Broken στόρι

Broken στόρι

Ποτέ δε θα καταλάβω τι είναι αυτό που νοιώθω τα πρωινά όταν ξυπνάω με τη σκοτούρα της νύχτας στο κατάστρωμα και την ανάγκη για περισσότερο οτιδήποτε και σίγουρα λιγότερο απ’ το κακό που μετατρέπει το φως σε κάτι εκδικητικό.

Κοιτάζω απ’ την τεράστια μπαλκονόπορτα και έχω την αίσθηση ότι κυριαρχώ στη δικαιοσύνη του μεγάρου αλλά και στα νοικοκυριά απέναντι που μόνο η επαφή μαζί τους φτάνει να γκριζάρει το τοπίο που ….

λες η μέρα νάναι σκοτεινή επειδή στη μάχη με τα χρώματα νίκησαν οι λευκές αποχρώσεις του μαύρου που εκπέμπονται απ’ τα θλιβερά δυάρια των νοικοκυραίων;

Σε λίγο θα κατεβώ, θα περάσω απέναντι, στην πολυκατοικία και με την πρόφαση της παράδοσης μιας πίτσας …. – μπα πρωί είναι - …… ή καλύτερα να πω πως μοιράζω φυλλάδια – μπα στα φυλλάδια δεν ανοίγουν - … Το βρήκα θα πω στο κουδούνι που θα απαντήσει ότι είμαι ο ταχυδρόμος – Ναι !  στους ταχυδρόμους όλοι ανοίγουν, ανεξάρτητα το πόσες φορές χτυπάνε συνήθως - …. θα μπω μέσα, θα ανέβω στην ταράτσα και θα κόψω μερικά αλουμινένια κλαράκια απ’ τις κεραίες για να στολίσω οτιδήποτε δεν λαμβάνει ηλεκτρομαγνητικά σήματα. Αυτό θα κάνω!

Ύστερα αφού νυχτώσω θα πάω στο δημοτικό μέγαρο και θα ανάψω όλα τα φώτα της πόλης. Οι φίλοι μου όλοι θάναι παραταγμένοι κατά μήκος της μεγάλης πλατείας, θα χειροκροτούν, κι εγώ με τα σακιά του Αίολου παραμάσχαλα θα κάνω ένα ΦΦΟΥΟΥ και θα τα σβήσω. Απ’ τα μεγάφωνα θα ακούγεται το τραγούδι της Πίτσας Παπαδοπούλου «Τζάμπα καίει η λάμπα» και οι ηλεκτρολόγοι του δήμου μας θα με χειροκροτούν ακατάπαυστα καταφανώς ευχαριστημένοι που δεν πρόκειται να ξαναδουλέψουν. Οι καλύτεροι απ’ τους φίλους μου μέχρι να ξημερώσω θα ‘χουν μαζέψει τα γυαλιά απ’ τις σπασμένες λάμπες και η αυγή – χρυσή ή μπακιρένια δεν έχει σημασία – θα με βρει να κοιμάμαι σ’ ένα πανέμορφο γυάλινο παλάτι διακοσμημένο με τα ανεξίτηλα γράμματα που δηλώνουν τη μάρκα της κάθε λάμπας. Philips 120watt – Osram 80watt τα γκρίζα πρωινά θα βρέχω τα γράμματα με φωσφοριζέ Hip Hop σάλιο και με φλογερές ματιές θα φωτίζω τις ώρες που μελαγχολώ.

Πώς να αισθάνονται άραγε οι ηλιοσυλλέκτες των θερμοσιφώνων στο σκοτάδι;

Μπορούν να ζευγαρώσουν με μικρά μελένια κεράκια; ή δεν τους το επιτρέπει η ηθική τους;

Ένα πλαστικό παντζούρι απέναντι είναι στραβό.

Η λογική της ευταξίας και της ευθυγράμμισης που έχω διδαχτεί με προστάζουν να πεταχτώ στην απέναντι πολυκατοικία και να το διορθώσω. Να το φέρω στα ίσα με τα υπόλοιπα.

Δεν θα το κάνω.

Στη φύση δεν υπάρχει  η ηθική της ευθείας η σκληρότητα της φουτουριστικής τάξης, η παγωμένη ομορφιά της ομοιογένειας. Υπάρχει η λογική της αλληλεγγύης του αυτόνομου εργάτη σκουληκιού που τρεφόμενο αναδομεί τα φύλλα του δένδρου και του τα προσφέρει για τροφή γράφοντας με τα υγρά του υπόλοιπα, τεράστια «Καλή όρεξη» στο έδαφος – τραπεζομάντιλο.

Δεν θα το κάνω.

Σαν καλός σταχανοβίτης της εξέγερσης, αντιστεκόμενος στην επίκτητη εντολή της εικαστικής ομογενοποίησης προς διατήρησιν του Νευτώνειου ή ακόμα χειρότερα Αριστοτελικού κοινωνικού δόγματος  αφήνοντας το παράταιρο στραβό στόρι απέναντι να αποφασίσει μόνο του την πορεία του θα κάνω και σήμερα την καλή μου πράξη στην υπηρεσία της επανάστασης. Αμέσως μετά θα στείλω αυτή την παραφωνία στο ενεργειακό υπερπέραν συστημένη προς κ.κ. Τίμοθυ Λήρυ, Γαουδί, Σάμιουελ Μπέκετ, Τεοντόρ Αντόρνο, Γκι ντε Μπωρ προς βρώσιν και απόλαυσιν.

Αυτοί χαρούμενοι θα στείλουν τα αιωρούμενα ηλεκτρόνια της  σκέψης τους στο «μπαρ κάτω απ’ τη θάλασσα» ή ακόμα καλύτερα στο «ρεστοράν στο τέλος του σύμπαντος» κι όλα θα τελειώσουν μ’ ένα ξέφρενο γλέντι όπου θα φάμε, θα πιούμε και νηστικοί θα κοιμηθούμε.