MADMALADES

Ο Μύθος των τρελών μαρμελάδων

Αύγουστος 1967 Stoneheads Αύγουστος 1967 Stoneheads Αύγουστος 1967 Stoneheads Αύγουστος 1967 Stoneheads Αύγουστος 1967 Stoneheads Αύγουστος 1967 Stoneheads

Πρώτη φορά απ' το 1834, την χρονιά των μεγάλων ενεργειακών αλλαγών, κάτι τόσο πολύ φορτισμένο, έκανε την εμφάνιση του στην ατμόσφαιρα του μυστηριώδους πεδίου των πέτρινων κεφαλών. Η έγχρωμη αστρική σκόνη στα ενεργειακά χείλη των τεράστιων λίθων, σκόρπισε στο υγρό περιβάλλον ανησυχία και πρόσθεσε κι άλλο μυστήριο, στο ήδη φορτισμένο με θρύλους τοπίο. Κάποιοι είπαν ότι έρχεται η συντέλεια του κόσμου. Κάποιοι ότι υλοποιήθηκαν τα έγχρωμα οράματά τους. Ενώ κάποιοι άλλοι τέλος, ότι ούτε σκόνη υπάρχει ούτε τίποτα, κι ότι όλα αυτά είναι στο μυαλό μιας μικρής παρέας χίπηδων, που έχει κατασκηνώσει κατακαλόκαιρο μες τον ήλιο. Το χρώμα όμως στα φτερά των πεταλούδων άρχισε μέρα τη μέρα να αλλάζει, μαρτυρώντας πως κάτι πολύ δυνατό είχε συμβεί. Άρχισε να γίνεται όλο και πιο μωβ.
"Πιο μωβ κι απ' τα χείλη της Γκρέϊς Σλίκ" μονολογεί ο αλλοπαρμένος νεαρός μαθηματικός με το συμβατικό όνομα Μπιλ. Kι αυτό το απίθανο μικρoσύστημα, με τις απίστευτες δυνατότητες, που έχει κολλήσει στο μυαλό μου από κείνο το βράδυ... Τι μυστήριο!

Χωρίς να χρονοτριβεί, τρέχει στο διπλανό παράπηγμα να μοιραστεί την εμπειρία με τον Τζο, τον νέο φίλο και σύντροφο στις πνευματικές του αναζητήσεις .

Ο στρογγυλοπρόσωπος Τζο, καθισμένος σε κάποια μυστηριώδη στάση γιόγκα, δείχνει να μην αντιλαμβάνεται την ανήσυχη παρουσία του φίλου του.
- Εϊ Τζο! κάτι περίεργο συμβαίνει εδώ! Έλα να δεις! Τζο ... μ' ακούς;
- Τι συμβαίνει Μπιλ; Εδώ και λίγη ώρα με πολιορκεί ένα σύννεφο αρνητικής ενέργειας απ' τη μεριά σου. Τι είναι αυτό που σ’ απασχολεί τόσο πολύ;
- Θυμάσαι εκείνο το βράδυ με τις αμφεταμίνες που νοιώσαμε την αστρική σκόνη να πέφτει πάνω μας;
- Ναι ? και;
- Κάτι σοβαρό συνέβη, κάτι που δε μπορώ να εξηγήσω! Θυμάσαι τι αγοράσαμε προχτές; Εσύ είχες πάρει δυο κιλά φράουλες για μαρμελάδα κι εγώ δέκα κίτρινες πεταλούδες.
- Ε και;
- Τι ε και; Για δες τις πεταλούδες! Το χρώμα τους έχει αλλάξει! Και μάλιστα χωρίς κανένα λόγο.
- ΩΩΩΩ!!!!!!
- Και δεν είναι μόνο αυτό. Απ' τη μέρα που φάγαμε τη μαρμελάδα, που έφτιαξες με κείνη την Σερβίδα τη Μαντλίν, κάτι έχει κολλήσει στο μυαλό μου και δε μ' αφήνει να ησυχάσω .
- Μίλησε μου αδερφέ μου. Γιατί κι εγώ έχω αρκετά να σου πω.

