον των διαδηλωτών τους υπόλοιπους που θέλουν να μετακινηθούν και δε μπορούν λόγω κλεισμένων δρόμων. Και μακροπρόθεσμα να κάψουν την ίδια ιδέα της διαδήλωσης -εξέγερσης - διεκδίκησης.
Αυτά τα ολίγα για τις μπατσοκουτοπονηριές του μιρομεσαιωνικού κράτους.
Επειδή λοιπόν τα λεφορεία που παν στο κέντρο σε αφήνουν μετά από ταλαιπωρία στου διαόλου την αδερφή, ξεκίνησα κι εγώ με το μετρό. Η κατάσταση εννοείται ασφυκτική. Κι έξω απ' το λαγούμι, ακόμα χειρότερη. Έντονη φωτοχημικά εμπλουτισμένη υγρασία κι ένα πλήθος, παραληρώντας, να σπρώχνεται στα πεζοδρόμια, για να μπει όσο γίνεται γρηγορότερα στην τρύπα του. Ναι στην τρύπα του! Την κυψέλη που υποδέχεται το ανώνυμο αυτό ρεύμα που μόνη του έγνοια έχει να λαδώνει νυχθημερόν τη μηχανή που παράγει καυσαέριο και σκατά.
Χα! Καθημερινό πανηγύρι. Μόνο που αντί για χαρούμενες φατσούλες και πολύχρωμα λαμπιόνια έχεις να αντιμετωπίσεις μοχθηρούς σαλτιμπάγκους που έχουν ήδη ανταλλάξει την ψυχή τους με μια θέση πάρκινγκ. Αγχωμένους κλόουν που πίσω απ' το ψεύτικο χαμόγελό τους έχουν κρυμμένη μιαν άχρωμη και άμορφη μάσκα που 'χει κυριαρχήσει στις εκφράσεις του προσώπου που κάποτε ίσως να είχαν.
Μελαγχολώ με την ιδέα πως αν ζήσω μ' αυτούς, θα τους μοιάσω. Αν αυτό δεν έχει ήδη συμβεί, φυσικά.