Τα πράματα αλλάζουν. Πριν από λίγο χτύπησε την πόρτα ένας μέρμηγκας και αμέσως μετά ένας τζίτζικας. Ζήτησαν προσωπικά εμένα. Απάντησα και στους δυο πως δεν είμαι μέσα. Αυτοί λες και την περίμεναν αυτή την απάντηση, όρμισαν και μπήκαν απρόσκλητοι για να διαπιστώσουν του λόγου το αληθές. Προς μεγάλην τους, έκπληξη, εγώ δεν ήμουν εκεί. Έκλεισαν δυνατά την πόρτα και βρίζοντας σε βαριά εντομικά, βγήκαν απ’ το παράθυρο του κλιμακοστασίου, ο ένας πετώντας κι ο άλλος πεζή. Τι παράξενο!
Πρώτα ο τζίτζικας. Μετά o μέρμηγκας. Μετά και οι δυο. Και τέλος μόνος του πάλι ο καθένας. Ή μήπως ήρθαν χώρια, φύγαν χώρια, χωρίς ν’ αντιληφθεί ο ένας τον άλλον; Κι αυτό πιθανό, μιας και η διαφορά επιπέδου ήταν μεγάλη. Ο ένας στο πάτωμα, ο άλλος στο φεγγίτη. Ε ναι! Μεγάλη διαφορά!
Κάτι ήθελαν να με ρωτήσουν προφανώς. Εννοείται, πως δε μ’ ενδιαφέρει! Αλλά Τι περιμέναν από μένα; Να τους ανοίξω; Με τέτοιες εσωτερικές συγκρούσεις, μόνο αυτοί μου έλειπαν! Ότι θα τους δώσω απαντήσεις στα ερωτήματά τους; Εδώ καλά καλά δεν έχω ξεκαθαρίσει αν είμαι μέρμηγκας, τζίτζικας, κάτι ενδιάμεσο και τα δυο μαζί ή κάτι άλλο! θα είχα και λύσεις στα προβλήματά τους; Εκτός αν τα προβλήματά τους άπτονται της ιδιοσυγκρασίας μου, οπότε μάλλον θα πρέπει να τους αναζητήσω. Ή μήπως όχι;
1 σχόλιο:
Δημοσίευση σχολίου