Είναι κι η .... Άνοιξη

Οι ρυθμοί είναι πρίμιτιβ, οι κιθάρες όμως είναι μοντέρνες, καινούργιες, σαν αυτές του Remain in life στα 80’ς που μας πήραν και μας σήκωσαν. Η-μερολόγια μέσα σε κλάματα και απόγνωση που πλέον δεν έχουν καμιά επίδραση. Σχέδια, ζωγραφιές, ποιήματα, στιγμές που ίσως στο βάθος τους να κρύβουν χίλια πράματα, που επίσης δεν έχουν καμία μα καμία σημασία. Ακόμα και κάποιοι που ζουν κατεστραμμένοι μέσα σ’ αυτές, κοιτάν πίσω απ’ τις λέξεις, τα μελάνια και τα κραγιόν, με μια τεράστια απορία, που κάτω από άλλες συνθήκες, σε άλλες εποχές, ίσως να έσπαγε κόκαλα. Σήμερα όμως, το βλέμμα τους παραμένει τόσο κενό και τόσο ανίσχυρο, που στην απάθειά του, ούτε καν τρομάζει.

Είναι κι η ……… Άνοιξη

Και τα ….τραγούδια…. Σαν τα σχέδια και τα ποιήματα στέκουν φορτωμένα να κοιτούν το μέλλον, με μια τόσο μεγάλη απογοήτευση που ο ρόλος τους αλλάζει, που σχεδόν χάνουν ό,τι απέμεινε απ’ το χρώμα τους. Τελευταία, κάνω βόλτες με το αμάξι και δε θέλω ν’ ακούω μουσική. Γυρνάω στα χωριά ψάχνοντας σουβλατζίδικα, τα οποία ποτέ δεν επισκέπτομαι. Τα βάζω σκοπό στην αρχή της κάθε βόλτας μου, απ’ την οποία επιστρέφω, όταν βρω το πρώτο που ανταποκρίνεται σε κάποια εντελώς αφηρημένα στάνταρ που αλλάζουν κάθε φορά.

Οι ρυθμοί είναι πρίμιτιφ, οι κιθάρες όμως, διαπιστώνεις πως δε μπορεί να είναι μοντέρνες, δε μπορεί να είναι καινούργιες, σαν αυτές του Phil Manzanera, που μας πήραν και μας σήκωσαν. Οι αιτίες πάρα πολλές.

Είναι κι η …. Άνοιξη.

Στα e-μερολόγια τα λόγια δε μοιάζουν ίδια με τα η-μερολόγια. Κι αν έχουν εικόνες, τις βρήκαν με το Google και τις κατέβασαν από κάποια σελίδα απ’ το Ανατολικό Τιμόρ. Γι’ αυτό είναι τόσο φανταχτερές. Στα e-μερολόγια, η εμπειρία είναι συμπυκνωμένη με ζάχαρη, έτοιμη προς κατανάλωση, επεξεργασμένη. Δεν έχει τπτ να εξηγήσει, να αφαιρέσει, να ξεβάψει και μετά να ξαναβάψει.

Δεν ξέρω τελικά τι μ’ αρέσει, απλά γιατί δε νομίζω να ξέρω και πολλά με βεβαιότητα.

Είναι κι η ……… Άνοιξη

Αυτά που λες Μαρία!