ZHTO TO ETHNOS!

Ντιν Ντον Ντιν Ντιν Νταν Ντανυ ντε Βίτο
Τιν Τον Τιν Ταν Τιν Τίντερστικς
Ψιν Ψομ Ψαλ Ψάλτης

Τι όμορφα να παίζεις με τις λέξεις!

Κουπ Καπ ΚΥΠ Κήπος
Κυπ Καπ Κουπ Κούπες
Κουπ Κυπ Καπ Μπάτσος
Ωχ! Τώρα αυτός τι θέλει εδώ πέρα;

Τι όμορφα να πέζις με τις λέξις, χορίς μπάτσους!

Και τι μαθαίναμε τόσα χρόνια;
Και η παράδοση;
Και η συνέχιση της ιστορίας μας;
Και η φυλή μας;
Και η θηλή μας;
Και η συνέχιση της πιστολίας μας;
Και η παράλυση;
Και τι μαραίναμε τόσα χρόνια;

Θα πάρω το πεζοδρόμιο στον ώμο και θα ξεφορτώσω πάνω μου όλα τα βήματα πού 'χει στη ράχη του. Μετά θα τα χωρίσω σε κατηγορίες και θα τα αρχειοθετήσω έχοντας ως πρώτο κριτήριο την βαρύτητα της κάθε μιας πατημασιάς. Αμέσως μετά θα χαράξω διάφορες υποκατηγορίες με γνώμονα το πόσο έχει ασχοληθεί με την κάθε μια πατημασιά α) η τέχνη β) η πολιτική γ) η οικονομία δ) η ψυχολογία και η φιλοσοφία και ε) η μεταφυσική λαμβάνοντας υπ' όψη μου επιστημονικές εργασίες, δημοσιεύματα του τύπου αλλά και προφορικές μαρτυρίες.
Με το πέρας της εργασίας μου θα ανάψω ένα πούρο δεξιόστροφο και θα αφιερώσω κάθε ένα απ' τα δαχτυλίδια του στις όμορφες στιγμές που χάθηκαν στα δαχτυλίδια του καπνού που ήταν αφιερωμένα στις όμορφες στιγμές που χάθηκαν στα δαχτυλίδια του καπνού....


ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΚΥΡΙΕΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΙ
ΘΑ ΓΡΑΨΩ ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΚΟ

ΚΛΑΨ!!!
ΛΥΓΜ!!!
ΣΝΙΦ! ΣΝΙΦ! ΣΝΙΦ!

ΥΓ: Κάθε σκέψη που χάνεται εξαφανίζεται με διαδικασίες πνευματικής έκτρωσης με τις οποίες φυσικά καμιά θρησκεία δεν είναι αντίθετη. Αυτό δα έλειπε!



Ayta pou les Maria!

MADMALADES

Ο Μύθος των τρελών μαρμελάδων

Αύγουστος 1967 Stoneheads Αύγουστος 1967 Stoneheads Αύγουστος 1967 Stoneheads Αύγουστος 1967 Stoneheads Αύγουστος 1967 Stoneheads Αύγουστος 1967 Stoneheads

Πρώτη φορά απ' το 1834, την χρονιά των μεγάλων ενεργειακών αλλαγών, κάτι τόσο πολύ φορτισμένο, έκανε την εμφάνιση του στην ατμόσφαιρα του μυστηριώδους πεδίου των πέτρινων κεφαλών. Η έγχρωμη αστρική σκόνη στα ενεργειακά χείλη των τεράστιων λίθων, σκόρπισε στο υγρό περιβάλλον ανησυχία και πρόσθεσε κι άλλο μυστήριο, στο ήδη φορτισμένο με θρύλους τοπίο. Κάποιοι είπαν ότι έρχεται η συντέλεια του κόσμου. Κάποιοι ότι υλοποιήθηκαν τα έγχρωμα οράματά τους. Ενώ κάποιοι άλλοι τέλος, ότι ούτε σκόνη υπάρχει ούτε τίποτα, κι ότι όλα αυτά είναι στο μυαλό μιας μικρής παρέας χίπηδων, που έχει κατασκηνώσει κατακαλόκαιρο μες τον ήλιο. Το χρώμα όμως στα φτερά των πεταλούδων άρχισε μέρα τη μέρα να αλλάζει, μαρτυρώντας πως κάτι πολύ δυνατό είχε συμβεί. Άρχισε να γίνεται όλο και πιο μωβ.
"Πιο μωβ κι απ' τα χείλη της Γκρέϊς Σλίκ" μονολογεί ο αλλοπαρμένος νεαρός μαθηματικός με το συμβατικό όνομα Μπιλ. Kι αυτό το απίθανο μικρoσύστημα, με τις απίστευτες δυνατότητες, που έχει κολλήσει στο μυαλό μου από κείνο το βράδυ... Τι μυστήριο!

