4 χρώματα με άρωμα μαστίχας Χίου (No zugar)

Δημιουργία! Δημιουργία! Δημιουργία!
Σ' ένα αρχείο που μυρίζει κουλουράκια με κανέλλα, αντιγράφω όσα μείναν στο μυαλό μου από τους εφιάλτες, που σαν τυράγνια χρωστούμενη, εμφανίστηκαν τον τελευταίο καιρό και με ψιλοφαρμάκωσαν .


Υπερέβην εαυτόν! Γράφουν οι εφημερίδες μέσα μου κι εγώ τις κοιτάζω μασώντας μαστίχα Χίου κι απορώ!!! Μα τι λεν; Ποιόν εαυτό; Πού τονε βρήκα; (που λεν κι εδώ χάμου) Ίσως αυτόν τον ξεχασμένο στα πηγάδια με τις χτεσινές τοξίνες.
Ναι αυτόν!
Ναι τοξίνες!
Ναι πηγάδια!
Που νόμιζα λασπόνερα από βροχή και χώμα κι αυτά γυαλίζουν τα νερά τους και στην έρημο της παρατεταμένης Αλκυόνης.

Μίνκια!!! Ζούπα!
Ξημέρωμα! Γεμάτο σύννεφα.
Ανατρέχω στα ξημερώματα της ζωής που έζησα και βρίσκω θραύσματα από λέξεις που δεν είπα κι από άλλες που πέσαν σα μολύβι και βαλσάμωσαν ό,τι είχε απομείνει ζωντανό. Μισά διηγήματα. Μισά τραγούδια. Μισόλογα. Απ' το μισό ή απ' το μίσος;
Τι μεσολάβησε απ' την πρώτη έκδοση του Κάμα Τσούχτρα του Ν. Πλατή μέχρι την τροποποιημένη τελευταία; Μια ζωή! Απ' το Λεφορείο για τον Πολύγυρο μες το χειμώνα, στο αστικό για την Ομόνοια. Έμεινε ο χειμώνας όμως. Κάτι είναι κι αυτό. Κουτσουρεμένος, με χαρακτηριστικά Μαΐου, αλλά έμεινε.

Τεσππα!
Πάει πέρασε! Αυτό ήταν. Τώρα θα κοιτάζω τ' άστρα γεμάτος ενοχές απ' την όποια απραξία προκύψει, σκεφτόμενος πως τα καλά θα έρθουν. Όπως κι ο Γκοντό.