Ανεμολόγιο

1 χρόνος χωρίς τον Χρήστο Δημητρίου

Κι αυτή η ζωή .. κάτι … μου θυμίζει

Στις μουσικές κενά κ στα στενά δε χωράνε πια ούτε δυο ανησυχίες.

Οι ποιητές έχω την εντύπωση πως όταν γεράσουν γράφουν από υποχρέωση στ’ όνομά τους. Κάποτε ένας μεγάλος ζωγράφος όταν, μεταξύ τύρου και αχλαδίου, τον ρώτησα ποια είναι τα ενδιαφέροντά του, μου απάντησε: το ψάρεμα και μόνο! Δεν το συνέχισα. 

Αλλά αυτή την ιστορία μου φαίνεται ότι την … έχω ξαναγράψει. 

Κι αυτή η ζωή .. κάτι … μου θυμίζει

Κεί Κεί Κείμενο

Κεί Κεί Κείμενο

Κεί Κεί Κείμενο

Τα πλήθη αλαλάζουν μπρος τον κειμενογράφο που γεμίζει  με λέξεις. Τα γράμματα σιγά σιγά, στίγματα σ’ αόρατο πεντάγραμμο ζωγραφίζουν σχετικές μελωδίες αμφισβητώντας το απόλυτο του λευκού.

Λευκά κελιά οι σελίδες χωρίς γράμματα

Επανάσταση στην ομοιομορφία κάθε σημαδάκι πάνω τους

Να μη μετρήσουμε τις λέξεις

Να μη δούμε την ιστορία πίσω από κάθε μια τους

Εικαστικά

Απλά σαν εικόνες

Κι έτσι μουσουργός ο Μέγας Παλαμάς μας ομορφαίνει!

Σάμπως οι τζιτζίκοι δε βαριώνονται

Οι ορδές των βαρβάρων απ’ τις νότιες πολιτείες φεύγουν με αστρόπλοια στο χρόνο αφήνοντας πίσω τους κομμάτια σαν το Blueberry hills. Στο τιμόνι ο θρυλικός Φατς Ντόμινο τους υπενθυμίζει ότι χωρίς τους μαύρους η Αμερικάνικη μουσική θα ήταν Ιρλανδέζικες πόλκες και λαρυγγισμοί ορεσίβιων Βαυαρών.

Μακρινάρια τα κείμενα των ορθόδοξων μεταποιητών της μίας και μοναδικής αλήθειας του καθενός μας. Το παράλογο παραμονεύει μαζί με θλίψεις και αναμονές.

Ένας Βενεδικτίνος μοναχός μετά από τόσες φορές που με συνάντησε σε κάποιο λευκό χαρτί με χαιρέτισε με τον κλασσικό χαιρετισμό του τάγματός του. Του απάντησα πως ξέρω ότι θα πεθάνουμε όλοι μια μέρα αλλά μέχρι τότε έχουμε ν’ ακούσουμε πολλά όμορφα τραγούδια. Χαμογέλασε με νόημα κι απομακρύνθηκε με τα ανέμπνευστα κείμενα  του χαρτιού της γραφομηχανής.

Όσο περνάν τα χρόνια όλο και περισσότερο καταλαβαίνω γιατί οι μεγάλοι σκηνοθέτες στα τελευταία έργα τους δεν είναι και τόσο αποδεκτοί απ’ το κοινό. Γιατί έχουν γραμμένο το κοινό και κάνουν αυτό που γουστάρουν.

Κυριακή βράδυ Μαρία και βαριέμαι!

ΡΟΚ

Ξαφνικά στη ροκ φιλολογία μπλέκονται φανκ παρατράγουδα και φασιστοσυλλέκτες οι οποίοι αντιμετωπίζουν όλο το παραμύθι μας σαν ένα προς πώληση αντικείμενο στα κρίστις. 

Ξάφνου οι αρωματισμένοι αστοί κοσμοπαρουσιαστές  προσπαθούν να διδάξουν ροκ ιδρωτίλα.  Κρίστις κρίσπις αλευρένιο φαγώσιμο. 

Κι όμως το παραμύθι μας δεν τρώγεται είναι τοξικό! Έχει πολλά κιλά οινόπνευμα και πολλά ναρκωτικά κορμιά κατεστραμμένα. Έχει πολλά χίπικα χαμόγελα και πολλά καπνογόνα πανώ σε διαδηλώσεις για την Ελευθερία. Το παραμύθι μας όσο και να πληρώσετε δεν πουλιέται. Ίσως να το αγοράσετε αλλά ποτέ δε θα το αποκτήσετε. 

Θα οργανώνετε δισκοθήκες,  θα πηγαίνετε σε φεστιβάλ πρώτη θέση αλλά ποτέ δε θα νοιώσετε ό,τι ο 15χρονος  που λέει «η μουσική είν’ η ζωή μου» κι όπου μουσική σκέφτεται το ροκεντρόλ. 

