Πόσα ποιήματα για να κρύψουμε αυτό που πραγματικά νοιώθουμε;
Ε να! θ’ αρχίσω να γράφω πάλι για σκάλες που ανεβοκατεβαίνω για ταβάνια για δρόμους και ταξίδια, θα βάζω και τραγούδια στο ενδιάμεσο σα γνήσιος ραδιοφωνατζής για να βάψω μ’ άλλα χρώματα το γκρίζο αλλ’ αυτό θα αντιστέκεται.
Τα κουτάκια της μπύρας ανοιγοκλείνουν αλλά δεν αλλάζει τίποτα. Πόσα κουτάκια μπείρας χρειάζεται να σπάσουμε στα χέρια μας για να βαδίσουμε σε δρόμο ήρεμο, λυτρωτικό;
«Μια ήσυχη ραδιοφωνική εκπομπή» Κάθε Πέμπτη στις 8 Ράδιο Κιβωτός 92,5 Σα να πέρασε ένας αιώνας. Μπορεί και να πέρασε
1 σχόλιο:
εχμ.. με έκανες να σκεφτώ ότι ίσως γράφουμε για να κρυβόμαστε.. να κρύβουμε κάτι.. Νόμιζα ως τώρα -τί λέω "νομιζα", σίγουρη ήμουν- ότι γράφουμε για να φανερώνουμε σκέψεις, συναισθήματα.. να αποκρυπτογραφούμε το απομέσα.. να το βγάζουμε στο φως και να τινάζουμε τη σκόνη.. Τώρα δα όμως αρχίζω να το ξανασκέφτομαι!
[δεν εχω πισι κ τρεχω απο δω κι απο κει γι αυτο εχω αραιωσει.. με φάγαν και τα ταξιδια]
:)
Δημοσίευση σχολίου