Το Ξεχασμένο πηγάδι καραδοκούσε το θύμα του

Σάββατο 2/2/2013

Εδώ και τρία περίπου χρόνια συμβαίνουν γύρω μου πράματα που αδυνατώ να συνειδητοποιήσω και ως εκ τούτου να δεχτώ ή να απορρίψω. Αν εξαιρέσεις το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια έχω μια σχεδόν σταθερή δουλειά και εξελισσόμενη οικογένεια κατά τ’ άλλα γύρω μου γίνεται ένας πανικός. Το μέγεθος του δε, είναι τόσο μεγάλο που δε νομίζω ότι απ’ την πρότερη εμπειρία μου είμαι δασκαλεμένος να το κατανοήσω.

Η κοινωνία χάνει σιγά σιγά το οικονομικό της «λίπος», όπως ονομάζουν οι καθεστωτικοί αναλυτές τους κόπους γενεών σε μια οικογένεια και οδεύει προς επικίνδυνη αποστέωση. Εργασιακές κατακτήσεις δεκαετιών χαρακτηρίζονται απ’ τους διαχειριστές της εξουσίας ως πολυτέλειες και τοποθετούνται στο χρονοντούλαπο με την ένδειξη: Αντιαναπτυξιακό Βαρίδιο. Οι διάφορες κοινωνικές ομάδες ταμπουρώνονται στα ελάχιστα εναπομείναντα της κάστας τους, παίζοντας μέσω του κοινωνικού αυτοματισμού, το παιχνίδι της εξουσίας, σίγουρες πως είναι επαρκής η άμυνά τους απέναντι στο ληστρικό νεοφιλελεύθερο τσουνάμι. Αυτονόητα ανθρώπινα δικαιώματα, όπως αυτό στη στέγη, στη μόρφωση, στην υγεία, πετάγονται εν μία νυκτί στο καλάθι των αχρήστων και αυγά δολοφονικών φιδιών εκκολάπτονται σε πόρτες σκυλάδικων, συνδέσμους οπαδών, θρησκευτικά κατηχητικά και γυμναστήρια - εκκολαπτήρια ανεγκέφαλων παραστρατιωτικών ζόμπι. Και σα να μη φτάνουν όλα αυτά, η μεγάλη τηλεοπτική τροφός καθημερινά συνεχίζει να ενισχύει το πιο ταπεινό κομμάτι του κοινωνικού ενστίκτου, σκεπάζοντας ταυτόχρονα με χρυσόσκονη τα περιττώματα της ντόπιας και υπερεθνικής εξουσίας, τα οποία δίνονται στον πρώην πολίτη ως τροφή και ταυτόχρονα επιμίσθιο για την πετυχημένη μετατροπή του σε υπήκοο.

Πριν από κάποια χρόνια, αν κάποιος απεικόνιζε τη σημερινή πραγματικότητα και μας ζητούσε να την τοποθετήσουμε στο χρόνο, σίγουρα το πόνημά του θα το χαρακτηρίζαμε προϊόν επιστημονικής φαντασίας και θα το τοποθετούσαμε στο μακρινό μέλλον. Φυσικά διακρίνοντας στο βάθος του κάδρου τα πάμπολλα ενεχυροδανειστήρια των σύγχρονων μαυραγοριτών ίσως να μας περνούσε απ’ το μυαλό η λέξη «κατοχή», αλλά στην αφασία της ευημερία μας, γρήγορα θα την διώχναμε. Αν βέβαια επέμενε να τοποθετήσουμε την ιστορία του κάπου κοντά χρονικά, τότε θα του χτυπούσαμε την πλάτη και θα τον στέλναμε στην ευχή του θεού του, σίγουροι πως η εξουσία μάς φροντίζει και πως δεν πρόκειται να γίνουμε ποτέ «Βουλγαρία».

 Και να ‘μαστε στο δεύτερο μήνα του 2013, χωρίς πετρέλαιο στην πολυκατοικία μας, με την ασθένεια ποινικοποιημένη και το μεροδούλι να μη συντίθεται απ’ τη μέρα και τη δουλειά, αλλά απ’ τη μέρα και τη δουλεία, με τυχερό τον δούλο που απασχολείται και έχει να τραφεί καθημερινά, και την κοινωνία πλήρως απαθή απέναντι σ’ όλα αυτά, ν’ αναδεικνύει στα γκάλοπ ως καταλληλότερους κυβερνήτες, τους δήμιούς της.

Εδώ και τρία περίπου χρόνια συμβαίνουν γύρω μου όλα αυτά τα οποία αδυνατώ να συνειδητοποιήσω και ως εκ τούτου να δεχτώ ή να απορρίψω. Κάποιοι, στρατιώτες ήδη της νέας τάξης πραγμάτων, επιμένουν πως ήταν αναμενόμενη η σημερινή κατάσταση εξαιτίας της «ζωής που κάναμε» και των συνεχών παράλογων απαιτήσεων μας απ’ τους φιλάνθρωπους οικονομικούς και πολιτικούς ηγέτες μας.  Κάποιοι άλλοι μιλούν για ένα πρωτότυπο, τεραστίου μεγέθους κοινωνικό πείραμα, που συντελείται στη χώρα μας και στον Ευρωπαϊκό νότο, με στόχο να ανιχνεύσει τα διεύρυνση των ορίων ανοχής των κοινωνιών, μετά από τόσα χρόνια τηλεοπτικού σαμποτάζ της λογικής, μέσω υπερσυντηρητικής διδασκαλίας. Κάποιοι τελευταίοι είναι πεπεισμένοι πως πρόκειται για ένα πολύ καλοστημένο παιχνίδι αναδιανομής πλούτου προς όφελος της εξουσίας, που  θα ζήλευαν ακόμη κι οι υπέρμαχοι των πολέμων.  Ενώ απ’ το παλιό πικάπ ο Μήτσος Πουλικάκος ψιθυρίζει πως «Το Ξεχασμένο πηγάδι καραδοκούσε το θύμα του»

Σάββατο 2/2/2013

Σας μιλώ απ’ το στόμιο του ξεχασμένου πηγαδιού σίγουρος πως δε θα πέσω μέσα. Αν εσείς ακούτε τη φωνή μου με αντίλαλο απ’ το βάθος, σας παρακαλώ να μου το πείτε.