Χωρίς να χρονοτριβεί, τρέχει στο διπλανό παράπηγμα να μοιραστεί την εμπειρία με τον Τζο, τον νέο φίλο και σύντροφο στις πνευματικές του αναζητήσεις .

Ο στρογγυλοπρόσωπος Τζο, καθισμένος σε κάποια μυστηριώδη στάση γιόγκα, δείχνει να μην αντιλαμβάνεται την ανήσυχη παρουσία του φίλου του.
- Εϊ Τζο! κάτι περίεργο συμβαίνει εδώ! Έλα να δεις! Τζο ... μ' ακούς;
- Τι συμβαίνει Μπιλ; Εδώ και λίγη ώρα με πολιορκεί ένα σύννεφο αρνητικής ενέργειας απ' τη μεριά σου. Τι είναι αυτό που σ’ απασχολεί τόσο πολύ;
- Θυμάσαι εκείνο το βράδυ με τις αμφεταμίνες που νοιώσαμε την αστρική σκόνη να πέφτει πάνω μας;
- Ναι ? και;
- Κάτι σοβαρό συνέβη, κάτι που δε μπορώ να εξηγήσω! Θυμάσαι τι αγοράσαμε προχτές; Εσύ είχες πάρει δυο κιλά φράουλες για μαρμελάδα κι εγώ δέκα κίτρινες πεταλούδες.
- Ε και;
- Τι ε και; Για δες τις πεταλούδες! Το χρώμα τους έχει αλλάξει! Και μάλιστα χωρίς κανένα λόγο.
- ΩΩΩΩ!!!!!!
- Και δεν είναι μόνο αυτό. Απ' τη μέρα που φάγαμε τη μαρμελάδα, που έφτιαξες με κείνη την Σερβίδα τη Μαντλίν, κάτι έχει κολλήσει στο μυαλό μου και δε μ' αφήνει να ησυχάσω .
- Μίλησε μου αδερφέ μου. Γιατί κι εγώ έχω αρκετά να σου πω.

Ο νεαρός αριστούχος κομπιάζει για λίγο και συνεχίζει
- Αν και ασχολείσαι με τα τρόφιμα, θα έχεις ακούσει για τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές ....
- Ναι! κάτι μεγάλες κατασκευές που έχει ο στρατός και η NASA και που έχουν, λένε, πολλές δυνατότητες στους μαθηματικούς υπολογισμούς.
- Ακριβώς! Φαντάσου τώρα όλο αυτό το σύστημα στο μέγεθος του φορητού πικάπ, να εξυπηρετεί ακόμη και τις πιο τρελές ανάγκες μας
- Κάτι σαν τζίνι δηλαδή!
- Ακριβώς! κι αυτό το τζίνι να βρίσκεται σε κάθε σπίτι, σε κάθε γραφείο, παντού!
- Τρελό πραγματικά! Το δικό μου μπροστά του μοιάζει ήδη ξεπερασμένο.
- Δε με νοιάζει, πες το μου μ' ενδιαφέρει !
- Είναι πολύ κακό αλλά θα στο πω !Έχει προχωρήσει τόσο η τεχνολογία που τα ζώα στις φάρμες του πατέρα μου γεννιούνται χωρίς αισθητήρια όργανα, με ατροφικά πόδια. Ζουν μέσα σε πλαστικά παχνιά και μεγαλώνουν γρήγορα με αυξητικές ορμόνες, τρεφόμενα ανεξέλεγκτα κυρίως με ζωικά άλευρα που είναι ποτισμένα με αντιβιοτικά, αλλά και με τα κόπρανά τους , ώστε να ελαχιστοποιούνται τα έξοδα διατροφής. Κάτι πρέπει να .....

