Το πρωινό φθινοπωρινό με βροχούλα η οποία δεν έχει αποφασίσει αν ήρθε για να μείνει ή έτσι πέρασε για ένα γεια.
Το μεσημεράκι, με τη βροχή να αποφασίζει ότι θα εγκαταλείψει τη μαγευτική πόλη μας για άλλα μετερίζια, με βρίσκει με φρέσκο καφέ στο μυαλό να χαζεύω απ’ το τζάμι ένα έργο τέχνης.
Βγαίνω και πηγαίνω πιο κοντά για να προσέξω τις λεπτομέρειες. Είναι πολύ όμορφο!
Με την εικόνα του στο μυαλό κατεβαίνω τον πεζόδρομο.
Η πλατεία είναι άδεια, βρεγμένη και στην μοναξιά της ομορφούλα.
Ανεβαίνω στη Βενιζέλου θαυμάζοντας για ακόμη μια φορά το Καφενείον «Ελευθερία». Χτες το απόγευμα, σε μια παρέα συζητούσαμε πως αυτός που κατάστρεψε το εσωτερικό του πανέμορφου αυτού καφενείου γεμίζοντάς το με οθόνες τηλεοράσεων, κιτς τραπεζοκαναπέδες και ψευδοροφή με πλαστικά αμπελόφυλλα, πρέπει να είχε πολύ ταλέντο. Η συζήτηση τράβηξε σε μάκρος …..
Λίγο πιο πάνω προσέχω μια αφίσα της ομάδας we few για μια προβολή μεθαύριο το βράδυ. Sacco e Vanzetti (1971) του Giuliano Montalbo με τον Gian Maria Volontè. Σκέφτομαι πως σ’ αυτή την πόλη υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν ωραία πράματα, ζουν ωραία τη ζωή τους αδιαφορώντας για την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της ομοιομορφίας και της πνευματικής και αισθητικής ένδειας.
Καταλήγω έξω απ’ το σπίτι μου. Βγάζω τη μηχανή και φωτογραφίζω ένα τριαντάφυλλο που τόλμησε.
Ανεβαίνω στο σπίτι κι από κει φωτογραφίζω τη Δράμα σε αρμονία με τα σύννεφά της.
Ετοιμάζεται αέρας δυνατός. Το μυρίζω στην ατμόσφαιρα. Είπαν θα χειμωνιάσει απότομα Μαρία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου