Σκέψεις απλές, καθημερινές, λίγο πριν την κατάρρευση ή Ακόμη ένα σχόλιο για την κρίση

Η απογοήτευση είναι διάχυτη στα πρόσωπα μας. Όπου κι αν γυρίσεις, νοητικά μπλοκάκια κι υπολογισμοί. Λογαριασμοί και σκέψεις:

Τι καταργείται

Τι μου παίρνουν

Τι χάνω

Τι θα μου λείψει

Θα τα βγάλω πέρα;

Φώναζα για τους δημόσιους, τους αποκαλούσα κοπρόσκυλα και τώρα που τους πετσόκοψαν, πρέπει να κλείσω το μαγαζί μου, γιατί ήταν οι βασικοί πελάτες μου.

Το μυαλό στα περαιτέρω.

Θα χρειαστώ άλλη δουλειά;

Θα χρειαστώ δεύτερη δουλειά;

Θα λείψει όμως από κάποιον που δεν έχει καθόλου …

Κι αρχίζουν οι ηθικές εκπτώσεις.

Και τι να κάνω δηλαδή; Να πεινάσω;

Να σου κι ο κοινωνικός αυτοματισμός.

Ο σώζων εαυτόν σωθήτω!!!

Κι αν μου κάτσει και καμιά μυστήρια φάση, θα μπουκάρω στο μέλι κι όποιον πάρει ο χάρος.

Κι αρχίζουν τα πράγματα να χοντραίνουν.

Σιγά μη λυπηθώ! Εμένα με λυπάται κανείς;

Η επικαιρότητα βαράει κατευθείαν στην καρδιά σου. Ξέρεις ότι όλες αυτές οι θυσίες δε θ’ αποδώσουν, ότι τα χειρότερα δεν είναι μακριά και κυρίως ότι δεν υπάρχει φως στο τούνελ και νοιώθεις να χτυπάς την πόρτα της κατάθλιψης. Η λέξη της εποχής: Κατάθλιψη.

Το στόμα μας βουβό. Κι αφήνουμε να μιλάνε για μας οι κάθε λογής πάμπλουτοι τηλεοπτικοί κλόουν. Η απαξίωση της πολιτικής γίνεται με τρόπο που βολεύει αφάνταστα τους νοσταλγούς της στρατιωτικοποίησης της κοινωνίας. Το περίφημο «όλοι ίδιοι είναι» έχει γίνει καραμέλα, στα στόματα των θυμάτων των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων. Λες και τα λεφτά τα έφαγε ο Βουλγαράκης με τον Κοροβέση κι ο Τσοχατζόπουλος με την Παπαρήγα. Κι αντί να πάρουν με τις πέτρες τους υπευθύνους για την κρίση νουδουλαοπασοκους, τους αφήνουν να κομπάζουν και να αλωνίζουν στα κοινοβουλευτικά έδρανα, βιάζοντας τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα

Απ’ την άλλη, τα ανδρείκελα της κυβέρνησης προσπαθώντας, «παντί τω τρόπω», να γαντζωθούν στην εξουσία, κάνουν έκκληση για συνεργάτες. Δημοσιογράφους, συνδικαλιστές, ό,τι να ‘ναι. Τα λεφτά είναι καλά και βέβαια η προσέλευση αθρόα. Διαμορφώνεται κλίμα κατοχής. Οι γερμανοί κι οι γερμανοτσολιάδες υποτακτικοί τους. Οι χουντικοί και οι έλληνες «καλοί και ήσυχοι νοικοκυραίοι», σύμμαχοι της φαιάς τάξεως. Και το χειρότερο είναι ότι όταν με το καλό, μετά από λίγο ή πολύ, με μικρό ή μεγάλο κόστος, απελευθερωθούμε, τότε οι δωσίλογοι θα μας κάτσουν πάλι στο σβέρκο ως σωτήρες.

Αντιλαμβάνεσαι, ότι η γνώση κι η συνείδηση αποτελούν πλέον πληγές και σκέφτεσαι ότι τα επόμενα χρόνια, ενόσω οι φτωχοί θα μοιραζόμαστε τις σάρκες μας, στο εργοδοτικό πάρτυ που θα παίζει, θα φάμε πολύ μπάλα και πολύ τσόντα στη μάπα.

Αυτά που λες Μαρία! Εκεί τα ψιλοφτύνεις.

Δράμα 5 Μαΐου 2010