Αλλά πριν προλάβει να ολοκληρώσει τα απίθανα σενάρια που είχαν κολλήσει στο μυαλό του τις τελευταίες μέρες κι απειλούσαν να διαβρώσουν την κατά τα άλλα οικολογική συνείδησή του, νασου κατσουφιασμένη η Μαντλίν, χέρι χέρι με το μελαψό φίλο της, τον Κόφυ, τον επονομαζόμενο και "Ειρηνοποιό" .
- Τι έγινε παιδιά;
- Γεια σου Μαντλίν, γεια σου Κόφυ. Τι έγινε ρε παιδιά, γιατί τέτοια μούτρα;
- Τίποτα μωρέ .... Απλά εδώ και κάποιες μέρες .... πώς να σας το πούμε .... έχουμε κάποια οράματα πολύ.... και χωρίς ντραγκς ε! ξενέρωτοι.
- Για λέτε... διακόπτουν ο Τζο και ο Μπιλ με μια φωνή .
- Είναι απαίσιο, αλλά θα σας το πούμε. Έτσι η Μαντλίν με τη γαμψή μυτούλα αρχίζει την διήγηση. Απ' τη μέρα λοιπόν που φτιάξαμε και φάγαμε τη μαρμελάδα, μας κόλλησαν κάτι πολύ μυστήριες ιδέες. Να εγώ για παράδειγμα, σκέφτομαι συνέχεια ότι είμαι .... υπουργός και....
- Ναι! κι εγώ ο Μωάμεθ, πετάγεται ξαφνικά ο Τζο! Λοιπόν παιδιά, ας σοβαρευτούμε κι ας σταματήσουμε για καμιά βδομάδα τα χημικά, γιατί πειράχτηκαν πολύ σοβαρά τα μυαλά μας....
- Ότι πείτε κύριε ΜακΝτόναλτ! αποκρίνεται ειρωνικά η Μαντλίν. Εσείς κύριε Γκέιτς μήπως έχετε καμία ιδιαίτερη επιθυμία;
- Έλα που παρεξηγήθηκες τώρα! Παραξηγιάρα! παρατηρεί με καλοσύνη ο Μπίλ και γυρίζοντας προς τον Κόφυ λέει: Ρε συ Κόφυ, δεν φτιάχνεις κανα τσιγάρο να πιούμε να ηρεμήσουμε, να διώξουμε αυτές τις χαζές σκέψεις και να ξεφύγουμε κι απ' τα κωλοχημικά που χάλασαν τα μυαλά μας.Τι λέτε κι εσείς παιδιά;
Όλοι συμφώνησαν γελώντας. Βαθιά όμως, μέσα τους, ήταν σίγουροι για ένα και μόνο ένα πράγμα, πως μετά τις διακοπές τίποτα δεν θα ήταν όπως πριν.

Αυτό το κείμενο γράφτηκε την εποχή που για πρώτη φορά τα μυαλά μας βομβαρδίστηκαν απ' τα media με τρελές αγελάδες. Με την πτηνοϋστερία των ημερών το θεώρησα επίκαιρο και το επαναφέρω στις οθόνες μας. Καλή μας όρεξη.

Επιμέλεια υποτιτλισμού STUDIO Stardust

Domenico Mattino

Γειά σας!
Είμαι ο Domenico Mattino.
Γεννήθηκα στις 15 Οκτωβρίου του 2005 στην Αθήνα.
Έχω μεγάλα μάτια, για να βλέπω καλά γύρω μου και κυρίως μπροστά μου, και μεγάλη μούρη με φίλτρο, για να μη μπαίνει ότι να 'ναι στα πνεμόνια μου.
Φοράω λαχανί φωσφοριζέ μπέρτα, για να μη με παραμαζέψει κανά αμάξι όταν περπατάω ή κανά απρόσεχτο πετούμενο όταν πετάω. Έχω ροζ πατούσες και όσοι με είδαν είπαν ότι μάλλον θα γίνω καλό παιδί. Αυτό όμως προς το παρόν δε μ' απασχολεί. Γιατί εδώ και πολύ λίγο σήκωσα κεραία με άστρο, μπας και μάθω να ονειρεύομαι. Όταν το καταφέρω, βλέπουμε.
Τα λέμε

ΟΤΑΝ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ

Όταν έρχονται τα σύννεφα, είναι η ώρα που δραστηριοποιείται η υπηρεσία αντιμετώπισης εκτάκτων αναγκών της επιτροπής φαντασιακής προστασίας των ξωτικών. Έτσι ακολουθεί ένας καταιγισμός μηνυμάτων από και προς τα αχυρένια σκιάχτρα: "Achtung! Achtung! Προσοχή! Προσοχή! Έρχεται βροχή! Σε λίγο όσα από μας είναι ξεσκέπαστα, θα παρατηρήσουν πως χωρίς να αυξηθεί πολύ ο όγκος τους, αισθάνονται υπερβολικά βαριά. Αν κάποια, τύχει και ζυγιστούν αμέσως μετά τη βροχή, ας μην ανησυχήσουν. Δεν είναι τίποτα σοβαρό. Με τον πρώτο ήλιο θα επανέλθουν στην κανονική τους κατάσταση"

