Ricomincio da 3

Γυρίζω από δω, γυρίζω από κει, ψάχνω από δω, ψάχνω από κει. Κάτι χάνω, κάτι βρίσκω. Σκούπα, μάπα κι όλα τα καθημερινά ανά χείρας. Αναποδιές και ζόρια τα πρωινά, χαρές, φίλοι, βόλτες τα βράδια. Που να ‘ναι άραγε εκείνη η αφίσα του Λουστάλ; Που να ‘ναι τα σεντόνια οι πετσέτες, το καινούργιο βιβλίο που αγόρασα; Το πάτωμα γεμάτο νάιλον και κολλητικές ταινίες. Θέλω τρία στρέμματα κουρτίνες. Τα χέρια μου ιδρώνουν. Τα «Ορφανά» του Τομ Γουέιτς συνεχίζουν να ‘ναι όμορφα και το καλοκαίρι. Τόσο όμορφα σαν εκείνο τον κίτρινο ξεθωριασμένο δίσκο με τον οποίο μου συστήθηκε πριν από 26 χρόνια στο τουριστικό της Ιερισσού. Αισθάνομαι ότι δε μ’ αγγίζει τίποτα. Ούτε τα 40ρια, ούτε οι λιμοί και καταποντισμοί που δίνουν οι τηλεοράσεις. Φυσάει! Απ’ τη μια μεριά ελίτσες κι απ’ την άλλη ένα έλατο, κανα δυο θάμνοι μια λεπτή ελιά και μια μουσμουλιά που μάλλον θα δώσει το όνομά της σ’ αυτό το σπίτι. Το νέο μου σπίτι εδώ και μια βδομάδα. Το σπίτι με τη μουσμουλιά. Ο Βέργκα μου στέλνει φιλιά απ’ την αιωνιότητα. Τα δέχομαι μ’ ένα χαμόγελο και απ’ το ανοιχτό παράθυρο στέλνω το βλέμμα μου ψηλά στο Φαλακρό. Με μιας κοκκινίζει, αλλά αντιλαμβάνομαι ότι είναι απ’ τις ακτίνες, που του στέλνει ο ήλιος πηγαίνοντας να ησυχάσει κάπου πίσω απ’ το Μενοίκιο.
Ο κόσμος γύρω μου νυχθημερόν πίνει καφέδες προσπαθώντας να ξεχάσει τη φτώχεια του και την ανυπαρξία προοπτικής. Ίσως να προτείνω μελλοντικά στον Τζάρμους κάποιο σενάριο για το επόμενο «Καφέδες και τσιγάρα». Εδώ όπου το χωριό προσπαθεί να γίνει πόλη και ευτυχώς δεν τα καταφέρνει. Εδώ που ξαναγύρισα, έπιασα σπιτάκι και προσπαθώ να ξαναρχίσω απ’ το 3. Στη ΔΡΑΜΑ.

Το έργο που κανιβάλισα είναι της πολύ καλής Συριανής Εικαστικού Σοφίας Ρούσσου.

Α! Έχουμε και γενέθλια αυτές τις μέρες.