Πρωινός καφές + Μουσική στη Δράμα ή αλλιώς "Τα σπινιαρίσματα, ο πλανόδιος και η μαδημένη γούνα"

Ξυπνάω πρωί απ’ τις σπασμένες εξατμίσεις (και το σβήνω κατευθείαν, γιατί αυτό συμβαίνει στην Αθήνα, όχι εδώ)
Κοιτιέμαι στον καθρέφτη. Θέλω ξύρισμα και αναδόμηση ελλιπών ενεργειών. Για το ξύρισμα ντάξει. Για τα υπόλοιπα θα πάω στον Γουντσίδη.
Jazzmatazz - Take A Look (At Yourself)

Ξυπνάω πρωί απ’ τις απειλές μποτιλιαρισμένων υποψήφιων δολοφόνων. Από τρελά σπινιαρίσματα και ξέρεις ποιοός είμαι ΓΩ ρεεεε!!! Ευτυχώς η ελιά στο παράθυρο κι ο διπλανός που παίζει με το εγγόνι του με ξαναφέρνουν στην πραγματικότητα. Είναι μια απ’ τις στιγμές που συνειδητοποιώ ότι κάποιος έχει αντιγράψει πολύ άσχημα τους εφιάλτες μου και μου τους παρουσιάζει κατά καιρούς για ζωή. Άλλες φορές δέχομαι το πακέτο κομπλέ με όλες τις προσφορές του κι άλλες σαν αυτό το πρωί απλά χαμογελάω και πλακώνομαι στους Limp Bizkit - Counterfeit

Απ’ το δρόμο ακούγεται ένας πλανόδιος με το ακορντεόν του να καλημερίζει τις νοικοκυρές με τα κύματα του Δουνάβεως. Σ’ αγαπώ γιατί είσαι ωραία! Του φωνάζει η νιόπαντρη από απέναντι. Κι αυτός της λέει Ευχαριστώ! Κι εγώ σ’ αγαπώ! Και προχωράει μιξάροντας ένα ραστ σόλο με το Bass paradis των Mau Mau

Ο καφές, πρωινό βάλσαμο, ξυπνάει το μάτι και το στέλνει σε μια κίτρινη αφίσα με μωβ μικρούς πάνθηρες να σχηματίζουν σε σειρά μακεδονικούς μαίανδρους. Ψηλά γράφει ράδιο κιβωτός 92,5 πιο κάτω Σαβ. 3 Φεβρουαρίου ’96 και πιο κάτω με μεγάλα γράμματα MODE PLAGAL. Τραβάω μια γερή γουλιά καφέ και φέρνω στο νου μου την πρώτη λάιβ εκτέλεση του Funky Βεργίνα

Με το ξημέρωμα την κάναμε για Στρούμνιτσα, σε κάτι φίλους. Το άλλο πρωί βόλτα στον Βαρδάρη – Αξιό και το βράδυ στα Σκόπια σε μια πρώην (ίσως και «νύν» τότε) εργατική λέσχη, με προθήκες γεμάτες αθλητικά τρόπαια και παλιά μπουκάλια κρασί, καρέκλες και τραπέζια με φορμάικα μαζεμένα στη γωνία και στη σκηνή SUPERHIKS Ξανακούω το Optimi και το μυαλό μου θολώνει. Το επαναφέρω και σκέφτομαι πως η ζωή είναι κάτι, που τόσο πολύ που έχουν προσπαθήσει οι πάντες να εξηγήσουν, εγώ αυτή τη φορά απλά θα αδιαφορήσω και θα πάω για εσπρέσο δίπλα απ’ τα Αστέρια. Θα σκεφτώ για ακόμη μια φορά πως τα πτώματα συνήθως μυρίζουν άσχημα όταν αποσυντίθενται, τα Αστέρια γιατί όχι; Η λύτρωση αντί απάντησης θα έρθει απ’ τους Bisca. Φέρνω στα χείλη μου τους πρώτους στίχους Oggi Non Ho Niente Da Dire … και βαδίζω αργά για το εργοτάξιο «Ο Κήπος της Πονειρούπολης». Χαμογελώ όταν σκέφτομαι ότι ο πάγος της Δραμινής απάθειας απέναντι στα κάθε είδους λαμόγια έχει εμφανίσει ένα ρήγμα που ίσως να αποδειχθεί μοιραίο στον πόλεμο ενάντια στην τοπική μαφία.
Τη μέρα που η μικροαστική παράνοια θα εγκαταλείψει το παιχνίδι, και τη στιγμή που δεκάδες νεκρά περιστέρια θα μαδάν με το ράμφος του τη γούνα της αλίκης, θα ήθελα απ’ τα μεγάφωνα της πλατείας να ακούγεται το World Without Fear των Αntibalas.

Σε περίπτωση που δεν ανοίγουν τα τραγούδια, ακούστε τα ΕΔΩ