pasokofobia nervosa

Μια συνήθεια της τελευταίας δεκαετίας των 00ς (00 στα τούρκικα = καμπινές) είναι η πρωινή … ενασχόληση με το ιντερνέτ. Τις περισσότερες φορές με άσχημα νέα, κάποιες λίγες με καλά, ξεκινάει η μέρα και παίρνει το δρόμο της. Απ’ την 4^η Οκτωβρίου όμως και μετά, τα πράγματα έχουν αλλάξει ριζικά. Τα πρωινά μου και συνεπώς και η καθημερινή μου διάθεση, κάθε μέρα που ανοίγω το ρημάδι το πισί να «ενημερωθώ», μαυρίζουν τόσο πολύ, που μετά από 3+1/2 μήνες που βιώνω αυτή την κατάσταση, θεωρώ ότι έχω αποχτήσει ακόμη μια νεύρωση, αυτήν της πασοκοφοβίας.

Όλα μου τα χρόνια και δεν είναι και λίγα, σπανίως οι ειδήσεις που διάβαζα ή άκουγα αφορούσαν εμένα. Το τελευταίο διάστημα όμως, αυτό άλλαξε. Λες και τα μέτρα της «νέας» κυβέρνησης, στοχεύουν σε μένα. Κάποια ήδη μου έκαναν μεγάλη ζημιά και κάποια σε περίπτωση που εφαρμοστούν, με πάνε τόσο πολύ πίσω και βρίσκομαι τόσο ξεκρέμαστος, όσο σχεδόν ποτέ στη ζωή μου, που δεν είναι και λίγη.

Κάθε πρωί λοιπόν που, με τον πρωινό καφέ, πάω ν’ ανοίξω το πισί, τρέμει το φυλλοκάρδι μου. Τι άλλο θ’ αντικρίσω; Τι νέο σκαρφίστηκε το μυαλό της ΜΚΟ κυβέρνησης;

Το «ΜΚΟ» (Μη Κυβερνητική Οργάνωση) όχι απλά δεν προσβάλει την κυβέρνηση του ΓΑΠ, αλλά της πέφτει και πάρα πολύ! Και αν ήταν μόνο αυτό, ίσως να περιμέναμε κάτι, μιας και έχουν απομείνει κάποιες τίμιες ΜΚΟ που παράγουν έργο. Έλα ντε όμως, που στους μηχανισμούς της ΜΚΟ κυβέρνησης είναι χωμένοι, μαζί με τους μαθητευόμενους και ένα σωρό παλιοί γνωστοί με ένα όνομα τόσο μαύρο απ’ τις λαμογιές του παρελθόντος, πού μόνο που τους φέρνω στο μυαλό μου με πιάνει … σύγκρυο;

Για όλα τα παραπάνω έχετε κάθε δικαίωμα να με χαρακτηρίσετε υπερβολικό, απαισιόδοξο, σκληρό ή o,τι άλλο θέλετε , όμως δεν είναι δυνατό οι επιλογές μας να είναι τα χάλια και τα πολύ χάλια!