Ποτέ δε θα νοιώσετε το ρίγος στο άκουσμα της πρώτης φαζαρισμένης συγχορδίας και την ανυπομονησία να μπεις στο λάιβ να χτυπηθείς και το απότομο τέλος στον τελευταίο των Μοϊκανών και στο The End του Μόρισον.

μωβ Α! zap

Τραγούδια από μια κασέτα με τίτλο “Sweet & Strong”

Οι ακτίνες του ηλιοβασιλέματος βάφουν μωβ το Μενοίκιο και ένα κείμενο του 2008 στο μπλογκ αυτοκτονεί από αηδία.

Δυο παλικαράκια έξω από μια τράπεζα κοροϊδεύουν χαρούμενα τους υπαλλήλους δείχνοντάς τους τη γλώσσα τους και τους παροτρύνουν να βγουν έξω και να πάνε όλοι μαζί για πρωινό. Μεταφορά στο τώρα. Τα  παλικαράκια ώριμοι άντρες πια παρακαλούν για μεροκάματο και δανεικά στους συνταξιούχους πια τραπεζοϋπάλληλους. Ο ένας χωρίς μαλλιά κοιλαράς άνεργος κι ο άλλος μαλλιάς, αλκοολικός και υποαπασχολούμενος.

Εδώ σταματάμε. Τελευταία σκηνή. Τίτλοι τέλους με κιθάρα και τσέλο απ’ το day is done.

Zap

Μεταμεσονύκτια εκπομπή. Σκηνικό στούντιο μαύρο απ’ τα μονωτικά και στο πικάπ το Cheap Thrills Στο πάτωμα  ένα σωρό άτομα αποκαμωμένα απ’ την κούραση στα μπαράκια και τις μπύρες ημιλιπόθυμα να λεν χαζομάρες.

Α! Ανεβάζω ραδιοφωνικές εκπομπές στα:

 https://soundcloud.com/geomail-mail

και

https://www.mixcloud.com/0comments/

Αυτά που λες Μαρία

ON OFF

Aνοιγοκλείνω την ένταση στο ψηφιακό μαγνητόφωνο

Ανοιγοκλείνω το κάπς λοκ

Ανοιγοκλείνω τον κειμενογράφο

Ανοιγοκλείνω το μυαλό μου μ’ ένα άλμπουμ που ψάρεψα στο ιντερνέτ και που ποτέ δε θα πίστευα ότι υπάρχει κι είναι τόσο καλό

Ανοιγοκλείνω τα μάτια μου γιατί η Άνοιξη με τυφλώνει με ζωή που ποτέ δεν πίστευα ότι είναι τόσο καλή

Άλλη μια αρχή (ξαναματαρχίζω απ' το 3)

Η στιχουργική σταματάει όταν κατά λάθος αντί ν’ ανοίξεις το γουόρντ ανοίγεις τον φάιρφοξ. Σταματάνε όλα! Οι σκέψεις εν τη γενέσει αποσύρονται κι εσύ έρμαιο σέρνεις το κουφάρι σου στα σόσιαλ. Οι ώρες περνούν από μπροστά σου κι ετοιμάζονται να σε μηνύσουν όταν ξάφνου επιλέγεις ένα τραγούδι στο γιουτιούμπ και μετά άλλο και μετά άλλο και μερακλώνονται και ξεχνούν ότι πριν από λίγο ετοιμάζονταν να σε σύρουν στα χρονοδικαστήρια.

Τα παλιά κείμενα επανέρχονται σα βροχές αυτοκριτικής και σε μουντζώνουν. Το ολιγολάθητο σου γίνεται κομμάτια διαβάζοντας όσα έγραφες πριν από λίγα χρόνια. Διάφορα σουβενίρ απ’ το παρελθόν σκοντάφτουν πάνω σου κι από ντροπή κάνουν πως δε σε γνωρίζουν. Είναι ακριβώς το σημείο που όλα τα ξενυχτάδικα, με ή χωρίς πεταλούδες της νύχτας άδουν εν χορώ «Συγνώμη κύριε ποιος είστε;» Θες να εξαφανιστείς από προσώπου γης μπας και σ’ αφήσουν ήσυχο όλα τα ένσημα που κόλλησες, φτηνά η ακριβά, στο διάβα σου απ’ τα μεροκάματα της κινηματικής πολιτικής και ξάφνου συνειδητοποιείς ότι θα ήταν βλακεία να το κάνεις. Βάζεις ρούχα δουλειάς κι αρχίζεις το δημιουργικό αγκομαχητό της αμφισβήτησης του καθεστώτος. Το μυαλό σου βάζει μπρος και μαζεύει όλα αυτά που το έτρεφαν για χρόνια και το κρατούσαν «εν υγεία και χαρά» Τα σπρέι στα χέρια σου παίρνουν φωτιά και στα ντουβάρια αρχίζουν πάλι ν’ αχνοφαίνονται τα πρώτα συνθήματα.

ΕΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΘΑ ΣΑΣ ΚΑΨΕΙ!