Δειλά δειλά σκαν μούρη και περιεργάζονται τον χώρο. Γνωστός αλλά παλιοκαιρισμένος τόσο που μοιάζει ξένος. Κοιτάνε γύρω και το αφτί στημένο μην ακουσθεί κανένας θόρυβος που απαιτεί άμεση επέμβαση. Α! αυτό δεν είναι δική τους δουλειά. Μάλλον δική μου είναι και τους τη φόρτωσα καθώς τις είδα να βγαίνουν. Για την ακρίβεια μόλις τις είδα είπα μέσα μου: Να πού θα φορτώσω τα βάρη μου! Να πού θα αφήσω για λίγο τις ευθύνες μου! Κι αυτές δέχτηκαν. Δεν κάνει όμως, δεν είναι δικιά τους δουλειά. Α στις αφήσω να σεργιανίσουν μόνες, λεύτερες απ’ τις δικιές μου έγνοιες.
Κοντά μεσάνυχτα κι οι λέξεις βγήκαν παγανιά. Δεν ξέρω πια τι να τις κάνω. Ούτε κι αυτές φαντάζομαι ξέρουν πια τι να κάνουν με μένα. Τις κοιτάζω από ψηλά ν΄ απομακρύνονται. Εννοείται, χωρίς να με χαιρετίσουν. Αν και μου φάνηκε σα να διέκρινα ένα addio.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου