Τι κάνετε μεσ’ τη βρωμιά;

Σαββατόβραδο και Κυριακή μεσημέρι Χαλκιδική μετά από πολύ καιρό.

Κυριακή μεσημέρι αποφασίζω να περάσω από Θεσσαλονίκη, με σκοπό ίσως να μείνω και το βράδυ. Παρκάρω κάπου κοντά στη Βασιλίσσης Όλγας. Κατεβαίνω και η δυσοσμία μου τρυπάει τη μύτη. Γύρω σκουπίδια. Πολλά σκουπίδια. Και πάνω που λέω πως «εντάξει Κυριακή βράδυ είναι, κι αυτά είναι τα σκουπίδια του ΣΚ» αρχίζει να βρέχει.

Δεν πτοούμαι, παίρνω το λεωφορείο για κέντρο. Η βροχή δυναμώνει και οι δρόμοι μαυρίζουν, ενώ τα φρεάτια μπλοκάρουν απ’ τις σακούλες κι αυτό σε συνδυασμό με τα παστωμένα αμάξια κάνει ακόμη και το περπάτημα δύσκολο. Προσπαθώ να συνεχίσω τη βόλτα μου, βαφτίζοντας το σκηνικό «μελαγχολικό» μπας και αντέξω, αλλά μια ριπή λάσπης από διερχόμενο κάγκουρα με σπρώχνει στις αγκαλιές του πρώτου ταρίφα. Φτάνω στο αμάξι, επιλέγω τον πιο ήρεμο και σύντομο δρόμο για έξοδο απ’ την πόλη και περνώντας από τη φιλική «Μυροβόλο» στην Πολίχνη, βρίσκομαι στις λίμνες με μια τεράστια απορία στο κεφάλι μου: Είστε τρελοί; Τι κάνετε μεσ’ τη βρωμιά;