Τα κοράκια έχουν εγκαταλείψει το αμπέλι εδώ και καιρό, ενώ οι σπουργίτες και οι τρυποκάρυδοι ελλείψει σταφυλιών το χρησιμοποιούν μόνο ως κρυψώνα. Ο τρύγος έχει τελειώσει και όσοι σάτυροι κοιμήθηκαν μεθυσμένοι μέσα στο σώμα κάποιας μαινάδας, με τα τραγίσια πόδια τους στην πλάτη, τρέχουν να προλάβουν το επόμενο πανηγύρι των Ηδονιστών Θεών, σε όποια γωνιά της γης κι αν ετοιμάζεται.
Στα χέρια τους συνθετητές ήχων και φορητοί υπολογιστές ψήνουν καθ' οδόν το επόμενο πάρτυ. Ρίχνουν το βάρος της σκέψης τους στα σταφύλια, που έχουν κεντήσει στα μπράτσα τους, κι απ' το μούστο που κυλάει στα δάχτυλα + σπέρμα από φρέσκια συνουσία, φτιάχνουν το πιο ταξιδιάρικο φάρμακο της πιάτσας. Πολλοί έχουν καταλάβει τι παίζεται, αλλά κανείς δεν επανέρχεται να το μαρτυρήσει. Όσοι γυρνάν πίσω και συνεχίζουν υποτελώς την διακονία στα πνεύματα του πάθους, πνίγονται απ’ το ίδιο το ζωοφόρο κρασί που κυλάει στο σώμα τους, όταν φορτωμένο μεσαιωνικές ενοχές, με τρόπο προπατορικό, μεταμορφώνεται σε αίμα . Η διαδικασία υπάρχει για να αλλάζει. Υπάρχει για να δίνει στέγη και τροφή στη φαντασία. Δεν πρέπει να επαναλαμβάνεται. Στην πρώτη επανάληψη πεθαίνει. Όταν κάποτε φανεί δυνατή και επιζήσει, πρέπει κάποιος να την οδηγήσει στα χλοερά μονοπάτια του Όπου δεν πρέπει, κι αν αρνηθεί, τότε να την αφήσει έρμαιο στην χειρότερη απ' τις μοίρες, την επανάληψη.

Καημένε Τζόν Λιούρι! τα πόδια σου δεν ήταν συνηθισμένα στις κακουχίες και κατά την απόδραση απ’ το βάλτο, τα 'φαγαν οι βδέλλες. Ο Τζάρμους σχεδίασε τα πάντα μπροστά σου. Δε φταίει αυτός. Μπορούσες ν' αρνηθείς. Αλλά όταν άρχισε η βροχή, νόμιζες πως θα παραστήσεις τον Τζήν Κέλι. Νόμιζες πως θα τραγουδάς και θα χορεύεις στην άσφαλτο της μεγαλούπολης. Όταν μιλούσαν για το "υπερχειλισμένο έλος" που επικοινωνεί με τον υπόνομο της φυλακής, εσύ νόμιζες πως αναφερόταν σε κάποιο μπαρ με τζουμπόξ, καφέδες και τσιγάρα. Τις φυλακές, απ' το φόβο του αισθητικού ανταγωνισμού με τα σπίτια τους, όπου μπορούν, τις χτίζουν έξω απ' τις πόλεις. Η προσδοκία του ιδανικού αποδείχθηκε ισχυρότερη της λογικής και την πάτησες.
Καημένε Γιάννη! Και τώρα τα σκιάχτρα, ακόμη και υπέρβαρα, γελούν μαζί σου. Τα ειρωνικά χαχανιτά τους φτάνουν μέχρι τον Όλυμπο. Μέχρι τις κατασκηνώσεις των αστών εκδρομέων και τους ξυπνούν. Οι ντόπιοι τσομπάνηδες, τα νοιώθουν σαν αύρα στο πετσί τους και κλείνουν λάγνα τα μάτια τους. Αγκαλιά με κάποιο νεαρό ζώο του κοπαδιού τους, ποζάρουν επί πληρωμή σε αγιογράφους, περιμένοντας καρτερικά τα χιόνια, να μετακομίσουν μακριά απ' τους Θεούς.

Μια σταγόνα βροχής ελέγχει, δια της κρούσεως, το μουντό ήχο της λαμαρίνας και επιβεβαιώνοντας για ακόμη μια φορά το ψεύτικο των ισχυρισμών της βροντοφωνάζει:
ΘΕΛΕΙ ΠΟΛΥ ΓΙΑ ΝΑ ΓΕΝΕΙ
Η ΛΑΜΑΡΙΝΑ ΚΡΥΣΤΑΛΛΟ

Αυτά που μου λές Μαρία!!!

Γειάάά!!