Ξαγρυπνώντας με Ελληνικά στοιχεία στις 12 το μεσημέρι, νομίζω πως τα βήματα με πάνε πίσω. Είναι απ’ τις στιγμές που κάνεις οτιδήποτε, για να μείνεις στο δρόμο. Ακόμα κι αν ο χρόνος – βρόχινο τρακτέρ , γκάπα βρουμ γεμίζει λακούβες.
Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ο όρος «μουσικές» ήταν πιο κουλ απ’ τη μουσική, άσχετο αν τις περισσότερες φορές αναφέρονταν σε τραγούδια. Ίσως γιατί συνήθως οι «μουσικές» το μόνο που κάνουν είναι να συνοδεύουν πιασάρικους στίχους και ουχί το αντίθετο.
Οι ελιές έξω απ’ το παράθυρο μου γνέφουν κάτι ακατάληπτο. Στήνω αυτί κι αντιλαμβάνομαι τις τελευταίες λέξεις του ξέφρενου νοηματικού παραληρήματος. «….πολλά πράματα στη ζωή σου ήρθαν αργά»
Τόσο αργά, σαν πραγματοποίηση ευχής, που στο χρόνο έχασε την ισχύ της, σκέφτομαι. Αμέσως μετά σηκώνομαι να συνθέσω ένα μεγαλειώδες ποίημα, που θα γίνει μεγάλη επιτυχία στους κύκλους των διανοούμενων και ίσως κάποτε να διδάσκεται στα σχολεία.
Ξανακάθομαι. Ο Γρύλος έχει νικήσει και οι σκέψεις που τον ακολουθούν με στέλνουν στην προηγούμενη διπλωμένη θέση μου. Σε μια κάποια παρελθοντική όαση που δροσίζει ακόμα και τώρα. Λίγο.
Οι νοητικές εστίες και κάποιες λέξεις ζοφερές αντανακλούν πάθος και σκότος εναλλάξ. Ναι! Τα καταφατικά μόρια ακολουθούν τη σκ΄ψη και συμφωνούν. Αδιαφορώντας για το αν είναι σκέψη, σήψη ή λάθος .
Οι μέρες μεγαλώνουν κι εγώ αραιώνω.
Είναι απίθανο το τι μπορεί να βρεις στο δρόμο σου.
Ένα παράξενο φως
Μια μελωδία
Μια ιδέα
