Κάποιος που δεν ήταν εκεί

Πάνε τώρα δυο βδομάδες που κοιτάω και ξανακοιτάω όσα είχα κρατήσει απ' το Νοέμβρη του 2002 και όλο και περισσότερο συνειδητοποιώ ότι το «άλλες εποχές, άλλα ήθη» είναι μια μεγάλη κουβέντα.

Φλωρεντία Νοέμβριος 2002
Με τ' αυτιά κατεβασμένα από μια αυτοκτονική καθημερινότητα, προσπαθούσα να σηκώσω το ανάστημά μου και να φωνάξω, αλλά φωνή δεν έβγαινε. Το πάθος όμως περίσσευε κι όταν χρειάστηκε, χρησιμοποιήθηκε ως κινητήρια δύναμη και με το παραπάνω μάλιστα. Κάτι όμως έλειπε ....
Αθήνα Μάιος 2006
Κάθε μάζωξη, είτε με το φόρουμ είτε με το δίκτυο babels μας έφερνε όλο και περισσότερο στην 4η Μαίου. Οι πολιτικοί φόβοι μέσα μου, πολλοί.
Το σεκ και οι απίστευτοι " ουάν σολούσιον ρεβολούσιον".
Κάποιοι αριβίστες απ' το συνασπισμό.
Τα σταλινικά μορφώματα που κι εγώ δε ξέρω ...
Και άλλα ... ων ουκ έστιν αριθμός
Τέλος πάντων ... Όλα πήγαν καλά
Εγώ όμως αν και παρών ήμουν αλλού. Κάτι μου έλειπε.

Στις περιπλανήσεις μου, στις δουλειές μέσα και έξω, ήμουν σα χαμένος. Ήμουν χαρούμενος, ενθουσιασμένος και ταυτόχρονα λυπημένος και εκτός χρόνου και ... Τι να πω; Κάθε μέρα έλπιζα ότι την επόμενη θα προσγειωθώ, θα συνέλθω και θα λειτουργήσω με πιο καθαρό μυαλό. Συζητούσα στα εργαστήρια, άκουγα στα σεμινάρια, μετέφραζα, φωτογράφιζα, έκανα βίντεο, μιλούσα με φίλους και συντρόφους απ' όλα τα μέρη της Ελλάδας και της Ευρώπης, πήγαινα στις συναυλίες τα βράδια κι όλα αυτά ήταν σαν να τα ζούσε κάποιος άλλος. Όχι εγώ. Κάποιος άλλος.

Φίλοι μουσικοί με τους οποίους έπαιζα κατά καιρούς, με κερνούσαν εικόνες και μουσικές απ' τη νέα τους ζωή κι εγώ έμενα να τις αντιμετωπίζω με πολύ λιγότερη σημασία απ' όση τους αντιστοιχούσε.
Φώτα, αέρηδες, ρακές, γρασίδια, παρέες, συζητήσεις, εικόνες, τραπεζάκια, σημαίες, ιδέες. Όλα αποτυπωμένα στις μηχανές μου και στο μυαλό μου. Αλλά πως; Αφού δεν ήμουνα εκεί!

Στην συναυλία του Ρασίντ και της Αμπάρο προσπαθούσα να γίνω ένα με τον κόσμο και να μπω στο τριπ αλλά κι εκεί δύσκολα. Κάτι μου 'ρθε στο μυαλό σαν φλας και πήγε για λίγο να φωτίσει τα σκοτάδια μου αλλά ούτε. Ήταν σχετικό με το χρόνο που έφυγε πια. Με το εμπειριοδοχείο που φαινόταν να μη χωράει άλλο ροκ. Με το οξυγόνο που πλέον για να γίνει ανάσα ίσως να θέλει άλλο χρώμα.
Το Σάββατο στην πορεία πήγαν για λίγο να με συνεφέρουν τα χημικά που αμολούσαν οι μπάτσοι σα στρακαστρούκες, αλλά δεν έγινε τίποτα. Κατέληξα αργά στη στάση του μετρό στο σύνταγμα, με τα μούτρα μου γεμάτα μααλόξ να κοιτάζω τα βαγόνια να φεύγουν και να μη θέλω να μπω μέσα. Δεν ξέρω τι έγινε τελικά. Γιατί ουσιαστικά δεν ήμουνα εκεί.

Αυτά που λες Μαρία!