Ο νεαρός αριστούχος κομπιάζει για λίγο και συνεχίζει
- Αν και ασχολείσαι με τα τρόφιμα, θα έχεις ακούσει για τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές ....
- Ναι! κάτι μεγάλες κατασκευές που έχει ο στρατός και η NASA και που έχουν, λένε, πολλές δυνατότητες στους μαθηματικούς υπολογισμούς.
- Ακριβώς! Φαντάσου τώρα όλο αυτό το σύστημα στο μέγεθος του φορητού πικάπ, να εξυπηρετεί ακόμη και τις πιο τρελές ανάγκες μας
- Κάτι σαν τζίνι δηλαδή!
- Ακριβώς! κι αυτό το τζίνι να βρίσκεται σε κάθε σπίτι, σε κάθε γραφείο, παντού!
- Τρελό πραγματικά! Το δικό μου μπροστά του μοιάζει ήδη ξεπερασμένο.
- Δε με νοιάζει, πες το μου μ' ενδιαφέρει !
- Είναι πολύ κακό αλλά θα στο πω !Έχει προχωρήσει τόσο η τεχνολογία που τα ζώα στις φάρμες του πατέρα μου γεννιούνται χωρίς αισθητήρια όργανα, με ατροφικά πόδια. Ζουν μέσα σε πλαστικά παχνιά και μεγαλώνουν γρήγορα με αυξητικές ορμόνες, τρεφόμενα ανεξέλεγκτα κυρίως με ζωικά άλευρα που είναι ποτισμένα με αντιβιοτικά, αλλά και με τα κόπρανά τους , ώστε να ελαχιστοποιούνται τα έξοδα διατροφής. Κάτι πρέπει να .....

Αλλά πριν προλάβει να ολοκληρώσει τα απίθανα σενάρια που είχαν κολλήσει στο μυαλό του τις τελευταίες μέρες κι απειλούσαν να διαβρώσουν την κατά τα άλλα οικολογική συνείδησή του, νασου κατσουφιασμένη η Μαντλίν, χέρι χέρι με το μελαψό φίλο της, τον Κόφυ, τον επονομαζόμενο και "Ειρηνοποιό" .
- Τι έγινε παιδιά;
- Γεια σου Μαντλίν, γεια σου Κόφυ. Τι έγινε ρε παιδιά, γιατί τέτοια μούτρα;
- Τίποτα μωρέ .... Απλά εδώ και κάποιες μέρες .... πώς να σας το πούμε .... έχουμε κάποια οράματα πολύ.... και χωρίς ντραγκς ε! ξενέρωτοι.
- Για λέτε... διακόπτουν ο Τζο και ο Μπιλ με μια φωνή .
- Είναι απαίσιο, αλλά θα σας το πούμε. Έτσι η Μαντλίν με τη γαμψή μυτούλα αρχίζει την διήγηση. Απ' τη μέρα λοιπόν που φτιάξαμε και φάγαμε τη μαρμελάδα, μας κόλλησαν κάτι πολύ μυστήριες ιδέες. Να εγώ για παράδειγμα, σκέφτομαι συνέχεια ότι είμαι .... υπουργός και....
- Ναι! κι εγώ ο Μωάμεθ, πετάγεται ξαφνικά ο Τζο! Λοιπόν παιδιά, ας σοβαρευτούμε κι ας σταματήσουμε για καμιά βδομάδα τα χημικά, γιατί πειράχτηκαν πολύ σοβαρά τα μυαλά μας....
- Ότι πείτε κύριε ΜακΝτόναλτ! αποκρίνεται ειρωνικά η Μαντλίν. Εσείς κύριε Γκέιτς μήπως έχετε καμία ιδιαίτερη επιθυμία;
- Έλα που παρεξηγήθηκες τώρα! Παραξηγιάρα! παρατηρεί με καλοσύνη ο Μπίλ και γυρίζοντας προς τον Κόφυ λέει: Ρε συ Κόφυ, δεν φτιάχνεις κανα τσιγάρο να πιούμε να ηρεμήσουμε, να διώξουμε αυτές τις χαζές σκέψεις και να ξεφύγουμε κι απ' τα κωλοχημικά που χάλασαν τα μυαλά μας.Τι λέτε κι εσείς παιδιά;
Όλοι συμφώνησαν γελώντας. Βαθιά όμως, μέσα τους, ήταν σίγουροι για ένα και μόνο ένα πράγμα, πως μετά τις διακοπές τίποτα δεν θα ήταν όπως πριν.

Αυτό το κείμενο γράφτηκε την εποχή που για πρώτη φορά τα μυαλά μας βομβαρδίστηκαν απ' τα media με τρελές αγελάδες. Με την πτηνοϋστερία των ημερών το θεώρησα επίκαιρο και το επαναφέρω στις οθόνες μας. Καλή μας όρεξη.

Επιμέλεια υποτιτλισμού STUDIO Stardust