Όπως στις ειδήσεις του σταρ. Σκέψεις και πράξεις ενός μελλοντικού γκλάμουρ πρωταγωνιστή

Κάθε μέρα η ίδια ιστορία! Βαρετό ξύπνημα. Σπαστική δουλειά. Τσαντίλα στο λεωφορείο. Δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου. Σπίτι. Βαριεστημένο φαΐ. Τηλεόραση. Ύπνος νεκρός. Τηλεόραση. Όλοι το ίδιο! Βουλευτές, φραγκάτοι, μόδιστροι, μπαλαδοόροι, μοντέλα .Όλοι μαυρισμένοι! Όλοι γκλαμ και λαρτζ. Κι εγώ; Άντε από δω ρε που θα σκεφτώ εγώ τον άλλονε! Μόνο η πάρτη μας. Όλη μέρα δουλεία χωρί ανάσα. Και το αποτέλεσμα; Μηδέν! Έρχονται πατριώτες μου στο Σούπερ Μάρκετ με βλέπουν πίσω απ’ τα τυριά και με λυπούνται. Πως έτσι εδώ; Ρωτούν και εννοούν «Πως κατάντησες εδώ;». Τι να τους πεις; Άντε ρε δε γαμιούνται! Κανένας δε γύρισε να μου δώσει ένα ποτήρι νερό! Να σκεφτώ τους δίπλα λέει. Σιγά μην τους σκεφτώ. Στ’ αρχίδια μου κι οι δίπλα κι οι παραδίπλα κι όλοι τους. Το θέμα είναι πως θα τους μπω στο μάτι.

Πώς θα χωθώ στις ειδήσεις του σταρ!
Πως θα με δείξουν και μένα μαυρισμένο δίπλα στην πισίνα!
Και μετά οι Ελληνικές παροιμίες.
Δούλεψε για να ‘χεις και κλέψε για να ζεις,
και ρουφιάνεψε για να ζεις
και κάψε για να ζεις.
Κανείς δεν πήγε μπροστά με το σταυρό στο χέρι.
Ή μήπως δεν είναι Ελληνικές;
Εξάλλου όταν θα ‘ρχονται και θα μου ζητάν δουλειά ή κάποια χάρη, ακόμη και να ξέρουν πως έγινα ό,τι έγινα, θα το ξεχνούν μόλις περνούν την πόρτα μου. Και Κύριε Έτσι ο ένας και από δω Κύριε Αλλιώς ο άλλος. Άμα παίζει το μπακίρι, όλοι στις κάμψεις είναι και στα παρακαλώ!

Γιατί είναι Μαλακία! Να ‘χεις τόσα στρέμματα στη λίμνη Καϊάφα και να μη μπορείς να τα χαρείς γιατί φύτρωσαν πέντε πεύκα. Μαλακία! Και σιγά μη μάθουν ποιός έβαλε φωτιά. Κι αν ακόμη υποψιάζονται, που θα τα βρουν τα στοιχεία;
Έφτασε ο καιρός των εκλογών. Η επόμενη βουλή θα με δικαιώσει. Θα πάρω τα στρεμματάκια μου, θα τα μοσχοπουλήσω και μην τον είδατε τον Παναή. Ένα καγέν στο γκαράζ, ένα κοτεράκι στη μαρίνα, το πιπίνι από δίπλα και πρώτη μούρη στη μύκονο. Όπως στις ειδήσεις του σταρ. Κι αν καεί και κάτι παραπάνω…. Τι να κάνουμε; Θα ξαναγίνει. Εμένα όμως η ευκαιρία μου είναι Αυτή. Τώρα! Άλλη καβάτζα δεν έχω. Πρέπει να δράσω. Μ’ έφαγε η κωλοαθήνα! Καιρός να ζήσω και γω σαν άνθρωπος!

Αυτά που λες Μαρία!